Ο ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ιερέας εργάζεται πάντα με ταπείνωση. Δεν τον απασχολεί η προβολή ούτε και δραστηριοποιείται για να επιβραβευθεί από τον Μητροπολίτη του. Δεν έχει ιδιαίτερη αξία κάτι τέτοιο. Ίσως να τον τονώνει λίγο ο επαινετικός λόγος του Μητροπολίτη, για να συνεχίσει το έργο του, ποτέ όμως δεν τον επιδιώκει.

Εκείνο όμως που ενοχλεί τον ευσυνείδητο ιερέα είναι ο απρόσεκτος αδελφός και συλλειτουργός του, που τυχαίνει να είναι συνεφημέριός του ή να υπηρετεί σε κάποια γειτονική ενορία. Βλέπει ότι ο κόσμος σκανδαλίζεται από τη συμπεριφορά του και αμέσως σκέφτεται ότι ματαίως κοπιάζει ο ίδιος, για να δώσει στον λαό την καλή μαρτυρία. Αυτό που προσπαθεί με πολύ κόπο και έντονο αγώνα να χτίσει ο ίδιος, έρχεται εκείνος και το κατεδαφίζει, χωρίς κανέναν έλεγχο συνειδήσεως.

Βέβαια, στις μικρές κοινωνίες οι άνθρωποι γνωρίζουν τους κληρικούς και εκτιμούν τους άξιους, αποφεύγοντας τις γενικεύσεις. Δεν θεωρούν όλους τους κληρικούς ίδιους με τους απρόσεκτους και σκανδαλοποιούς. Στις πόλεις, όμως, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν πολλή σχέση με την Εκκλησία, το σκάνδαλο ενός ιερέα γενικεύεται και θεωρούνται όλοι οι ιερείς αμαρτωλοί και ανάξιοι. Το γεγονός αυτό είναι φοβερό και δύσκολα αντιμετωπίζεται. Οι εσφαλμένες εντυπώσεις και εκτιμήσεις δεν αναθεωρούνται με την ίδια ευκολία, που δημιουργούνται. Οι ανάξιοι κληρικοί αποθαρρύνουν εκείνους, οι οποίοι από αγάπη προς την Εκκλησία θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο πολυσχιδές έργο της. Γίνονται διστακτικοί, γιατί το θεωρούν αδύνατο να συνεργαστούν με κληρικούς χαμηλοτάτου πνευματικού επιπέδου και δούλους των αμαρτωλών τους παθών. Αυτοί να έχουν αγνές προθέσεις και ιεραποστολικό ζήλο και εκείνοι να μη έχουν καμιά ιερότητα.

Μεγάλη είναι η ευθύνη των Μητροπολιτών εκείνων, που χειροτονούν κληρικούς χωρίς να εξετάζουν προηγουμένως, εάν είναι άξιοι για το υψηλό αξίωμα της ιερωσύνης. Και το ακόμα πιο οδυνηρό. Μετά τη χειροτονία τους στέλνουν στις ενορίες, χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούν γι αυτούς. Παραμένουν αστοιχείωτοι ως ιερείς και επικίνδυνοι ως ποιμένες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν φοιτήσει σε καμιά εκκλησιαστική σχολή και γι αυτό παραμένουν αδέξιοι και ακατάλληλοι.

Για το σοβαρό αυτό θέμα ο Μητροπολίτης Σισανίου κ. Παύλος,στην πρόσφατη Σύνοδο της Ιεραρχίας, είπε τα εξής άκρως ανησυχητικά: «Δεν προσέξαμε τις χειροτονίες των κληρικών μας. Κυκλοφορούν δυστυχώς θαρρετά και προκλητικά, όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και στο κυβερνοχώρο, κληρικοί, που αδιάντροπα προσβάλλουν το τίμιο ράσο και τύπτουν την συνείδηση του λαού. Δείχνουμε ανοχή σε ποικίλες εκτροπές κληρικών μας και με τον τρόπο αυτό αποθαρρύνουμε σοβαρούς ανθρώπους, που θέλουν να διακονήσουν την Εκκλησία». 

Στη δύσκολη εποχή μας οι άξιοι και ιεραποστολικοί ιερείς είναι ελάχιστοι. Οι πολλοί έχουν κοσμικό φρόνημα και δεν θυσιάζουν τίποτα από τον εαυτόν τους, προκειμένου να βοηθηθεί πνευματικά το ποίμνιό τους. Θα έλεγα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ζητούν να προσφέρουν οι ενορίτες τους συνεχώς, για να ενισχύεται το παγκάρι του Ι. Ναού και το δικό τους πορτοφόλι, γιατί μόνο έτσι έχουν ελπίδα σωτηρίας! 

Μερικοί μάλιστα κληρικοί έχουν εξελιχθεί σε θρασείς εκμεταλλευτές της λαϊκής ευσέβειας, καλλιεργώντας ένα κλίμα απαράδεκτο από πνευματικής πλευράς. Η επαιτεία είναι καθημερινή πρακτική.