Ένα ιδιαίτερο περιστατικό, που αφορά την αγάπη την όποια εξέπεμπε, ήταν ένα δώρο του σε κάποιο από τα αγαπημένα του πνευματικά παιδιά, σαν τον πήρε αυτός με το αυτοκίνητο να τον πάει μια βόλτα.

Μπαίνοντας κι ενώ ακόμη δεν είχαν ξεκινήσει, ξαφνικά όλα άλλαξαν.

Ο χώρος και ο χρόνος χάθηκαν, ο άνδρας ακινητοποιήθηκε, πάγωσαν οι κινήσεις του όλες, άρχισε να βλέπει το χρώμα των δέντρων πολύ έντονο και ν’ ακούει τα πουλιά να κελαηδούν με ήχους που να μην έρχονται από μακριά, αλλά να βρίσκονται μέσα στ’ αυτιά του.

Κοίταξε τον Γέροντα. Διαπίστωσε πως έλαμπε.

– Γέροντα, τι έκανες; τον ρώτησε μετά από ένα χρονικό διάστημα απροσδιόριστο -ίσως μισό, ίσως ένα λεπτό- και αφού συνήλθε. Πες μου, τι έκανες; Τι συνέβη;

Εκείνος συνέχισε να λάμπει και σε κάποια στιγμή του είπε:

– Έτσι, παιδί μου, θα είναι ο Παράδεισος. Πάμε τώρα. Ξεκίνα.