Ολόκληρο το εκκλησιαστικό έτος θεωρείται ως έτος σωτηρίας, ως σωτηριώδης χρόνος, γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται ως σωτήριο έτος, και χωρίζεται σε Δεσποτικές εορτές, Θεομητορικές εορτές, αλλά και σε εορτές τών Αγίων, και όλες αυτές οι εορτές το προσδιορίζουν. Με αυτήν την έννοια και ολόκληρη η ζωή μας είναι περίοδος σωτηρίας, και δια τών εορτών τής θείας Οικονομίας βιώνουμε τα γεγονότα τής ζωής τού Χριστού και ολόκληρη η ζωή μας προσδιορίζεται και χρωματίζεται από αυτήν.

Η ενανθρώπηση τού Χριστού λέγεται θεία Οικονομία, γιατί δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός οικονόμησε την σωτηρία τού ανθρώπου. Πρόκειται για την ιερή ιστορία.

Η εορτή τής Γεννήσεως τής Θεοτόκου είναι, κατά τον άγιο Ανδρέα, Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, αρχή, μέση και τελευταία όλων τών εορτών, ως προς την θεία Οικονομία. Είναι αρχή τών εορτών ως «αρχήν έχουσα, την τού νόμου περαίωσιν· μεσότητα δε, την προς τα άκρα συνάφειαν· τέλος δε, την τής αληθείας φανέρωσιν». Με την εορτή αυτή περατώνεται ο νόμος που έκανε λόγο για τον Χριστό, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση τής σωτηρίας, φανερώνεται η αλήθεια που είναι τέλος τού νόμου, και συνάπτεται η Παλαιά με την Καινή Διαθήκη. (…)

Η Εκκλησία με το εορτολόγιο που έχει καθορίσει θέλει να δείξη στους Χριστιανούς ότι δεν πρέπει να βλέπουν τον χρόνο τής ζωής τους μέσα από πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα, αλλά μέσα από τα γεγονότα τής σωτηρίας, όπως εκφράζονται στις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, αλλά και στις εορτές τών Αγίων. Έτσι, προσδιορίζουμε τις περιόδους τού έτους (φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι), καθώς και τους συγκεκριμένους μήνες μέσα από το θαυμάσιο εορτολόγιο τής Εκκλησίας, το οποίο κατήρτισαν οι Πατέρες τής Εκκλησίας με θείο φωτισμό.