Αδελφοί χριστιανοί,

Χριστός Ανέστη!

1. Χθες, προχθές, μού είπαν για ένα ραββίνο Εβραίο που λέει και πολυ-λέει ότι δεν ευθύνονται οι Εβραίοι για την Σταύρωση του Ιησού Χριστού και ρίχνει την όλη ευθύνη για την πράξη αυτή στους Ρωμαίους. Για την βεβαιότητα του πράγματος ζήτησα να ακούσω και εγώ την ομιλία του. Από την ομιλία του προσωπικά μού έκανε καλή εντύπωση η προσπάθειά του να απαλλάξει το εβραϊκό έθνος του από την κατηγορία ότι βαρύνεται για την σταύρωση του Χριστού, γιατί με αυτό δηλώνει ότι το θεωρεί ως μεγάλο κακό αυτό που έγινε.

Το κακό δηλαδή να καταδικασθεί σε θάνατο ο αθώος Ιησούς Χριστός. Και δεν θέλει λοιπόν να βαρύνεται και να κακολογείται το έθνος του με μία τέτοια βαρειά κατηγορία. Πραγματικά, ο ομιλητής με όσα λέγει και με τον τρόπο που τα λέγει φανερώνει ότι αγαπάει πολύ το έθνος του, το εβραϊκό έθνος, γι' αυτό και προσπαθεί, χωρίς όμως να το επιτυγχάνει, να αποδείξει ότι ο εβραϊκός λαός δεν έχει καθόλου σχέση με την σταύρωση του Ιησού Χριστού. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα, γιατί, όπως το λέγουν καθαρά τα Ευαγγέλια, στα οποία καταφεύγει συχνά ο ομιλητής, ο εβραϊκός λαός ήταν που φώναζε και απαιτούσε από τον Ρωμαίο ηγεμόνα να σταυρωθεί ο Ιησούς και να ελευθερωθεί ο Βαραββάς. Ο Πιλάτος επανειλημμένως έκανε την προσπάθεια, με την συγκινητική μάλιστα ανάμειξη της γυναίκας του, να μην καταδικάσει τον Ιησού, γιατί διεπίστωσε την αθωότητά του, αλλά οι Εβραίοι επίμονα και έντονα απαιτούσαν την σταυρική καταδίκη του. Και μάλιστα απείλησαν τον Πιλάτο ότι αν δεν τον καταδικάσει, θα τον αναφέρουν στον Καίσαρα, γιατί ο καταδικαζόμενος είπε τον εαυτό του για «βασιλέα». Και «πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών – είπαν – αντιλέγει τω Καίσαρι» (Ιωάν. 19,12). Μάλιστα τόσο πεισματικοί ήταν οι Εβραίοι στην απαίτησή τους προς τον Πιλάτο για την σταύρωση του Χριστού, ώστε, στον δισταγμό του Πιλάτου ότι ο δικαζόμενος είναι αθώος και θα συμβεί κακό, αν καταδικαστεί, οι Εβραίοι πήραν πάνω τους την ευθύνη και είπαν: «Το αίμα του σε μας και στα παιδιά μας» (Ματθ. 27,25). Φαίνεται λοιπόν καθαρά και πεντακάθαρα από τα κείμενα των ιερών Ευαγγελίων, τα οποία, όπως φαίνεται, έχει πολύ καλά υπ' όψιν ο ομιλητής, ότι οι Εβραίοι, οι ομοεθνείς του ομιλητού, υπήρξαν οι σταυρωτές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

