دعاى روزانه
خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم
رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام
نمايد.
مزمور٨٨؛
ای یهوه خدای نجات من، شب و روز نزد تو فریاد کرده ام. دعای من به حضور
تو برسد، به ناله من گوش خود را فراگیر. زیرا که جان من از بلایا پر
شده است و زندگانی ام به قبر نزدیک گردیده. از فرو روندگان به هاویه
شمرده شده ام و مثل مرد بی قوت گشته ام. در میان مردگان منفرد شده، مثل
کشتگان که در قبر خوابیده اند، که ایشان را دیگر به یاد نخواهی آورد و
از دست تو منقطع شده اند. مرا در هاویه اسفل گذاشته ای، در ظلمت در
ژرفی ها. خشم تو بر من سنگین شده است و به همه امواج خود مرا مبتلا
ساخته ای. آشنایانم را از من دور کرده، و مرا مکروه ایشان گردانیده ای
محبوس شده، بیرون نمی توانم آمد. چشمانم از مذلت کاهیده شد. ای خداوند،
نزد تو فریاد کرده ام تمامی روز. دستهای خود را به تو دراز کرده ام.
آیا برای مردگان کاری عجیب خواهی کرد؟ مگر مردگان برخاسته، تو را حمد
خواهند گفت؟ آیا رحمت تو در قبر مذکور خواهد شد؟ و امانت تو در هلاکت؟
آیا کارعجیب تو در ظلمت اعلام می شود و عدالت تو در زمین فراموشی؟ و
اما من نزد تو ای خداوند فریاد بر آورده ام و بامدادان دعای من در پیش
تو می آید. ای خداوند چرا جان مرا ترک کرده، و روی خود را از من پنهان
نموده ای. من مستمند و از طفولیت مشرف بر موت شده ام. ترسهای تو را
متحمل شده، متحیر گردیده ام. حدت خشم تو بر من گذشته است و خوف های تو
مرا هلاک ساخته. مثل آب دور مرا گرفته است تمامی روز و مرا از هر سو
احاطه نموده. یاران و دوستان را از من دور کرده ای و آشنایانم را در
تاریکی.
بعد از مزمور:
جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار،
آمین.
هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)
پنج شنبه، دعا به رسولان مقدس و قدیس نیکولاس
تروپاريون ؛
ای رسولان مقدس، نزد خدای رحیمِ ما شفاعت نمایید تا بخشایش گناهانمان
را به جان ما عطا فرماید!
كونتاكيون ؛
ای خداوند، تو واعظین استوار، آنانی که الهام الهی یافته‌اند، یعنی
رسولان مقدس را به آرامش و بهره‌مندی از برکاتت وارد ساخته‌ای. زیرا
زحمات و مرگ ایشان را فراتر از هر قربانی سوختنی پذیرفته‌ای، ای تو
تنها کسی که از رازهای دلمان باخبری.
انديشه هاى قديس تئوفان
راهب
(روميان 11:
13-24 ؛ متی 11: 27-30)
"بياييد نزد من،
اى همه زحمتكشان و گرانباران ، و من به شما آرامى خواهم بخشيد" (متی
11:
28). ای الهی ، ای عزیز ، ای صداى تو شیرین ترین! بياييد همه ما به
دنبال دعوت خداوند برويم! اما پیشاپیش باید حس کنیم که احساس آن برای
ما دشوار و دشوار است ، یعنی گناهان زیادی داریم و این گناهان سنگین
هستند. از این احساس گناه، نیاز به دنبال آرامش بودن برای خود متولد می
شود. سپس ایمان تنها پناهگاه ما به خداوند نجات دهنده را نشان خواهد
داد و قدم های ما با اختیار خودشان به سوی او خواهد رفت.
روحی که آرزوی
خلاصی از گناهان را دارد می داند که به خداوند چه بگوید: "بار سنگین و
گناه آلود را از من بگیر ، و من یوغ نيكى تو را خواهم گرفت." و اتفاقى
اين چنين می افتد: خداوند گناهان را می آمرزد ، و روح در احکام او شروع
به راه رفتن می کند. و احکام، یوغ هستند و گناهان، یک بار است. اما ،
با مقایسه هر دو ، روح درمى يابد كه یوغ احكام مانند پر سبك است و بار
گناهان مانند كوه سنگین است.
نترسیم که با
کمال میل، یوغ نيكى خداوند را بپذیریم كه بار او سبک است! این تنها راه
است و در غیر این صورت ، نمى توانيم برای روح خود آرامش بيابيم.
