Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Προτεσταντισμός, Πεντηκοστιανισμός και Μελέτες

Μέρος 7ο:

Λένε οι Προτεστάντες: «Πιστεύουμε πως είμαστε σωσμένοι διότι ο Ιησούς πέθανε για να πληρώσει την ποινή για τις αμαρτίες μας. Έτσι, το δικαίωμα στη σωτηρία, αποτελεί ένα αποκλειστικό δώρο Χάρης και Αγάπης του Θεού, στο οποίο ο άνθρωπος δεν έχει καμιά συμμετοχή. Η θυσία αυτή συνιστά τη μόνη λύση στο πρόβλημα της αμαρτίας […] Ακόμη δεν πιστεύουμε πως πρέπει να κάνουμε κάποια καλή πράξη ή κάποιο έργο μετανοίας ώστε να κερδίσουμε την εύνοια του Θεού. Οι καλές πράξεις, ακόμα και η ίδια η υπακοή μας σε Αυτόν αποτελεί την ανταπόκριση μας στην σωτηρία Του και όχι την προϋπόθεση για να σωθούμε».

- Αν «ήμασταν σωσμένοι» δεν θα υπήρχε Κόλαση

- Η Γραφή ζητά από τους πιστούς να πράττουν το καλό διότι είναι σημαντικό για τη Σωτηρία τους

Θα λέγαμε πως οι Προτεστάντες μάλλον αστειεύονται με την παραπάνω θολή διδασκαλία.

Καταρχάς δεν κατανοούν ότι η φράση, «δεν πιστεύουμε πως πρέπει να κάνουμε κάποια καλή πράξη»,  αντιφάσκει με το δόγμα τους, «ο άνθρωπος δεν έχει καμιά συμμετοχή» και τη δήλωση τους περί «ανταπόκρισης στην σωτηρία Του». Διότι αν υπάρχει «ανταπόκριση» αυτό δηλώνει θέληση και έτσι μιλάμε για συνειδητή επιλογή του Αγαθού δηλ. μια σαφώς καλή πράξη που επαινείται από τον Κύριο (Λουκάς 10:42). Πώς λοιπόν διδάσκουν υποκριτικά ότι «ο άνθρωπος δεν έχει καμιά συμμετοχή»; Μήπως εννοούν πως ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί και με… σατανικές πράξεις, αφού οι καλές πράξεις και τα έργα «δεν είναι προϋπόθεση για να σωθούμε»;!

Επιπλέον, είναι δεδομένο στην Αγία Γραφή ότι υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση και τελικός προορισμός του ανθρώπου είναι ένα από τα δύο: «αιώνια τιμωρία ή αιώνια ζωή» (Ματθαίος 25:46). Άρα, «κάτι» θα μας οδηγήσει σε ένα από τα δύο και αν η θυσία του Χριστού ερμηνευόταν με την Προτεσταντική φράση «είμαστε σωσμένοι», δεν θα αναφερόταν καθόλου ύπαρξη της Κολάσεως και η πιθανότητα οι άνθρωποι να καταλήξουν εκεί. Τι δουλειά έχει η Κόλαση αν «είμαστε σωσμένοι»;!

Για να υπάρχει λοιπόν πιθανότητα να καταλήξει κάποιος στην Κόλαση αυτό σημαίνει ότι η θυσία του Χριστού δεν έχει χαρακτήρα καταναγκαστικό και γι’ αυτό μας δίδαξε το «εάν κάποιος θέλει» (Ματθαίος 16:24). Ο Κύριος μας θέλει ελεύθερους, δεν επιβάλλεται διά της βίας. Έτσι, κάτι πρέπει να κάνουμε κι εμείς: πρέπει να θέλουμε τη Σωτηρία μας και το να «θέλουμε» είναι μια συνειδητή επιλογή, μια πνευματική πράξη με συγκεκριμένο στόχο και κατεύθυνση. Γι’ αυτό τα λόγια του Κυρίου «εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει» (Ματθαίος 16:24) είναι απόδειξη της Προτεσταντικής πλάνης. Μόνο ο δρόμος του Κυρίου είναι η Σωτηρία και για να βαδίσεις στον δρόμο του Κυρίου, ο Χριστός λέει ότι πρέπει να θέλεις.

