Η μεγαλύτερη μάστιγα για την κοινωνία του σήμερα, ένας μόνιμος βραχνάς και φόβος που βιώνουν πολλοί άνθρωποι είναι η γνώμη των άλλων. Η γνώμη των άλλων και η αποδοκιμασία τους είναι ένας μόνιμος φόβος για τη ζωή μας, ένας μπαμπούλας που μας κατακρίνει και εμποδίζει τις ενέργειες και την προσωπικότητά μας. Ζητάμε την έγκριση των άλλων για κάθε επιλογή στη ζωή μας, για κάθε μας σκέψη, για κάθε μας πράξη, αγωνιούμε μήπως οι άλλοι μας κρίνουν ή μας αποδοκιμάσουν.

Η δική μας Ελληνική κοινωνία, ειδικά, μεγάλωσε με αυτό το στίγμα του ‘’τι θα πει ο κόσμος’’. Άνθρωποι δε μιλούσαν, άνθρωποι παρέμειναν φοβισμένοι και παθητικοί δέκτες καταστάσεων φθοροποιών για τη ζωή τους, επειδή φοβόντουσαν τον κόσμο. Τι θα πει ο κόσμος, μία αρρωστημένη φοβία που μεταφέρθηκε αλώβητη από γενιά σε γενιά και μαστίζει ακόμα την κοινωνία μας.

Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη των άλλων για εμάς; Οι άλλοι θα είναι δίπλα μας σε μία δύσκολη στιγμή; Οι άλλοι μας χαρίζουν τα υλικά αγαθά ή μας στηρίζουν στη ζωή μας; Οι άλλοι είναι ο λόγος που εμείς σήμερα υπάρχουμε; Οι άνθρωποι είναι πεπερασμένα όντα με αδυναμίες, πάθη και ελαττώματα, γιατί στηρίζουμε όλη μας τη ζωή επάνω στα λόγια των άλλων;

Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ένα σημαντικό παράδειγμα από τη ζωή του βασιλιά Δαβίδ, θέλοντας να δείξει πως ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό ενδιαφέρεται για τη δική Του γνώμη και όχι για των ανθρώπων.

Η Μελχόλ υπήρξε η μικρότερη κόρη του βασιλιά Σαούλ, πρώτη σύζυγος του βασιλιά Δαβίδ και αδελφή του Ιωνάθαν.

Παρά τη βαθιά της αγάπη για αυτόν, όταν τον είδε να έχει γυμνωθεί και να χορεύει κατά τη μεταφορά της Κιβωτού της Διαθήκης στην Ιερουσαλήμ, αισθάνθηκε βαθιά περιφρόνηση για αυτόν. Η Μελχόλ απαξίωσε το Δαβίδ επειδή έδινε σημασία στο τι θα πει ο κόσμος και θεωρούσε πως είναι υποτιμητικό για το Δαβίδ και το βασιλικό του αξίωμα να χορεύει και να εκφράσει τόσο ανοιχτά τα συναισθήματά του.

Όταν τον είδε να επιστρέφει στο σπίτι, του είπε: «Πόσον πολύ εδοξάσθη σήμερον ο βασιλεύς του Ισραήλ, ο οποίος δια να χορεύση έβγαλε τα ενδύματα αυτού εμπρός εις τας δούλας και στους δούλους του και εγυμνώθη, όπως γυμνώνεται ο οιοσδήποτε κοινός χορευτής;».[9] (Β' Βασ. 6,20)

Ο Δαβίδ όμως που ενδιαφερόταν για τη γνώμη του Θεού, της απάντησε ως εξής: «εγώ θα χορεύσω, χωρίς να εντρέπωμαι, ενώπιον του Κυρίου μου, ο οποίος με εξέλεξε βασιλέα αντί του πατρός σου και αντί της οικογενείας σου, δια να γίνω αρχηγός του λαού του, του ισραηλιτικού. Θα παίξω, λοιπόν, μουσικά όργανα και θα χορεύσω ενώπιον του Κυρίου, δια να δοξάσω τον Κυριον. Θα βγάλω τα βασιλικά μου ενδύματα, έστω και αν πρόκειται να φανώ τιποτένιος εις τα μάτια σου, και θα χορεύσω μαζή με τας δούλας, ενώπιον των οποίων μου είπες να μη ταπεινώνομαι έτσι».[9] (Β' Βασ. 6,21-22)

Η προσβλητική στάση της Μελχόλ απέναντι στο Δαβίδ αποδοκιμάστηκε και εκείνη δεν απέκτησε παιδιά (Β' Βασ. 6,22).

Ο Δαβίδ έπραξε έτσι επειδή είχε το Θεό πρώτο στην καρδιά και τη ζωή του. Δεν ενδιαφέρθηκε για τη γνώμη απλών ανθρώπων, επειδή γνώριζε πως αυτά που έχει τα οφείλει στο Θεό και όχι στον κάθε άνθρωπο που μπορεί να σχολιάσει ή να κατακρίνει με ειρωνεία.

Εμείς ως άνθρωποι πράττουμε αυτό που εμείς κρίνουμε και εμπιστευόμαστε το Θεό και την αγάπη Του, όχι τα λόγια του καθενός. Γιατί στον κόσμο δεν οφείλουμε ούτε τη ζωή μας, ούτε την υγεία μας, ούτε τα χαρίσματά μας, ούτε τίποτα. Και η γνώμη του κόσμου έρχεται και παρέρχεται, οι άνθρωποι σήμερα υπάρχουν στη ζωή μας και αύριο όχι.

Η αποδοκιμασία της Μελχόλ, ακόμα και αυτή συμβαίνει στις ημέρες μας, σε ανθρώπους που υποτιμούν και περιφρονούν τον άνθρωπο που εκφράζει την πίστη του στο Θεό.

Όταν πιστεύεις στο Θεό, σε ενδιαφέρει η γνώμη του Θεού και δε στηρίζεσαι στα λόγια των άλλων. Είναι καιρός να αποδεσμευτεί κάποιος από αυτό τον μόνιμο φόνο που είναι μάστιγα για την κοινωνία μας.