Η αγία Περπέτουα γεννήθηκε στην Καρχηδόνα τής Αφρικής στα τέλη τού 2ου αιώνος μ.Χ. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια και είχε δύο αδέλφια. Έλαβε λαμπρή μόρφωση και έκανε έναν καλό γάμο. Στην ηλικία τών 22 ετών που μαρτύρησε για τον Χριστό, είχε ένα παιδάκι, το οποίο θήλαζε. Φυλακίσθηκε επειδή ήταν Χριστιανή και μέσα στην φυλακή-μπουντρούμι την επισκέφθηκε ο πατέρας της και προσπάθησε, με γλυκόλογα στην αρχή, να την πείση να αρνηθή τον Χριστό για να σώση την ζωή της, προκειμένου να είναι μαζί με τον σύζυγό της και το παιδί της. Όμως, στην συνέχεια, όταν είδε ότι δεν αρνείται τον Χριστό και παραμένει σταθερή στην πίστη της τής επιτέθηκε με άγριες διαθέσεις.

Μέσα στην φυλακή βαπτίσθηκε μαζί με τους συγκρατουμένους της, που ήταν ο Σάτυρος, ο Ρευκάτος, ο Σατουρνίλος, ο Σεκούνδος και η Ευτυχία (Φιλικιτάτη). Μετά την βάπτισή της δοκίμασε πειρασμούς, αλλά και πολλές ευλογίες. Μια από αυτές τις ευλογίες ήταν ότι δύο Διάκονοι «επικοινώνησαν» με τους υπευθύνους τής φυλακής και εκείνοι, όταν έλαβαν τα χρήματα που τους προσέφεραν, την μετέφεραν σε κελί με καλύτερες συνθήκες και τής επέτρεψαν να θηλάζη το παιδί της.

Ο πατέρας της, ο οποίος ήταν ο μόνος από την οικογένειά της που δεν μπορούσε να την καταλάβη, προσπάθησε και πάλι να την πείση να αρνηθή την πίστη της. Μάλιστα, παρουσιάσθηκε στο δικαστήριο κρατώντας στην αγκαλιά του το παιδί της, παρακαλώντας της να το λυπηθή. Πρόκειται για σκληρό πειρασμό, που όμως, τον νίκησε με την Χάρη τού Θεού και την δύναμη τής πίστεως και τής πνευματικής ανδρείας. Τελικά, το παιδί της το πήρε η αδελφή της, η οποία είχε πιστεύσει και αυτή στον Χριστό και ήταν κατηχούμενη. Και το παιδί τής Φιλικιτάτης, που γεννήθηκε μέσα στην φυλακή, το πήρε μια ευσεβής Χριστιανή. Η Πρόνοια τού Θεού τα τακτοποίησε όλα κατά τον καλύτερο τρόπο.

Στο Αμφιθέατρο εξαπέλυσαν εναντίον της μια άγρια αγελάδα η οποία την τραυμάτισε, αλλά εκείνη δεν κατάλαβε τον πόνο και ρωτούσε πότε θα έλθουν τα άγρια θηρία. Και όταν την διαβεβαίωσαν ότι ήλθαν, τότε σαν να είχε ξυπνήσει από λήθαργο, το κατάλαβε από τις πληγές, τα αίματα και τα ξεσκισμένα ρούχα της.

Ετελειώθη με αποκεφαλισμό. Μάλιστα, επειδή ο δήμιος ήταν αδέξιος έπιασε η ίδια το χέρι του με το ξίφος και το έφερε στον λαιμό της. Και με αυτόν τον τρόπο παρέδωσε την αγία ψυχή της «εις χείρας Θεού ζώντος».

Ο βίος της και η πολιτεία της μάς δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα.

Πρώτον. Ο Χριστός -όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, στο δέκατο κεφάλαιο και στους στίχους 37-38- είπε ότι «ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος».

Στους βίους τών αγίων, που στην πραγματικότητα είναι το Ευαγγέλιο εφαρμοσμένο στην πράξη, βλέπουμε ότι οι άγιοι αποδείχθηκαν άξιοι τής αγάπης τού Χριστού, αφού Τον αγάπησαν περισσότερο από τους γονείς τους, τα αδέλφια τους και τα παιδιά τους, γι’ αυτό και δεν Τον αρνήθηκαν. Και παρά τους σκληρούς πειρασμούς, Τον ομολόγησαν με παρρησία, σήκωσαν με ανδρεία τον σταυρό τους και Τον ακολούθησαν μέχρι τέλους. Για την αγάπη Του εγκατέλειψαν τα πάντα και υπέμειναν πόνους, κόπους, δαιμονικές επιθέσεις, απάνθρωπα βασανιστήρια, «εταπεινώθησαν έως θανάτου», γι’ αυτό και ο Θεός τους «υπερύψωσε» και τους έδωσε το χάρισμα τής υιοθεσίας, τους έκανε παιδιά του Του και κληρονόμους τής αιωνίου Βασιλείας Του.

