“ τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί τής γης” (Έξοδος κ’ 12).

Να σέβεσαι τον πατέρα σου και την μητέρα σου, γιατί ο Θεός - χρησιμοποιώντας σαν όργανα αυτούς - σε έφερε στην ζωή, και αυτοί είναι για σένα έπειτα από τον Θεό αίτιοι της υπάρξεώς σου... Οφείλεις, επίσης, κάθε τιμή και αγάπη στους πνευματικούς σου πατέρες, γιατί η τιμή, που απονέμεις σ' αυτούς, αναφέρεται στο Χριστό, στο Πανάγιο Πνεύμα, που σ' έκανε παιδί τού Θεού, και στον επουράνιο Πατέρα, που δίνει ζωή και ύπαρξη σ' όλα τα όντα, ουράνια και επίγεια. (Από την ερμηνεία των Δέκα Εντολών του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά)

Στις σκήτες του Αγίου Όρους, όταν εορτάζει μία καλύβη, συνηθίζεται κατά την πανηγυρική τράπεζα οι πατέρες να ψάλλουν κάτι προς τιμήν του Γέροντα. Πριν περίπου 30 έτη, Γέροντας στην ονομαστή Σκήτη των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια ήταν ο απλός και ταπεινός τη καρδία μοναχός γέρο Μόδεστος. 

Στην τράπεζα λοιπόν, μετά την αγρυπνία, όταν ερχόταν η ώρα οι πατέρες να ψάλλουν προς τιμήν του, ο Γέροντας όλως περιέργως ήταν εξαφανισμένος.

Κανείς δεν έπαιρνε είδηση πότε και πώς.

 Ένας υποτακτικός του, ο π. Δ., αποφάσισε να μην πάρει τα μάτια του πάνω από τον Γέροντα.

Τον είδε λοιπόν λίγο πριν αρχίσουν οι πατέρες να ψάλλουν, να σηκώνεται σιγά-σιγά και να αποχωρεί. Τρέχει από πίσω του… άφαντος ο Γέροντας…

Τελικά, ανοίγοντας την πόρτα του Αγιογραφείου, αισθάνεται ένα εμπόδιο πίσω από την πόρτα. Κοιτάζει και τι να δει!... τον Γέροντα με το κομποσχοίνι του να προσεύχεται.

- Γέροντα η τράπεζα δεν τελείωσε… εσύ γιατί έφυγες;

και του απαντά ο Γέροντας με μεγάλη συστολή:

-Νααα… να ξέρεις πάτερ μου δεν πρόλαβα τον κανόνα μου και ήρθα να τον τελειώσω.

Αυτή είναι η ταπείνωση των αγίων πατέρων, οι οποίοι όχι μόνο δεν επιζητούσαν την τιμή, αλλά έφευγαν και μακριά από αυτή, μην τυχόν και ο πονηρός τους βάλει έστω και έναν λογισμό υπερηφανείας.

Ας δούμε τώρα την άλλη πλευρά, αυτήν των πατέρων που απέδιδαν την τιμή στο πρόσωπο του Γέροντά τους. Γιατί το έκαναν; Για να βάλουν τον Γέροντα σε πειρασμό;

Όχι βέβαια.

Ήθελαν να αποδώσουν τιμή και αγάπη σε ένα πρόσωπο, το οποίο καθημερινά γινόταν θυσία για αυτούς.

Φέτος το καλοκαίρι, σε μία παρόμοια περίσταση, έγινα αυτόπτης μάρτυς ενός τέτοιου γεγονότος.

Οι πατέρες, θέλοντας να τιμήσουν τον Γέροντα, του προσέφεραν έναν απλό σταυρό, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης για όσα τους έχει προσφέρει επί δεκαετίες τώρα.

Ο γέροντας, μόλις του φόρεσαν το σταυρό, χωρίς να έχει μιλήσει, χωρίς να έχει εκφραστεί, τον βγάζει και λέει:

-Σας ευχαριστώ… Τώρα πάω να τον δώσω στην Παναγία μας.

Δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο αυτής της τιμής και γι’ αυτό θέλησε να τον αφιερώσει στην Παναγία, άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί πίστευε ότι αυτός δεν είχε να προσφέρει τίποτα, αλλά η ωφέλεια των Πατέρων ήταν έργο της Παναγίας και μητέρας τους και όχι δικό του επίτευγμα.

Οι άνθρωποι του Θεού, δεν επιζητούν τιμές, αλλά εμείς από αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους δρόμους που μας ανοίγουν προς τον Χριστό, αισθανόμαστε την ανάγκη να τους αποδώσουμε αυτή την τιμή.

Γι’ αυτό και εορτάζουμε τους Αγίους, έχουμε ακολουθίες και τους τιμούμε κάθε χρόνο.

