Πάντοτε με αγαπούσε ο Θεός. Ποτέ δε με ξέχασε, ποτέ δε με παραπέταξε, ακόμα και αν επιδερμικά φαινόταν έτσι. Στο τέλος, το καλύτερο είχε φυλάξει για εμένα, απλώς έπρεπε να δοκιμαστώ για να σμιλέψει περισσότερο η προσωπικότητά μου. Να πετάξει από επάνω της κάθε τι περιττό και βλαβερό, όπως ο γλύπτης που σκαλίζει και αποκόπτει από το γλυπτό του διαρκώς, ώστε να το κάνει όσο πιο καλύτερο γίνεται.

Ό,τι επέτρεψε να συμβεί στη ζωή μου, είτε καλό είτε κακό, είχε τον άγιο σκοπό του. Ζύγισε τις αντοχές μου, μέτρησε το μπόι μου, γνώρισε τη δύναμη και τις βαθιές ικανότητες του ατόμου μου και μου επέτρεψε αυτά που προορίζονταν για εμένα.

Γιατί δεν υπήρχε ποτέ κάτι πραγματικά κακό. Όλα ήταν καλά, όλα είχαν ως σκοπό την τελειοποίησή μου και την απόκτηση μεγαλύτερης εμπειρίας και σοφίας. Γιατί ακόμα και αυτό που φαινόταν κακό, επιτράπηκε για να οδηγήσει στο τέλος, σε κάτι ακόμα καλύτερο.

Πάντοτε με αγαπούσε ο Θεός. Δεν έπρεπε να γκρινιάζω εκείνες τις στιγμές που ήμουν άσχημα και να φτάσω στο σημείο να αμφισβητήσω το ενδιαφέρον Του για εμένα. Διότι Εκείνος, ως μέγιστος συγγραφέας, είχε γράψει με το χέρι Του ήδη την προσωπική μου διαδρομή και πάντοτε στο τέλος, το φως νικούσε το σκοτάδι. Δεν έπρεπε να πιστέψω πως ο Θεός με ξέχασε ή δεν με αγαπάει.

Και αν επέτρεψε να πέσω σε χέρια άδικων ανθρώπων, και αν με άφησε να βιώσω άσχημα συναισθήματα, ακόμα και αυτό είχε τον άγιο σκοπό του. Γιατί αν ποτέ δεν έφτανες στο γκρεμό, πώς θα μάθαινες πως εκείνη τη στιγμή μπορείς να βγάλεις φτερά και να πετάξεις;

Ο Θεός ποτέ δε με άφησε. Η σιωπή Του δεν ήταν εγκατάλειψη, αλλά υπομονή μέχρι να διαλέξει την κατάλληλη στιγμή στην οποία θα επέμβει.