Η διακονία του πνευματικού είναι ανεκφράστως μεγάλη κατά τον σκοπόν αυτής. Κατ’ ουσίαν, εκπληρών ούτος την υπηρεσίαν αυτού καθώς πρέπει –εν πνεύματι μετανοίας και ταπεινώσεως–, γίνεται συνεργός Θεού εν τη δημιουργία αθανάτων θεών. Και ως εν τη λειτουργική λατρεία ημών, συναισθανόμενος ο ιερεύς την ανεπάρκειαν αυτού προφέρει τους λόγους «ουδείς άξιος», ούτω και δια το έργον του πνευματικού, ορθώς εννοούμενον τούτο, «ουδείς εστιν ικανός» αφ’ εαυτού εις το επιτελείν τούτο. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητον και πρωί και εσπέρας προ του ύπνου να αναγινώσκωμεν την προσευχήν ταύτην, όπως το πνεύμα αυτής της προσευχής μένη μεθ’ ημών εν παντί καιρώ της διακονίας ημών.

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ο Σωτήρ ημών, ο αφορίσας με εκ της ματαιότητος του κόσμου και θέμενος εμέ εν τη υπηρεσία των ουρανίων Σου Μυστηρίων, ο καλέσας εις τον αγώνα του εξαναγγέλλειν τοις αδελφοίς μου τας οδούς της σωτηρίας Σου, δέομαι Σου, Βασιλεύ Άναρχε.

Θεράπευσον με εκ του πλήξαντος με θανάτου της αμαρτίας, και τη δυνάμει του Πνεύματος Σου του Αγίου ικάνωσον με εις την διακονίαν ταύτην.

Φωτοδότα, φώτισον μου τους οφθαλμούς της καρδίας και του νοός δια του ακτίστου Φωτός των εντολών Σου, ίνα συνιώ πώς δει με λαλείν τω αδεφλώ μου, υπέρ ού εξέχεας επί του Γολγοθά το Αίμα Σου.

Δια του Πνεύματος Σου του αγαθού χειραγώγησον μου τας αισθήσεις και τας εννοίας, και τω φόβω Σου φύλαξόν με ακλινή εν τω προαιωνίω ρεύματι του Θελήματος Σου. Την καρδίαν μου καθάρισον από παντός ρύπου, όπως αξιωθώ ακούσαι της πραείας φωνής Σου και υπακούσαι αυτή εν ταπεινώσει· και εν τη ανοίξει του στόματος μου ικάνωσον με δέξασθαι παρά Σου λόγον ευάρεστον Σοι και σωτήριον τω λαώ Σου.

Συ, η ζώσα και αληθινή Οδός, μη εάσης με ποτε αμαρτείν κατά της Αληθείας Σου, και από πάσης κινήσεως απρεπούς και λόγου ψευδούς διαφύλαξον με, όπως γένηται εν πάσιν η διακονία μου αγία και άμωμος ενώπιον Σου.

Ναι, ο Ποιμήν ο Καλός, ο θύσας την ψυχήν Σου υπέρ ημών, χάρισαι και εμοί καρδίαν ελεήμονα και κλαυθμόν αγαθόν περί πάντων των προσιόντων εις εμέ. Δος μοι χαίρειν μετά των χαιρόντων και κλαίειν μετά των κλαιόντων, και δια πάντων παρακαλείν τας πασχούσας ψυχάς του λαού Σου.

Ενίσχυσόν με βαστάζειν εις τέλος τα βάρη των λογικών προβάτων Σου μετά ταπεινώσεως και πραότητος, εν πνεύματι διακρίσεως, συγκαταβάσεως και ευαγγελικής αγάπης, εις το ζην εν εμοί μόνον την επιθυμίαν: «Ίνα πάντες (δια της μετανοίας) σωθώσιν εν Σοι και δια Σου, του απροσίτου Κυρίου ημών, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν.