دعاى روزانه خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد.    مزمور٦٣؛  ای خدا، تو خدای من هستی. در سحر تو را خواهم طلبید. جان من تشنه تو است و جسدم مشتاق تو در زمین خشک تشنه بی آب. چنانکه در قدس بر تو نظر کردم تا قوت و جلال تو را مشاهده کنم. چونکه رحمت تو از حیات نیکوتر است. پس لبهای من ترا تسبیح خواهد خواند. از اینرو تا زنده هستم تو را متبارک خواهم خواند. و دستهای خود را به نام تو خواهم برافراشت. جان من سیر خواهد شد چنانکه از مغز و پیه. و زبان من به لبهای شادمانی تو را حمد خواهد گفت، چون تو را بر بستر خود یاد می آورم و در پاسهای شب در تو تفکر می کنم. زیرا تو مددکار من بوده ای و زیر سایه بالهای تو شادی خواهم کرد. جان من به تو چسبیده است و دست راست تو مرا تایید کرده است. و اما آنانی که قصد جان من دارند هلاک خواهند شد و در اسفل زمین فرو خواهند رفت. ایشان به دم شمشیر سپرده می شوند و نصیب شغالها خواهند شد. اما پادشاه در خدا شادی خواهد کرد و هرکه بدو قسم خورد فخر خواهد نمود. زیرا دهان دروغگویان بسته خواهد گردید. بعد از مزمور : جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین.  هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)   چهارشنبه، صلیب مقدس و حیات‌بخش   تروپاريون ؛ ای خداوند، قوم خود را نجات ده و میراث خود را مبارک ساز. عطا كن که مسیحیان راستین بر دشمنان خود پیروز گردند. و به‌خاطر صلیب خویش، مسکن خود را حفظ فرما.   كونتاكيون ؛ همانطور که داوطلبانه به جای ما مصلوب گشتی، رحمت عطا فرما به کسانی که به نام تو خوانده شده‌اند. تمام مسیحیان ارتدوكس را به نام خویش شادمان گردان، با اِعطای نشانِ شکست‌ناپذیر، آن اسلحۀ صلح خویش، ایشان را بر دشمنانشان پیروز گردان.

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

  

(دوم قرنتیان 5: 10-15 ؛ مرقس 1: 9-15)

خداوند خطبه خود را چنین آغاز کرد: "وقت تمام شد و ملكوت خدا نزدیک است: توبه کنید و به انجیل ایمان آورید" (مرقس 1: 15). در پایان اعصار نیز گفته خواهد شد: "زمان تمام شده است ، ملكوت نزدیک است"؛ اما "توبه و ایمان" اضافه نخواهد شد ، بلکه "براى داورى برويد ". زمان توبه و اصلاح خود به پایان رسیده است. هر آنچه را که با بدن خود انجام داده اید ، خوب یا بد ، ارائه دهید. بنابراین ، تا زمان باقى است، عجله کنید تا از آن برای نجات خود استفاده کنید.

آغوش پدر برای پذیرش همه کسانی که با احساس پشیمانی صادقانه نسبت به گذشته آمده اند و مایلند در آینده با انجام دقیق دستورات قديسين او برای خدا کار کنند، باز است. برای هر یک از ما، پایان قرن مرگ است: این دریچه ای برای زندگی دیگر است. بیشتر به آن نگاه کنید و خودتان بیشتر تعیین کنید: پس چه؟ - و با تصمیم گیری بدون ترحم ، کار را آغاز کنید تا آمادگی را برای ورود به مکانی که در آن شادی بی پایان وجود دارد ، مهيا سازيد و هر چیزی را که می تواند به خادمان تاریکی حق دهد که بر ما چیره شوند و ما را به منطقه خود ببرند، جایی که هیچ راهی برای خروج از آن وجود نخواهد داشت، حذف كنيد.

 

درس روز

 

در بیمارستان ، در یک بخش دو تخت ، دو بیمار ناامید بودند. آنها دقیقاً تخت های یکسانی داشتند ، شرایط کاملاً مساوی ... تنها تفاوت این بود که یکی از آنها تنها پنجره بخش را می دید و دیگری نمی توانست ، اما دکمه تماس پرستار را در کنار خود داشت. زمان گذشت ، فصل ها عوض شد ... کسی که کنار پنجره دراز کشیده بود ، در مورد همه چیزهایی که در آنجا دید به فرد كنارى خود گفت: که بیرون باران می بارد ، برف می بارد یا خورشید می درخشد ، که درختان یا با نور درخشان پوشیده شده اند توری ، یا با مه بهاری روشن پوشانده شده بود ،... اینکه مردم در خیابان قدم می زنند ، ماشین ها در حال رانندگی هستند ... که دنيايى وجود دارد.

و سپس یک روز اتفاق افتاد که اولین نفر ، آن کسی که کنار پنجره دراز کشیده بود ، شب ها احساس بدی داشت. او از فرد دوم خواست که با پرستار تماس بگیرد ، اما او به دلایلی این کار را نکرد. و مرد بیمار کنار پنجره مرد.

فردای آن روز ، بیمار دیگری به بخش آورده شد و پیرمرد از او خواست تا او را کنار پنجره بگذارند. درخواست او برآورده شد - و بالاخره دید ... پنجره به دیوار خاکستری خالی باز می شد ، و چیزی فراتر از آن قابل مشاهده نبود. مدتی سکوت کرد و سپس از هم اتاقى جدیدش خواست:

- میدونی ... اگه شب حالم بد شد ... به پرستار زنگ نزن ...