«εν τω άρχοντι τών δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Ματθ. θ΄, 34).

Με την θεραπεία τών δύο τυφλών και τού κωφού δαιμονιζομένου οι όχλοι «εθαύμασαν λέγοντες ότι ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ» (Ματθ. θ', 33). Η άμεση όμως αντίδραση τών Φαρισαίων στις θεραπείες και στην γνώμη τού λαού δεν ήταν να αρνηθούν τα θαύματα, αλλά να τα διαστρέψουν και να τα αποδώσουν στην ενέργεια τών δαιμονίων, λέγοντες: «Εν τω άρχοντι τών δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Ματθ. θ', 34). Πρόκειται για μια βαρυτάτη μορφή συκοφαντίας που καταλήγει σε βλασφημία τού Αγίου Πνεύματος. Η ερμηνεία που έδωσαν οι Φαρισαίοι για τα θαύματα έδειξε την ψυχική τους ασθένεια, αποκάλυψε την ύπαρξη στην καρδιά τους τού πονηρού πνεύματος.

Στα Ευαγγέλια επανειλημμένα φαίνεται η αντίδραση τών Φαρισαίων στο έργο τού Χριστού και ότι πολλές φορές τις παρερμήνευαν. Δεν τολμούσαν να τις αρνηθούν, αλλά τις παρερμήνευαν επιδιώκοντας να αποπροσανατολίσουν τον λαό, να στρέψουν την προσοχή του μακριά από τον Χριστό.

Ο ιερός Χρυσόστομος ερωτά: «Ού τε γένοιτο αν ανοητότερον;» δηλαδή μπορούσε να υπάρχει πιο ανόητη σκέψη από αυτήν; Διότι ο Χριστός δεν έβγαζε μόνον δαιμόνια, αλλά και θεράπευε τους λεπρούς, ανέστηνε τους νεκρούς, ηρεμούσε την θάλασσα, συγχωρούσε αμαρτήματα, κήρυττε την Βασιλεία τού Θεού, οδηγούσε τους ανθρώπους στον Πατέρα Του. Ακόμη, αγαπούσε και ευεργετούσε τους ανθρώπους, πράγμα που δεν έκανε, ούτε μπορεί να κάνη ο διάβολος, ο οποίος διαιρεί, μισεί, ταράσσει τους ανθρώπους. Έπειτα, βλέπουμε σε άλλες περιπτώσεις τον διάβολο, στην συνάντηση με τον Χριστό, να φρίττει: «Τι ημίν και σοι, Ιησού υιε τού Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η', 29). Επομένως βλέπουμε ότι οι Φαρισαίοι είναι χειρότεροι και από τους δαίμονες, διότι εκείνοι αναγνωρίζουν την θεότητά Του, ενώ οι Φαρισαίοι την αρνούνται.

Η διαγωγή τών Φαρισαίων συνεχίζεται στους αιώνες. Ο Χριστός βλασφημείται συνεχώς από τους εμπαθείς ανθρώπους. Με αυτό δεν εννοούμε μόνον τους υβριστικούς λόγους που μπορεί κανείς να εκστομίσει εναντίον τού Χριστού, αλλά την άρνηση τής θεότητός Του. Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν ότι ο Χριστός ήταν ένας σοφός άνθρωπος, που δίδαξε τους ανθρώπους και τους έμαθε να συμπεριφέρονται σωστά και κοινωνικά.

Η άρνηση όμως τής θεότητος τού Χριστού και η υποβάθμισή Του στην τάξη τών κτιστών, είναι η μεγαλύτερη συκοφαντία, η μεγαλύτερη βλασφημία εναντίον Του και εναντίον τού Αγίου Πνεύματος. Ο Χριστός θαυματουργούσε ως Θεάνθρωπος. Και όταν δεν πιστεύουμε στην Θεανδρικότητα τού Χριστού δεν είμαστε Χριστιανοί και γινόμαστε οπαδοί μιας επίγειας συναισθηματικής θρησκείας, που ικανοποιεί τις ψυχολογικές μας ανάγκες.

