Από το ανωτέρω εξαιρετικό βιβλίο τού Κωνσταντίνου Σιαμάκη, παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο τού Β΄ αιώνα μ.Χ. που διατηρήθηκε ως την εποχή μας, όπου οι κριτικοί τών αρχαίων κειμένων έχουν εντοπίσει μία προσπάθεια τών αντιγραφέων τού Μεσαίωνα, να εξαφανίσουν το όνομα τού Ιησού από το χειρόγραφο, για να μη συγκαταριθμείται μεταξύ τών μάγων. Όμως η σύγκριση τών μετατροπών, αποδίδουν την αρχική  γραφή, που όπως προκύπτει είναι παρμένη από μία παλαιότερη μαρτυρία, αυτή τού Πλινίου.

Ο Απουλήιος (Lucius Apuleius) γεννήθηκε στη Νουμιδία (Αλεγρία) τής Αφρικής  γύρω στο 120 και μετά από σπουδές γνώρισε καλά την ελληνική και τη λατινική γλώσσα, στην οποία και έγραψε λίγα έργα και μία Απολογία.

Υπήρξε περιπλανώμενος σοφιστής και ρήτωρ και γόης. Επί Αντωνίνου Πίου (137-161) παντρεύτηκε μια ζάπλουτη και πολύ μεγαλύτερή του χήρα, και κατηγορήθηκε από τους κληρονόμους της σα μάγος που την εξαπάτησε με  γοητείες.

Στη δίκη που έγινε αθωώθηκε. Σώζεται η απολογία του, η οποία στα χειρόγραφα επιγράφεται και "Περί Μαγείας", διότι κυρίως προσπαθεί ν' αποδείξει ότι δεν είναι μάγος.

Σ' ένα σημείο τής Απολογίας του (Apuleius, Apol., 90) λέει ότι, αν αλήθευαν οι κατηγορίες τών κατηγόρων του, θα έπρεπε να είναι μάγος σαν τον τάδε και τον τάδε· κι απαριθμεί τους ξακουστούς μάγους τής ιστορίας, υπαρκτούς και θρυλικούς, τών οποίων τα ονόματα παίρνει προφανώς από το προεξετασμένο χωρίο τού Πλινίου (Δες ΕΔΩ).

Λέει επί λέξει τ' ακόλουθα:

"...Ego ille sim Carmendas vel Damigeron vel Iesus vel Moses vel Ioannes vel Apollobex vel ipse Dardanus vel quicumque alius post Zoroastren et Hostanem inter magos celebratus est".

Μετάφραση:

"...Εγώ θα ήμουν ο Καρμέντας εκείνος ή ο Δαμιγέρων ή ο Ιησούς ή ο Μωυσής ή ο Ιωάννης ή ο Απολλόβηξ ή ο ίδιος ο Δάρδανος ή οποιοσδήποτε άλλος φημίστηκε ανάμεσα στους μάγους μετά το Ζοροάστρη και τον Ωστάνη".

Τα ονόματα "Moses, Ioannes, Ιesus, Apollobex, Dardanus, Zoroastres, και Hostanes", ο Απουλήιος τα παίρνει, όπως λέχθηκε, από τον Πλίνιο.

Η απολογία τού Απουληΐου σώζεται σε δύο χειρόγραφα, το λαυρεντιανό 62,2 (=F) τού ΙΑ΄ αιώνος, και το λαυρεντιανό 29,2 (=φ) τού ΙΒ΄ ή ΙΓ΄ αιώνος.

Υπάρχουν και 19 απόγραφά τους χωρίς αξία, τού ΙΔ΄ ή ΙΕ΄ αιώνος, από τα δυο κύρια χειρόγραφα, το μεν αρχαιότερο F αντί τού "vel Iesus vel Moses" έχει "vel His Moses", το δε φ "vel Hismesos".

Το χωρίο είναι crux critica. Οι φιλόλογοι εκδότες διορθώνουν ποικιλοτρόπως· "vel hic Moses", "vel is Moses", "vel iste Moses", "Velus Moses", (δηλαδή "ο Βήλος, ο Μωυσής"), "vel Moses", "vel Iudaeus Moses", "vel Hebraeus Moses", και ο Bosscha διορθώνει "vel Hisus vel Moses".

Το "Hisus" σημαίνει "Ιησούς", διότι το όνομα αυτό κατά το μεσαίωνα στα χειρόγραφα γραφόταν και Iesus και Hiesus.

Κατά τη διόρθωση λοιπόν τού Bosscha: "πρέπει να διαβάσουμε vel Hiesus vel Moses vel Iohannes, ήτοι "ή ο Ιησούς ή ο Μωυσής ή ο Ιωάννης". Αυτός δε ο Ιωάννης  είναι ασφαλώς ο βαπτιστής. Επειδή οι Λατίνοι τού Β΄ αιώνος δεν έγραφαν Hisus ή Hiesus, αλλά Iesus, διορθώνω Iesus".

Όσο δε αφορά στη χειρόγραφη παράδοση τού Ioannes, το μεν F έχει Iohannes, το δε φ τη σύντμηση Ioh· (η προσθήκη τού h είναι  γερμανισμός που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος τών λατινικών χειρογράφων γενικώς).

Ο "Χριστιανός" Λατίνος πλαστογράφος τού μεσαίωνος εδώ, αντί να παραποιήσει το όνομα τού Ιησού που φερόταν ανάμεσα στους μάγους τής ασιατικής αρχαιότητος, το διέγραψε τελείως· Αδιαφόρησε δε για την υπόληψη τών δύο μη Χριστιανών, Μωυσέως και Ιωάννου, κι άφησε τα ονόματά τους αναλλοίωτα. (Από τον Πλίνιο ή τον Απουλήιο παίρνει τα ονόματα τών μάγων, που προαναφέρθηκαν, και ο Αρνόβιος, Adv. gent. 1, 52 PL 5, 788-790· CSEL 4, 35).