Η Οργουελική οργάνωση τής Σκοπιάς. Μέρος 3^ο.

Ωκεανία: Η Ευτυχισμένη Οργάνωση του Ιεχωβά

Του Leonard Chretien Πρώην Μάρτυρα του Ιεχωβά

1. Ένα διεισδυτικό βιβλίο

Ένα σπουδαίο εκδοτικό γεγονός συνέβη το 1949 όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Τζώρτζ Όργουελ ‘1984’. Από τότε αυτή η νουβέλα έχει γίνει η κλασσική μελέτη του ολοκληρωτισμού. Απεικονίζει μια μελλοντική υπερπολιτεία που ονομάζεται Ωκεανία. Οι κάτοικοι της Ωκεανίας είναι χωρισμένοι σε τρείς κάστες: μια μικρή ομάδα παντοδύναμων κτηνωδών κυβερνητών, μια μεγαλύτερη ομάδα γραφειοκρατών και άλλων αξιωματούχων μεσαίου επιπέδου, και μια μεγάλη πλειοψηφία ανόητων σκλάβων. Αυτές ονομάζονται (κατά τάξη), το Εσωτερικό Κόμμα, το Εξωτερικό Κόμμα, και οι Προλετάριοι.

 Τα δόγματα του Κόμματος στην Ωκεανία επιβάλλονται από την Αστυνομία Σκέψης, η οποία είναι άγρυπνη για εγκλήματα σκέψης, εγκλήματα έκφρασης και ένα πλήθος μικρότερων εγκλημάτων που δεν ευθυγραμμίζονται με τους σκοπούς και την πολιτική του Κόμματος. Η αντίσταση στο Κόμμα τιμωρείται με θάνατο. Τα παιδιά διδάσκονται να κατασκοπεύουν και να παραδίδουν τους γονείς τους. Το Κόμμα υπεισέρχεται σε κάθε προσωπική σχέση και δεν ανέχεται οποιαδήποτε ανορθόδοξη σκέψη.

 Για να εξασφαλίσει ότι ο καθένας σκέφτεται σύμφωνα με τη γραμμή του Κόμματος, το Κόμμα αλλάζει προσεκτικά τα γεγονότα για να ταιριάζουν στην τρέχουσα κατάσταση. Εξαλείφει και σβήνει το παρελθόν μέσω του Υπουργείου Αλήθειας, ενός μεγάλου και σημαντικού τμήματος στα κεντρικά γραφεία του Κόμματος. Υπάλληλοι εργάζονται ακατάπαυστα τροποποιώντας και αλλάζοντας τα ιστορικά αρχεία ώστε να ταιριάζουν στο παρόν. Το τι είναι πραγματικό και αληθινό αποφασίζεται από το Κόμμα, και με την εξουσία που έχει πάνω στα αρχεία, το Υπουργείο Αλήθειας αυτό αλλάζει καθημερινά. Η πραγματική αλήθεια έχει τροποποιηθεί και διαστρεβλωθεί τόσο ώστε δεν αναγνωρίζεται. Καθώς τα γραπτά αρχεία καταστρέφονται ή αλλάζουν, και καθώς οι μνήμες σβήνουν, η αλήθεια διαμορφώνεται όπως αποφασίζει το Κόμμα. Το Κόμμα της Ωκεανίας στηρίζεται σ’ αυτόν τον έλεγχο της πραγματικότητας για να διατηρεί την εξουσία του πάνω στον πληθυσμό. Τα μέλη και του Εσωτερικού και του Εξωτερικού Κόμματος έχουν άσχημα εξαπατηθεί από τα πολλά ψέματα, ενώ οι ευρισκόμενοι σε σύγχυση προλετάριοι δεν γνωρίζουν τίποτε, και δέχονται οτιδήποτε λέει το Κόμμα.

 Ένα μυθικό πρόσωπο, ο Μεγάλος Αδελφός, είναι η κεφαλή της Ωκεανίας μόνο κατ’ όνομα. Αυτός αντιπροσωπεύει το Κόμμα. Είναι Θεός, Πρόεδρος, και φίλος στην αναζήτηση της νίκης πάνω στους εχθρούς της Ωκεανίας. Στην ουσία, ο Μεγάλος Αδελφός γίνεται το Κόμμα ή η Οργάνωση. Η ιδεολογία του Κόμματος ονομάζεται Ingsoc, σύμφωνα με την οποία όλη η ουσία είναι ο έλεγχος της σκέψης και των πράξεων. Το επίσημο δόγμα είναι, ‘όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν’.

2. Η Μεγάλη Μητέρα / ο Μεγάλος Αδελφός

 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μια λέξη, τη λέξη ‘αλήθεια’, η οποία αναφέρεται στη θρησκεία τους ως σύνολο. Για παράδειγμα, ένας Μάρτυρας μπορεί να πεί σε κάποιον ο οποίος έχει εγκαταλείψει την οργάνωση της Σκοπιάς, ‘αυτός δεν είναι πλέον στην αλήθεια’, ή ίσως για κάποια η οποία είναι πολύ ζηλώτρια στην οργάνωση, ‘αυτή πραγματικά εργάζεται σκληρά για την αλήθεια’. Όταν συναντούν κάποιον για πρώτη φορά, μια κοινή ερώτηση είναι, ‘πόσον καιρό είστε στην αλήθεια’; Η έκφραση αυτή έχει την προέλευσή της στις ημέρες του Κ.Τ. Ρώσσελ και του Ι.Φ. Ρόδερφορντ, όταν εχρησιμοποιείτο ευρέως η έκφραση ‘παρούσα αλήθεια’, όρος εσφαλμένος αφού η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει, είναι διαχρονική. Έτσι η έκφραση αυτή βρίσκεται σε καθημερινή χρήση ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι Μάρτυρες εξισώνουν την αλήθεια με το θρησκευτικό σύστημα της οργάνωσης της Σκοπιάς. Πιστεύουν ότι μόνον αυτοί κατέχουν την αλήθεια και ότι όλες οι άλλες θρησκείες είναι ψεύτικες σύμφωνα με την οργάνωση της Σκοπιάς.

Ο Όργουελ ανέφερε:

«‘Οτιδήποτε το Κόμμα θεωρεί ως αλήθεια, είναι αλήθεια. Είναι αδύνατον να δει κάποιος την πραγματικότητα παρά μόνο όταν κοιτάζει με τα μάτια του Κόμματος». (Όργουελ, ‘1984’, σελ. 205)

 Το ότι η αλήθεια αλλάζει, και αλλάζει τακτικά, είναι γεγονός δεδομένο και αποδεκτό από τα μέλη της Εταιρίας. Η έκφραση ‘παρούσα αλήθεια’ όπως χρησιμοποιήθηκε στην εποχή του Ρώσσελ και του Ρόδερφορντ, παρότι εσφαλμένη, στην πραγματικότητα είναι πιο ακριβής έκφραση διότι η ‘παρούσα αλήθεια’ είναι ακριβώς αυτό — μόνο για το παρόν. Μπορεί να μοιάζει ή να μην μοιάζει με την αλήθεια του παρελθόντος και μπορεί να γίνει μια διαφορετική αλήθεια στο μέλλον.

 Η ‘αλήθεια’, όπως κατανοείται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλάζει συνεχώς καθώς ‘λάμπει νέο φώς’. Έχουν εθιστεί να περιμένουν και να αποδέχονται την κάθε αλλαγή σαν φυσικό επακόλουθο της αυξανόμενης και προοδευτικής αλήθειας. Οι Μάρτυρες αποδέχονται αυτό το φαινόμενο ακόμη κι αν η αλλαγή αντιστρέφει πλήρως μια από μακρού ισχύουσα πεποίθηση, η οποία μπορεί να κοστίζει πολύ σ’ έναν Μάρτυρα.

