Mετά από την φιλοξενία προφητειών ή "προφητειών" ηγιασμένων Γερόντων σε λαϊκές φυλλάδες ακροδεξιάς νεοελληνικής ανοησίας, το φαινόμενο της Βασούλας Ρύντεν, που την ακολουθούν ιερείς χειροτονημένοι, την ακόμα ισχύουσα βατατζολογία, την Τραχωνίτιδα μαλάκυνση, την προφητολογία του συμπατριώτη μου μοναχού, τις διαδιδόμενες θαυματουργικές ιδιότητες που αποδίδονται στον γνωστό φιλόμουσον ηγούμενο, την ανταρσία εργολάβων μοναχών ενάντια σε ασκητή επίσκοπο, γνωρίσαμε και  την παπολογία του γνωστού και στην Κάλυμνο ιερέως, που έγινε και αυτός Γέροντας εν μια νυκτί, και επανερχόμαστε στα "ωραία", "πατροπαράδοτα" και αφελή, της Φρυγίας και του μοντανισμού . Ακόμα και αν όλα αυτά να είναι απλή παρεξήγηση και παρανόηση και όχι συμβάντα και ηθελημένη και σκόπιμη κίνηση, από τα πρόσωπα αυτά, υποδηλούν την περιρρέουσα κατάσταση και ατμόσφαιρα των εκκλησιαστικών πραγμάτων.

Αφασία! Πνευματικότητα πεντηκοστιανών και θρησκευτικότητα τοτεμιστών και καννιβάλων!

Η ηθική και πνευματική κρίση, ο έμφυτος οραματολαγνισμός και ραγιαδισμός του θεολογικά αγραμμάτου και ακατηχήτου, όπως και γενικά απαίδευτου λαού μας, η γνήσια ορθοδοξία που βρίσκεται στην βαβυλώνια αιχμαλωσία του κληρικαλισμού και των απανταχού χριστιανο"βλαμμένων" ανορθοδόξων, καθιστά γόνιμο το έδαφος για κάθε πίστη, προκατάληψη ή προφητολογία. Επιτήδειοι ανόητοι εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό αίσθημα και την ευλαβή αγωνία του λαού μας και δεν τους σταματά, δεν τους επικρίνει, αλλά ούτε τους καταγγέλει κανείς επίσημος εκκλησιαστικός φορέας. Τι φταίει; Καθιστάμεθα πλέον ύποπτοι και αφερέγγυοι ως ποιμένες ενώπιον του φιλοχρίστου λαού, ώστε να γίνουμε σεβαστοί, κατανοητοί και ασμένως καταγγέλοντες, λόγω κακών και σκανδαλιστικών εντυπώσεων ή η πλειονότητα ημών των κληρικών είμαστε όντως αγράμματοι και μέτοχοι της θρησκοβλάβειας του παραπλανημένου λαού μας; Μήπως ευδοκιμεί η δειλία και ο ωχαδελφισμός; Ποιμαίνουμε οι ιερείς ή ποιμαινόμαστε από τον κάθε τυχάρπαστο αθεολόγητο και ανόητο χριστιανούλη; Κοιμάστε ώ γέροντες, στην μακαριότητα των θυμιαμάτων των αγνών ακολούθων  σας;

Και μέσα σε όλα αυτά η αυτοποίμανση, η αυτονόμηση, η προσωπική θρησκεία και θρησκευτικότητα που αποδομούν κάθε εκκλησιαστική και κοινοτική και παραδοσιακή έννοια. Εντοπίσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας τον προωθούμενο και πανηγυρίζοντα νεομακρακισμό, που κατατρύχει το ευσεβές και άκον (;) ασεβές πλήρωμα, την ιεροκατηγορία, την βλασφημία των μυστηρίων της Ιερωσύνης και της ευχαριστηριακής Εκκλησίας, τον οπαδισμό των ακολούθων κάθε νομίμου και ανόμου αγύρτη. Την ίδια ώρα ένας ανόητος υδαρός μοντερνισμός διαφημίζεται για εκκλησιαστική ανανέωση και ο συντηρητισμός των γνησίων "ορθοδόξων" κτίζει κύκλους και τείχη σε αυτοκτονική άμυνα.

Όλη αυτή η πνευματική κρίση, όλη αυτή η άνομη θεουργία και μαγεία, η πλάνη και αγυρτεία, αλλά και η σιωπή της Εκκλησίας συντείνουν στο εξής: Είναι η ώρα και η στιγμή μιας Αναγέννησης, η ώρα των εκκλησιαστικών προφητών, με την θεολογική και όχι χυδαία σημασία του όρου, τώρα να στείλει ο Κύριος τους νέους Κολλυβάδες, να μας αναβαπτίσουν στην φιλοκαλική και ορθόδοξη παράδοση, τώρα να στείλει Γρηγορίους να μας παιδεύσουν στην θεολογία και Χρυσοστόμους να καταγγείλουν τα έκτροπα. Βρισκόμαστε σε περίοδο αφασίας και πνευματικής μαλάκυνσης. Η Εκκλησιαστική Ιστορία αποδεικνύει στην μελέτη της, πως σε τέτοιες περιόδους ψευδοπροφητείας και βαρβαρισμού, εισέρχονται θεόθεν στο προσκήνιο οι εκ Θεού απεσταλμένοι.

 Μην υπονοήσετε πως πέφτω θύμα ήτοι επί το λαϊκότερον "ψώνιο" της περιρρέουσας εσχατολογικής και κινδυνολογικής ατμόσφαιρας και αναμένω σωτήρες. Ο Θεός έχει περισσότερη αγάπη και μέριμνα από αυτά που μπορεί να συλλάβει η μικρόνοια και μικροψυχία μας. Η Ιστορία είναι αψευδής μάρτυς ως μηχανισμός ανακύκλησης.

Έλεος Κύριε!