Πατέρα Κυριάκε, τι είναι ο νεοπαγανισμός;

Ο νεοπαγανισμός είναι ρεύμα που εντάσσουμε γενικότερα στο ρεύμα της Νέας Εποχής, που επιδιώκει την επιστροφή στις αρχαίες φυσικές θρησκείες. Είναι διεθνές, το βρίσκουμε και στην Ευρώπη, εξ ου και χρησιμοποιούμε τη λέξη Νεοπαγανισμός, από τη λέξη παγκάν=χωρικός, χωριάτης. Δημιουργήθηκε η λέξη στους πρώτους χρόνους επικράτησης του Χριστιανισμού, όταν οι τότε ειδωλολάτρες έφυγαν από τις πόλεις και πήγαν στα χωριά, για να αναπτύξουν τη λατρεία τους.

Για την ελληνική πραγματικότητα, αυτό συνδέεται σε μας με την αρχαία ελληνική θρησκεία, άρα στην Ελλάδα θεωρείται ότι είναι ένα κίνημα επιστροφής στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Τα κινήματα τα ελληνικά συνδέουν αυτό το ρεύμα, επιστροφής στην παλιά ειδωλολατρική θρησκεία με το θέμα της εθνικής μας υπόστασης. Λένε ότι αν ως έθνος, ως Ελλάδα, προοδεύσαμε κι αναπτυχθήκαμε, το οφείλουμε στη θρησκεία που είχαμε τότε. Γι' αυτό λοιπόν πρέπει να επιστρέψουμε και στην ίδια θρησκεία, για να επιστρέψουμε στον ίδιο πολιτισμό. Είναι τεχνητό επιχείρημα, που δεν έχει καμιά βάση, καθόσον γνωρίζουμε όλοι μας ότι αυτή την αρχαία ελληνική θρησκεία την είχαν απορρίψει οι ίδιοι οι προγονοί μας πριν από την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα εκλεκτότερα πνεύματα της ελληνικής διανόησης, όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης αλλά και πριν ο Ξενοκράτης, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής κ. λ. π. είχαν ήδη μονοθεΐζουσες τάσεις και αναζητούσαν το μονοθεϊσμό.


Έτσι εξηγείται η απεικόνιση αρχαίων φιλοσόφων σε αγιογραφίες, π. χ. στην Ι. Μ. Φιλανθρωπινών στη λίμνη Ιωαννίνων;

Ακριβώς, διότι θεωρείται ότι ήταν πνεύματα, που είχαν μέσα τους αυτόν το λεγόμενο «σπερματικό λόγο», όπως λέμε στη θεολογία. Διότι η αλήθεια εν σπέρματι υπήρχε σε όλους τους λαούς και η αναμονή του Σωτήρος που θα 'ρχόταν ήταν μία αναμονή σ' όλους τους λαούς, δεν ήταν μονάχα π. χ. στους Εβραίους, ήταν στους Έλληνες και στους άλλους λαούς της Ανατολής. Έτσι ο Χριστιανισμός πιστεύει ότι και αυτοί οι σοφοί αναζητούσαν τον έναν αληθινό θεό και γι' αυτό τους θεωρεί, περίπου, μερικούς απ' αυτούς, Χριστιανούς. Δεν μπορούμε να καταλογίσουμε στο Χριστιανισμό ότι ήρθε και προσπάθησε βίαια να εκτοπίσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, διότι οι ίδιοι οι Έλληνες, τότε, αναζητούσαν αυτή την αλλαγή και τη βρήκαν στο κήρυγμα του Παύλου, που ήρθε πρώτος στην Ελλάδα και ίδρυσε την Εκκλησία της Ελλάδος. Άλλωστε, η ίδια η θρησκεία που υπήρχε στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια είχε περάσει μέσα από πολλές μεταμορφώσεις και αλλαγές και είχε δημιουργηθεί ένας θρησκευτικός συγκρητισμός, μια συγχώνευση διαφόρων θρησκειών, που είχαν και θεότητες της Ανατολής, όπως των Μίθρα, από την Αίγυπτο την Ίσιδα κ.λ.π. Αυτούς τους είχανε βάλει μέσα στο ελληνικό πάνθεον και τους λάτρευαν όλους μαζί. Έτσι λοιπόν, πάνω σ' αυτή την αναζήτηση βρήκαν το Χριστιανισμό και τον αποδέχτηκαν.

