Όπως  είναι  γνωστό, η  Εκκλησία  για  λόγους  παιδαγωγικούς  και  θεραπευτικούς  προβλέπει  και  επιβάλλει  πολλές  φορές  τα  λεγόμενα  επιτίμια  για  ορισμένα  σοβαρά  παραπτώματα  ή  αδυναμίες. Ένα  τέτοιο  επιτίμιο  είναι  και  η  ακοινωνησία.

Όταν  επιβληθεί  σε  κάποιον  ή  κάποιους  η  ακοινωνησία  σημαίνει  ότι  δεν  μπορούν  να  κοινωνούν  κατά  την  τέλεση  τής  θείας  Ευχαριστίας. Αλλ'  εκτός  αυτού  το  μέτρο  τής  ακοινωνησίας  μπορεί  να  επεκταθεί  και  στην  απαγόρευση  τής  συμμετοχής  στη  θεία  Λειτουργία  και  στις  άλλες  ιερές  ακολουθίες, γενικώς  στον  εκκλησιασμό.

Το  αξιοσημείωτο  είναι  ότι  το  επιτίμιο  αυτό  το  δέχονται  ευχαρίστως  και  ταπεινώς  οι  πιστοί  χριστιανοί  ή  ακόμη  και  το  επιζητούν, ιδίως  όταν   θέλουν  να  αισθάνονται  «μία  ράβδο  και  βακτηρία, η  οποία  θα  τους  παρακαλεί», θα  τους  υπενθυμίζει  και  θα  τους  βοηθεί  να  υπερνικήσουν  ένα  πάθος  τους  ή  μία  αμαρτωλή  συνήθειά  τους.

Το  σπουδαίο  όμως  και  σημαντικό  είναι  ότι  στην  προκείμενη  σημερινή  επιδημία  το  μέτρο  αυτό  τής  ακοινωνησίας  το  «ζήτησε»  από  την  Εκκλησία  η  Πολιτεία. Και  νομίζουμε  ορθώς, διότι  πρέπει  και  η  τελευταία  να  αισθάνεται (έστω και υποσυνείδητα)  υπεύθυνη  για  την  κατάσταση  και  την  κατάπτωση  τής  ελληνικής  κοινωνίας. Π.χ.  για  την  έκπτωση  τού  ιερού  θεσμού  τού  γάμου  και  γενικότερα  τής  οικογένειας, για  την  πολυπληθύ  έκτρωση  ανυπεράσπιστων  έμψυχων  ανθρώπινων  υπάρξεων, για  την  κατάπτωση  τού  θρησκευτικού  συναισθήματος  και  τού  αισθήματος  τής  αδελφοσύνης  και  τής  δικαιοσύνης. Και  πρέπει  να  αισθάνεται  υπεύθυνη  γιατί  ψηφίζει  ή  αφήνει  να  ψηφίζονται  νομοσχέδια  που  αποδυναμώνουν  τις  ανωτέρω  πανανθρώπινες  αξίες.

Φυσικά  με  αυτά  που  λέμε, δεν  σημαίνει  ότι  δεν  είναι  υπεύθυνοι  και  οι  απλοί  πολίτες, οι  οποίοι  ψηφίζουν  τους  αρμόδιους  πολιτικούς  παράγοντες, αλλά  και  γιατί  ανέχονται  τα  παράδοξα  αυτά  φαινόμενα  καταπτώσεως  μέσα  στον  ελληνικό  χώρο.

Γι'  αυτά  όλα  ίσως, και  άλλα, ορθώς  «ζήτησε»  η  Πολιτεία  το  «επιτίμιο»  αυτό  τής  ακοινωνησίας  για  την  ελληνική  κοινωνία. Χρειάζεται  όμως  και  η  μετάνοια, η  πραγματική  και  έμπρακτη, η  αλλαγή  νοοτροπίας, για  να  έχουμε  και  μία  αλλαγή  και  ανόρθωση, όπως  θέλουν  ή  και  γράφουν  και  πολλοί  έγκριτοι  κοινωνικοί  παράγοντες  και  δημοσιογράφοι.