 Όπως με το Υπουργείο Αλήθειας στην Ωκεανία του Όργουελ, η οργάνωση της Σκοπιάς εξαφανίζει τις ενοχλητικές λεπτομέρειες της ιστορίας της και οτιδήποτε τη δυσφημεί. Αυτές οι προσαρμογές στις οποίες προβαίνει η οργάνωση του «πιστού και φρονίμου δούλου» γίνονται εξακολουθητικά και σερβίρονται ως ‘αυξημένο φώς’ ή ‘εκλέπτυνση’ της κατανόησης. Πάρτε παρακάτω μια ιδέα:

«Εκείνα που εξεδόθησαν στις ημέρες του Καρόλου Τέηζ Ρώσσελ, του πρώτου προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, δεν ήσαν τέλεια. Ούτε τα συγγράμματα που εγράφησαν στις ημέρες του Τζ.Φ. Ρόδερφορδ, του επομένου προέδρου, ήσαν τέλεια. Το αυξανόμενο φώς σχετικά με τον Λόγο του Θεού καθώς επίσης και τα γεγονότα της ιστορίας, επανειλημμένως έχουν καταστήσει αναγκαίες προσαρμογές του ενός ή του άλλου είδους, μέχρι τον καιρό μας. Αλλ’ ας μη λησμονούμε ότι τα ελατήρια αυτού του ‘δούλου’ ήσαν πάντοτε αγνά, ανιδιοτελή… Στην πραγματικότητα, όσες προσαρμογές έχουν γίνει σε ζητήματα κατανοήσεως, έχουν δώσει την ευκαιρία σ’ εκείνους τους οποίους υπηρετεί ο ‘δούλος’, να δείξουν πιστότητα και αγάπη, το είδος της αγάπης που ο Ιησούς είπε ότι θα χαρακτήριζε τους ακολούθους του… Για εκείνους που πραγματικά αγαπούν το νόμο του Θεού, δεν υπάρχει πρόσκομμα».—Σκοπιά 1 Ιουνίου 1979, σελ. 23,24

 Εφόσον κάθε Μάρτυρας αποδέχεται αυτού του είδους τη λογική, θα αποδέχεται επίσης τις συνεχείς προσαρμογές και το ‘αυξανόμενο φώς’. Αυτό επιτυγχάνεται παραποιώντας την προηγούμενη διδασκαλία είτε αλλάζοντάς την άμεσα ή αλλιώς υπονοώντας έντεχνα κάτι εντελώς διαφορετικό. Για το λόγο αυτό, ο παραπάνω ισχυρισμός ότι τα «ελατήρια του δούλου’ ήσαν πάντοτε αγνά και ανιδιοτελή’, είναι ολότελα ψευδής.

 Ένα παράδειγμα γι’ αυτό είναι η πλήρης διαστρέβλωση των γεγονότων σχετικά με τον υποτιθέμενο διορισμό του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ το 1919. Η ιστορία που παρουσιάζει η οργάνωση της Σκοπιάς στα μέλη της σήμερα είναι ολότελα κατασκευασμένη. Τα πραγματικά γεγονότα αποκρύπτονται. Παρουσιάζεται μια απολύτως διαφορετική εκδοχή των γεγονότων εκείνης της εποχής με σχεδιασμένο τρόπο για να νομιμοποιηθεί η παρούσα αξίωση. Όλα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έχουν έντεχνα ‘προσαρμοσθεί’ για να υπονοήσουν ότι τάχα αυτά εκπλήρωναν Γραφικές προφητείες.

 Οι ηγέτες της Εταιρίας Σκοπιά, για να περιφρουρήσουν και να υποστηρίξουν την αξιοπιστία τους στα μάτια των μελών τους είναι αναγκαίο, είτε να επανερμηνεύουν τις συγκεκριμένες προφητείες που έχουν αποτύχει, είτε να αποφεύγουν κάθε αναφορά σ’ αυτές. Δεν πρόκειται βέβαια για νέα ιδέα, αφού και ο Ρώσσελ χρησιμοποίησε το ίδιο σύστημα. Όταν ο κόσμος δεν τελείωσε το 1914, και ο Ρώσσελ και οι ακόλουθοί του δεν ‘αρπάχθηκαν’ σε ουράνια δόξα, ήταν αναγκαίο να κάνουν αλλαγές στα κείμενα των Γραφικών Μελετών του. Οι Τόμοι 2 και 3 είχαν πει πολλά για το 1914 και τη χρονολογία που υποστήριζαν. Σε μεταγενέστερες εκδόσεις όλες αυτές οι χρονολογίες άλλαξαν. Ο Ρώσσελ αναφέρθηκε σ’ αυτές τις αλλαγές και με έντεχνη ταχυδακτυλουργία τις χαρακτήρισε ασήμαντες! Προς εκείνους που είχαν θυσιάσει τα πάντα προσδοκώντας το 1914, είπε:

«Η παρούσα στιγμή, πιστεύουμε, είναι καιρός δοκιμασίας σε πολλούς από το λαό του Ιεχωβά. Μήπως κατά το παρελθόν υπήρξαμε δραστήριοι απλώς επειδή ηλπίζαμεν εις την ένδοξον μεταλλαγήν μας κατά το 1914 ή μήπως υπήρξαμε δραστήριοι και όσιοι προς τον Κύριον και το άγγελμά του και την αδελφότητα;» (Σκοπιά, επανεκδόσεις, 1 Μαρτίου 1915, σελ.5649).

 Αυτή η έκκληση προς τους ακολούθους του να δείξουν αγάπη και οσιότητα προς τον Κύριο και το άγγελμά του, σχεδιάσθηκε για να προκαλέσει αισθήματα ενοχής σ’ εκείνους που αμφέβαλαν.

3. Τώρα το βλέπετε; Έ, δεν θα το ξαναδείτε!

 Το 1930 ο Δικαστής Ρόδερφορντ παραδέχθηκε (μάλλον επειδή είχε αποφασίσει να τις αλλάξει) την αποτυχία των προρρήσεων της Σκοπιάς για το 1914.

«Η Σκοπιά και αι συνοδευτικαί αυτής εκδόσεις του Συλλόγου, επί τεσσαράκοντα έτη ετόνιζον το γεγονός ότι το 1914 θα καθίστατο μάρτυς της εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού και της πλήρους ενδοξάσεως της εκκλησίας. Κατά την περίοδον ταύτην των τεσσαράκοντα ετών ο επί της γης λαός του Θεού επιτελούσε έργον μαρτυρίας, το οποίον έργον προησκιάσθη υπό του Ηλίου και του Ιωάννου του Βαπτιστού, Άπας ο λαός του Κυρίου απέβλεπεν εις το 1914 με χαρμόσυνον προσδοκίαν. Όταν ο καιρός ήλθεν και παρήλθεν υπήρξε μεγάλη απογοήτευσις, κατηγορίαι και πένθος, ο δε λαός του Κυρίου εκατηγορήθη τα μέγιστα. Εγελειοποιήθησαν υπό του κλήρου και των συμμάχων του ιδιαιτέρως, και έδειξαν αυτοίς περιφρόνησιν, επειδή είχον ειπεί πολλά δια το 1914, και τι θα εσυνέβαινεν, και αι προφητείαι των δεν επαληθεύθησαν». (Βιβλίο Φώς, (1930) τόμος 1, σελ. 194)

