"Χτύπα ξύλο" λένε πολλοί κοσμικοί άνθρωποι όποτε αναφέρονται στο θάνατο. Ο θάνατός ήταν και είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξής μας, μπορούμε να πούμε πως κάθε μας ενέργεια έχει ως υπαρξιακή βάση την ανάγκη κυριαρχίας επί του θανάτου.

Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε ανθρώπους, ούτε υπολογίζει την οποιαδήποτε υπάρχουσα κοινωνική διαφορά. Το μόνο βέβαιο γεγονός από τη στιγμή που γεννηθήκαμε είναι πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε.

Ο θάνατος τροφοδότησε την ανθρώπινη δημιουργικότητα, είναι το γεγονός στο οποίο ακόμα και ο πιο σοφός άνθρωπος κομπιάζει, καθώς κανείς δε γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα τι τον ακολουθεί. Είναι η βιολογική κατάληξη του ανθρώπου όταν εκείνος βρίσκεται στην κατάσταση του γήρατος. Φυσικά, ο θάνατος είναι απόρροια πολλών καταστάσεων (δολοφονίες, ατυχήματα, αυτοκτονίες, καταχρήσεις, ασθένειες) και δε συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους που βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία.

Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, αναφέρει ο Πλάτων, δε θα υπήρχε η Φιλοσοφία. Η επίδραση του θανάτου στην πορεία της ανθρώπινης ζωής και δημιουργικότητας, είναι μοναδική. Κανένα άλλο γεγονός δεν προβλημάτισε τον άνθρωπο όπως ο θάνατος. Κανένα άλλο γεγονός δε φόβισε, δεν προβλημάτισε, δεν κινητοποίησε το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης. Γιατί ο θάνατος είναι το άγνωστο, είναι το μόνο γεγονός που δημιουργεί τόσες πολλές διαφορετικές σκέψεις για τα γεγονότα που υπάρχουν μετά από αυτόν. Άλλοι λένε πως δεν υπάρχει τίποτα μετά το βιολογικό μας θάνατο, άλλοι πως η ψυχή εξακολουθεί να υπάρχει.

Η φιλοσοφία, διαχρονικά, προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα του θανάτου. Διαχρονικά, υπάρχουν εκφράσεις πολλών διαφορετικών απόψεων από σπουδαίες μορφές της διανόησης (ο Σωκράτης πίστευε στην αθανασία της ψυχής, ενώ ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε απέρριπταν το γεγονός πως ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή).

Για τη Χριστιανική Πίστη, ο θάνατος είναι ένα γεγονός το οποίο ήρθε ως αποτέλεσμα της ρήξης της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό. Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό και αυτό είχε ως συνέπεια να βιώσει όλες τις συνέπειες της απομάκρυνσης αυτής, απόρροια της ελεύθερης βούλησής του (όπως ο θάνατος, οι ασθένειες, οι θλίψεις, οι πόλεμοι και όλα τα δεινά).

Ο Χριστιανός δε φοβάται το θάνατο, διότι πιστεύει πως η αληθινή ζωή ξεκινάει μετά από αυτόν. Έχει αισθανθεί πως η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού τον έχει νικήσει, αφού ο ίδιος ο Κύριος μας έχει διαβεβαιώσει πως: "εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. πιστεύεις τούτο;" (κεφάλαιο 11, 25-26).

Για τη Χριστιανική πίστη, ο θάνατος είναι ένας προσωρινός διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Ο άνθρωπος διαχωρίζεται από το σώμα του το οποίο θα λάβει πάλι στο τέλος με το γεγονός της ανάστασης όλων των νεκρών, όπως ο Ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί.

Στην Εκκλησιαστική γλώσσα, προτιμάται η λέξη κοιμήθηκε από τη λέξη πέθανε. Αυτό υπονοεί πως για τη Χριστιανική πίστη ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά μία καινούργια ζωή δίπλα στο Θεό μέχρι να πάρει ο άνθρωπος ξανά το σώμα του.

Ο άνθρωπος που είναι κοντά στο Χριστό γνωρίζει πως η ζωή όχι μόνο δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά τον αντιλαμβάνεται ως μία ευκαιρία να έρθεις πιο κοντά στο Θεό αποδεσμευμένος από άγχη, θλίψεις και βιοποριστικές ανάγκες.