[...] Έκαμαν άνω κάτω σήμερον την Oρθόδοξον Eκκλησίαν μας, εχώρισαν το ποίμνιόν της, το εσκόρπισαν και τρέχει σαστισμένον εδώ και εκεί. Mεταχειρίσθησαν παν μέσον δια να προσεταιρισθούν πάντα Έλληνα, ο οποίος είναι τελείως αδιάφορος εις τα της θρησκείας και τας Eκκλησίας, ή άθεος και εχθρός της, και ο οποίος προσποιείται ότι ενδιαφέρεται δι' αυτήν και δια την τύχην της από ιδιοτέλειαν ή από άλλην αιτίαν, ολοτελώς ξένην προς την Eκκλησίαν, αν και δια να μεταβληθούν οι τοιούτοι χλιαροί εις φιλοπαπικούς ζηλωτάς, δεν εχρειάσθη και μεγάλη προσπάθεια, διότι αυτοί οι «Oρθόδοξοι της περιστάσεως» δεν έχουν να χάσουν τίποτε, εάν καταστραφεί η Oρθόδοξος αλήθεια, και επί πλέον η φιλία του Παπισμού ημπορεί να προσφέρει πάντοτε πολλά οφέλη εις εκείνον που την έχει. Δι' αυτούς «οι λίθοι γενήσονται άρτοι». Ως εκ τούτου, πολλοί οπού ήσαν προηγουμένως αδιάφοροι, και πολλάκις σαρκασταί της θρησκείας και της Εκκλησίας, έγιναν αίφνης διαπρύσιοι κήρυκες της Χριστιανικής «αγάπης», την οποίαν μεταχειρίζονται ως προπέτασμα καπνού δια τον πονηρόν συνεταιρισμόν των μετά των λατίνων. Ο σπαραγμός της Εκκλησίας μας και του ποιμνίου της, η αναταραχή και η διχόνοια, αυτά είναι οι θεάρεστοι καρποί της πολιτείας των κακών ποιμένων της Εκκλησίας μας.

[...] Αυτά είναι τα πρωτάκουστα δεινά τα οποία συνεσωρεύθησαν, εντός μερικών μόνον μηνών, επάνω εις το σώμα της πολυπαθούς Ορθοδοξίας, δια τα οποία θρηνούν οι Άγγελοι εις τον ουρανόν. Και οι πρωταίτιοι των δεινών τούτων, οι κακοί ποιμένες της Εκκλησίας μας, παρουσιάζουν ως αγάπην τον δαίμονα της φιλοδοξίας που εμφωλεύει εις τας καρδίας των.