دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 

مزمور٨٨؛ 

ای یهوه خدای نجات من، شب و روز نزد تو فریاد کرده ام. دعای من به حضور تو برسد، به ناله من گوش خود را فراگیر. زیرا که جان من از بلایا پر شده است و زندگانی ام به قبر نزدیک گردیده. از فرو روندگان به هاویه شمرده شده ام و مثل مرد بی قوت گشته ام. در میان مردگان منفرد شده، مثل کشتگان که در قبر خوابیده اند، که ایشان را دیگر به یاد نخواهی آورد و از دست تو منقطع شده اند. مرا در هاویه اسفل گذاشته ای، در ظلمت در ژرفی ها. خشم تو بر من سنگین شده است و به همه امواج خود مرا مبتلا ساخته ای. آشنایانم را از من دور کرده، و مرا مکروه ایشان گردانیده ای محبوس شده، بیرون نمی توانم آمد. چشمانم از مذلت کاهیده شد. ای خداوند، نزد تو فریاد کرده ام تمامی روز. دستهای خود را به تو دراز کرده ام. آیا برای مردگان کاری عجیب خواهی کرد؟ مگر مردگان برخاسته، تو را حمد خواهند گفت؟ آیا رحمت تو در قبر مذکور خواهد شد؟ و امانت تو در هلاکت؟ آیا کارعجیب تو در ظلمت اعلام می شود و عدالت تو در زمین فراموشی؟ و اما من نزد تو ای خداوند فریاد بر آورده ام و بامدادان دعای من در پیش تو می آید. ای خداوند چرا جان مرا ترک کرده، و روی خود را از من پنهان نموده ای. من مستمند و از طفولیت مشرف بر موت شده ام. ترسهای تو را متحمل شده، متحیر گردیده ام. حدت خشم تو بر من گذشته است و خوف های تو مرا هلاک ساخته. مثل آب دور مرا گرفته است تمامی روز و مرا از هر سو احاطه نموده. یاران و دوستان را از من دور کرده ای و آشنایانم را در تاریکی.

بعد از مزمور: 

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

پنج شنبه، دعا به رسولان مقدس و قدیس نیکولاس

 

تروپاريون ؛

ای رسولان مقدس، نزد خدای رحیمِ ما شفاعت نمایید تا بخشایش گناهانمان را به جان ما عطا فرماید!

 

كونتاكيون ؛

ای خداوند، تو واعظین استوار، آنانی که الهام الهی یافته‌اند، یعنی رسولان مقدس را به آرامش و بهره‌مندی از برکاتت وارد ساخته‌ای. زیرا زحمات و مرگ ایشان را فراتر از هر قربانی سوختنی پذیرفته‌ای، ای تو تنها کسی که از رازهای دلمان باخبری.

 

 

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

( فیلیپیان  . 4: 10-23 ؛  لوقا 7: 36-50 )

 

 چرا شمعون فریسی خداوند را گرامی می دارد و او را نزد خود دعوت می کند، اما بلافاصله وقتی می بیند که او گناهکاری را با مهربانی نزد خود می پذیرد، وسوسه می شود و شروع به فکر می کند: «اگر او یک نبی بود...» ( لوقا 7  : 39 ) ؟  زیرا او در مورد غذا به زحمت افتاده بود و بدلیل آن زحمت، در مورد دستورات خداوند استدلال می کرد. این دو حوزه، روزمرگی و معنویت، از نظر ویژگی و قوانین اصلاً شبیه هم نیستند. با این  حال، ذهن ما، طبق قوانین آن، بسیار مشغول می شود و شروع به قضاوت می کند.

