دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 

مزمور٣؛ 

 ای خداوند دشمنانم چه بسیار شده اند. بسیاری به ضد من برمی خیزند. بسیاری برای جان من می گویند: «به جهت او در خداخلاصی نیست.» لیکن تو ای خداوند گرداگرد من سپر هستی، جلال من و فرازنده سر من. به آواز خود نزد خداوند می خوانم و مرا از کوه مقدس خود اجابت مینماید. و اما من خسبیده، به خواب رفتم و بیدار شدم زیرا خداوند مرا تقویت می دهد. از کرورهای مخلوق نخواهم ترسید که گرداگرد من صف بسته اند. ای خداوند، برخیز! ای خدای من، مرا برهان! زیرا بر رخسار همه دشمنانم زدی؛ دندانهای شریران را شکستی. نجات از آن خداوند است و برکت تو بر قوم تو میباشد.

بعد از مزمور :

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

دوشنبه، دعا به میکائیل مقدس و تمام فرشتگان

تروپاريون ؛

ای فرمانده تمامی لشکریان آسمان، ما نالایقان بی‌وقفه از تو استدعا می‌کنیم که ما را با سپر دعاهایت در برگیری و زیر بالهای جلال روحانى خود بپوشانی. ما در برابر تو افتاده، فریاد می‌زنیم: «از ما در برابر تمامی آسیب ها محافظت کن، ای سرور قدرتهای آسمان!»

 

كونتاكيون ؛

شما، ای سروران و رهبران لشکر خدا، ای خادمین جلال الهی و راهنمایان بشر، بطلبید هر آنچه را که برای ما نیکوست، و برایمان رحمتی بی‌کران بطلبيد، ای فرمانده لشکرهای آسمانی.

 

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

  

(کولسیان ۴: ۱۰-١٨ ، لوقا ۱۰: ۱-١٥)

آیا در جهان دیگر چنین اغماضی نسبت به کسانی که خداوند را قبول ندارند طوری که او به ساکنان روی زمین نشان داد وجود خواهدداشت؟  نه، چنین نخواهد بود. خداوند با فرستادن «هفتاد نفر» (لوقا 10: 1) برای موعظه، به آنها دستور داد که وقتی آنها را نپذیرفتند، آنجا در جاده ها بگویند: «'خاكی را هم كه از شهر شما به پاهای ما چسبیده است پیش روی شما از پای خود می‌تکانیم ولی این را بدانید كه ملكوت خدا نزدیک شده است.» (لوقا 10 :11 ) ؛  یعنی ما به هیچ چیز شما نیاز نداریم: نه به خاطر منفعت شخصی که به موعظه می پردازیم، بلکه برای اعلام صلح و ملكوت خدا به شما. شما نمی خواهید این نیکی را بپذیرید - هر طور که میل دارید. ما راهمان را به جلو پیش میرویم.

 این چیزی است که برای حال دستور داده شده است، اما برای آینده چطور؟ «بدانید كه آن روز برای سدوم بیشتر قابل تحمّل خواهد بود تا برای آن شهر.» ( لوقا 10 :12 ) بنابراین، کافران با عنایت خداوند امیدی به خود ندارند. فقط برای اینکه به آنها آزادی روی زمین بودن داده شود، بلكه مانند مرگ - تا تمام طوفان خشم خدا بر سر آنها فرود آید. و مصیبت بزرگی است!  و بر روی زمین آنها خوشحال نیستند، زیرا بدون خدا و خداوند عیسی مسیح نجات دهنده و منجی، همه چیز در اینجا تیره و تار است و آنچه وجود دارد توصیف و تصور آن با کلمات غیرممکن است. نابود شدن لذت بخش تر خواهد بود، اما حتی این هم به آنها داده نمی‌شود.

 

 

 

یک روزه اطلاعاتی، کمتر از روزه غذایی برای یک فرد مدرن اهمیت ندارد. به هر حال، احساس سیری نسبت به اطلاعات، حتی می‌توان گفت «شکم‌پرستی اطلاعاتی» - یک اشتیاق گسترده است. پرخوری اطلاعات آفت زمان ما است، بنابراین، نمودار ناب در مورد آن چیزی نمی گوید. اما این به هیچ وجه به این معنی نیست که کمتر از غذای اضافی بر روح ما تأثیر می گذارد.

 فردی گفت تصمیم دارد یک ماه از تماشای تلویزیون صرف نظر کند. علیرغم عدم سوء استفاده از آن، او چیزی مانند یک ترک اعتیاد به نوعی مواد مخدر را تجربه کرد (حتی شب ها از خواب بیدار می شد تا پنهان از خانواده اش صفحه آبی را روشن کند).  صادقانه پاسخ دهید، کدام یک برای شما مهمتر است: غذای پخته یا سرگرمی رایانه ای؟ (این در مورد کار نیست، بلکه در مورد سرگرمی است: پچ پچ های خالی و رفع کنجکاوی بیهوده).

 بدون شک خود تلویزیون یا کامپیوتر فقط ابزاری است که می تواند منبع دانش خوب و بد شود. اما در کنار کیفیت اطلاعات دریافتی، میزان معقول آن نیز مهم است. در روزه می توانید چنين راهنمایی شويد:

 برای مدتی کامپیوتر (خارج از کار) و تلویزیون را کاملاً رها کنید و حداقل موقتاً به سراغ ادبیات روحانى بروید. این کمک خواهد کرد تا بفهمیم چقدر به رسانه ها وابسته هستیم - خواه این رسانه به ما خدمت می کند، یا به طور نامحسوس ما خدمتگزار آنها شده ایم.

 حداقل اخبار را رها کنید. اگر این غیرممکن به نظر می رسد، پس سعی کنید مهم ترین خبر 3 روز پیش را به خاطر بیاورید و تصمیم بگیرید، آیا واقعاً به این بخار اطلاعاتی بطور حیاتی نیاز دارید؟ و اگر از اینکه چیز مهمی را از دست بدهید خجالت می کشید، پس نباید نگران آن باشید - اطرافیان شما این فرصت را به شما نمی دهند که هرگز از یک رویداد مهم مطلع نشوید.

 

 

درس روز

 

در صحرای مصر راهبی بود. و او چنان از وسوسه ها رنج می برد که تصمیم گرفت زندگی رهبانی را رها کند و به هر کجا که می تواند برود.

هنگامی که صندل هایش را به پا کرد، راهب دیگری را دید که او نیز با عجله در حال پوشیدن کفش هایش بود.

 راهب از غریبه پرسید: تو کی هستید؟ 

 او در پاسخ شنید: "خودت"، بدان که هر جا بروی من با تو خواهم رفت.