Μετά από την Συνεδρίαση της πρώτης ημέρας στην Ιεραρχία, ύστερα από διάφορα τα οποία ακούστηκαν και έγιναν, πήγαινα στο σπίτι μου με το «Μετρό». Εκεί συνάντησα μια έκπληξη την οποία θα ήθελα να σχολιάσω.

    Στο απέναντι από μένα κάθισμα κάθισε μια μεσήλιξ κυρία με σύγχρονη ενδυμασία. Αμέσως άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα πράσινο δεμένο βιβλίο της σειράς «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και άρχισε να διαβάζη. Διάβαζε την μετάφραση, μερικές φορές έβλεπε το κείμενο και μερικές φορές φαινόταν ευχαριστημένη στο πρόσωπο. Μου έκανε εντύπωση και παρατήρησα ότι διάβαζε το περί «Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας» του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

    Όσοι έχουν σχέση με πατερικά κείμενα ξέρουν ότι πρόκειται για ένα σημαντικό κείμενο που δείχνει ποια είναι η θεολογική δομή της Εκκλησίας, ποιο είναι το πρόσωπο και το έργο του Διακόνου, του Πρεσβυτέρου και του Επισκόπου και πως αναδεικνύεται κανείς σε αυτές τις εκκλησιαστικές θέσεις. Τελικά παρουσιάζει την θεολογική θέση ότι το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι ιεραρχικό, οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης (Διάκονος-Πρεσβύτερος-Επίσκοπος) συνδέονται με τα τρία μυστήρια (Βάπτισμα-Χρίσμα-θεία Ευχαριστία) και με τους τρεις βαθμούς της πνευματικής ζωής (κάθαρση-φωτισμός-τελείωση). Είναι σημαντικά τα σχόλια τα οποία έκανε στα κείμενα αυτά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και πως οι σοβαρές αυτές θεολογικές απόψεις πέρασαν μέχρι τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και σε συγχρόνους θεολόγους. Πρόκειται για σημαντικά κείμενα.

    Έλαβα το θάρρος και την ρώτησα αν της αρέση το βιβλίο που διάβαζε. Μου απάντησε καταφατικά. Στην συνέχεια με ρώτησε κατά πόσον τα κείμενα αυτά εκφράζουν απόψεις του νεοπλατωνισμού. Της απάντησα ότι σε μερικά σημεία υπάρχουν νεοπλατωνικοί όροι, αλλά οι όροι αυτοί έχουν πολύ διαφορετική έννοια και σημασία απ' ο,τι στους νεοπλατωνικούς. Ως παράδειγμα της ανέφερα το πως στα κείμενα του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου η άποψη ότι «Οι θεολόγοι… ποτέ μεν έρωτα και αγάπην αυτόν (τον Θεό) φασι, ποτέ δε εραστόν και αγαπητόν …και τω μεν κινείται, τω δε κινεί…», διαφέρει σαφώς από απόψεις περί του έρωτος και του Θεού, όπως εκφράσθηκαν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.

    Διεκόψαμε την συζήτηση, διότι εν τω μεταξύ ο συρμός έφθασε στον σταθμό που έπρεπε να κατεβώ. Την συγχάρηκα, χωρίς να ζητήσω το όνομά της και φυσικά και εκείνη δεν εγνώριζε ούτε έμαθε ποιος ήταν ο συνομιλητής της.

    Όμως, όλη την ημέρα με διακατείχε αυτό το γεγονός. Το βράδυ στα ΜΜΕ είδα σε όλα τα κεντρικά δελτία των Ειδήσεων συζητήσεις για την ασθένεια του Αρχιεπισκόπου, για τις ενδεχόμενες εξελίξεις, για τα πρόσωπα της διαδοχής κλπ., αλλά στον νου μου ήταν αυτή η σκηνή που συνάντησα στο «Μετρό». Δηλαδή, σκεπτόμουν για το ότι πολλοί από τους λαϊκούς θα ήθελαν μια εκκλησιαστική Ιεραρχία σύμφωνα με τις πατερικές-εκκλησιαστικές προϋποθέσεις, όπως επίσης και ότι πολλοί που κατέχουν ποιμαντικές θέσεις μέσα στην Εκκλησία, δυστυχώς δεν έχουν τις ευαισθησίες τις οποίες συναντούμε στο «πνεύμα» και το περιεχόμενο της «Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας» του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Πολλοί από τους λαϊκούς θέλουν Κληρικούς θεραπευτές που θα απαλύνουν τον εσωτερικό πόνο και θα αναπληρώνουν το υπαρξιακό κενό.

Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα της σύγχρονης εκκλησιαστικής ζωής και όχι οι δολοπλοκίες για θέσεις «κλειδιά».

Ν. Ι.