 Επρόκειτο για σπάνια παραδοχή του γεγονότος ότι η οργάνωση της Σκοπιάς είχε διατυπώσει πομπώδεις προφητείες σχετικά με το 1914. Σε ένα σπάνιο Οργουελικό παράδειγμα της τακτικής ‘ελέγχου του παρελθόντος’ δια του ‘ελέγχου του παρόντος’, 55 χρόνια αργότερα (το 1986) η οργάνωση άλλαξε το παρελθόν, παρουσιάζοντας στη νέα γενιά Μαρτύρων του Ιεχωβά μια εντελώς διαφορετική εικόνα εκείνης της χρονικής περιόδου. Ιδού η απόδειξη:

«Από το 1876 και μετά, ο λαός του Θεού προειδοποίησε τον κόσμο, και ιδιαίτερα τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο ότι οι Καιροί των Εθνών θα τελείωναν το 1914. Ο κλήρος δεν μπόρεσε να αγνοήσει αυτό το προκαταρκτικό έργο για σχεδόν 40 χρόνια — ένα έργο που ανταποκρινόταν στο έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή. Οι κληρικοί εκείνοι περίμεναν με ανυπομονησία να επικρίνουν τον εκδότη αυτού του περιοδικού αν περνούσε το 1914 χωρίς εξέχοντα γεγονότα που να ανταποκρίνονται σ’ αυτά που είχε προειδοποιήσει. Αλλά πώς αποστομώθηκαν όταν στις 28 Ιουλίου 1914, η ειρήνη συντρίφτηκε από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου! (Σκοπιά 1 Ιανουαρίου 1986, σελ. 24)

 Αναφέρουν ότι από το 1876 και μετά η οργάνωση υπέδειξε το 1914 ως το τέλος των Καιρών των Εθνών, και αυτό είναι αληθές. Ωστόσο, παραλείπουν να αναφέρουν ότι η οργάνωση είχε επίσης προφητεύσει ότι το 1914 θα έβλεπε το τέλος του κόσμου και την ενδόξαση ή μεταλλαγή της εκκλησίας όπως παραδέχθηκε ο Ρόδερφορντ. Το παραπάνω απόσπασμα υπονοεί ότι η έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έκανε τον κλήρο να σωπάσει, υποδηλώνοντας ότι αυτό που είχε προφητευθεί ήταν μόνο ο Πόλεμος. Η προηγούμενη δήλωση του Ρόδερφορντ (στο βιβλίο Φώς), έδειξε ότι ο κλήρος είχε πολλούς λόγους να γελοιοποιήσει την οργάνωση. Στην πραγματικότητα, ο Πόλεμος αυτός ήταν συμπτωματικός και απλά συνέπεσε με τους πομπώδεις ισχυρισμούς που είχε κάνει η οργάνωση της Σκοπιάς. Αυτό το παράδειγμα δεν είναι παρά ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα των ‘προσαρμογών’ και ‘αλλοιώσεων’ που σκόπιμα γίνονται για να εξωραϊσουν τα γεγονότα της ιστορίας της Σκοπιάς.

Ο Όργουελ έγραψε:

«Και αφού το Κόμμα έχει τον πλήρη έλεγχο όλων των αρχείων, και τον εξίσου πλήρη έλεγχο των διανοιών των μελών του, εξυπακούεται ότι το παρελθόν είναι αυτό που το Κόμμα ΕΠΙΛΕΓΕΙ να παρουσιάσει». (σελ. 176)

4. Ουπς!

 Από καιρό σε καιρό η οργάνωση της Σκοπιάς αλλάζει δογματικές θέσεις και εξηγήσεις στη διάρκεια του ίδιου έτους! Για παράδειγμα, το βιβλίο ‘Η Σωτηρία του Ανθρώπου από την Παγκόσμια Στενοχωρία Είναι Πλησίον’, (1975), ανέφερε στη σελίδα 208, σε σχέση με την παραβολή του κόκκου σινάπεως:

«Είναι η ψεύτικη ‘βασιλεία των ουρανών’, η απομίμηση, δηλαδή, ο Χριστιανικός κόσμος, που είναι γεμάτος μ’ αυτά τα συμβολικά πουλιά, ‘τους υιούς του πονηρού’. …Στην παραβολή, ο άνθρωπος που εφύτευσε τον κόκκο σινάπεως εξεικονίζει τον ‘πονηρό’ τον Σατανά τον Διάβολο».

 Αργότερα, στο ίδιο εκείνο έτος 1975, στη Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1975, σελ. 600, παρ. 22, στην Αγγλική (1 Ιανουαρίου 1976, σελίδα 24, παρ. 22, στην Ελληνική), εκείνος που εφύτευσε τον κόκκο σινάπεως άλλαξε από τον Σατανά τον Διάβολο στον Χριστό! Η Διακονία της Βασιλείας του Νοεμβρίου 1975 εξηγούσε εν συντομία:

«Στη Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1975, σελίδα 600, παράγραφο 22, διαβάζουμε: ‘Ο Ιησούς Χριστός με την προφητική του διορατικότητα μπορούσε να προβλέψη τι θα προέκυπτε από το συμβολικό κόκκο του σινάπεως που εφύτευσε τον πρώτον αιώνα’. Ο Ιησούς, λοιπόν, πρέπει να θεωρείται ως ο φυτευτής που αναφέρεται σ’ αυτή την παραβολή. Γίνεται μια ρύθμισις στην εκτύπωση όλων των μελλοντικών αντιτύπων του βιβλίου Η Σωτηρία του Ανθρώπου ώστε αυτό το σημείο να διατυπωθεί σε αρμονία μ’ αυτή την άποψη».

Ο Όργουελ έγραψε:

«Φαίνεται καλό ακόμη κι όταν, όπως συμβαίνει συχνά, το ίδιο το γεγονός πρέπει ν’ αλλάξει ώστε να μην αναγνωρίζεται, μερικές φορές στη διάρκεια του ίδιου έτους». (σελ. 176)

 Η οργάνωση της Σκοπιάς συχνά υπερηφανεύεται ότι οι Μάρτυρες είναι τηρητές ακεραιότητας — άνθρωποι οι οποίοι είναι όσιοι στον Θεό και την οργάνωσή του, οι οποίοι θα υπομείνουν κάθε διωγμό ένεκα της «αλήθειας». Προς το σκοπό αυτό δημοσιεύονται συνεχώς πολλά άρθρα προορισμένα να μεταδίδουν αυτή την εικόνα. Το περιστατικό που ακολουθεί αποκαλύπτει πώς η οργάνωση είναι πρόθυμη (χωρίς φόβο Θεού) να αλλάξει τα γεγονότα για να φτιάξει αυτή την εικόνα και να παρουσιάσει τους Μάρτυρες με ευνοϊκό τρόπο. Στη Σκοπιά 15 Αυγούστου 1982, στη σελίδα 25, παρουσιάζεται η παρακάτω αφήγηση σ’ ένα άρθρο με τίτλο ‘Υπομένοντας με Χαρά Παρά τον Διωγμό’:

«Τον Μάρτιο του 1963, στην Γκμπάρνγκα της Λιβερίας, 400 περίπου άτομα που παρακολουθούσαν μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνελήφθηκαν και κρατήθηκαν για τέσσερις μέρες χωρίς τροφή σ’ ένα στρατιωτικό καταυλισμό. Σε μια προσπάθεια ν’ αναγκάσουν τους Μάρτυρες να συμβιβάσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και να χαιρετήσουν τη Λιβεριανή σημαία, τους κακομεταχειρίστηκαν και λεηλάτησαν τα υπάρχοντά τους. Μολονότι μερικοί υπέκυψαν και συμβιβάστηκαν από φόβο, η μεγάλη πλειονότητα κράτησε ακεραιότητα. Σημειώστε το σχόλιο που έγινε στο ‘Βιβλίο του Έτους 1977 των Μαρτύρων του Ιεχωβά’, σελίδα 176: ‘Ήταν από όλες τις τάξεις, αγράμματοι και εγγράμματοι. Εκείνοι που βρίσκονταν στην ομάδα των πιστών ήταν εκείνοι που παρακολουθούσαν πιστά τις συναθροίσεις’».