Όταν συκοφαντείται ο Χριστός, είναι επόμενο να συκοφαντείται και να βλασφημείται και η Εκκλησία. Εφ όσον η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, μέσα στην οποία υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που την ζωοποιεί, ό,τι λέγεται εναντίον της καταλήγει σε βλασφημία εναντίον τού Αγίου Πνεύματος.

Δύο είδη συκοφαντίας θα αναφέρουμε.

Το ένα είναι όταν αμφισβητούνται τα χαρίσματα με τα οποία το Άγιο Πνεύμα χαριτώνει τα μέλη τής Εκκλησίας. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Εκάστω δίδοται η φανέρωσις τού πνεύματος προς το συμφέρον. ω μεν γαρ, δια τού πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω λόγος γνώσεως κατά το αυτό πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε Προφητεία· άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων» (Α' Κορ. ιβ', 7-10). Κάθε Χριστιανός έχει το ιδιαίτερο χάρισμα ανάλογα με την καθαρότητα τής καρδιάς, την πίστη και το συμφέρον, τόσο τού ίδιου όσο και τής Εκκλησίας. Όποιος αρνείται το χάρισμα ενός άλλου μέλους τής Εκκλησίας υποπίπτει στο αμάρτημα τής βλασφημίας τού Αγίου Πνεύματος, το Οποίο δίνει το χάρισμα αυτό.

Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι όποιος περιφρονεί την ησυχαστική ζωή (μοναχισμό-νοερά προσευχή) ή όποιος αρνείται οποιαδήποτε άλλη διακονία που γίνεται στην Εκκλησία, (ποιμαντική δράση, ιεραποστολή), αυτός δείχνει ότι ζη μια αποσπασματικότητα.

Άλλωστε, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, υπάρχει μια θαυμάσια σύζευξη μεταξύ τής θεωρίας και τής πράξεως. Όπως το μάτι δεν πρέπει να περιφρονεί το πόδι και αντιστρόφως, έτσι και η θεωρία δεν μπορεί να περιφρονεί την πράξη, ούτε η πράξη να αρνείται την θεωρία. Δυστυχώς στο σημείο αυτό γίνονται πολλά λάθη από διαφόρους Χριστιανούς και έτσι διασπάται η εκκλησιαστική ενότητα.

Το άλλο είδος τής βλασφημίας είναι ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι συκοφαντούν διαρκώς το έργο που κάνει η Εκκλησία. Δεν υπάρχει κάτι που να το θεωρούν σωστό. Σε όλα έχουν να προσφέρουν αντίλογο. Τα πάντα τα διαστρεβλώνουν. Την θεωρούν μια ανθρώπινη οργάνωση και αυτούς ακόμη τους ιερούς Κανόνες τους θεωρούν «εντάλματα ανθρώπων». Την θεωρούν κοινωνική οργάνωση που πρέπει να καταναλίσκεται σε κοινωνική εργασία. Έτσι, άλλοτε την κατηγορούν ότι δεν κάνει κοινωνικό έργο, άλλοτε αμφισβητούν το έργο της να ασχολείται με κοινωνικά έργα. Αυτό γίνεται σε πολλές περιπτώσεις. Επίσης, άλλοι ισχυρίζονται ότι η σύγχρονη Εκκλησία έχασε την αρχαία αίγλη της.

Παρά ταύτα η Εκκλησία είναι το Σώμα τού Χριστού. Και όπως η φωτιά χωρίς να αλλοιώνει το σίδηρο το κάνει να λάμπει, έτσι και η Εκκλησία λάμπει από το Φως τού Χριστού. Το ότι δεν μπορούμε να δούμε την δόξα τής Εκκλησίας είναι γιατί δεν έχουμε καθαρότητα ψυχής. Οι «αλειτούργητοι» διαρκώς συκοφαντούν την Εκκλησία, ενώ οι λειτουργημένοι, οι εκκλησιαστικοποιημένοι αισθάνονται την Εκκλησία ως «κόσμο τού κόσμου», ως «την πνευματική ελεημοσύνη τής ανθρωπότητος».

Να διώξουμε την πονηρία. Να γίνουμε απλοί. Η απλότητα που είναι συνδεδεμένη με την ταπείνωση θα μάς λυτρώσει από την βάσανο τής συκοφαντίας και βλασφημίας.