Οι Προτεστάντες λοιπόν λένε ότι «ο άνθρωπος δεν έχει καμιά συμμετοχή», αλλά ο Χριστός λέει το αντίθετο: οπωσδήποτε έχουμε συμμετοχή αφού πρέπει να θέλουμε. Τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό, τίποτα δεν πηγαίνει με «αυτόματο πιλότο». Ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο άβουλο. Δίνει μεν τη Χάρη Του, όμως η Κόλαση και ο Παράδεισος παραμένουν μια πιθανότητα και άρα μια πρόκληση για το αυτεξούσιο του ανθρώπου που καλείται να αγωνιστεί με τη θέληση του για τη Σωτηρία ώστε τελικά να βρεθεί στον Παράδεισο.

Εκτός κι αν δεν τους νοιάζει τους Προτεστάντες ο τελικός τους προορισμός! Μήπως οι Προτεστάντες θεωρούν και τον Παράδεισο και την Κόλαση εξίσου ως «Σωτηρία»; Διότι αν είναι έτσι, ας πουν ανοιχτά στους πιστούς τους ότι πιθανόν τους προορίζουν για την Κόλαση ώστε να ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν! Και ένα νήπιο γνωρίζει ότι η Κόλαση προορίζεται για τον διάβολο και τους οπαδούς του και όχι για τους πιστούς του Θεού. Οι περιγραφές της Κόλασης δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για το ότι μόνο ο Παράδεισος αποτελεί προορισμό Σωτηρίας!

Πως λοιπόν οι Προτεστάντες θα πάνε στον Παράδεισο χωρίς «καλές πράξεις»; Μόνο με την πίστη; Όμως ο Απόστολος Ιάκωβος τους διαψεύδει:

«η πίστη, αν δεν εκδηλώνεται με έργα, μόνη της είναι νεκρή. Αλλά θα πει κάποιος: “Εσύ έχεις πίστη κι εγώ έχω έργα”. Του απαντώ: “Δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου. Εγώ μπορώ να σου αποδείξω την πίστη μου από τα έργα μου”. Εσύ πιστεύεις ότι ένας είναι ο Θεός. Καλά κάνεις. Και τα δαιμόνια το πιστεύουν αυτό και τρέμουν. Θέλεις να μάθεις, ανόητε άνθρωπε, ότι η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή; … το σώμα είναι νεκρό χωρίς τη ψυχή, έτσι και η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή» (Ιακώβου 2:17–26).

Ποια Γραφή διαβάζουν άραγε οι Προτεστάντες και είδαν ότι «οι καλές πράξεις» δεν είναι «προϋπόθεση για να σωθούμε» και να βρεθούμε στον Παράδεισο με το Θεό;

Ο ίδιος ο Χριστός, τη Σωτηρία τη συσχετίζει απόλυτα με τις καλές πράξεις τις οποίες θέτει ως προϋπόθεση Σωτηρίας:

«“πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: “Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και δε σε υπηρετήσαμε;” Και θα τους απαντήσει: “σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα”. Αυτοί λοιπόν θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή» (Ματθαίος 25:41-46).

Και αλλού:

«Όταν όμως βλασταίνει αγκάθια και τριβόλια είναι άχρηστη, και η κατάρα πλησιάζει πάνω της· το τέλος της θα ’ναι να παραδοθεί στη φωτιά. Για σας όμως, αγαπητοί μου, αν και μιλάμε μ’ αυτόν τον τρόπο, έχουμε πειστεί ότι αξίζετε ανώτερα πράγματα, που οδηγούν στη σωτηρία. Γιατί ο Θεός δεν είναι άδικος για να ξεχάσει τα έργα σας και την έμπρακτη αγάπη που δείξατε για χάρη του, με τις υπηρεσίες που προσφέρατε και που προσφέρετε στους αδελφούς χριστιανούς» (Εβραίους 6:6–10).

Είναι ξεκάθαρη η διδασκαλία ότι κάποιοι θα πάνε στην Κόλαση ακριβώς επειδή δεν έκαναν καλές πράξεις, και όσοι σωθούν, αυτό θα γίνει μεν με τη Χάρη του Θεού, αλλά και επειδή στην επίγεια ζωή τους θέλησαν να μιμηθούν τους δίκαιους.

Άλλωστε ο λαϊκισμός των Προτεσταντών δεν κρύβεται: αφού δεν χρειάζονται «οι καλές πράξεις» γιατί αναλώνονται διαρκώς σε ηθικολογικά κουτσομπολιά ενάντια στους ιερείς της Εκκλησίας; Ακριβώς αυτή είναι και η υποκρισία, αφού σαν τον Φαρισαίο θέλουν να δείξουν ότι τάχα είναι οι «άνθρωποι του Θεού» με τις «καλές τους πράξεις», σε αντίθεση με όλους τους άλλους…