 Χωρίς αμφιβολία, εκατομμύρια Μάρτυρες συγκινήθηκαν όταν διάβασαν γι αυτούς τους πιστούς αδελφούς και αδελφές. Εφόσον η πηγή της πληροφορίας ήταν το «Βιβλίο του Έτους 1977», μερικοί Μάρτυρες αποφάσισαν να ελέγξουν την πληροφορία και να διαβάσουν την εκεί αφήγηση. Με έκπληξή τους ανακάλυψαν ότι το «Βιβλίο του Έτους 1977» έλεγε στην πραγματικότητα ότι Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ!! Απίστευτο; Είναι, όμως, αληθινό! Πρέπει να υπήρξαν πολλές ενοχλήσεις γι αυτή την παραποίηση, επειδή η Σκοπιά 15 Νοεμβρίου 1982, στη σελίδα 31, σε Ερωτήσεις από Αναγνώστες, δημοσίευσε την εξής πληροφορία:

«Η δήλωση στη Σκοπιά 15 Αυγούστου 1982 είναι εσφαλμένη. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το Βιβλίο του Έτους του 1977, σελίδες 176 και 178 (στην Αγγλική), γύρω στους 100 Λιβεριανούς Μάρτυρες που πέρσαν μέσα απ’ αυτό το διωγμό στη Γκμπάρνγκα διακράτησαν ακεραιότητα, ενώ σχεδόν 200 συμβιβάστηκαν στην πίστη τους».

 Το άρθρο συνεχίζει και λέει με πλάγιο τρόπο ότι, φυσικά, η παγκόσμια εικόνα είναι πολύ πιο ενθαρρυντική — ότι πέρα από κάθε αμφιβολία η συντριπτική πλειονότητα έχει αποδειχθεί πιστή κάτω από διωγμό. Οι Συγγραφείς του άρθρου ‘Υπομένοντας με Χαρά Παρά τον Διωγμό’, είναι πολύ σοβαρά εκτεθειμένοι στην κατηγορία της πλαστογραφίας και παραποίησης στοιχείων της δικής τους αφήγησης στο Βιβλίο του Έτους 1977. Μάλιστα δε, εφόσον παραθέτουν αυτούσια αποσπάσματα απ’ αυτό αποδεικνύεται ότι ανέτρεξαν σ’ αυτό και διάβασαν την αφήγηση. Γιατί, λοιπόν, διαστρέβλωσαν τα γεγονότα; Επίσης, τι μπορούμε να πούμε για την Επιτροπή που ενέκρινε αυτή τη δημοσίευση; Μια Επιτροπή από μέλη του Κυβερνώντος Σώματος των Μ.τ.Ι. ελέγχει και εγκρίνει όλα τα άρθρα πριν δημοσιευθούν.

 Το ‘πειραγμένο’ περιστατικό χρησιμοποιήθηκε για να αποδείξει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν πιστοί κάτω από δοκιμασία ή διωγμό, και ότι εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις τακτικά είναι οι «όσιοι». Τα πραγματικά γεγονότα δείχνουν ότι μεταξύ των συμβιβασθέντων ήταν 7 υπηρέτες εκκλησίας (προεδρεύοντες πρεσβύτεροι), 9 ειδικοί σκαπανείς και 1 ιεραπόστολος απόφοιτος της Σχολής Γαλαάδ! Αυτά τα άτομα, τα οποία είναι διορισμένα από τα κεντρικά γραφεία είναι βέβαιο ότι παρακολουθούσαν τακτικά τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Αν αυτή η παγαποντιά της Σκοπιάς δεν είχε γίνει αντιληπτή, αυτή η πλαστογραφία θα είχε γίνει μέρος του ‘υπομνήματος’.

Ο Όργουελ αναφέρει:

«Το παρελθόν σβήστηκε, το σβήσιμο ξεχάστηκε, το ψέμα έγινε αλήθεια». (σελ. 64)

 Πώς μπορούν οι συγγραφείς αυτού του άρθρου να διαστρεβλώνουν έτσι τα γεγονότα; Γίνεται κατανοητό αν κανείς εξετάσει το ιστορικό υπόμνημα χειραγώγησης των γεγονότων από μέρους της οργάνωσης. Όπως και στο Υπουργείο Αλήθειας της Ωκεανίας του Όργουελ, έτσι γίνεται και με την τακτική της Εταιρίας Σκοπιά. Κανένας τομέας δεν είναι ιερός. Παραποιούνται οι δηλώσεις φημισμένων Λογίων της Ελληνικής γλώσσας. Αρνούνται ή διαστρεβλώνουν ιστορικά γεγονότα. Ακόμη και η Αγία Γραφή ‘διορθώνεται’ για να ταιριάζει στη θεολογία της Σκοπιάς. Το ιστορικό βιβλίο ‘Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό’ είναι εντελώς προκατειλημμένη ιστορία, αφηγούμενο την ιστορία του κινήματος όχι όπως αυτή είναι, αλλά όπως η οργάνωση θέλει να την παρουσιάζει. Άρθρα στις τρέχουσες εκδόσεις είναι στην ουσία αντιγραφές από παλαιότερες εκδόσεις για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς του παρόντος. Ωστόσο, αυτές οι παραθέσεις διακρίνονται από ελλείψεις, άσχετες αναφορές που λένε διαφορετικά πράγματα από εκείνα που οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι λένε ακριβώς όπως στην αφήγηση της Γκμπάρνγκα, στη Λιβερία της Αφρικής.

Ο Όργουελ ανέφερε:

«Τα βιβλία αναθεωρήθηκαν και γράφτηκαν ξανά και ξανά, και συνεχώς επανακυκλοφορούν χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε παραδοχή ότι έχουν παραποιηθεί». (σελ. 37)

 Εάν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποφασίσουν να κάνουν κάποια έρευνα, θα υπάρχει διαθέσιμο κάποιο Index της Σκοπιάς για να τους βοηθήσει μέσα στο λαβύρινθο των εκδόσεών της. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, να είναι οι Μάρτυρες απληροφόρητοι γι’ αυτές τις απάτες; Συνήθως οι Μάρτυρες είναι τόσο πολύ απασχολημένοι ώστε έχουν πολύ λίγο χρόνο για να κάνουν σε βάθος έρευνα. Επίσης, το Υπουργείο Αλήθειας της Εταιρίας Σκοπιά φροντίζει να εξαφανίσει τις επιζήμιες αναφορές στις νεότερες εκδόσεις των Index.

 Έτσι βλέπουμε ότι, όπως και το Υπουργείο Αλήθειας του Όργουελ, η οργάνωση της Σκοπιάς έχει διαστρέψει την αλήθεια για να ταιριάζει στις επιδιώξεις της. Αλλά υπάρχει και ένα άλλο ενδιαφέρον παράλληλο μεταξύ της Ωκεανίας του Όργουελ και των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το Υπουργείο Αγάπης.

5. Υπουργείο Αγάπης!

 Αντικειμενικός σκοπός του Υπουργείου Αγάπης στην Ωκεανία είναι η αυστηρή πειθάρχηση όλων των υπηκόων στο Κόμμα. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός πολύπλοκου κατασκοπευτικού συστήματος στο οποίο ο καθένας αναφέρει τους πάντες. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη γραμμή και την ιδεολογία του Κόμματος πρέπει να αναφέρεται και εκείνοι που κατηγορούνται γι αυτήν τιμωρούνται. Κανένας δεν εξαιρείται. Γυναίκες σύζυγοι αναφέρουν τους συζύγους τους και το αντίστροφο, παιδιά καταδίδουν τους γονείς τους και γονείς τα τέκνα τους.

