2. Πρέπει όμως, για να κινούμεθα στα όρια του ρεαλισμού, να έχουμε σταθερά προ οφθαλμών μία πολύ αρνητική παράμετρο, που συνοδεύει τους Διαλόγους μας. Από την εποχή του αειμνήστου Πατριάρχου Αθηναγόρα εγκαινιάσθηκε μία πορεία, που είναι πια πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, η αναθεώρηση η αναχαίτισή της, χωρίς την θεία παρέμβαση (θαύμα) και την δική μας μετάνοια. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συνέδραμε χωρίς αναστολές την προώθηση των στόχων της Β? Βατικανής Συνόδου (1962-1965) στην συνάντηση με την Ορθοδοξία, που φαινομενικά μεν είναι ο διάλογος "επί ίσοις όροις" και η ένωση, στην ουσία όμως η υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον Παπισμό με τον εξουνιτισμό της. Μόνο ως ουνίτες, εκκλησιαστικά και πολιτικά, χωράμε στην Ευρώπη και την Νέα Εποχή!
        Με τις αποφάσεις της Ραβέννας (2007) μεταβαίνουμε σε μια κρίσιμη φάση, διότι εισερχόμεθα στη συζήτηση του θέματος του πρωτείου, υπό προϋποθέσεις όμως που εξυπηρετούν κατάφωρα τα παπικά σχέδια και τις φιλοπαπικές προσδοκίες των ουνιτιζόντων δικών μας. Το παπικό πρωτείο -(όπως και να το ονομάσεις, πρωτείο κοσμικής εξουσίας είναι και ουδέν πνευματικό έρεισμα έχει)- είναι άμεσα συνδεδεμένο με το αλάθητο και τα λοιπά περί Πάπα δόγματα: ο πάπας υπερεπίσκοπος, βικάριος του Χριστού στη γη, κεφαλή της Εκκλησίας υπέρ τας Οικουμενικάς Συνόδους, με κατάληξη στην βασιλική ιδιότητα του Πάπα στο Κράτος του Βατικανού (σήμερα και παλαιά της Ρώμης). Γι αυτό ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ μας ρωτούσε: "Είναι το Βατικανό Εκκλησία;"... Μαζί με το "φιλιόκβε", την αποδοχή "κτιστής χάριτος" στον Θεό, τα περί Πάπα δόγματα είναι πλήρης ανατροπή του Χριστιανισμού και όχι απλή αίρεση. Και όμως ηγετικές ορθόδοξες μορφές του Διαλόγου τολμούν να διατείνονται, ότι ο Παπισμός είναι Εκκλησία (για κάποιους δε Η Εκκλησία).

       3. Αυτά λέγονται χωρίς διάθεση επιθέσεως κατά των Ηγετών της Ορθοδόξου Εκκλησίας σήμερα. Το γνωρίζουν τα Πρόσωπα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και οι επί κεφαλής του Διαλόγου. Θα μου επιτραπεί να υπενθυμίσω, ότι υπέρ τις δύο χιλιάδες σελίδες έχω δημοσιεύσει συν Θεώ μέχρι σήμερα, για την στήριξη και προβολή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Τον Ε΄ δε και τελευταίο Τόμον του Αρχείου της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης (1844 - 1864, πρώτη εικοσαετία και σχολαρχία μητρ. Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνου Τυπάλδου - Ιακωβάτου) αφιέρωσα (2009) στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, ως "επιφανή απόφοιτον της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης". Πόσο δε μεγάλη είναι η χαρά και εμού και των άλλων, που προσυπέγραψαν την "Ομολογία Πίστεως Κατά του Οικουμενισμού" να βλέπουμε τους Ποιμένας και Ηγέτας μας "ορθοτομούντας τον λόγον της αληθείας". Εδαφιαία είναι τότε η μετάνοια και προσκύνησή μας και δοξολογούμε τον Τριαδικό Θεό μας, διότι "τοιούτους έχομεν Αρχιερείς" (Εβρ. 8,1).
       Και μία ακόμη επισήμανση: Μας κατηγορούν ότι σφετερισθήκαμε αρμοδιότητα και έργο Οικουμενικής Συνόδου, συντάσσοντες και υπογράφοντες "Ομολογία πίστεως" και δια αυτό κάποιοι δεν την υπέγραψαν. Αυτοί όμως δεν απορρίπτουν το περιεχόμενο του κειμένου, που υπογράψαμε και συνεπώς το δέχονται ως Ορθόδοξο. Δεν λαμβάνεται όμως υπόψει, ότι δεν είναι "Ομολογία Πίστεως" κατά απομίμηση των Συνόδων (άπαγε της βλασφημίας!), αλλά συγκεκριμένα "κατά του Οικουμενισμού". Η προχειρότητα των επικριτών μας, συνεπώς, είναι η επιβεβαίωση, ότι υπάρχει άλλος στόχος: να φιμωθεί κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αντιδράσεως στον εξουνιτισμό μας.
        Αναγκαία όμως είναι και δεύτερη επισήμανση. Μας κατηγόρησαν -και μάλιστα σεβαστός Συνάδελφος- ότι συνεχίσαμε την πολεμική των "φυλλαδίων" και κειμένων, ενώ θα έπρεπε να προχωρήσουμε στην αποτείχιση, κατά τον ΙΕ? κανόνα της Πρωτοδευτέρας. Κάθε πράγμα όμως έχει την ώρα του (Εκκλ. 3,1). Εξ άλλου, γιατί να "εξωεκκλησιασθούμε" μόνοι μας; Εμείς μένουμε στην παράδοση των Πατέρων και Αγίων μας, από που και γιατί να φύγουμε; Άλλοι, ζηλούντες δόξαν Βησσαρίωνος, υποτάσσονται στον αιρετικό Πάπα και ουνιτίζουν, αναμένοντες ίσως να γίνουν και αυτοί καρδινάλιοί του. Αυτοί εξωεκκλησιάζονται και όχι εμείς! Και να μας "εξωεκκλησιάσουν" όμως, ενεργούντες κοσμικά και με την "φεουδαλιστική" νοοτροπία των ιδιοκτητών της Εκκλησίας και όχι των ταπεινών και πάντοτε ατελών διακόνων της, εμείς δεν θα παύσουμε με την Χάρη του Θεού να μένουμε εντός της Εκκλησίας του Χριστού και των Αγίων του. Διερωτώμαι: Είναι ανάγκη να οδηγούμεθα σε τέτοιους λογισμούς; Ο Θεός να μας συγχωρήσει! Πέσαμε πράγματι ΟΛΟΙ πολύ χαμηλά και γίναμε ο περίγελος των Ετεροδόξων και μάλιστα του Βατικανού. Διότι δι αυτούς εργάζονται κάποιοι ασυστόλως. Το ότι, συνεπώς, η ορθόδοξη "Ομολογία μας" ενόχλησε, και μάλιστα τόσο πολύ, σημαίνει ότι έθιξε καίρια και ενόχλησε τους έχοντες την μυίγα" και δεν είναι όπως τα προηγούμενα κείμενα, που και εμείς έχουμε κατά καιρούς συντάξει. Μια αιφνιδιαστική αποτείχιση θα διευκόλυνε τους ουνιτίζοντες. Η Ομολογία μπορεί να οδηγήσει στον "εξωεκκλησιασμό" μας. Μέχρι τότε όμως κάποιοι, φωτιζόμενοι από την Χάρη του Θεού, μπορεί να ξαναδιαβάσουν την κατά του Οικουμενισμού Ομολογία μας και να ανανήψουν.

