Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Προτεσταντισμός, Πεντηκοστιανισμός και Μελέτες

Μέρος 11ο:

 2. Η ενότητα της Εκκλησίας απαιτεί ενότητα πίστεως διά της Αποστολικής Διαδοχής

Για να ανήκει κάποιος στην Εκκλησία δεν αρκεί η αόριστη δήλωση περί «πίστης» διότι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι» (Ιακ. 2,19), αλλά τίθεται ως προϋπόθεση «τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» (Ιω. 14,15) δηλ. απαιτείται ενότητα μέσα από την αδιάσπαστη στην πορεία του χρόνου τήρηση της αληθινής διδασκαλίας

Η Γραφή όπως είδαμε, καταδικάζει εξαρχής τον γνωστό ισχυρισμό περί δήθεν «πολλαπλότητας» των Εκκλησιών, που παρά τις διαφωνίες τους, έχει καθεμιά τους και «ένα κομματάκι της αλήθειας»:

«να μην υπάρχουν ανάμεσά σας διαιρέσεις, αλλά να είστε ενωμένοι, με μία σκέψη και με ένα φρόνημα» (Α΄ Κορινθίους 1:10).

Όμως οι Προτεστάντες κατάντησαν χίλια κομμάτια και αντίθετα από όσα ορίζει η Γραφή, δεν υπάρχει ενότητα στις τάξεις τους και αυτό αποδεικνύεται εύκολα από τις διαφορές στις διδασκαλίες τους, από τους διαφορετικούς αρχηγούς κάθε ομάδας, ακόμα και από την διαφορετική ονομασία με την οποία δηλώνεται εξαρχής η θεολογική ασυμφωνία μεταξύ τους. Οι Προτεστάντες πράττουν δηλαδή όλα αυτά που καταδικάζονται από την Αγία Γραφή.

Την ανυπαρξία ενότητας μεταξύ των Προτεσταντών, στηλιτεύει και ο πρώην Αμερικανός Προτεστάντης και νυν Ορθόδοξος Ματθαίος Γκαλλάτιν στο βιβλίο του. Γράφει συγκεκριμένα: «Όταν ήμουν Προτεστάντης, όλοι θέλαμε να ενωθούμε με τον Θεό. Δεν μπορέσαμε  όμως ποτέ να αποκτήσουμε μια απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό: Να γίνουμε ένα μεταξύ μας … Έτσι, εφηύραμε την φράση: Ενότητα στην διαφορετικότητα (diversity). Ξέρετε όμως κάτι; Τέτοιου είδους ενότητα δεν υφίσταται. Η λέξη διαφορετικότητα (di-versity) από μόνη της υπονοεί διαίρεση–Διαφορετικές μορφές λατρείας διαιρούν το Σώμα του Χριστού. Ο Θεός δεν το επιθυμεί αυτό και δεν πρέπει φυσικά να θεωρείται υπεύθυνος γι’ αυτό. Η διαφορετικότητα στην χριστιανική λατρεία είναι αποκλειστικά και μόνο προϊόν του αυτοκατευθυνόμενου, συμφεροντολογικού ατομισμού και οι πολλαπλασιαζόμενες χιλιάδες των προτεσταντικών ομολογιών αποτελούν ατράνταχτη απόδειξη γι’ αυτό» (“Διψώντας για τον Θεό”, σελ. 165, Εκδόσεις «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος» Μήλεσι 2006).

Όλες οι πράξεις που περιγράφονται στην Κ.Δ., συμβαίνουν στα πλαίσια μίας Εκκλησίας με απόλυτα ενιαία πίστη. Και δεν υπάρχει καμία άλλη αρχαιότερη Εκκλησία από την Ορθόδοξη, ούτε άλλη Εκκλησία που να έχει ταυτόχρονα Αποστολική Διαδοχή και Αποστολική πίστη.

