Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν κάποιοι κομπογιαννίτες, οι οποίοι είχαν αυτοονομαστεί γιατροί και κορόιδευαν τους ανθρώπους. Αυτοί όταν έβλεπαν ο κόσμος να πηγαίνει στους κανονικούς γιατρούς και στα νοσοκομεία, σκύλιαζαν απ’ το κακό τους.

«Τι να κάνουμε;», είπαν μια μέρα, «πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε τους ανθρώπους να σταματήσουν να πηγαίνουν στους γιατρούς και τα νοσοκομεία, ώστε να έρχονται σ’ εμάς. Αν τους κατηγορήσουμε κατ’ ευθείαν την επίσημη ιατρική επιστήμη και τα νοσοκομεία θα μας πουν τρελούς! Ας αρχίσουμε λοιπόν να τους κατηγορούμε τους γιατρούς».

Άρχισαν λοιπόν οι ψεύτικοι αυτοί γιατροί να πηγαίνουν στα καφενεία και, κρύβοντας την ιδιότητά τους, να κατηγορούν τους γιατρούς.

«Οι γιατροί δεν ενδιαφέρονται για τον κόσμο, όλα τα κάνουν πρόχειρα και το μόνο που νοιάζονται είναι το φακελάκι με τα χρήματα που αναγκάζονται να τους δίνουν οι ασθενείς», έλεγαν.

Κι όταν έβλεπαν πως κάποιος δεχόταν τα λόγια τους, τότε προχωρούσαν και του έλεγαν:

«Υπάρχουν όμως και καλύτεροι γιατροί, που δεν στοιχίζουν περισσότερο, οι οποίοι ασκούν μια διαφορετική ιατρική επιστήμη, καλύτερη από την επίσημη».

Με το κόλπο αυτό κατάφεραν να πείσουν πολλούς αφελείς να μην πηγαίνουν στα νοσοκομεία αλλά σ’ αυτούς και να χρησιμοποιούν τις δικές τους κομπογιαννίτικες μεθόδους.

Αυτό ακριβώς που περιγράφεται στην ανωτέρω ιστοριούλα πράττουν σήμερα φανατικά μέλη αντιχριστιανικών ομάδων και διάφοροι αιρετικοί. Επειδή αν από την αρχή μιλήσουν εναντίον του Χριστού ή της Ορθόδοξης πίστης ξέρουν ότι θα βρουν αντίδραση, αρχίζουν την κουβέντα κατηγορώντας τους παπάδες και γενικότερα τους χριστιανούς και όταν δουν ότι κάποιος δέχεται ευνοϊκά τα λόγια τους, τότε μόνο του κατηγορούν τον Χριστό ή την ορθόδοξη πίστη.

Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς συχνάζουν στα καφενεία, όπου κρύβοντας την ιδιότητά τους, επιδίδονται συστηματικά στην κατασυκοφάντηση των κληρικών, ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για τον μετέπειτα προσηλυτισμό αφελών χλιαρών χριστιανών.