Θέλεις καλύτερη συμπεριφορά

από αυτή που δέχτηκε ο Χριστός;

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Φοιτήτρια Θεολογίας και Δημοσιογράφος

Οι άνθρωποι στο διάβα της ζωής μας, συνθλιβόμαστε πολλές φορές από τη συμπεριφορά άλλων ανθρώπων. Πληγωνόμαστε από την αδιαφορία τους, πικραινόμαστε από την αχαριστία τους, θυμώνουμε με τη σκληρότητα και τις προσβολές τους.

Οι πληγές από άλλους ανθρώπους μας συγκλονίζουν, διότι τραυματίζουν την έμφυτη ανάγκη μας να δεχόμαστε αγάπη, αποδοχή, να αισθανόμαστε εμπιστοσύνη και προστασία. Ο θυμός γίνεται οδηγός μας, μας τυφλώνει και μας εξωθεί να δούμε εκφάνσεις του εαυτού μας άγριες, απρόσιτες, δύσπιστες και σκληρές.

Δε θα έπρεπε να ξεχνάμε όμως, ότι και ο Ίδιος ο Χριστός βίωσε προδοσία, εγκατάλειψη, ήπιε το πικρό ποτήρι της ειρωνείας, της υποτίμησης, της αδικίας, της αχαριστίας.

Δεν υπάρχει μαθητής ανώτερος από το δάσκαλό του», μας διαβεβαιώνει ο Ίδιος, θέλοντας να πει πως δεν μπορείς να αποφύγεις στη ζωή σου αυτό που και Εκείνος βίωσε και μάλιστα στο μέγιστο βαθμό.

Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να μη βιώσουμε άσχημες συμπεριφορές ποτέ; Όταν ο Ίδιος ο Χριστός έψεξε την αχαριστία αναφωνώντας «οι δε εννέα πού», τότε εμείς γιατί να περιμένουμε καλύτερη συμπεριφορά από το Χριστό;

Το Χριστό τον φθόνησαν, τον έδιωξαν, τον χτύπησαν, τον ειρωνεύτηκαν. Αν ο Χριστός δέχτηκε αυτές τις συμπεριφορές στη διάρκεια της διδασκαλίας Του, δεν μπορούμε εμείς ως άνθρωποι καθημερινοί να θεωρήσουμε άδικο το βίωμα της αδικίας όσο και αν μας συνθλίψει. Και όμως, είχε το σθένος μέσα στον πόνο, την αγωνία, τη συντριβή της ανθρώπινής Του υπόστασης, να ψελλίσει: «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Είχε τη δύναμη τη στιγμή της ενατένισης του θανάτου, του βιώματος του μαρτυρίου, του ανείπωτου πόνου να συγχωρέσει.

Τι με καθιστά ανώτερη και δεν μπορώ να διαλυθώ από τη συμπεριφορά του άλλου; Τι με καθιστά τόσο σημαντική για να μη δεχτώ αδικία στη ζωή μου; Στην πνευματική και ηθική μου ολοκλήρωση η αδικία διαδραματίζει σημαντικότερο ρόλο από την όποια ευεργεσία, επειδή αυτή ενδυναμώνει την ψυχή μου και μου χαρίζει διδάγματα ζωής. Μπορεί να είναι ένα χαστούκι, αλλά μέσα στο πλαίσιο της θείας σοφίας αυτό το ράπισμα με δυναμώνει ψυχικά και σωματικά.

Όταν ο Χριστός δέχτηκε όχι απλά αδικία αλλά θανάτωση και ταπείνωση, αυτό δείχνει πως ούτε και εμείς θα αποφύγουμε αυτό το πικρό ποτήριο της  δοκιμασίας.

Και αν Χριστός δέχθηκε αδικία, αν δέχθηκε ταπείνωση, αν δέχθηκε ράπισμα και βία, τι λιγότερο μπορούμε να ζητήσουμε εμείς;