Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έζησε τον 20ό αιώνα, αφού εκοιμήθη το 2001, στην αρχή τού 21ου αιώνα, και αντιμετώπισε όλα τα προβλήματα τής εποχής του μέσα από την εμπειρική θεολογία τής Εκκλησίας.

Ακριβώς, επειδή στηρίχθηκε στην θεολογία τών αγίων, οι οποίοι δεν ομιλούν περί τού Θεού, αλλά για τον Θεό, γι’ αυτό και είχε αποκτήσει μια πνευματική ευαισθησία να διαβλέπη τα προβλήματα που υπάρχουν σε κάθε εποχή και χρειάζεται να αντιμετωπισθούν από τους ποιμένες τής Εκκλησίας.

Μάλιστα, ισχυριζόταν ότι ο θεολόγος είναι και πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός πατέρας είναι και θεολόγος. Αυτό το έλεγε γιατί η πραγματική θεολογία, που είναι η ουσία τής ποιμαντικής, διακρίνει το άκτιστο από το κτιστό, τις ενέργειες τού Θεού από τις ενέργειες τού διαβόλου, πράγμα που χαρακτηρίζεται ως διάκριση. Τόσο ο θεολόγος όσο και ο πνευματικός πατέρας πρέπει να έχουν την πατερική διάκριση για να βοηθούν τα πνευματικά τους παιδιά.

Αναφερόμενος στο ποιές προκλήσεις θα κληθή να αντιμετωπίση η Εκκλησία στο μέλλον, και εννοούσε βασικά τον 21ο αιώνα, δηλαδή την εποχή μας, έλεγε ότι θα είναι τρεις.

Πρώτη πρόκληση θα είναι ο Οικουμενισμός που συγχέει την θεολογία τών Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων με την θεολογία τών φιλοσόφων και στοχαστών, με αποτέλεσμα να επικρατή ένας συγκρητισμός.

Δεύτερη πρόκληση θα είναι η αναζήτηση από όλους τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βέβαια, δεν πρέπει να αμνηστεύουμε την καταπάτηση τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην παιδεία, την κοινωνία, την ελευθερία, που γίνονται από τις δυνάμεις τού σύγχρονου κόσμου και τών δικτατορικών νοοτροπιών, αλλά δεν πρέπει να παραμένουμε μόνον σε αυτήν την εξωτερική πλευρά τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να αγνοούμε την δυνατότητα που έχει κάποιος να δη την δόξα τού Θεού ανάλογα με την επίτευξη τής ανιδιοτελούς αγάπης.

Τρίτη πρόκληση θα είναι η σχέση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης. Στην Δύση ο Χριστιανισμός στηρίχθηκε στην φιλοσοφική μεταφυσική, γι’ αυτό και ήλθε σε σύγκρουση με την αναπτυσσόμενη τότε επιστήμη. Αντίθετα, η Ορθόδοξη θεολογία έχει άλλο σκοπό, να ομιλή για τον Θεό τής Αποκαλύψεως και να οδηγή τον άνθρωπο στην μέθεξη τού Θεού, γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξη σύγκρουση μεταξύ πραγματικής θεολογίας και πραγματικής επιστήμης.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης με την θεολογική γνώση που είχε και την προφητική θεολογία που εξέφραζε συνέλαβε τις προκλήσεις που έχει η Εκκλησία στις ημέρες μας. Πράγματι, όλα τα σύγχρονα προβλήματα που προκαλούν την Εκκλησία, προέρχονται από τον οικουμενισμό, την θεοποίηση τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την σύγκρουση μεταξύ πίστεως και ιατρικής επιστήμης. Και, φυσικά, η Εκκλησία έχει πρόβλημα από Χριστιανούς, Κληρικούς και μοναχούς, που δεν μπορούν να διακρίνουν την ορθόδοξη θεολογική γνώση από την σύγχυση που προκαλούν ο συγκρητικός Οικουμενισμός, η θεοποίηση τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα.

Γι’ αυτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα χρειαζόμαστε Κληρικούς, μοναχούς και θεολόγους, που να έχουν αφ’ ενός μεν «γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν», αφ’ ετέρου δε να γνωρίζουν τα δεδομένα τής σύγχρονης εποχής, τής κοινωνίας και τής επιστήμης, για να διακρίνουν το κτιστό από το άκτιστο, το θεϊκό από το δαιμονικό, την πνευματική υγεία από την παράνοια και τον φανατισμό.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μετέχουν τής καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας τού Θεού, αλλά ταυτόχρονα, όπως έκαναν οι μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας, να γνωρίζουν και τα δεδομένα τής εποχής μας για να καθοδηγούν με νηφαλιότητα και ψυχραιμία τα μέλη τής Εκκλησίας. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια πατερικά αναστήματα, αλλά επικρατούν μονομερείς και φανατισμένοι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στα θεσμικά όργανα τής Εκκλησίας, τις Συνοδικές Επιτροπές και τις Συνοδικές αποφάσεις για να αποφεύγονται οι συγχύσεις και τα σχίσματα.