 Μέσα στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε όλα τα μέλη δίδεται η συμβουλή να καταδίδουν άλλα μέλη αν πληροφορηθούν ότι έκαναν κάποια παράβαση εναντίον της πολιτικής της οργάνωσης. Καταδίδουν ο ένας τον άλλον στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, οι οποίοι έχουν τον ίδιο ρόλο με την Αστυνομία Σκέψης του Όργουελ. Οι Μάρτυρες λαμβάνουν την εξής συμβουλή:

«Αυτό απαιτεί δύναμη από τη Χριστιανική προσωπικότητα για να πληροφορήσει τους διορισμένους πρεσβυτέρους για το σοβαρό αμάρτημα ενός ομόπιστου. Αλλά αν θέλουμε να έχουμε την εύνοια του Ιεχωβά, πρέπει να μην αφήνουμε την προσωπική φιλία να μας τυφλώνει ως προς την αδικοπραγία κάποιου άλλου ατόμου. Οι σχέσεις μας με τον Θεό είναι πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας από την οσιότητα σ’ ένα φίλο που είναι ένοχος σοβαρής αδικοπραγίας και αρνείται να αποκαλύψει το ζήτημα στους διορισμένους πρεσβυτέρους».—Σκοπιά 15 Μαρτίου 1986, σελ. 21

 Στους γονείς δίδεται η συμβουλή να καταδίδουν τα παιδιά τους, αλλιώς συμμετέχουν στις αμαρτίες τους. Οι σύζυγοι δεν αποτελούν εξαίρεση και συχνά καταδίδουν ο ένας τον άλλον στους πρεσβυτέρους. Ακόμη και οι πρεσβύτεροι δεν εξαιρούνται, και μπορεί ένας πρεσβύτερος να καταδώσει έναν άλλον πρεσβύτερο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκονται ότι αν δεν δώσουν τις κατάλληλες πληροφορίες, τότε στην πραγματικότητα συμμετέχουν στις αμαρτίες αυτών που αδικοπραγούν. (ίδια ως άνω Σκοπιά)

 Οι Μάρτυρες έχουν έναν μάλλον μακρύ κατάλογο των όσων μπορούν και όσων δεν μπορούν να κάνουν. Δεν πρέπει να χαιρετούν τη σημαία, δεν πρέπει να πηγαίνουν σε άλλες εκκλησίες, δεν μπορούν να γιορτάζουν γενέθλια, Χριστούγεννα ή άλλες παραδοσιακές γιορτές, δεν πρέπει να αμφισβητούν διδασκαλίες της Σκοπιάς, δεν μπορούν να προσφέρουν στρατιωτική υπηρεσία ή να εργάζονται σε μια στρατιωτική ή πολιτική οργάνωση… και οι κανόνες συνεχίζονται. Με αυτούς τους κανονισμούς που προκύπτουν από τη διδασκαλία της Σκοπιάς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά γίνονται στην ουσία η συνείδηση των άλλων μελών της εκκλησίας. Αυτή η διαδικασία της κατασκόπευσης και της αναφοράς του ενός από τον άλλον, δεν περιορίζεται στις τοπικές Αίθουσες Βασιλείας αλλά εφαρμόζεται και στα κατά τόπους Τμήματα της Σκοπιάς, στους Ιεραποστολικούς Οίκους, ακόμη και στα Κεντρικά Γραφεία του Μπρούκλυν.

 Ο Πωλ Μπλίτζαρντ, πρώην εργάτης στα κεντρικά γραφεία της Σκοπιάς στο Μπρούκλυν, μας είπε ότι όλοι κατασκόπευαν και κατέδιδαν τους άλλους στα κεντρικά γραφεία. «Μου φαινόταν αδιανόητο και απίστευτο ότι κάποιος με παρατηρούσε κάθε στιγμή της ημέρας», είπε ο Πωλ.

 Ο Γκάρυ Μπόουτινγκ, δεύτερης γενιάς Μάρτυρας, έγραψε για το σκαπανικό έργο που έκανε σαν νεαρός στο Χονγκ Κονγκ. Στην αρχή ζούσε στο Μπέθελ του γραφείου Τμήματος, «όπου έλαβα έναν περίεργο διορισμό — να κατασκοπεύω δύο Κινέζους μεταφραστές, οι οποίοι και οι δύο ήταν απόφοιτοι της ιεραποστολικής Σχολής Γαλαάδ της Εταιρίας Σκοπιά».—Ο Οργουελικός Κόσμος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, υπό Μπόουτινγκ, 1984, σελίδα ΧΙΧ.

Ο Όργουελ έγραψε:

«Έχουμε κόψει τους δεσμούς ανάμεσα στο παιδί και το γονιό, ανάμεσα σε άνδρα και άνδρα, και ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα. Κανένας δεν τολμάει να εμπιστευθεί πλέον σύζυγο, παιδί ή φίλο». (σελ,220)

6. Δικαστικές Επιτροπές

 Τι συμβαίνει όταν ένα άτομο αναφέρεται στους πρεσβυτέρους; Ο κατηγορούμενος φέρεται ενώπιον μιας δικαστικής επιτροπής από πρεσβυτέρους. Αυτή η επιτροπή έχει την εξουσία να επιπλήξει, να συμβουλέψει ή να αποκόψει σύμφωνα με την απόφαση που παίρνει. Ο κατηγορούμενος ανακρίνεται, ενίοτε χωρίς έλεος, και η δικαστική επιτροπή αποφασίζει αν ο κατηγορούμενος μπορεί να πει κάτι για την υπεράσπισή του ή όχι! Δηλαδή, ακόμη και το δικαίωμα της απολογίας τίθεται υπό την κρίση της επιτροπής. Αναφέρονται επώνυμες καταγγελίες από θύματα αυτής της ανελέητης διαδικασίας ότι ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης τους ο εισηγητης τούς διαβεβαίωνε ότι θα τους δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουν, αυτό δεν έγινε και στο τέλος άκουσαν την απόφαση της επιτροπής χωρίς να έχουν μιλήσει. Γνωστός μου Μάρτυρας ο οποίος δικαζόταν από επιτροπή εφέσεως για αμαρτία που ο ίδιος είχε ομολογήσει μου ανέφερε τα εξής: «Από την αρχή της διαδικασίας ζήτησα να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω μια σύντομη απολογία διότι το μόνο που συνέβαινε ήταν να απαντώ σε ένα καταιγισμό ερωτήσεων. Βλέποντας τη διαδικασία να διαρκεί πολύ επανέλαβα το αίτημά μου 5 ή 6 φορές. Κάθε φορά ο εισηγητής με διαβεβαίωνε ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία αυτή διότι άλλωστε τη δικαιούμουν. Μετά από δύο ώρες ερωταπαντήσεων μου ζητήθη κε να πάω σε διπλανό δωμάτιο για να συσκεφθεί η επιτροπή. Τότε ρώτησα, πότε θα απολογηθώ εγώ; Ο εισηγητής μού απάντησε ότι θα απολογηθώ αμέσως μόλις επαναληφθεί η διαδικασία. Όταν με ξανακάλεσαν ο εισηγητής μού δήλωσε: ‘Αδελφέ μπορείς να πεις ό,τι θέλεις’. Ερωτώ τότε εγώ: ‘Θέλω να γνωρίζω αν κατά τη σύσκεψή σας λάβατε την απόφασή σας ή όχι. Διότι αν έχετε ήδη λάβει την απόφασή σας (όπως πιστεύω εγώ) τότε τι νόημα έχει η απολογία μου;’ Ο εισηγητής απάντησε: ‘Αδελφέ δεν μπορώ να σου πω αν πήραμε την απόφασή μας ή όχι’. Τότε κι εγώ δήλωσα: ‘Κύριοι, δεν πρόκειται να απολογηθώ διότι πιστεύω πως έχετε ήδη πάρει την απόφασή σας, οπότε η απολογία μου περιττεύει και η μεθεόρτια επιθυμία σας να με ακούσετε αποτελεί εμπαιγμό της διαδικασίας’. Μετά τη δήλωσή μου αυτή, ο εισηγητής μού ανακοίνωσε αμέσως την αποκοπή μου δικαιώνοντας τις υποψίες μου ότι είχαν ήδη λάβει την απόφασή τους!