Εκείνο που λέμε εμείς σήμερα είναι το εξής: Ο καθένας είναι μεν ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, είναι δικαίωμα του. Αλλά δεν δεχόμαστε αυτόν τον βίαιο και υβριστικό τρόπο αντιμετώπισης του Χριστιανισμού εκ μέρους αυτών των πολυώνυμων ομάδων, οι οποίες μεταξύ τους αντιμάχονται. Δε δεχόμαστε να χρησιμοποιούν εναντίον του Χριστιανισμού ένα βίαιο τρόπο και μερικές φορές βλάσφημο, με τις ιστοσελίδες τους, τα βιβλία τους, διαστρεβλώνοντας την ιστορία ή κατηγορώντας τον για ένα σωρό πράγματα, για τα οποία δεν μπορούμε να πούμε ότι στηρίζονται στην ιστορική πραγματικότητα.


Στον σατανισμό, γιατί η Εκκλησία δίνει βαρύτητα, την ξεχωρίζει από τις άλλες αιρέσεις, αν μπορεί να θεωρηθεί αίρεση;

Δεν τη θεωρούμε αίρεση. Για να μιλήσουμε για αίρεση, πρέπει μία ομάδα να έχει σχέση με το Χριστιανισμό, να πιστεύει σε χριστιανικά δόγματα ν' αποδέχεται την Αγία Γραφή και ας πούμε ότι δέχεται μεν τις βασικές αρχές του Χριστιανισμού, αλλά αλλοίωσε την αλήθεια. Αυτό λέγεται αίρεση, δηλαδή έχει αποκόψει τμήματα της αλήθειας και τα έχει απολυτοποιήσει.

Στην περίπτωση όμως των ομάδων της Νέας Εποχής (Νew Αge) μιλάμε για παραθρησκευτικές ομάδες. Δεν είναι ούτε αίρεση χριστιανική, ούτε μία γνήσια γνωστή θρησκεία, όπως λέει το Σύνταγμα. Μέσα σ' αυτές τις ομάδες της παραθρησκείας, ως ακραία μορφή της Νέας Εποχής είναι ο νεοσατανισμός. Ο οποίος πλέον δεν κηρύσσει απλώς τον πόλεμο κατά του Θεού, αλλά επιπλέον μερικές ομάδες του νεοσατανισμού κι αυτός είναι χωρισμένος σε πολλές ομάδες λατρεύεται ο ίδιος ο σατανάς σαν ένας αδικημένος θεός.

Εκείνο που κυριαρχεί μέσα στην ομάδα, είναι η ανεστραμμένη πλέον ηθική, δηλαδή διδάσκουν ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού και ότι τα πάντα επιτρέπονται. Αυτό άλλωστε λέει και «Το βιβλίο του νόμου» του Κρόουλυ στο οποιο διακηρύσσει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και τα πάντα επιτρέπονται. Σ' αυτή την περίπτωση φτάνουμε σε ακρότητες, με την διάπραξη ενεργειών που φτάνουν μέχρι το έγκλημα. Το βλέπουμε, είναι γνωστό ότι καλλιεργούν τη βία, προσπαθούν να εξοικειώσουν τους ανθρώπους με το αίμα, με το θάνατο.


Στην καθημερινότητα μας, που εντοπίζουμε το σατανισμό, σε ποιες εκφάνσεις της ζωής, σε ποια φαινόμενα: Λένε π. χ. ότι υπάρχει σατανιστική μουσική, τι συμβαίνει;