Ο π. Κωνσταντίνος ως τιμώμενο πρόσωπο και οι οφείλοντες σε αυτόν τιμή

Μια ματιά για προβληματισμό

Όσοι γνωρίσαμε τον πατέρα Κωνσταντίνο, ο καθένας μας ξεχωριστά έχει πολλά να καταθέσει για την βιωτή αυτού του ευλογημένου ιερέα.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος τον γνώριζε 30, 20, 10 έτη, ένα μήνα ή μία ημέρα… Το θέμα δεν είναι το πολύ ή το λίγο. Το θέμα είναι το ΤΙ και το ΑΝ. Το ΤΙ δηλαδή εισέπραττες από τη σχέση σου μαζί του και το ΑΝ αγωνίζεσαι καθημερινά να το κάνεις πράξη.

Σκοπός του παρόντος δεν είναι να κάνει διεξοδική και αναλυτική περιγραφή του βίου του.

Όταν και αν αυτό γίνει πρέπει να γίνει με διάκριση και μεγάλη προσοχή.

Ο ”ου κατ’ επίγνωση ζήλος’’ βλάβη μόνο μπορεί να προκαλέσει και όχι ωφέλεια.

Πρόθεση του παρόντος είναι να βάλει μερικές μόνο πινελιές για την προσφορά και το έργο του με σκοπό τον προβληματισμό μας.

Ο π. Κωνσταντίνος, ως άλλος γέρο Μόδεστος των Δανιηλαίων, όχι μόνο δεν επιζητούσε, αλλά απέφευγε και τις των ανθρώπων τιμές, προτάσσοντας πάντα την υπακοή στην Εκκλησία.

Βασικό του μέλημα ήταν να ενσταλάξει Χριστό στην ψυχή και του πιο καταφρονεμένου ανθρώπου.

Γι’ αυτό και η παράγκα.

Μία παράγκα που μάζευε όλα τα άχρηστα και τα μεταμόρφωνε.

Τα μεταμόρφωνε σε εικόνες Χριστού.

Εκτός από αυτή την καθημερινή του θυσία προς όλους, δόθηκε στην κυριολεξία ψυχή τε και σώματι, προσφέροντας τεράστιο έργο με τη διακονία του σε υπεύθυνες θέσεις που του ανέθεσε η Εκκλησία.

Εκατοντάδες οι υποψήφιοι κατηχητές που πέρασαν από τα χέρια του, ως υπευθύνου του φροντιστηρίου κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος επί πολλά έτη.

Ολοκληρώνοντας το σεμινάριο, δεν ήσουν απλά κάτοχος πτυχίου κατηχητού, αλλά δοχείο και φορέας Ορθοδόξων βιωμάτων.

Παραγωγός της εκπομπής "ΡΑΔΙΟ ΠΑΡΑΓΚΑ" στο σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, πάντα σε ζωντανή μετάδοση, τα πρώτα χρόνια από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι τις 3 τα χαράματα.

Αργότερα από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα.

Συγκλονιστικές εμπειρίες. Μία μόνο θα αναφέρω.

Ένα βράδυ Κυριακής, μετά το τέλος της εκπομπής που είχε θέμα τις εκτρώσεις και κατά την ώρα της αποχώρησής του από το κτίριο του ραδιοφωνικού σταθμού, μαζί με όσους ήταν μαζί του, ανοίγει η πόρτα ενός αυτοκινήτου και βγαίνει ένας νέος.

Διαμείφθηκε μεταξύ τους ο εξής διάλογος:

- Καλησπέρα. Είστε ο πατήρ Κωνσταντίνος που είχατε μία εκπομπή για τις εκτρώσεις;

- Μάλιστα.

- Ξέρετε… ήμουν με την κοπέλα μου στο αυτοκίνητο και ψάχνοντας τους σταθμούς, όλως τυχαίως, πέσαμε πάνω στην εκπομπή σας….

Το θέμα μας έκαιγε. Την ακούσαμε όλη.

Ξέρετε, δεν έχουμε σχέση με την Εκκλησία. Αύριο επρόκειτο η κοπέλα μου να κάνει έκτρωση.

Αυτά που ακούσαμε άγγιξαν την καρδιά μας βαθιά, μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη και να έρθουμε εδώ μήπως και σας συναντήσουμε…

Σημαντικότατη ήταν η προσφορά του ως διευθυντή του γραφείου εξωτερικής ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια της διακονίας του στο συγκεκριμένο γραφείο, είχε και σχετική εκπομπή για την Εξωτερική Ιεραποστολή.

Το έργο του πολυεπίπεδο

Όταν δε οι συνθήκες το απαίτησαν και ο Θεός το επέτρεψε, αποχώρησε σιωπηλά, μυστικά, ταπεινά, αθόρυβα, χωρίς να απαιτήσει το παραμικρό, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, χωρίς να γκρινιάζει.

Δεν ήθελε και δεν επιζητούσε την παραμικρή αναγνώριση για ό,τι προσέφερε.

Αποσύρθηκε ταπεινά στην Ενορία του, την Κοίμηση Δικηγορικών Γλυφάδας, συνεχίζοντας να διακονεί καθημερινά το Άγιο θυσιαστήριο και όλους όσους προσέτρεχαν κοντά του.