 Οι κατήγοροι μπορεί να μην αποκαλυφθούν στον κατηγορούμενο (δηλαδή, να είναι ανώνυμοι κατήγοροι) και η μαρτυρία τους κατατίθεται συνήθως στους πρεσβυτέρους χωρίς ο κατηγορούμενος να είναι παρών. Μολονότι υπάρχει η διευθέτηση της έφεσης γι αυτούς που κρίνονται ένοχοι, η αρχική απόφαση των πρεσβυτέρων σπάνια ανατρέπεται.

 Όταν ένα άτομο αποκοπεί από την οργάνωση τον μεταχειρίζονται μετά σαν λεπρό. Πρέπει να τον αποφεύγουν οι άλλοι Μάρτυρες κατά τρόπο απόλυτο. Δεν πρέπει καν να τον χαιρετούν στο δρόμο. Αν κάποιος Μάρτυρας αποφασίσει να αγνοήσει αυτόν τον κανόνα και συναναστρέφεται αποκομμένο φίλο ή συγγενή, θα αποκοπεί κι αυτός με τη σειρά του.

 Επειδή η οργάνωση της Σκοπιάς χάνει εκατοντάδες χιλιάδες μέλη εξαιτίας αυτού που εκείνη ονομάζει αποστασία, και επειδή αυτά τα άτομα έχουν μόνα τους αποσυνταυτισθεί από την οργάνωση, η Σκοπιά συμπεριλαμβάνει τώρα κι αυτά τα άτομα στη λίστα των ατόμων που οι Μάρτυρες πρέπει να αποφεύγουν. Φυσικά, αυτό είναι ένα έξυπνο τέχνασμα ώστε οι πιστοί να μην πληροφορούνται τους λόγους για τους οποίους οι αποκαλούμενοι αποστάτες εγκαταλείπουν την οργάνωση.

 Φυσικά, τα άτομα αυτά δεν είναι αποστάτες με τη Γραφική έννοια του όρου. Δεν έχουν εγκαταλείψει τον Θεό και τον Χριστό. Μάλλον, έχουν ανακαλύψει τη θλιβερή αλήθεια για τη Σκοπιά και της έχουν γυρίσει την πλάτη. Η σκοταδιστική επινόηση της αποφυγής των αποσυνταυτισμένων είναι μια μορφή αυστηρής λογοκρισίας, διότι αν η ηγεσία της Σκοπιάς επέτρεπε στους απλούς Μάρτυρες να επικοινωνούν με τα άτομα που έχουν αποσυνταυτισθεί, θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου και δεν θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν τη μαζική έξοδο των μελών.

 Πολλοί Μάρτυρες αισθάνονται όμηροι σε αιχμαλωσία μέσα στην οργάνωση διότι αν μιλήσουν ανοιχτά ή αποφασίσουν να αποσυνταυτισθούν απ’ την οργάνωση θα χωριστούν από τις οικογένειές τους. Παραμένουν μέσα γιατί δεν μπορούν να υποφέρουν τη σκέψη να μη βλέπουν ή να μην έχουν καμία επαφή με τους γονείς τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, ή άλλους συγγενείς.

 Η ζωή ενός αποκομμένου μπορεί να είναι πολύ μοναχική και απομονωμένη. Είναι δύσκολο να επιστρέψει φυσιολογικά στον κόσμο. Μια γυναίκα που ζει μόνη σε μια μικρή πόλη αναφέρει ότι δαπανά πολύ χρόνο σε πιτσαρίες βλέποντας τηλεόραση μόνο και μόνο για να καλύψει την ανάγκη της να βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Αυτή η κυρία αποκόπηκε επειδή έπαιζε μπίνγκο! Απολάμβανε τη συντροφιά των ανθρώπων σ’ αυτά τα παιχνίδια και αυτό ανακούφιζε τη μοναξιά της. Οι πρεσβύτεροι της είπαν ότι αποκόπηκε διότι το μπίνγκο ήταν μια μορφή απληστίας! Ο γιός της που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά θα τη δει μόνο αν είναι απολύτως αναγκαίο, κι ως εκ τούτου, σπάνια βλέπει τα εγγόνια της. (από προσωπική επιστολή)

 Οι ιστορίες από διαλυμένες ζωές εξαιτίας της αποκοπής και του συνεπαγόμενου αποκλεισμού των ατόμων είναι συγκλονιστικές. Μια γυναίκα μας έγραψε για να μας πει ότι αποκόπηκε επειδή διαφωνούσε με τη θεολογία της Σκοπιάς. Σε διάστημα λιγότερο του ενός έτους, η 17άχρονη κόρη της πέθανε από χρόνιο άσθμα. Μολονότι ούτε η κόρη της ούτε ο σύζυγός της ήταν αποκομμένοι, η οικογένεια δεν έλαβε ούτε μια κάρτα συμπόνιας και συμπαράστασης από εκατοντάδες Μάρτυρες που είχαν γνωρίσει.

 Μια άλλη γυναίκα την κατέδωσε ο ίδιος ο σύζυγός της. Η κατηγορία: Ψήφισε σε κάποιες εκλογές. Σύντομα αποκόπηκε και ο σύζυγός της τη χώρισε.

 Ένας γηραιός άνδρας, πέθαινε από καρκίνο σ’ ένα νοσοκομείο. Η μόνη ευκαιρία που είχε για να συνεχίσει να ζει ήταν η αποδοχή μιας μετάγγισης αίματος. Οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία του άκουσαν γι’ αυτό και μπήκαν βίαια στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Αφού τον ανέκριναν εξαντλητικά για την αμαρτία του, τον απέκοψαν. Αυτή η εμπειρία ήταν τόσο συντριπτική ώστε ο άνδρας αυτός σύντομα μετά απ’ αυτό πέθανε.

 Μια έφηβη κοπέλα αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι μπορεί να αποκοπεί. Στην κοινότητα των Μαρτύρων ειπώθηκε να μην παρακολουθήσουν την κηδεία της. Ωστόσο, ο επίσκοπος της εκκλησίας και δυο γυναίκες που αψήφησαν την εντολή αποκόπηκαν γιατί στέκονταν δίπλα στους γονείς του κοριτσιού στα διάρκεια της κηδείας. Περιττό να πούμε ότι αυτοί οι τρείς αποδείχθηκαν πραγματικοί Χριστιανοί!

 Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι ατέλειωτα. Έχω στα αρχεία μου συγκλονιστικές περιπτώσεις τέτοιου είδους από επιστολές που λαβαίνω ή από τηλεφωνήματα απ’ όλη τη βόρειο Αμερική. Αυτές οι επιστολές και τα τηλεφωνήματα φανερώνουν πολύ πόνο για την απίστευτη πώρωση από μέρους της οργάνωσης. Μια από τις πιο συνταρακτικές περιπτώσεις δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα της Ουάσιγκτον (Wenatchee World). Μια γυναίκα της περιοχής 85 ετών, που ήταν πιστή Μάρτυρας επί 43 χρόνια, αναγκάσθηκε να επιλέξει ανάμεσα στον αγαπημένο της γιο —ο οποίος ήταν επικριτικός για τη Σκοπιά— και την οσιότητα προς την οργάνωση. Επέλεξε το γιό της. «Το χειρότερο πράγμα είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω πλέον σε κανένα φίλο μου», είπε μετά την αποκοπή της.

