Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει βιώσει πόνο στη ζωή του. Άλλοτε πόνος που προέρχεται από τη μοναξιά, άλλοτε πόνος που γεμίζει στην ψυχή του ανθρώπου ο φόβος και η επίσκεψη του θανάτου, άλλοτε πόνος που προέρχεται από την προδοσία κάποιου προσφιλούς ατόμου.

Όλα διαφορετικά είδη πόνου, αλλά όλα εξίσου σημαντικά. Όλοι οι άνθρωποι θα βιώσουν διαφορετικούς πόνους στη διάρκεια της βιολογικής τους ζωής, οι οποίοι θα προέρχονται από διαφορετικά ερεθίσματα.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι άνθρωποι που θεωρούν πως ο πόνος αποτελεί ένδειξη απουσίας του Θεού. Αν υπήρχε Θεός δε θα υπήρχε πόνος, δε θα βίωναν οι άνθρωποι οδυνηρά συναισθήματα και δε θα υπέφεραν από τον διαχρονικό φόβο του θανάτου.

Στην Ορθόδοξη Θεολογία, ο πόνος μέσα στο τραύμα, δε σταματά να είναι ωφέλιμος για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου. Ο Θεός επιτρέπει τον πόνο, διαμέσου τού οποίου ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται και φτάνει στην αποκατάσταση κάθε ψυχικής και ηθικής ζημίας και μολυσμού.

Ο πόνος, παρά την αρχική δυσκολία, μακροπρόθεσμα, επιφέρει πολλές ευεργεσίες στην ψυχή του ανθρώπου. Ας δούμε ορισμένες:

Ø  Μπορεί να γεννήσει μέσα στον άνθρωπο ξανά την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στο Θεό. Στις δύσκολες στιγμές μας, όπου αισθανόμαστε μοναξιά, ανημποριά αλλά και την αδυναμία των γύρω μας να μας στηρίξουν ουσιαστικά, δεν είναι λίγοι εκείνοι στους οποίους αναθερμαίνεται η πίστη τους στο Θεό. “Εν θλίψει εμνήσθημέν σου, Κύριε”, λέγει ο προφήτης Ησαΐας.

Ø Πολλοί άνθρωποι ευαισθητοποιούνται απέναντι στην ύπαρξη του πόνου και στη δυσχερή θέση των συνανθρώπων τους. Σταματούν να δρουν αριβιστικά και ξεκινούν να συμπεριφέρονται σκεπτόμενοι περισσότερο το καλό του συνανθρώπου.

Ø  Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Μέσα από άσχημα βιώματα, όλοι μας ερχόμαστε κοντά ο ένας στον άλλον, ξεχνάμε τις όποιες διαφορές και διενέξεις, γινόμαστε μία γροθιά. Δεν έχει σημασία πόσο χρονικό διάστημα έχουμε να δούμε κάποιον, αν μαλώσαμε, αν είμαστε πικραμένοι από τη συμπεριφορά κάποιου. Ο πόνος σε ενώνει με τους άλλους ανθρώπους, ξεχνάς τις διαφορές που έχεις με τον άλλον και τον αντιμετωπίζεις ως κοινό συνοδοιπόρο.

Ø Η ύπαρξη του πόνου ταπεινώνει και βελτιώνει ηθικά τον άνθρωπο. Ο ίδιος αντιλαμβανόμενος την τρωτή του υπόσταση και τη ματαιότητα των υλικών αποκτημάτων, ταπεινώνεται. Αντιλαμβάνεται πως ο πόνος δε χωράει κοσμικές διαφορές, καθώς μπροστά σε αυτόν, όλοι είμαστε ίσοι.

Ο πόνος δεν είναι τιμωρός, όπως συνηθίζουν να πιστεύουν οι άνθρωποι που, συνήθως, είναι προσκολλημένοι μονάχα στην υλική ζωή και έχουν το βλέμμα τους στραμμένο μονάχα στον παρόντα αιώνα. Είναι και μία πόρτα η οποία μας ανοίγει τα μάτια της ψυχής και μας οδηγεί στο δρόμο της τελειοποίησης.