Η Κοίμηση της Θεοτόκου υπήρξε ένδοξος και ευκλεής και ήταν ανάλογη με την ζωή της. Γιατί ανάλογα με την δόξα της επιγείου ζωής του ανθρώπου, θα είναι και η τελευτή του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην αρχή του λόγου του για την Κοίμηση της Θεοτόκου λέγει ότι περισσότερο από κάθε άλλον χρωστά και αγαπά το «μετ’ ευφημίας επ’ Εκκλησίας εκδιηγείσθαι τα μεγαλεία της αειπαρθένου και Θεομήτορος». Και στην συνέχεια επισημαίνει ότι, εάν ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη των δικαίων πρέπει να γίνεται με εγκώμια, πολύ περισσότερο αυτό πρέπει να συμβαίνη με την Θεοτόκο, που είναι η αγία των αγίων και δια της οποίας έρχεται ο αγιασμός στους αγίους.

Μιλώντας όμως για την Κοίμηση της Θεοτόκου, όχι μόνον την ονομάζει ένδοξη, αλλά συγχρόνως την ονομάζει μεταβίωση. «....εορτάζοντες και την σήμερον γενομένην ταύτης αγίαν κοίμησιν η μεταβίωσιν». Ο θάνατός της είναι ζωηφόρος «εις ουράνιον και αθάνατον μεταβιβάζων ζωήν».

Αυτή η λεγομένη μεταβίωση είναι η ανάσταση και ανάληψη του σώματος της Παναγίας. Κατά την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως και άλλων αγίων, δεν εορτάζουμε μόνον την άνοδο της ψυχής της Θεοτόκου στον ουρανό, αλλά και του σώματος. Γράφει ότι η Θεοτόκος μετέστη στον ουρανό εις το «προσήκον βασίλειον» και παρέστη εκ δεξιών του παμβασιλέως «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη». Το «ιματισμόν..... διάχρυσον» σημαίνει «το θεαυγές εκείνης σώμα», το δε «πεποικιλμένη» δείχνει το στολισμένο «ταις παντοδαπαίς αρεταίς». Έτσι, με το σώμα της ανέβηκε στον Ουρανό, και είναι η μόνη που με το σώμα της μαζί με τον Υιό της βρίσκεται στον ουράνιο χώρο.