Η Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του 20ού αιώνα, δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη. Αναφέρει ότι «όλοι έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας στη σκέψη, τη συνείδηση και τη θρησκεία», περιλαμβανομένου του δικαιώματος να αλλάξουν θρησκεία και «να εκδηλώσουν τη θρησκεία τους με διδασκαλία, άσκηση, πίστη και αφοσίωση».

Οι πατέρες του αμερικανικού κράτους, παρότι ζούσαν σε έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούνταν θεϊστές ή χριστιανοί, χρησιμοποίησαν ηπιότερη φρασεολογία για να διακηρύξουν την πίστη τους στην ελευθερία. Δεδομένου ότι ο Θεός έχει προικίσει το ανθρώπινο μυαλό με την ελευθερία, ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει πως «κάθε προσπάθεια επηρεασμού του με εγκόσμιες τιμωρίες ή υποχρεώσεις ή ατομικές απαγορεύσεις τείνει μόνο να δημιουργεί υποκρισία και ευτέλεια». Οπότε είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι σύμφωνα με τους περισσοτέρους από όσους μελετούν το θέμα, η υπόθεση της θρησκευτικής ελευθερίας επιπλέει, στην καλύτερη περίπτωση, ή υποχωρεί, στη χειρότερη περίπτωση. Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από την πτώση των περισσότερων καθεστώτων όπου ο αθεϊσμός αποτελούσε κρατική πολιτική και η θρησκεία ήταν απλώς ανεκτή. Αλλά παρότι υπήρξε δημοκρατική πρόοδος, η πολιτική ελευθερία και η θρησκευτική ευσέβεια δεν συμβαδίζουν.

Έρευνα

Μια έρευνα του Pew Forum με θέμα τη θρησκεία στη δημόσια ζωή, που δημοσιεύτηκε αυτήν την εβδομάδα, βρήκε ότι περίπου το 70% από τα 6,8 δισ. του κόσμου ζει σε χώρες με «μεγάλους περιορισμούς» στη θρησκεία. Αυτοί αναφέρονται τόσο σε επίσημους περιορισμούς όσο και στην εχθρότητα που βιώνουν οι πιστοί από τους συμπολίτες τους.

Οπως σωστά επισημαίνεται, οι δύο μορφές καταπίεσης πηγαίνουν ορισμένες φορές χέρι με χέρι και ορισμένες άλλες είναι εντελώς διακριτές. Για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και το Ιράν είναι χώρες όπου οι θρησκευτικές μειονότητες βρίσκονται αντιμέτωπες και με τις δύο μορφές καταπίεσης. Στο Βιετνάμ και την Κίνα, οι θρησκευτικές κοινότητες υπόκεινται σε κρατικούς περιορισμούς, αλλά δεν αντιμετωπίζουν την κακομεταχείριση των συμπολιτών τους. Στη Νιγηρία και το Μπαγκλαντές οι πιστοί είναι πολύ πιθανότερο να υποφέρουν στα χέρια των συμπατριωτών τους, παρά από την κυβέρνηση. Αν υπάρχει μια περιοχή που θα μπορούσε να επεξεργαστεί ένα νέο modus vivendi μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής πίστης, αυτή θα έπρεπε να είναι η Ευρώπη. Εκεί, οι μουσουλμάνοι μετανάστες παίζουν ενεργό και κυρίως εποικοδομητικό ρόλο στην πολιτική πολλών μεγάλων χωρών -και πολλοί διατείνονται ότι προτιμούν τα φιλελεύθερα ήθη της νέας πατρίδας τους από τον αυταρχισμό της ιδιαίτερης πατρίδας τους.

Δυστυχώς το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας, που ίδρυσε ο Τζορτζ Σόρος, κατέληξε σε ανάμεικτα συμπεράσματα, αυτήν την εβδομάδα. Επειτα από συνεντεύξεις με μουσουλμάνους σε 11 ευρωπαϊκές πόλεις, διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειοψηφία ήθελε να εμπλακεί στα τοπικά πολιτικά πράγματα και δεν επιθυμούσε να είναι αποκομμένη από την κοινωνία. Αλλά ένιωθε ανεπιθύμητη. Περίπου το 70% είπε ότι αντιμετωπίζει μεγαλύτερες θρησκευτικές διακρίσεις σήμερα από ό,τι πριν από πέντε χρόνια.


 

Περισσότερη έλλειψη ελευθερίας ακόμα και στη χώρα μας!

Στα προηγούμενα τού άρθρου τής Καθημερινής, θα πρέπει να προστεθούν πολύ περισσότερα προβλήματα, που εδώ δεν καταγράφονται, στις λεγόμενες "ελεύθερες" χώρες, εναντίον της θρησκευτικής ελευθερίας συνανθρώπων μας, ακόμα και ημών τών ίδιων!

Τι να πρωτοαναφέρουμε;

• Την απαγόρευση τής μανδήλας από ανθρώπους ολοκληρωτικής νοοτροπίας στη Γαλλία και στην Τουρκία, σε βάρος τής ελευθερίας λατρείας τών Μουσουλμάνων;

• Την απαγόρευση τού σταυρού στα σχολεία μιας χώρας με Χριστιανική παράδοση όπως η Ισπανία;

• Τις προσπάθειες τού διεθνούς δικαστηρίου να απαγορεύσει τον Σταυρό στις χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, χάριν μιας αθεϊστικής μειοψηφίας, που δεν ανέχεται την ελευθερία πίστης και έκφρασης τών άλλων;

• Την ατιμώρητη δράση ολοκληρωτικών σεκτών σαν την οργάνωση τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, που απαιτεί από τα μέλη της να παραβιάζουν τη θρησκευτική ελευθερία τών πρώην μελών της, σε σημείο που να μην τους μιλούν ακόμα και οι οικογένειές τους;

Αυτά είναι μερικά από τα σημαντικότερα προβλήματα ανελευθερίας τής θρησκευτικής πίστης, που οι μελλοντικές γενιές θα έχουν ως υπόδειγμα υπανάπτυξης και ολοκληρωτικής νοοτροπίας, τών δήθεν "πολιτισμένων" χωρών τής εποχής μας.