       4. Από τον "Διάλογο της Αγάπης", εφεύρημα παραπλανητικό της Β? Βατικανής, που αμέσως δέχθηκε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στον Θεολογικό Διάλογο, χωρίς να έχουμε εχέγγυα για την ειλικρινή προαίρεση των συνομιλητώνμας (π.χ. λύση του προβλήματος της Ουνίας). Η Ουνία δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθή κατά την πορεία του Διαλόγου. Απλώς θα εξοικειωθούμε μαζί της, όπως έγινε για διάφορα πράγματα μέχρι σήμερα και θα την αναγνωρίσουμε (μετά το BALAMAND, μάλιστα, 1993) ως νόμιμο και ισότιμο συνομιλητή μας.            
       Τέτοιες παγίδες, όμως, παγιδεύουν όσους είναι έτοιμοι να παγιδευθούν και, στον οικουμενιστικό οίστρο τους, τέτοια θέματα τα αντιπαρέρχονται άνευ ετέρου. Κάθε συνάντηση της Μικτής Επιτροπής είναι απαράκαμπτη συνέχεια της προηγουμένης και αμετακίνητη πορεία προς τον καθορισμένο στόχο, με βάση τα "συμφωνηθέντα" και με φανερή διάθεση πάντοτε υποχωρήσεως της Ορθοδόξου πλευράς, όταν μάλιστα όλα σήμερα γίνονται με βάση την Νέα Εποχή, τις δυναμικές και στοχοθεσίες της...
       Με δεδομένη λοιπόν, την μεθόδευση των πραγμάτων και την εσωτερική συνέχεια των αποφάσεων των συνελεύσεων της Μικτής Επιτροπής, το ερώτημα είναι, αν είναι δυνατή κάποια αυτοσυγκράτηση και ανατοποθέτηση κάποιων θέσεων η και η απόρριψή τους και γενικότερα η αναστολή ενός τοιούτου Διαλόγου, που εφαρμόζει την αρχή της "λήψεως του αιτουμένου". Τι θα γίνει λοιπόν; Υπάρχει ο αληθινός Κύριος και Δεσπότης, ο Τριαδικός Θεός μας και τα θαύματα είναι δυνατά, αν όμως συνεργάζονται εν μετανοία μαζί Του και οι καρδιές μας!

Σημ.: Το ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στην παπική εκκλησιολογία και στη παπική θεώρηση του Παπισμού φαίνεται καθαρότατα στην επίσημη Κατήχηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που συντάχθηκε με την επίβλεψη και ευθύνη του νυν Πάπα, ως καρδιναλίου και καθηγητού τότε. Μία εργασία του γράφοντος πάνω σ αυτό το θέμα ολοκληρώνεται συν Θεώ και θα δοθεί στον "Ο.Τ." προς δημοσίευση. Όσο για τον υπερτονισμό της ευθύνης των Τοπικών Συνόδων στη λήψη των αποφάσεων, δεν πρέπει να παραθεωρείται: α) ότι κάθε μέλος του εκκλησιαστικού σώματος στην Ορθοδοξία έχει λόγο να επικρίνη τυχόν παραλείψεις η υπερβάσεις των Ποιμαινόντων και β) ότι είναι τόσο πιεστικές και αδυσώπητες οι επιθυμίες της κυρίαρχης νεοεποχίτικης ηγεσίας, που και οι τοπικές Εκκλησίες δεν μπορούν να μείνουν ανεπηρέαστες. Ας μη κρύβουμε την αλήθεια, τουλάχιστον.