Ο άγιος Συμεών ο αδελφόθεος

Εορτή: 27 Απριλίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Συμεών ήταν ένας από τους τέσσερεις γιους του Ιωσήφ, του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου, τους οποίους απέκτησε από την πρώτη του γυναίκα. Οι άλλοι τρεις ήσαν ο Ιάκωβος, ο πρώτος Ιεράρχης των Ιεροσολύμων, ο Ιωσής και ο Ιούδας. Ονομαζόταν και Σίμων, που είναι υποκοριστικό του ονόματος Συμεών, όπως ο Απόστολος Πέτρος “καί Σίμων, λέγεται και Συμεών στην αρχή της Καθολικής του Επιστολής”.

Έγινε δεύτερος Επίσκοπος των Ιεροσολύμων μετά τον αδελφό του Ιάκωβο. Εποίμανε θεάρεστα το ποίμνιό του, για είκοσι και πλέον χρόνια, με πολλούς κόπους και ιδρώτες και οδήγησε πολλούς πεπλανημένους Έλληνες και Ιουδαίους στην θεογνωσία. Αφού υπέμεινε πολλά βάσανα για την πίστη του Χριστού, ετελειώθη δια του μαρτυρίου. Σταυρώθηκε όπως ο αδελφός του και συνάμα Κύριος και Διδάσκαλός του Ιησούς Χριστός, το έτος 98 μ.Χ., σε ηλικία εκατόν είκοσι ετών. Στο συναξάριό του διαβάζουμε, μεταξύ άλλων: “Αδελφά πάσχεις Συμεών τω Κυρίω, ξύλω κρεμασθείς, ως αδελφός Κυρίου”. Δηλαδή ως αδελφός του Κυρίου, συμπάσχεις με τον αδελφό σου με το να κρεμασθής στο ξύλο του Σταυρού.

Ο θεάρεστος βίος και το σταυρικό τέλος του αγίου Συμεών, μας δίνουν την ευκαιρία να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον. Δια της παρακοής του πρωτοπλάστου Αδάμ χάσαμε τον παράδεισο. Δια της υπακοής του νέου Αδάμ, του Χριστού, αποκτήσαμε την δυνατότητα να γίνουμε και πάλι πολίτες του. Ξύλο μας εξόρισε από τον παράδεισο, ξύλο πάλι μας εισάγει σε αυτόν, δηλαδή ο Σταυρός του Χριστού. “Ο σταυρός είναι το μυστήριο της αγάπης του Θεού και η κατάργηση της αμαρτίας” (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς). Δια του σταυρού καταργήθηκε ο θάνατος, σκυλεύθηκε ο Άδης, άνοιξε και πάλι ο παράδεισος και δόθηκε στο ανθρώπινο γένος η δυνατότητα της κοινωνίας με τον Θεό, δια της μετανοίας. Οι γνήσιοι μαθητές του Χριστού σταυρώνουν καθημερινά την σάρκα, ήτοι το σαρκικό φρόνημα που γεννά τον θάνατο, νεκρώνονται για την αμαρτία, για να ζήσουν την αληθινή ζωή, την κοινωνία με τον Θεό. Με την μυστηριακή ζωή και την άσκηση προσπαθούν να θεραπεύσουν τις δυνάμεις της ψυχής, ήτοι το θυμικό, το επιθυμητικό και το λογιστικό και να τις στρέψουν στην φυσική τους πορεία, δηλαδή από το παρά φύσιν στο κατά φύσιν. Το θυμικό μέρος της ψυχής θεραπεύεται με την φιλανθρωπία και την αγάπη, το επιθυμητικό με την νηστεία και την εγκράτεια και το λογιστικό με την ανάγνωση και την προσευχή και τότε φωτίζεται ο νους και φθάνει στην θεωρία του Θεού. “Το θυμικόν της ψυχής αγάπη χαλίνωσον, το επιθυμητικόν αυτής εγκρατεία καταμάρανον και το λογιστικόν αυτής προσευχή πτέρωσον και το φως του νου ουκ αμαυρούται ποτέ”. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής).