Ο σατανισμός προσπαθεί να περάσει τα μηνύματα του, μέσω διαφόρων τρόπων. Μεταξύ αυτών χρησιμοποιεί το παιχνίδι για τα παιδιά, τη μουσική, το βιβλίο και τελευταία, όπως αποκαλύφθηκε από τον εισαγγελέα στην Αθήνα, χρησιμοποιεί το Ιντερνέτ και μάλιστα διατάχτηκε έρευνα. Προσπαθεί να εξοικειώσει το νέο με το αίμα, τη βία, το κακό και σιγά-σιγά να του περάσει τα δόγματα του, που θεωρούνται εγκληματικά. Διότι, αν δε σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ούτω καθεξής, είναι πράξεις που χαρακτηρίζονται κι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως εγκληματική δραστηριότητα. Γι' αυτό το Ε. Κ. καλεί να δράσουν όχι τις Εκκλησίες, άλλα τις χώρες και τις κυβερνήσεις των κρατών. Έτσι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, έχουν συγκροτηθεί κρατικές επιτροπές που παρακολουθούν τη δραστηριότητα αυτών των ομάδων κι αν παρουσιαστεί εγκληματική δραστηριότητα, τη διώκουν.


Στην Ελλάδα υπάρχει κάτι παρόμοιο;

Δεν υπάρχει δυστυχώς, αν και η Εκκλησία, κατά καιρούς, έχει ζητήσει από την Πολιτεία να συγκροτήσει τέτοια επιτροπή, καθόσον σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους, η Εκκλησία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται αρμόδια ν' αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, από την πλευρά της εγκληματικής δραστηριότητας. Γιατί δεν έχει ούτε τη δυνατότητα, ούτε το δικαίωμα. Υπάρχει θρησκευτική ελευθερία και ο άλλος σου λέει «εγώ θέλω να λατρεύω το σατανά, τι σε πειράζει εσένα;» Κι εγώ απαντώ «να τον λατρεύεις», αλλά η Πολιτεία δεν μπορεί να πει «κάνε ό,τι θέλεις» τη στιγμή που διακυβεύονται τα έννομα αγαθά, όπως η ζωή, η περιουσία, γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άρα, λοιπόν, να υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, άλλα να μη κινδυνεύουν όλα αυτά τα αγαθά που προανέφερα.


Νομίζετε ότι εδώ που φτάσαμε με τα φαινόμενα αυτά, είναι το τέρμα ή στο μέλλον αναμένονται και άλλα, πιο έντονα;

Το μέλλον δεν μπορώ να το προβλέψω, όμως και στο παρελθόν, γύρω στο 1970, δε φανταζόμαστε ότι θα φτάναμε σ' αυτά τα ακραία φαινόμενα. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας, υπήρξε μία έξαρση αυτών των φαινομένων, με ομαδικές αυτοκτονίες, απόπειρες αυτοκτονιών, υπήρξε εξαπάτηση των ανθρώπων εκ μέρους διαφόρων ομάδων και το μέλλον δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.

Η λύση όμως γι' αυτά βρίσκεται αν στοχεύσουμε στην αιτία. Η αιτία κατά τη γνώμη τη δική μας βρίσκεται μέσα στα κενά που παρουσιάζονται μέσα στον άνθρωπο. Αν αυτά τα κενά, τις ανησυχίες του, τις αγωνίες του, τους φόβους του, μπορέσουμε και τα ικανοποιήσουμε με το σωστό τρόπο, τότε νομίζουμε ότι ό άνθρωπος δεν θα αναζητήσει αυτή την ελπίδα μέσα σ' αυτά τα ρεύματα, που εγώ ονομάζω ως «έμπορους κάλπικης ελπίδας». Γιατί θα έχει γεμίσει την ψυχή του από τις απαντήσεις που χρειάζεται.

Μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια η Εκκλησία φιλοδοξεί να έχει πρώτιστο ρόλο μεταφέροντας το μήνυμα του Χριστού και την ελπίδα στον άνθρωπο, μέσα από την απάντηση που ζητάει, ώστε να μην την αναζητήσει σε βρώμικα νερά. Η Πολιτεία να κάνει το δικό της καθήκον από την άλλη πλευρά. Στη Γερμανία υπάρχει υπουργείο Νέας Γενιάς που διαφωτίζει τη νεολαία πάνω σ' αυτά τα πράγματα. Εμείς θα περιοριστούμε στα «ψίχουλα» που δίνουν τα βιβλία των θρησκευτικών;