 Μολονότι ο τελικός έλεγχος βρίσκεται στα χέρια της κεντρικής εξουσίας, το σύστημα των δικαστικών επιτροπών χρησιμεύει σαν ένας αποτελεσματικός μηχανισμός ελέγχου σε επίπεδο εκκλησίας. Από την ημέρα που ένα άτομο γίνεται Μάρτυρας μέχρι την ημέρα που θα πεθάνει ή θα αποχωρήσει από το κίνημα, είναι κάτω από το άγρυπνο μάτι των πρεσβυτέρων της εκκλησίας οι οποίοι αστυνομεύουν τη ζωή του.

Όργουελ:

«Κάθε μέλος του Κόμματος από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του ζει υπό το βλέμμα της Αστυνομίας Σκέψης. Ακόμη κι όταν είναι μόνο του δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρο ότι πράγματι είναι μόνο του». (σελ. 173)

 Άπαξ και ένας Μάρτυρας αρχίσει να σκέφτεται ελεύθερα και συνειδητοποιήσει ότι ακολουθεί μια ανθρωποποίητη δικτατορική οργάνωση, μπορεί να κάνει μόνο μια επιλογή από τις εξής δύο: Μπορεί είτε να αποχωρήσει και να υποστεί τις συνέπειες ή να παραμείνει στην οργάνωση χάριν των οικογενειακών σχέσεων. Συνήθως, όμως, είναι ζήτημα χρόνου να εκδηλωθούν τα πραγματικά του αισθήματα και ο τρόπος σκέψης του.

Όργουελ:

«Το έγκλημα της σκέψης δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί για πάντα. Μπορεί να ξεγλιστράς με επιτυχία για λίγο, ακόμη και για χρόνια, αλλά αργά ή γρήγορα θα σε πιάσουν». (σελ. 19)

 Ο Ρικ Τάουνσεντ, ένας πρώην Μάρτυρας πρεσβύτερος, μάς μίλησε για μια περίπτωση κατά την οποία ένας άνδρας και μια γυναίκα Μάρτυρες, για μια περίοδο χρόνου έφτασαν να αμφιβάλλουν για τα δόγματα των Μαρτύρων. Το ζήτημα ήρθε στην προσοχή του σώματος των πρεσβυτέρων οι οποίοι αδυνατούσαν ν’ απαντήσουν στις Γραφικές ερωτήσεις που έθεσε το ζευγάρι. Ο Ρικ τόνισε ότι το ζευγάρι έθεσε αυτές τις ερωτήσεις με απερίφραστο μεν τρόπο αλλά όχι επιθετικό, καθώς επιθυμούσαν με ειλικρίνεια να μάθουν την αλήθεια. Τελικά οι πρεσβύτεροι αποφάσισαν να τηλεφωνήσουν στα κεντρικά γραφεία για να δουν αν μπορούσαν να λάβουν λογικές απαντήσεις ώστε να τις μεταβιβάσουν σ’ αυτό το ζευγάρι. Οι πρεσβύτεροι ρωτήθηκαν αν το ζευγάρι των Μαρτύρων αμφισβητούσε τα δόγματα της Σκοπιάς. Οι πρεσβύτεροι απάντησαν καταφατικά. Τότε ο εκπρόσωπος του Τμήματος Υπηρεσίας τούς είπε: ‘Δεν πρέπει να απαντήστε στις ερωτήσεις τους. Αποκόψτε τους’!

Ο Όργουελ έγραψε:

«Όσο πιο δυνατό είναι το Κόμμα, τόσο λιγότερο ανεκτικό θα είναι». (σελ. 221)

 Η οργάνωση της Εταιρίας Σκοπιά αποκόπτει πάνω από 150 άτομα την ημέρα, αριθμός που μάλλον είναι ρεκόρ στους θρησκευτικούς κύκλους. Η ακόλουθη δήλωση είναι από τη Σκοπιά 1 Μαϊου 1986, σελ.13:

«Όσο συγκλονιστικό κι αν είναι, ακόμη και μερικοί που υπήρξαν εξέχοντες στην οργάνωση του Ιεχωβά υπέκυψαν σε ανήθικες πράξεις (προφανώς αναφέρονται στην αποπομπή 2 μελών του Κυβερνώντος Σώματος με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας), περιλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας, της ανταλλαγής συζύγων και της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι στη διάρκεια του περασμένου έτους, 36.638 άτομα χρειάστηκε να αποκοπούν από τη Χριστιανική εκκλησία, και ο μεγαλύτερος αριθμός από αυτούς εξαιτίας ανηθικότητας».

7. Οι Γκριμάτσες του Προσώπου είναι Έγκλημα!

 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οφείλουν πάντοτε να συμπεριφέρονται με τρόπο που δείχνει πλήρη και υπέρτατο σεβασμό σ’ εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία. Αυτό ιδιαίτερα εφαρμόζεται στις γυναίκες εντός της οργάνωσης. Σε μια συνέλευση περιοχής, δόθηκε μια ομιλία με τίτλο «Θεοκρατική Υποταγή». Ειπώθηκε στις γυναίκες: ‘Οι αδελφές δεν πρέπει να εκφράζουν διαφωνία για τις δικαστικές αποφάσεις των πρεσβυτέρων ακόμη και με την έκφραση του προσώπου τους’. Η Τζόαν Σέτναρ, ήταν μια Μάρτυρας του Ιεχωβά τέταρτης γενιάς, η οποία εργαζόταν στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν. Αφηγείται το εξής περιστατικό:

«Μια μέρα ειδοποιήθηκα να εμφανισθώ στον Αδελφό Λάρσον στο εργοστάσιο για να λάβω κάποια νέα καθήκοντα εκεί. Ο αδελφός με πληροφόρησε ότι θα είχα ένα γραφείο στο Τμήμα Αλληλογραφίας. Θα ήμουν υπεύθυνη ν’ ανοίγω το ταχυδρομείο από ένα τμήμα της χώρας κάνοντας τη διανομή στα κατάλληλα τμήματα του εργοστασίου… Ήμουν πολύ ευχαριστημένη που μπορούσα να υπηρετώ τον Ιεχωβά σ’ αυτήν την (όπως νόμιζα) υπεύθυνη θέση. Έτσι, όταν μετά από μερικούς μήνες ειδοποιήθηκα να παρουσιασθώ κάτω στο Τμήμα Περιοδικών για να εργασθώ εκεί, στενοχωρήθηκα γιατί αυτό το θεώρησα υποβιβασμό. Αισθανόμουν ότι δεν υπήρξα πιστή στον διορισμό που μου έδωσε ο Ιεχωβά. Επίσης, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο επίσκοπός μου Αδελφός Χάρλεϋ Μίλλερ, δεν είχε έρθει να μου μιλήσει με καλοσύνη και να μου πει για ποιο λόγο αποδείχθηκα ανάξια. Επειδή γνώριζα τον Αδελφό Λάρσον, τον Υπηρέτη του εργοστασίου από παιδί, αισθάνθηκα ότι θα μπορούσα να συζητήσω το ζήτημα μαζί του. Με πληροφόρησε ότι η απομάκρυνσή μου έγινε εξαιτίας κάποιας έκφρασης του προσώπου μου που είχα δείξει στον αδελφό Μίλλερ η οποία έδειχνε έλλειψη σεβασμού γι’ αυτόν! (Έντμοντ Γκρας, 1974, σελ. 95)

