دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 

مزمور١٤٣؛ 

ای خداوند دعای مرا بشنو و به تضرع من گوش بده! در امانت و عدالت خویش مرا اجابت فرما! و بر بنده خود به محاکمه برمیا. زیرا زنده ای نیست که به حضور تو عادل شمرده شود. زیرا که دشمن بر جان من جفا کرده، حیات مرا به زمین کوبیده است و مرا در ظلمت ساکن گردانیده، مثل آنانی که مدتی مرده باشند. پس روح من در من مدهوش شده، و دلم در اندرونم متحیر گردیده است. ایام قدیم را به یاد می آورم. در همه اعمال تو تفکر نموده، در کارهای دست تو تامل میکنم. دستهای خود را بسوی تو دراز میکنم. جان من مثل زمین خشک، تشنه تو است.ای خداوند، بزودی مرا اجابت فرما زیرا روح من کاهیده شده است. روی خود را از من مپوشان، مبادا مثل فرو روندگان به هاویه بشوم. بامدادان رحمت خود را به من بشنوان زیرا که بر تو توکل دارم. طریقی را که بر آن بروم، مرا بیاموز زیرا نزد تو جان خود را بر می افرازم. ای خداوند مرا از دشمنانم برهان زیرا که نزد تو پناه برده ام. مرا تعلیم ده تا اراده تو را بجا آورم زیرا خدای من تو هستی. روح مهربان تو مرا در زمین هموار هدایت بنماید. به خاطر نام خود ای خداوند مرا زنده ساز. به خاطر عدالت خویش جان مرا از تنگی برهان. و به خاطر رحمت خود، دشمنانم را منقطع ساز. و همه مخالفان جان مرا هلاک کن زیرا که من بنده تو هستم.

بعد از مزمور :

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

شنبه، دعا به مادر خدا، تمام مقدسین، مؤمنين وفات‌یافته

 

تروپاريون ؛

ای رسولان، شهیدان و انبیا، اسقف‌های مقدس، قديسين و پارسایان، که نبرد نیکو را جنگیده و ایمان را حفظ نموده‌اید، شما در برابر نجات‌دهنده، دلیری دارید. نزد او برایمان شفاعت کنید زیرا او نیکوست و دعا کنید که جانهایمان را نجات دهد.

 

كونتاكيون ؛

ای مسیح، به مقدسین و جانهای خادمینت آسایش ببخش، در جایی که دیگر خبری از بیماری و غم و آه و ناله نيست، بلکه تا به ابد حیات است.

 

  

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

 (اول یوحنا 2: 7-17؛ مرقس 14: 3-9)

 «دنیا و هوس های آن گذراست». چه کسی این را نمی بیند؟ همه چیز در اطراف ما جریان دارد: اشیا، چهره ها، رویدادها. و ما هم در جریان هستیم. شهوت دنیوی هم جاری می شود: همین که شیرینی ارضای آن را بچشیم، هر دو از بین می روند؛ ما یکی را پس از دیگری تعقیب می کنیم - و بعدی را هم همینطور. تعقیب سوم - دوباره همان. و هیچ چیز نمی ایستد، همه چیز می آید و می رود. چی؟ هیچ چیز دائمی نیست؟ رسول همینجا می‌گوید: «آن که اراده خدا را بجا آورد تا ابد باقی می‌ماند» (اول یوحنا 2: 17).

 دنیایی به همین سیالی که هست؟ خدا می خواهد و می ایستد. اراده خداوند شالوده تزلزل ناپذیر آن است.  پس افرادی که در اراده خدا محکم می شوند، بلافاصله ثابت قدم و استوار می شوند. در حالی که کسی در تعقیب چیزهای گذراست، افکار او متلاطم هستند. اما به محض اینکه شخصی به خود آمد و به راه رضای خدا بازگشت، افکار شروع به فروکش می کنند. در نهایت، زمانی که او برای کسب مهارت در این شیوه زندگی وقت داشته باشد، همه چیز در او، چه در درون و چه در بیرون، به نظمی آرام می رسد. با شروع از اینجا، این دنیای عمیق، و آرامش بی‌ مزاحمت، به زندگی دیگری راه می یابد و برای همیشه در آنجا باقی می‌ماند. این همان چیزی است که در جریان کلی پیرامون ما وجود دارد، نه سیال و ثابت در ما! - راه رفتن بر طبق اراده خدا.