Η υπακοή στο θέλημα του Θεού, η υπομονή στους πειρασμούς και τις δυσκολίες της ζωής, ο αγώνας για την μεταμόρφωση των παθών, είναι η εκούσια άρση του σταυρού, που οδηγεί στην υπέρβαση του θανάτου και την βίωση της αιωνίου θείας ζωής. Η συμπόρευση και η συσταύρωση με τον Χριστό είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην βίωση του προσωπικού Πάσχα. Στην γεύση της γλυκύτητος της παρουσίας του Αναστάντος Χριστού, “εν τη κλάσει του άρτου”, στην θεία Ευχαριστία, με την βρώση και την πόση του Σώματος και του Αίματός Του, φυσικά με τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Δεύτερον. Οι άγιοι βιώνουν τα έσχατα, ήτοι την βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, από αυτήν την ζωή. Με την βίωση του μυστηρίου του σταυρού καθάρισαν το οπτικό μέρος της ψυχής και βλέπουν τον Θεό. Ενίκησαν τον θάνατο στα όρια της προσωπικής τους ζωής και απέκτησαν την τέλεια αγάπη. Γι’ αυτό και την ώρα της εξόδου τους από αυτήν την ζωή δεν έχουν τον παραμικρό φόβο, αλλά είναι γεμάτοι πνευματική αγαλλίαση και “εις κρίσιν ουκ έρχονται, αλλά μεταβαίνουν εκ του θανάτου εις την ζωήν” (Α’ Θεσσ. δ’ 17 ). Με τον τρόπο της ζωής του έχουν ήδη κριθή, και κατά την δευτέρα παρουσία του Χριστού θα ίστανται πλησίον του θρόνου Του. “Εκείνοι που απέκτησαν την τελειότητα της αγάπης προς τον Θεό και ανύψωσαν την ψυχή τους με τις αρετές, θα αρπαχθούν μέσα από τα σύννεφα, κατά τον Απόστολο, και δεν θα υποστούν κρίση” (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής). Κατά την ώρα του θανάτου “η ψυχή που αισθάνεται πνευματική αγαλλίαση με την αγάπη του Θεού πηγαίνει πάνω από όλες τις σκοτεινές παρατάξεις μαζί με τους αγγέλους, πετώντας με τα φτερά της πνευματικής αγάπης, αφού έχει χωρίς κανένα κενό το πλήρωμα του νόμου, την αγάπη. Γι’ αυτό και κατά την παρουσία του Κυρίου, θα αρπαγούν με όλους τους αγίους εκείνοι που θα τελειώνουν τον βίο με τέτοια παρρησία, ενώ εκείνοι που και λίγο δειλιάζουν την ώρα του θανάτου, θα αφεθούν μαζί με το πλήθος των άλλων ανθρώπων, σαν υπόδικοι, για να δοκιμασθούν από την φωτιά της κρίσεως” (Άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού είναι αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα, αλλά παράλληλα είναι και ο τρόπος ζωής των Αγίων, οι οποίοι είναι σταυρωμένοι και αναστημένοι. Επειδή υπομένουν αγόγγυστα τις καθημερινές θλίψεις, και τους πειρασμούς δοξολογώντας τον Θεό, γι’ αυτό και γεύονται την παράκληση της Θείας Χάριτος, την ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως.

Εκείνοι, οι οποίοι σηκώνουν πρόθυμα και αγόγγυστα το “ελαφρόν φορτίον” του Χριστού, αυτοί χαίρονται αληθινά την ζωή τους, επειδή γεύονται την όντως Ζωή, η οποία πηγάζει από τον ζωηφόρο τάφο και νεκρώνει τον θάνατο.

Ο Βίος του Αγίου λήφθηκε από : http://www.parembasis.gr