Ιερομονάχου Ραφαήλ Νόϊκα

Πηγή: Από το βιβλίο "Η Καλλιέργεια τού πνεύματος".

Αναδημοσίευση από: http://o-nekros.blogspot.gr/2015/03/blog-post_9.html

 O π. Ραφαήλ Νόικα είναι σεβαστός Ρουμάνος ορθόδοξος ερημίτης, πνευματικό τέκνο του γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ.

Ερώτηση: Πώς μπορούμε να φτάσουμε στην καθαρή προσευχή; Πώς μπορούμε να κρατάμε συγκεντρωμένο τον νου μας στην προσευχή;

Απάντηση: Θα σας το πω για άλλη μια φορά: Είναι αδύνατο! Η καθαρή προσευχή είναι μια κατάσταση υπερφυσική. Ε, λοιπόν, μακάρι αυτό το αδύνατο να γίνει σε σάς δυνατό με την επενέργεια του Θεού. Όμως, αυτή η επενέργεια, η εργασία του Θεού πάνω μας είναι πολυεδρική: είναι όλα τα μέσα που διαθέτει η Εκκλησία, τα μυστήριά της κτλ.

Όταν ζητάμε στην Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως να δεχόμαστε τα άγια μυστήρια «εις εφόδιον ζωής αιωνίου», τι είναι αυτό το «εφόδιον»; Είναι μία ενδυνάμωση. Όταν είσαι χωρίς δυνάμεις, επειδή δούλεψες και κουράστηκες, κάθεσαι λίγο, ξεκουράζεσαι, τρως κάτι, και ξαναρχίζεις να δουλεύεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με αυτά τα εφόδια, με τα μυστήρια της Εκκλησίας, ιδιαιτέρως με τη θεία Κοινωνία αλλά και με όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας: το αγιασμένο λάδι του Ευχελαίου, τον αγιασμό, το αντίδωρο, την αρτοκλασία. Ό,τι μάς παρέχει η Εκκλησία για τον αγιασμό μας είναι στοιχεία, μέσα από τα οποία παίρνουμε ενέργεια, παίρνουμε δύναμη, με την οποία μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή της μετάνοιας, μιας μετάνοιας δυναμικής και ενεργητικής. Και όπως λέγεται στον Ακάθιστο Ύμνο για τους μάγους, «φθάσαντες τον Άφθαστον», να φτάσουμε και εμείς τον «Άφθαστον». Δηλαδή αυτά που είναι αδύνατα για τον άνθρωπο, να συμβαίνουν μέσα μας με την εργασία του Θεού και τη δική μας συνεργασία.

Πολλές φορές μού έκαναν την ερώτηση, που παλιότερα ήταν και δική μου απορία: «Εφόσον ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, γιατί θα πρέπει εγώ να προσεύχομαι και να Τον παρακαλώ για κάτι;» Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν το χρειάζεται, αλλά τις περισσότερες φορές αυτή μου η προσευχή είναι η μοναδική μέθοδος, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορώ να εκδηλώσω τη δική μου συνεργασία με τον Θεό.

Ο Θεός γνωρίζει τι θέλω, λέγοντας όμως: «Κύριε, θέλω αυτό!» αρχίζω μαζί Του μια συνεργασία. Καμιά φορά ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, άλλες φορές όμως προστίθεται σε αυτό που κάνω. Λέγοντας: «Κύριε, δώσε μου υπομονή!» είναι ήδη μια συνεργασία, αφού και ο Θεός θέλει να μού δώσει υπομονή. Γιατί; Διότι και ο Ίδιος είναι υπομονετικός και μακρόθυμος. Μού δίνεται κάποτε μια ευκαιρία που θα πρέπει να δείξω την υπομονή μου; Θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ, άσχετα αν θα πετύχω ή όχι. Ζητώντας όμως υπομονή από τον Θεό, ήδη συνεργάζομαι με Αυτόν για τη σωτηρία μου. Δεν περιμένω, όπως λέμε, «να πέσει το σύκο στο στόμα του τεμπέλη»· κάνω και εγώ ό,τι μπορώ. Και τι μπορώ να κάνω; Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι πρώτα - πρώτα να το ζητήσω από τον Θεό: «Κύριε, δώσε μου το τάδε!»