Δεν γνωρίζω αν και πόσο τον τίμησαν κάποιοι εν ζωή.

Και φυσικά δεν εννοώ την κοσμική τιμή, αλλά την απόδοση τιμής, ως αντίδωρο αγάπης προς έναν άνθρωπο που καθημερινά γινόταν θυσία τόσο για τον πλησίον, όσο και μέσα από τις επίσημες δομές της εκκλησίας.

Τώρα, στο σήμερα και στη συνέχεια…

Στην εξόδιο ακολουθία του, τον τίμησαν με την παρουσία τους ο οικείος Μητροπολίτης κ.κ. Παύλος και ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, οι οποίοι μίλησαν με πολλή αγάπη προς το πρόσωπό του. Μάλιστα, ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης τον χαρακτήρισε ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Τον τίμησαν επίσης με την παρουσία τους αρκετοί ιερείς και εκατοντάδες λαϊκοί, στην πλειοψηφία πνευματικά του τέκνα.

Μέσα και έξω από την εκκλησία πέρασαν μπροστά από τα μάτια όλων μνήμες 30 και άνω ετών.

Η κοίμηση του πατρός Κωνσταντίνου μας ένωσε πάλι όλους επί τω αυτώ.

Η ενότητα για την οποία νοιαζόταν και τόνιζε τη σημασία της προς αγιασμό, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επίπεδο Εκκλησίας.

«Ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς…» ( Ιω. ιζ´ 11)

Στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του τον τίμησε ένα άλλο κομμάτι της Εκκλησίας μας, το οποίο τόσο πολύ αγάπησε και στο οποίο τόσα πολλά προσέφερε, η εξωτερική ιεραποστολή.

Η παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καμερούν κ.κ. Γρηγορίου, όσο και τα λόγια τα οποία απηύθυνε, ήταν το καλύτερο αντίδωρο αγάπης και απόδοσης τιμής προς τον μακαριστό π. Κωνσταντίνο (ο οικείος Μητροπολίτης κ.κ. Παύλος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω προσωπικού κωλύματος).

Ξεχωριστή η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καμερούν κ.κ. Γρηγορίου. Η αναφορά του δε ότι ο πατήρ Κωνσταντίνος αξιώθηκε και επέτυχε ως ιερέας να γίνει στην πράξη ΠΑΤΕΡΑΣ άγγιξε τις καρδιές όλων.

Δε γνωρίζω αν η επίσημη Εκκλησία θα τιμήσει τον πατέρα Κωνσταντίνο με κάποιο τρόπο.

Αυτό άλλωστε νομίζω δεν πρέπει να απασχολεί εμάς.

Αντίθετα, η έννοια μας πρέπει να είναι πως εμείς, τα πνευματικά παιδιά του, αλλά και όσοι τον γνώρισαν από κοντά, θα τιμήσουμε στην πράξη όλη αυτή τη σχέση μαζί του.

Αυτό που λένε, ότι ο πνευματικός πατέρας μετά την κοίμησή του είναι πιο κοντά στα πνευματικά του παιδιά, είναι μεγάλη αλήθεια.

Η καλύτερη λοιπόν απόδοση τιμής προς τον μακαριστό Γέροντα είναι να φανερώνουμε Χριστό σε όποια γειτονιά του κόσμου κι αν βρισκόμαστε.

Με διάκριση και αγάπη.

Ο Χριστός δεν επιβάλλεται… ο Χριστός γεύεται…

Χωρίς αγωνία, σαν μία λεπτή αύρα, σαν ένα απαλό χάδι… όπως αυτός μας το έδειξε.

Αισθανόσουν ότι σε έσφιγγε στην αγκαλιά του, χωρίς καν να σε αγγίζει.

Σεβόταν απόλυτα την ελευθερία της προσωπικής σου μεταμόρφωσης.

Δίπλα του ένιωθες ελεύθερος, γιατί δε σε έκρινε, όσο αμαρτωλός και αν ήσουν.

Θυμάμαι που έλεγε… ”Αν συναντήσετε κάποιον ταλαιπωρημένο αδελφό μας, έχετε ευθύνη ακόμα και με τον τρόπο με τον οποίο θα τον κοιτάξετε”.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος, προικισμένος από τον Θεό με πολλά χαρίσματα, σπουδές και γνώσεις, θα μπορούσε να κατέχει υψηλές θέσεις και να απολαμβάνει τιμές - κοσμικώ τώ τρόπω.

Όχι…! αυτό δεν του ταίριαζε, ήταν ξένο προς αυτόν, γιατί αυτός ήταν, φαίνεται, "προορισμένος" από τον Θεό να μαζεύει τα σκουπίδια του κόσμου τούτου και να τα μεταμορφώνει σε εικόνες Χριστού.

Και τα σκουπίδια μεταμορφώνονται μόνο μέσα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί σε ταπεινές ψυχές.

Πατέρα Κωνσταντίνε, οι ευχές σου ας μας σκεπάζουν πάντα.

Μ. Δ.