Όργουελ:

«Σε κάθε περίπτωση, το να σχηματίσετε μια ακατάλληλη έκφραση στο πρόσωπό σας (που δείχνει δυσπιστία όταν, για παράδειγμα, αναγγέλεται μια νίκη) είναι από μόνο του μια κατηγορία που τιμωρείται. Υπάρχει και μια έκφραση γι αυτό στη Νέα Γλώσσα: [της Ωκεανίας] λέγεται έγκλημα γκριμάτσας του προσώπου». (σελ. 54)

 Η ζωή των Μαρτύρων περιστρέφεται γύρω από ένα βαρύ πρόγραμμα που επιβάλλει η ηγεσία τους. Όλα τα άλλα παραμερίζονται και υπάρχει πολύ λίγος χρόνος για τα προσωπικά ή οικογενειακά ενδιαφέροντα. Ο Πωλ Μπλίτζαρντ, έλεγε τα εξής στην ταινία «Μάρτυρες του Ιεχωβά:

«Κι αν ακόμη πιστεύαμε ότι ο Θεός ήταν αγάπη, πάντα φοβόμασταν ότι επρόκειτο να μας καταστρέψει, ότι κάποτε μπορεί να ερχόταν ο Αρμαγεδδώνας…

Εάν κάποιο Σαββατοκύριακο δεν βγαίναμε στη διακονία από πόρτα σε πόρτα αλλά παίρναμε την οικογένειά μας και πηγαίναμε στη λίμνη ή κάπου αλλού, νιώθαμε πάντοτε ένοχοι».

Γιατί ο Πωλ ένιωθε έτσι; Λόγω των δηλώσεων σαν αυτή από τη Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1985, σελίδα 12. Κάτω από μια φωτογραφία ενός πατέρα Μάρτυρα και της μικρής κόρης του που στέκονταν στο κατώφλι μιας πόρτας με την τσάντα και τα έντυπα στα χέρια, η λεζάντα έλεγε: «ενώ ομόπιστοι Μάρτυρες του Ιεχωβά ενασχολούνται σε θεοκρατικές επιδιώξεις, μήπως εσείς και η οικογένειά σας κατευθύνεσθε συχνά σε κάποιο μέρος αναψυχής;»

Όργουελ:

«Γενικά ένα μέλος του Κόμματος δεν είχε διαθέσιμο χρόνο και ποτέ δεν ήταν μόνο του εκτός απ’ το κρεβάτι. Υποτίθεται ότι όταν δεν εργαζόταν, δεν έτρωγε, ή κοιμόταν, θα λάβαινε μέρος σε κάποιου είδους κοινοτική ψυχαγωγία. Το να κάνει οτιδήποτε υπονοούσε στάση μοναξιάς και απομόνωσης, ακόμη και να βγει για να περπατήσει μόνο του, ήταν πάντα κάπως επικίνδυνο. Υπήρχε μια έκφραση γι αυτό στη Νέα Γλώσσα: ‘Προσωπική ζωή’, που σήμαινε ατομισμό και εγωκεντρικότητα. (σελ. 70).

8. Τυφλή Οσιότητα

 Η ηγεσία της Σκοπιάς διατηρεί πλήρη και απόλυτο έλεγχο πάνω στα μέλη της μέσω της θεωρίας της ‘Θεοκρατίας’. Γι αυτό, αν οι Μάρτυρες επιθυμούν να ευαρεστήσουν τον Θεό πρέπει να υπακούν στον θεϊκά διορισμένο «πιστό και φρόνιμο δούλο» και την οργάνωσή του. Η άρνηση να ενεργήσουν έτσι ισοδυναμεί με ανταρσία και ανοσιότητα προς τον Θεό. Αυτή η οσιότητα προς την οργάνωση και το Κυβερνών Σώμα των Μ.τ.Ι. έχει φτάσει σε δυσθεώρητες αναλογίες που κινούνται στα όρια του φανατισμού. Στις μεγάλες συνελεύσεις που διεξήχθησαν απ’ τους Μάρτυρες παγκόσμια το 1985, δόθηκε μια ομιλία με τίτλο «Ακολουθώντας Προσεκτικά τις Εντολές της Βασιλείας». Στη διάρκεια της ομιλίας, η οποία επικεντρώθηκε στην οσιότητα προς την οργάνωση της Σκοπιάς, αναφέρθηκαν τα εξής: «Πρέπει να εργαζόμαστε κάτω από την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος και των πρεσβυτέρων στις εκκλησίες μας …και αν κάποια από τις οδηγίες προς εμάς ήταν να πηδήσουμε, η μόνη απάντηση από μέρους μας πρέπει να είναι, ‘Πόσο ψηλά; Και πόσο μακριά;

Όργουελ:

«Δεν νοείται άλλη οσιότητα εκτός από την οσιότητα προς το Κόμμα. Δεν θα υπάρχει άλλη αγάπη εκτός από την αγάπη του Μεγάλου Αδελφού». (σελ. 220)

 Ο βαθμός στον οποίο μπορεί να οδηγήσει αυτή η τυφλή οσιότητα παριστάνεται πολύ καλά σε μια προσωπική εμπειρία πριν λίγα χρόνια. Ένας επίσκοπος περιοχής, ενώ έδινε μια σύντομη ομιλία σε μια ομάδα πρεσβυτέρων, είπε: ‘Αν η Εταιρία μού πει πως αυτός εδώ ο τοίχος είναι μαύρος, τότε θα πιστέψω ότι είναι πραγματικά μαύρος’. Σημειώστε ότι ο τοίχος ήταν λευκός!

Όργουελ:

«Η λέξη κλειδί είναι ‘το μαυρόασπρο’… εφαρμοζόμενη σ’ ένα μέλος του Κόμματος, σημαίνει την όσια προθυμία να πει ότι το μαύρο είναι άσπρο εάν η πειθαρχία στο Κόμμα το απαιτεί. Αλλά υποδηλώνει επίσης την ικανότητα να πιστέψει ότι το μαύρο είναι άσπρο, και επιπλέον να γνωρίζει ότι το μαύρο είναι άσπρο, και να ξεχάσει ότι κάποτε πίστευε το αντίθετο». (σελ. 175)

 Αυτό μπορεί να φανεί παραστατικά στην προφητική αποτυχία του 1975. Η Σκοπιά αρνείται ότι προφήτευσε το τέλος του κόσμου για εκείνο το έτος. Σήμερα αν ρωτήσετε ένα Μάρτυρα για το 1975, θα πει ότι η οργάνωση δεν προέβλεψε το τέλος του κόσμου. Στην πραγματικότητα, σε μια συνέλευση των Μαρτύρων την άνοιξη του 1985, δόθηκε μια ομιλία με τίτλο, ‘Πώς Γνωρίζουμε ότι Έχουμε την Αλήθεια’. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας ο ομιλητής έθεσε το θέμα του 1975 και ρώτησε το ακροατήριο: ‘Σε τι αποβλέπαμε; Στο να επιζήσουμε πέραν του 1975’. Μετά από μια παύση, είπε: ‘Ωραία! Δεν επιζήσαμε;’ Το ακροατήριο, αντί να τον πάρει με τις πέτρες, ανταποκρίθηκε με παρατεταμένο χειροκρότημα μολονότι αυτή η τοποθέτηση ήταν μια έμμεση παραδοχή της αποτυχημένης προφητείας.

Όργουελ:

«Το Κόμμα σού είπε να απορρίψεις τις αποδείξεις των ματιών σου και των αυτιών σου. Ήταν η τελική και πιο ουσιώδης εντολή τους». (σελ. 69).

Μετάφραση από Συνεργάτη.