Μετά τον θάνατο των Αποστόλων και χωρίς να υπάρχει Καινή Διαθήκη 27 βιβλίων, ποιος προστάτευε την Εκκλησία από την πλάνη; Ο Θεός έδωσε τα χαρίσματα των Αποστόλων με σκοπό την «οικοδομή» της Εκκλησίας, δηλαδή, «του σώματος του Χριστού» (Εφεσίους 4:11–12 & Κολοσσαείς 1:24). Η ζωή της Εκκλησίας προοριζόταν εξαρχής να επεκταθεί πέρα από τη ζωή των Αποστόλων, ιδρύθηκε για να ζήσει στους αιώνες χωρίς να «την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη» (Ματθαίος 16:18).

Αφού όμως η Εκκλησία ιδρύθηκε για να υπάρχει σε όλη την επίγεια ιστορία, άρα  θα υπάρχουν για πάντα και τα χαρίσματα που χρησιμεύουν για την «οικοδομή» της Εκκλησίας. Και όπως τα βιβλικά πρόσωπα έλαβαν τη Χάρη του Θεού για να ενεργήσουν «ως υπηρέτες της Εκκλησίας» (Κολοσσαείς 1:25–26), το ίδιο θα συνεχίσει να συμβαίνει και στο μέλλον αφού μόνο μέσω της Εκκλησίας  προσφέρει ο Θεός τη Σωτήρια διδασκαλία Του (Εφεσίους 3:10).

Γι’ αυτό και έχουμε τις μαρτυρίες της «των Αποστόλων διαδοχής» (Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 3,4.1). Οι Απόστολοι δηλαδή, όπως ήταν φυσικό, φρόντισαν να υπάρχουν πρόσωπα που θα μεταδώσουν χωρίς διακοπή την ορθή πίστη και θα εμποδίσουν την πλάνη. Και έχουμε την μαρτυρία ότι ο Τιμόθεος έλαβε την επισκοπή της Εφέσου και ο Τίτος της Κρήτης (Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 3,4.5).

Απορεί δηλ. κανείς με τη σκέψη των Προτεσταντών, που εμφανίζονται μετά από 1500 χρόνια και παριστάνουν τους «διδασκάλους». Άραγε, ο Θεός άφησε επί 1500 χρόνια τον άνθρωπο εκτός Σωτηρίας, μέχρι να αποκοπούν οι Προτεστάντες από τους παπικούς; Μήπως ο Θεός είχε ανάγκη τους Προτεστάντες και τους περίμενε να εμφανιστούν για να συνεχίσει να Σώζει τον άνθρωπο;! Και από την άλλη, αν ο Θεός έσωζε τον άνθρωπο σε όλους τους αιώνες που δεν υπήρχαν οι Προτεστάντες, τότε ο προτεσταντισμός δεν προσέφερε τίποτε με τη δημιουργία του και όφειλαν οι Προτεστάντες να κοιτάξουν στο παρελθόν ώστε, μακριά από τις παπικές αυθαιρεσίες, να ενωθούν με την αρχαιότατη Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η οποία Εκκλησία, εκτός άλλων, μνημονεύει τον Κλήμη, άγιο της Εκκλησίας, που μέσω της Αποστολικής Διαδοχής έγινε 1^ος επίσκοπος Ρώμης το 92-101 μ.Χ. και όπως μας βεβαιώνει ο Ειρηναίος, ήταν συνεργάτης των Αποστόλων και φορέας της διδασκαλίας τους: «έχοντας δει τους μακάριους Αποστόλους, και συναναστραφεί αυτούς και είχε ακόμα στ’ αυτιά του το κήρυγμα τους και την παράδοση αυτών μπροστά στα μάτια του» (PG 7, 849B-850A).

Επίσης μνημονεύει τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, άγιος της Εκκλησίας και αυτός, επίσκοπος Αντιοχείας από το 70 έως το 113 μ.Χ. που ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς των Αποστόλων και εκείνοι τον έκριναν άξιο για το λειτούργημα αυτό όπως μαρτυρά ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «συναναστράφηκε τους Αποστόλους […] ανατράφηκε μαζί με εκείνους και παντού βρισκόμενος μαζί τους έγινε συμμέτοχος και των φανερών και των κρυφών αυτών και θεωρήθηκε άξιος τόσο μεγάλης εξουσίας από αυτούς» (PG 50, 588).

