خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم
رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام
نمايد.
مزمور١٤٣؛
ای خداوند دعای مرا بشنو و به تضرع من گوش بده! در امانت و عدالت خویش
مرا اجابت فرما! و بر بنده خود به محاکمه برمیا. زیرا زنده ای نیست که
به حضور تو عادل شمرده شود. زیرا که دشمن بر جان من جفا کرده، حیات مرا
به زمین کوبیده است و مرا در ظلمت ساکن گردانیده، مثل آنانی که مدتی
مرده باشند. پس روح من در من مدهوش شده، و دلم در اندرونم متحیر گردیده
است. ایام قدیم را به یاد می آورم. در همه اعمال تو تفکر نموده، در
کارهای دست تو تامل میکنم. دستهای خود را بسوی تو دراز میکنم. جان من
مثل زمین خشک، تشنه تو است.ای خداوند، بزودی مرا اجابت فرما زیرا روح
من کاهیده شده است. روی خود را از من مپوشان، مبادا مثل فرو روندگان به
هاویه بشوم. بامدادان رحمت خود را به من بشنوان زیرا که بر تو توکل
دارم. طریقی را که بر آن بروم، مرا بیاموز زیرا نزد تو جان خود را بر
می افرازم. ای خداوند مرا از دشمنانم برهان زیرا که نزد تو پناه برده
ام. مرا تعلیم ده تا اراده تو را بجا آورم زیرا خدای من تو هستی. روح
مهربان تو مرا در زمین هموار هدایت بنماید. به خاطر نام خود ای خداوند
مرا زنده ساز. به خاطر عدالت خویش جان مرا از تنگی برهان. و به خاطر
رحمت خود، دشمنانم را منقطع ساز. و همه مخالفان جان مرا هلاک کن زیرا
که من بنده تو هستم.
بعد از مزمور :
جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار،
آمین.
هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)
شنبه، دعا به مادر خدا، تمام مقدسین، مؤمنين وفات‌یافته
تروپاريون ؛
ای رسولان، شهیدان و انبیا، اسقف‌های مقدس، قديسين و پارسایان، که نبرد
نیکو را جنگیده و ایمان را حفظ نموده‌اید، شما در برابر نجات‌دهنده،
دلیری دارید. نزد او برایمان شفاعت کنید زیرا او نیکوست و دعا کنید که
جانهایمان را نجات دهد.
كونتاكيون ؛
ای مسیح، به مقدسین و جانهای خادمینت آسایش ببخش، در جایی که دیگر خبری
از بیماری و غم و آه و ناله نيست، بلکه تا به ابد حیات است.
انديشه هاى قديس تئوفان
راهب
( اول
تسالونیکی 5 :9-13، 24-28 ؛ لوقا 12 :2-12 )
«از کسانی که جسم را می‌کُشند و بیش از این نتوانند کرد، مترسید. به
شما نشان می‌دهم از که باید ترسید: از آن که پس از کشتن جسم، قدرت دارد
به دوزخ اندازد. آری، به شما می‌گویم، از اوست که باید ترسید.( لوقا
12: 4-5 )
بزرگترین ترس ما مرگ است. اما خداوند می فرماید که ترس از خدا باید
بالاتر از ترس از مرگ باشد. وقتی شرایط به گونه‌ای پیش می‌آید که لازم
است یا جان خود را از دست بدهی، یا بر خلاف توصیه‌های خوف خدا عمل کنی،
بهتر است بمیری، اما بر خلاف خوف خدا حرکت نکن. زیرا اگر با ترس از خدا
مخالفت کنید، پس از مرگ جسمانی که به هر حال نمی توان از آن اجتناب
کرد، با مرگ دیگری روبرو خواهید شد که بی اندازه وحشتناک تر از همه‌ی
وحشتناک ترین مرگ های بدنی است.
اگر این دومی همیشه در فکرمان باشد، ترس از خدا در ما ضعیف نمی شد و
هیچ عملی بر خلاف خوف خدا نخواهیم داشت. بیایید فرض کنیم که هوای
نفس برافروخته شده، زمانی که آنها طغیان می کنند، وجدان که از ترس خدا
جان گرفته است، می خواهد که بر ضد آنها برود. به نظر می‌رسد که امتناع
از تقاضای هوس جدایی از زندگی است و بدن را می‌کشد. بنابراین، هنگامی
که آخرین نوع احساسات مزاحم دوباره متولد شدند و وجدان شروع به لرزیدن
کرد، بشتابید تا ترس از خدا و ترس از قضاوت خدا با عواقب آن را افزایش
دهید. سپس ترس از وحشتناک ترین مرگ، ترس از ضعیف ترین مرگ را از بین می
برد و مقاومت در برابر خواسته های وظیفه و وجدان برای شما آسان خواهد
بود.
این چنین است که آنچه توسط حکیم گفته شده تحقق می یابد: «آخرت خود را
به خاطر بیاور و تا ابد گناه نخواهی کرد» ( سيراخ
.39:7 ).