 

  

مبانى ارتدوكس

آفرینش جهان مرئی 

 همانطور که در محتوای کتاب مقدس گفته شده است، جهان مرئی در طی شش روز خلقت ایجاد شد (پیدایش 1 :31).  در همین حال، معادل اصلی کلمه "روز" –“یوم”- در کتاب مقدس نه تنها به عنوان "روز"، بلکه به عنوان "دوره" ترجمه شده است.

 بخش قابل توجهی از پدران مقدس کلیسا معتقد بودند که مدت این یوم ها-دوره‌های  برابر با طول روز جاری است، اما همه پدران کلیسا چنین فکر نمی‌کردند.  به عنوان مثال آگوستین متبارک و ارجمند معتقد بود که ما به طور قطع نمی دانیم روزهای آفرینش چگونه است.

 در روند خلق جهان، می توان ایده صعود را دید. بنابراین، خلق حیوانات و گاوها بر آفرینش انسان مقدم بوده است (پیدایش 1: 24-25)، آفرینش حیوانات و احشام مقدم بر آفرینش ماهی، خزندگان، پرندگان بوده است، و قبل از آن، پوشش گیاهی وجود داشته است (پیدایش 1: 11-12).  بنابراین، انسان آخرین آفریده شد، به عنوان تاج آفرینش (عالم مرئی).

 

توصيه عملى

در زبان یک مسیحی ارتدوکس، عباراتی مانند «سرویس را نگاه داشتم»، «قانون را خواندم» نامناسب است، زیرا در سرویس به خدا ادای احترام نمی کنیم، بلکه می کوشیم با پدر آسمانی ارتباط برقرار می کنیم.

 

درس روز

چطور غرور منجر به جنون می شود

 غرور اول هنگامی است که کسی برادرش را سرزنش می کند، وقتی او را محکوم می کند و او را بی معنی می داند و خود را برتر از او می داند، اگر شخص زود به خود نیاید و تلاشی برای پیشرفت نکند، غرور دوم کم کم می آید، تا اینکه فرد متکبر و بر ضد خود خدا می شود، و بهره ها و فضائل خود را به خود نسبت می دهد، نه به خدا. گویی خودش با فکر و همت خود آنها را انجام داده است، نه به یاری خدا.

 به راستی برادران من، من یکی را می شناسم که روزی به این وضعیت اسفبار رسید.  در ابتدا اگر یکی از برادران به او چیزی می گفت، هر یک را تحقیر می کرد و اعتراض می کرد: «این حرف ها یعنی چه؟  لایق کسی جز پدر زوسیما و امثال او نیستم.» سپس شروع به محکوم کردن آنها کرد و گفت: «هیچ فردِ شایسته‌ای نیست، جز مکاریوس کبیر».  بعد از مدتی شروع به صحبت کرد: "مکاریوس کیست؟  هیچ فرد شایسته ای نیست جز واسیلی و گریگوری قدیس. اما به زودی او شروع به محکوم کردن آنها نیز کرد و گفت: «واسیلی کیست؟ و گریگوری کیست؟ هیچ کس جز پطرس و پولس رسول لایق نیست.» به او گفتم: «براستی، برادر، تو به زودی شروع به تحقیر آنها خواهی کرد.»  و باور کنید، پس از مدتی او شروع به گفتن کرد: "پطرس کیست؟  و پولس کیست؟  شایسته ای جز تثلیث مقدس نیست.»  در نهایت حتی نسبت به خود خدا هم احساس سرافرازی کرد و به این ترتیب عقلش را از دست داد.

 پس برادران من باید با تمام قوا در برابر غرور اول تلاش کنیم تا کم کم به دام غرور دوم، یعنی غرور کامل نیفتیم.