Αλλά κι ο Πολύκαρπος Σμύρνης, επίσης άγιος της Εκκλησίας και επίσκοπος μέχρι το μαρτύριό του, το 168 μ.Χ. (ΘΗΕ 10,528), σύμφωνα με τον Ειρηναίο, «όχι μόνο μαθήτευσε στους Αποστόλους και συναναστράφηκε πολλούς από αυτούς που είδαν τον Κύριο, αλλά εγκαταστάθηκε επίσης από τους Αποστόλους επίσκοπος Σμύρνης στην Ασία» (βλ. Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 4,14.3).

Μάλιστα ο Πολύκαρπος συνεχίζει το έργο των Αποστόλων και προστατεύει την Εκκλησία από την πλάνη έως το 168 μ.Χ., σε εποχές δηλαδή που δε ζούσε κανένας Απόστολος και δεν υπήρχε ολοκληρωμένος ο Κανόνας των 27 βιβλίων της Κ.Δ. Όμως ο Πολύκαρπος και την Εκκλησία προστάτευε και «πολλούς αιρετικούς τους οποίους έχουμε αναφέρει επέστρεψε στην εκκλησία του Θεού» (Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 4,14.5).

Και φυσικά, από τον 1^ο αιώνα έως σήμερα, οι Πατέρες της Εκκλησίας και συνεχιστές των Αποστόλων, μνημονεύουν διαρκώς τους παλαιότερους ως προς την συνέχεια της πίστης, αφού όλοι οι Πατέρες ήταν μαθητές κάποιων άλλων Πατέρων και κανείς εξ αυτών δεν υπήρξε που να μην μνημονεύει ως δασκάλους του τους προηγούμενους. Και αντίστοιχα η Εκκλησία στα κείμενά της μνημονεύει ολόκληρη σειρά Πατέρων και Διδασκάλων από την ίδρυσή της από τον Κύριο έως σήμερα, δίνοντάς τους την τιμητική θέση που τους αρμόζει.

Οι Προτεστάντες όμως που εφηύραν την πίστη τους μόλις στον 16^ο αιώνα, δεν είχαν καν εκκλησιαστικό παρελθόν για να επικαλεστούν και έτσι αναγκάστηκαν να σκαρφιστούν το δόγμα «Sola Scriptura». Ως θεολογικοί πρόγονοι, τους έμειναν μόνο κάτι δολοφονικές μανιχαϊστικές συμμορίες όπως των Παυλικιανών, που δίδασκαν πως ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ένας «κακός θεός» και με το στρατό τους λεηλατούσαν το Βυζάντιο και έκαναν δουλεμπόριο αιχμαλώτων ανδρών, γυναικών και παιδιών με τους Άραβες (PG 104, 1293BCD). Μέχρι που η κρατική εξουσία η οποία φέρει «μάχαιραν» (Ρωμαίους 13:4) τους πολέμησε, νίκησε τον στρατό τους και τους διασκόρπισε. Επίσης ως θεολογικούς προγόνους αναγνώρισαν τους εγκληματίες Εικονομάχους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που δολοφονούσαν επί 120 χρόνια τους Ορθόδοξους για να τους αναγκάσουν να απορρίψουν τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής που καταγράφει την παρουσία της ύλης και των εικόνων στη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας (όπως το χάλκινο φίδι του Μωϋσή, τα Χερουβίμ του Ναού, τη στήλη του Ιακώβ κ.λπ.).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως με τεράστιες θυσίες αίματος παρέμεινε η μοναδική που υπάρχει σε απόλυτη ενότητα πίστης και αποστολικής διαδοχής στην οποία είναι καταγεγραμμένα τα ονόματα των Πατέρων από τον 1^ο αιώνα μέχρι σήμερα, χωρίς καμία διακοπή, πόσο μάλλον «διακοπή» δεκαπέντε αιώνων…