«Ανόητε, αυτή τη νύχτα ζητάνε την ψυχή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, ποιος θα τα πάρει;» Με αυτά τα λόγια ο Θεός απευθύνεται στον άφρονα πλούσιο της ομώνυμης παραβολής. Έναν άνθρωπο ο οποίος νοιάστηκε με υπέρμετρο ζήλο για τα πάντα στη ζωή του, παραμελώντας μονάχα ένα πράγμα: την ψυχή του.

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου μας περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος σκεφτόταν διαρκώς μόνο τα πλούτη του, αγωνιούσε για να φτιάξει μεγαλύτερες αποθήκες προκειμένου να φυλάξει όλα αυτά τα αγαθά που είχε συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια. Και όταν αισθάνθηκε πως έχει σίγουρα όλα τα αγαθά του για πολλά χρόνια, τότε εκείνη τη στιγμή ο Θεός του είπε πως θα παραδώσει σήμερα την ψυχή του.

Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας, αν ενδιαφερόμασταν για την ψυχή μας, όσο ενδιαφερόμαστε για το σπίτι, τη σύνταξη, τους λογαριασμούς και τη διασκέδαση;

Αν αντί να λέμε μόνο «πώς θα τη βγάλω μέχρι το τέλος του μήνα», να σκεφτόμασταν «αν φύγω σήμερα, πού θα πάει αυτή η παραμελημένη η ψυχή μου». Αντί να σκεφτόμασταν μόνο πότε θα πάρουμε τη σύνταξη ή το μισθό μας, να δείχνουμε την ίδια θέρμη και για την κάθαρση της ψυχής μας. Αν κάναμε συζητήσεις όχι μόνο για τους λογαριασμούς ή το πού θα πάμε για διασκέδαση, αλλά για το τι πρέπει να κάνουμε για να καθαρίσει η ψυχή, ο εσωτερικός μας κόσμος από κάθε άσχημη πράξη και κάθε λασπωμένη πατημασιά δική μας ή άλλων ανθρώπων.

Αυτή που στη σωματική μας ζωή αγαπάμε και προσέχουμε λιγότερο, είναι η μόνη που θα μας ακολουθήσει στο πέρασμα από τη βιολογική ζωή στην αιωνιότητα. Αυτή που παραμελούμε και πολλές φορές τη θεωρούμε δευτερεύουσας σημασίας, αυτή είναι που επιζεί ακόμα και μετά την παύση κάθε σωματικής λειτουργίας. Την ίδια στιγμή που τίποτα από όλα αυτά αγωνιούμε, πενθούμε, προσπαθούμε, αγχωνόμαστε καθημερινά, δε θα μας ακολουθήσει την ύστατη στιγμή, στην ώρα του τέλους…

Αυτή η ψυχή μας, είναι μαζί μας πάντοτε, δε μας αφήνει ποτέ. Και αν για το σώμα μας φροντίζουμε διαρκώς να μην του λείψει τίποτα, να έχει ακόμα και το πιο περιττό, για την ψυχή μας δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να της προσφέρουμε ούτε το ελάχιστο.

Η ψυχή μας χρειάζεται πνευματική τροφή και πνευματικό νερό, το οποίο δροσίζει, αναγεννά και αναδιαμορφώνει την ανθρώπινη ψυχή. Και αυτή η ψυχική ανάγκη κρύβεται στη διόρθωση δύο σχέσεων:  στη ζύμωση με το Θεό και την επιδιόρθωση και βελτίωση της σχέσης μας με τον πλησίον. Και είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του και με τους δύο.