 بر اساس نظم دنیوی، ارتباط داشتن  با کسی که واضحاً گناهکار است محال است; شمعون چنین قضاوت می کند و فراموش می کند که توبه، همه را پاک می کند و گناهکاران را با صالحان برابر می سازد. او فکر می کند که گناهکار نباید اینجا باشد و اگر نجات دهنده او را از خود دور نکند، مطمئناً به این دلیل است که نمی داند او کیست. از این فکر بی درنگ فکر دیگری زاده شد: اگر نمی داند پس چطور پیامبری است؟ او در کلام این را نگفت، بلکه فقط به آن فکر کرد و ظاهراً نه در او، و نه در گرفتارهایش، به عنوان یک میزبان خوب، تغییری حاصل نشد، بلکه خداوند قلب او را دید و به او درمورد قلب وی نصیحت کرد. به او خاطر نشان کرد که گناهکاران در نزدیکی او جای دارند، و گناهکاری که در دل خود به او نزدیک می شود، او را بیشتر از کسی که او را فقط با رفتاری ظاهری تکریم می کند، گرامی می دارد. رفتار ظاهری انسان، وی را به سمت احساس نیکوکار بودن سوق می دهد که برای خداوند ناخوشایند است، در حالی که باطن وی همیشه او را در احساسات آشکار در برابر خداوند دانای مطلق نگاه می دارد.

 

 

 

مبانى ارتدوكس

 

ایمان ارتدکس چیست؟

 ایمان ارتدوکس ایمانی است مبتنی بر تعالیم اصیل و دست نخورده که از طریق خداوند عیسی مسیح آموزش داده شده و توسط کلیسای جهانی ارتدوکس، تنها کلیسای راستین و رستگاری بخش، حفظ و موعظه شده است (یوحنا 3: 18).

 کلمه "ارتدوکس" از دو کلمه یونانی گرفته شده است، ὀρθός - راست ایستادن، درست، راست، - و δοκέω - فکر می کنم، باور دارم؛ و به تعلیم صحیح در مورد خدا و «تجلیل (تسبیح) صحیح خدا» اشاره دارد.

 

 

 

توصيه عملى

 

یک دستور العمل جهانی برای ارزیابی برخی گزاره ها وجود دارد، نقل قول ها: «چه کسی، چه زمانی، به چه کسی و به چه دلیل». به عنوان مثال، در طی پست‌هایی در شبکه‌های اجتماعی، چنین جملاتی از مریدان رایج است: مهم نیست که در طول روزه چه می‌خوریم، مهم این است که چگونه با همسایگان خود ارتباط برقرار می کنیم... این سؤال پیش می‌آید:اگر مهم نیست، پس چرا نویسنده نقل قول، به سخت ترین روش روزه گرفته است؟ بدیهی است که این یک هذل است، شاید به شخصی گفته شده که روزه خواری را بالاتر از محبت به دیگران قرار داده است.

 

 

درس روز

 

روزی راهبان از فروتنی صحبت می کردند.  یکی از شهروندان بزرگوار شهر غزه با شنیدن این جمله که هر چه بیشتر به خدا نزدیکتر شوید بیشتر خود را گناهکار می بیند تعجب کرد و گفت:

 - این چطور ممکن است؟

 و من که متوجه نشده بودم، می خواستم بدانم این کلمات چه معنایی دارند.

 یک راهب به او گفت:

 -آقای محترم بفرمایید که خود را در شهر خود چه کسانی می دانید؟

 او جواب داد:

 - من خودم را بزرگ و اولینِ فرد شهر می دانم.

 - اگر به قیصریه بروید، خود را در آنجا چه کسی می دانید؟

 - آخرین اعیان آنجا.

 - اگر به انطاکیه بروید خود را در آنجا چه کسی می دانید؟

 - آنجا من خودم را یکی از عوام می دانم.

 - اگر به قسطنطنیه بروید و به پادشاه نزدیک شوید، پس خود را در آنجا چه کسی می دانید؟

 - تقریباً یک گدا.

 راهب گفت: این گونه است که مقدسین هر چه بیشتر به خدا نزدیک می شوند، خود را گناهکارتر می بینند.  زیرا ابراهیم وقتی خداوند را دید، خود را خاک و خاکستر نامید.