2. Επαναλαμβάνω ότι προσωπικά μού άρεσε η αγωνία του ομιλητού να μη βαρύνεται το έθνος του για την καταδίκη του Ιησού Χριστού, γιατί αυτό το θεωρεί μεγάλη προσβολή και μεγάλο κακό για τους ομοεθνείς του. Γι' αυτό και δεν σταματά μέχρις εδώ το λόγο του, αλλά, επειδή τον πιέζει η αλήθεια των κειμένων, κάνει μια υποχώρηση και λέγει: Έστω ότι τον εσταύρωσαν οι Εβραίοι τον Χριστό απαιτώντας από τον Πιλάτο την καταδίκη του. Αλλά αυτοί οι Εβραίοι – λέγει – ήταν μία μικρά, μία ελαχίστη μερίδα του Εβραϊκού λαού και δεν εκπροσωπούσαν αυτοί όλο τον Εβραϊκό λαό. Και πάλι με το νέο του επιχείρημα προδίδει ο ομιλητής την αγωνία του να μη στιγματίζεται ο λαός του με το κακό της σταυρώσεως του αθώου Ιησού Χριστού. Το επιχείρημά του όμως δεν είναι καθόλου επιστημονικό. Γιατί ο καιρός που έγινε η καταδίκη του Ιησού Χριστού ήταν το Πάσχα των Εβραίων. Και όπως γνωρίζει ο ίδιος και ξέρουμε όλοι από την Παλαιά Διαθήκη, κατά τις τρεις μεγάλες Εβραϊκές εορτές, της Σκηνοπηγίας, του Πάσχα και της Πεντηκοστής, συγκεντρώνονταν στα Ιεροσόλυμα όλοι οι απανταχού της γης Εβραίοι για να εορτάσουν στον εκεί μοναδικό Ναό τους τις εορτές αυτές. Μάλιστα, όταν δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται και στις τρεις εορτές, οπωσδήποτε την εορτή του Πάσχα το θεωρούσαν ιερή υποχρέωση και επιτακτική τους ανάγκη να είναι στα Ιεροσόλυμα. Άρα, κατά την καταδίκη του Χριστού δεν ήταν στα Ιεροσόλυμα οι λίγοι μόνο εκεί μόνιμοι Ιουδαίοι κάτοικοι, αλλά, για την εορτή του Πάσχα, είχε συντρέξει στην πόλη πλήθος Ιουδαίων. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι την εορτή του Πάσχα συγκεντώνονταν στα Ιεροσόλυμα ένα εκατομμύριο Εβραίοι! Έπειτα, το Εβραϊκό Συνέδριο («Σανχεντρίν»), το οποίο επανειλημμένως μνημονεύει ο ραββίνος ομιλητής, εθεωρείτο από όλους τους Εβραίους αυθεντία και γι' αυτό οι αποφάσεις του εξέφραζαν την γνώμη όλου του ιουδαϊκού λαού.

3. Και ένα άλλο θέλουμε να πούμε στον ομιλητή και να τελειώσουμε τον λόγο: Εάν το σύνολο και το πλήθος των Εβραίων διαφωνούσε με την απόφαση της σταυρικής καταδίκης του Χριστού από τους Εβραίους της Ιερουσαλήμ, θα έπρεπε στην συνέχεια των ετών να έχουμε μία επίσημη δήλωσή τους ότι διαφωνούν προς την καταδίκη του Ιησού Χριστού και να εκφράσουν την διαφωνία τους αυτή με το να τον πιστεύσουν ως τον πραγματικό Μεσσία, ως τον αληθινό Υιό του Θεού. Δεν έχουμε όμως τέτοια ωραία δήλωση και τέτοιο ωραίο φαινόμενο, πλην βεβαίως των εξ Ιουδαίων χριστιανών, για τους οποίους διαβάζουμε στα ιερά κείμενα της Καινής Διαθήκης. Μάλιστα εκφράζουμε και την λύπη μας για τον ίδιο Εβραίο ραββίνο ομιλητή, γιατί τον Ιησού μας δεν τον δέχεται ως πραγματικό Μεσσία, αλλά ως ένα κοινό άνθρωπο που ήρθε κι αυτός να κάνει μία ομαδούλα. Και εδώ του σημειώνουμε την αντίφασή του: Αν ο για μάς Κύριος Ιησούς Χριστός είναι γι' αυτόν ένας ψευδομεσσίας προς τι η τόση του αγωνία στην ομιλία του, να αποσύρει από τους Εβραίους την κατηγορία για την σταυρική του καταδίκη; Και μία άλλη αντίφαση θέλουμε να σημειώσουμε στον ομιλητή, στην οποία θέλουμε και να μας απαντήσει. Στην ομιλία του αναφέρεται συχνά στην Παλαιά Διαθήκη. Το ιερό αυτό βιβλίο εμείς το λέμε «Παλαιά Διαθήκη», γιατί δεχόμαστε τον Ιησού Χριστό ως τον πραγματικό Μεσσία και ότι τα λόγια Του και τα λόγια των μαθητών Του συνιστούν την «Καινή Διαθήκη». Την Παλαιά δηλαδή Διαθήκη την ονομάζουμε έτσι, γιατί την αντιπαραθέτουμε προς την υπάρχουσα Καινή Διαθήκη. Για τον ραββίνο ομιλητή, που δεν δέχεται τον Ιησού μας για πραγματικό Μεσσία, ποια είναι γι αυτόν η Καινή Διαθήκη, ώστε να ομιλεί για «Παλαιά»;

Τέλος πάντων, αδελφοί μου χριστιανοί, όπως μού φαίνεται και όπως μού είπαν και άλλοι, όπως έχουμε πρόβλημα με τους Παπικούς και τους Οικουμενιστές, γρήγορα θα έχουμε πρόβλημα και με τους Ιουδαίους και τους Ιουδαϊστές. Πολλά φίδια ζώνουν την πίστη μας! Αλλά δεν θα εκλείψουν οι μαχητές, οι στρατιώτες της Ορθοδοξίας. Όχι, να μην εκλείψουν, Χριστέ και Παναγία μας!

Με πολλές ευχές,

† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας