مبانى ارتدوكس
درباره رهبانیت.
رهبانیت با طراحی خود نوعی تقلید از مسیح است. مسیح در انجیل به عنوان
ایده آل یک راهب کامل بر ما آشكار شده است: او مجرد است، سقفی بر سر ندارد،
داوطلبانه در فقر زندگی می کند، روزه می گیرد و شب های خود را به دعا می
گذراند. یک راهب تلاش می کند تا حد امکان به این ایده آل نزدیک شود و از هر
چیزی که در ارتباط با خدا اختلال ایجاد می کند چشم پوشی کند.
یک عبارت ثابت وجود دارد " به رهبانيت رفت". با این حال، رهبانيت
نمی روند، بلکه می آیند. این یک فرار نیست، بلکه یک فراخوان است. انگیزه در
اینجا ممکن است عشق به دعا، تنهایی باشد... دیادوخوس فوتیکی (قرن پنجم)
قانون کلی ترک دنیا را اینگونه تنظیم کرد: «ما فقط زمانی از شيرين هاى این
زندگی خودداری می کنیم که طعم شیرینی های خدا را در حسى كامل از پر بودن
بچشیم.»
مرسوم نیست که نذر رهبانى بدون آمادگی انجام شود. صومعه از نظر روحانی یک
موسسه آموزش عالی است. قبل از راهب شدن، باید یک فرد غیر روحانی کامل
شد. با زندگی در جهان، بازدید از معبد مقدس، باید به سطح روحانی خاصی رسید،
به یک عضو واقعى کلیسای ارتدوكس تبدیل شد و برکت پدر روحانی را در مسیر
رهبانیت دریافت کرد. برای خودآزمایی، گاهی اوقات راهب گونه زیستن در دنیا
مفید است. و در یک صومعه ابتدا یک فرد غیر روحانی مراحل کارگری و تازه کار
را طی می کند. برای فرد متاهل، رهبانیت فقط با رضایت همسر و به شرط عدم
وجود فرزند و وجود پدر و مادر مستلزم مراقبت، امکان پذیر است.
نباید تصور کرد که راهبان وسوسه های کمتری نسبت به غیر روحانى ها دارند.
وسوسه های درونی جای وسوسه های خارجی را می گیرند.
سه نذر رهبانی وجود دارد: اطاعت، عدم مالکیت، و تجرد (باکره).
اگر کسی ترديد دارد که آیا باید به رهبانيت برود؟ اگر شک دارید،
احتمالاً نه.
توصيه عملى
راهب اپتینا، امبروز، به فرزندانش آموخت که حداقل یک فصل از انجیل را هر
روز بخوانند و سعی كند صبح اين كار را انجام دهند. چرا صبح؟ اول که،
صبح یک شروع تازه، یک خاطره تازه است. ثانیاً، اگر در طول روز به
آهستگی در آنچه در صبح می خواند تفکر کند، به زودی متوجه خواهید شد که با
یادآوری آنچه در کتاب مقدس گفته شده، مشكل گیج کننده ای که ناگهان در آن
روز با آن مواجه می شود، حل خواهد کرد. این پاسخ شما از جانب خداوند در
شرایط دشوار زندگی یا روحانی خواهد بود.
|