Ο Θεός δεν ζητά από αυτούς που Τον αγαπούν να μην αγαπούν τους οικείους τους. Βεβαίως, και πρέπει να τους αγαπούν, όμως αυτή η αγάπη δεν πρέπει να είναι ανώτερη από την αγάπη προς Αυτόν, διότι αυτό οδηγεί στην άρνηση τού Θεού. Άλλωστε, όσο περισσότερο αγαπά κανείς τον Θεό, τόσο περισσότερο αγαπά και τους συνανθρώπους Του, και όχι μόνον τους γονείς του, τους αδελφούς του και τα παιδιά του, αλλά και τους εχθρούς του, με μια αγάπη ανιδιοτελή-θυσιαστική, αφού ο φιλόθεος είναι και φιλάνθρωπος.

Το να σηκώνη κανείς τον σταυρό του και να ακολουθή τον Χριστό, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με την διδασκαλία τής Εκκλησίας και όπως την εκφράζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, να πεθαίνη καθημερινά για τον Χριστό. Να σταυρώνη τον εαυτό του, ήτοι τον «παλαιόν άνθρωπον συν τοις παθήμασιν και ταις επιθυμίαις» του. Δηλαδή, να αγωνίζεται να νικήση τα πάθη του και να μην ικανοποιή τις αμαρτωλές επιθυμίες του. Να μην αντιστέκεται στο θέλημα τού Θεού προβάλλοντας ευλογοφανή επιχειρήματα, αλλά να υπακούη στον Θεό και να Τον αφήνη να κατευθύνη την ζωή του, ούτως ώστε να τον οδηγήση στην πνευματική αναγέννηση και την σωτηρία.

Λέγει: «Αν αγαπάς τον Κύριό σου, πέθανε όπως Εκείνος. Σταύρωνε τον εαυτό σου, έστω και αν δεν σε σταυρώνει κανείς. Και ο σταυρός είναι ο αγώνας εναντίον τής κακίας και τής ζήλειας σου. Σταυρώνεις το εγώ σου όταν αρνείσαι να ικανοποιήσεις τις κακές επιθυμίες σου. Κρεμάς τον εαυτό σου στον σταυρό, όταν αφήνεις τον Θεό να κατευθύνει την ζωή σου χωρίς τις δικές σου λογικές παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σαν τον Κύριό σου, όταν υποτάσσεσαι στο θέλημά Του χωρίς τα ατελείωτα "γιατί"».

Δεύτερον. Διαβάζουμε στο Συναξάριο τών Μαρτύρων, τών οποίων μελετούμε τον βίον, αλλά και στα Συναξάρια άλλων Μαρτύρων ότι πολλοί ειδωλολάτρες που ήταν παρόντες στο μαρτύριό τους πίστευσαν στον Χριστό, Τον ομολόγησαν με θάρρος και σφράγισαν την ομολογία τους με το αίμα τού μαρτυρίου τους. Αυτό δείχνει την μεγάλη αξία τού φωτεινού παραδείγματος. Οι συγκεκριμένοι ειδωλολάτρες ήταν άνθρωποι καλοπροαίρετοι, γι’ αυτό η καρδιά τους δέχθηκε την Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, το Οποίο Άγιον Πνεύμα ενεργούσε στους Μάρτυρες, τους ενδυνάμωνε και τους έδινε την δύναμη να αγαπούν και να υπομένουν με ανδρεία, ηρεμία και γαλήνη τους πόνους, ωσάν να έπασχε κάποιος άλλος και όχι αυτοί. Άλλωστε, το ισχυρότερο κήρυγμα είναι αυτό που συνεπικουρείται από την αγιασμένη ζωή, γι’ αυτό, όπως διδάσκει ο άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ, «αληθινή ιεραποστολή είναι αυτή που γίνεται με την ένταση τής προσευχής και με το παράδειγμα».

Αγάπη στον Θεό σημαίνει να Τον βάλουμε κυβερνήτη στο «σκάφος» τής ζωής μας. Σημαίνει υπακοή στο θέλημά Του, χωρίς τις δικές μας «λογικές παρεμβάσεις» και «τα ατελείωτα "γιατί"».