Αυθαίρετες εξουσίες

Είναι συνηθισμένο μεταξύ τών Προτεσταντικών θρησκειών, κάποιος που διαφωνεί με μερικά δόγματα τής θρησκείας του, να ανεξαρτητοποιείται, και να σχηματίζει τη δική του ομάδα. Αυτές οι ομάδες, συχνά εξελίσσονται σε αυτοδύναμες ξεχωριστές θρησκείες, που βαπτίζουν, μοιράζουν άρτο και οίνο, χειροτονούν "πρεσβυτέρους", και πολλές άλλες δραστηριότητες.

Υπάρχουν επίσης και ομάδες, ή μεμονωμένα πρόσωπα, που συναθροίζονται και μελετούν την Αγία Γραφή χωρίς να διαθέτουν "πρεσβυτέρους", ή κάποια άλλου είδους οργάνωση. Συνήθως αυτοί οι τελευταίοι, πιστεύουν ότι είναι λάθος να ανήκει κάποιος σε κάποια θρησκεία, και υποστηρίζουν ότι πρέπει ο Χριστιανός να παραμένει ελεύθερος από δεσμεύσεις σε οποιοδήποτε θρησκευτικό χώρο.

Είναι όμως σωστές αυτές οι θέσεις και συνήθειες; Μήπως υπάρχει κάτι που όλοι αυτοί έχουν παραβλέψει, και που θα έπρεπε να το επανεξετάσουν;

Ένα πρώτο ερώτημα που τίθεται στην πρώτη περίπτωση, είναι το ζήτημα τής εξουσίας. Πράγματι, ίσως θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να αναρωτηθούν: "Με ποια εξουσία δημιουργώ μία νέα θρησκεία; Με ποιο δικαίωμα βαπτίζω, ή μοιράζω άρτο και οίνο, ή χειροτονώ Πρεσβυτέρους; Μπορεί άραγε ο οποιοσδήποτε να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες; Ποιος με έθεσε ομαδάρχη ή Πρεσβύτερο, ώστε κι εγώ να προΐσταμαι σε μία νέα σύναξη;"

Ομοίως, οι "ανεξάρτητοι" από θρησκείες, θα έπρεπε να αναρωτηθούν: "Είναι δυνατόν να ακολουθώ το παράδειγμα τών αποστόλων και τών πρώτων Χριστιανών όπως ισχυρίζομαι, όταν δεν ανήκω σε κάποια Εκκλησία όπως αυτοί; Πού είναι οι Πρεσβύτεροι τής δικής μας σύναξης; Πότε χειροτονήθηκε κάποιος από εμάς, από κάποιον που είχε αυτή την εξουσία; Με ποιο δικαίωμα βαπτίζω; Είναι έγκυρη η συμμετοχή μου στο δείπνο τού Κυρίου, εφ' όσον αυτό το κάνω αυθαίρετα; Πώς είναι δυνατόν να μετέχω στο παγκόσμιο και πανχρονικό σώμα τής Εκκλησίας, όταν δεν έχω επαφή με τις υπόλοιπες Εκκλησίες τού Κυρίου; Ή μήπως μόνο η δική μου ομάδα, ή εγώ ο μοναχικός πιστός είμαι ο μόνος Χριστιανός; Αλλιώς ποιες είναι οι Εκκλησίες τού Κυρίου, κατά το παράδειγμα τών αποστόλων;

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε ένα Χριστιανό, υπάρχουν πράγματι πολλοί άνθρωποι που ενεργούν με την παραπάνω αυθαιρεσία, σε τόσο σημαντικά θέματα, όπως τής πίστεως, και τής σωτηρίας. Αιτία αυτής τής συμπεριφοράς, είναι η συνήθεια τής αυθαιρεσίας, από τις Προτεσταντικές καταβολές τους.

Όταν ο Προτεσταντισμός ξεκίνησε τη Μεταρύθμιση στη Δύση, δεν αποτελούσε τη συνέχεια κάποιας αποστολικά παραδεδομένης διευθέτησης, αλλά ήταν μία αυτόνομη και ανεξάρτητη διαμαρτυρία. Δεν υπήρχε ιστορική συνέχεια στη διαμαρτύρηση, και κανείς με τέτοια εξουσία δε χειροτόνισε το Λούθηρο ή το Ζβίγγλιο ή τον Καλβίνο, ως Πρεσβυτέρους στη νέα τους θρησκεία. Ακόμα μάλιστα κι αν κάποιος πρώην Παπικός τους χειροτονούσε, (μια και δεν υπήρχε κανείς σε αυτή τη νέα θρησκεία να χειροτονίσει), δεν θα ίσχυε μία τέτοια χειροτονία, επειδή οι Παπικοί ήδη αποτελούσαν πλέον αιρετική σύναξη. Από άλλη θρησκεία, κανείς δεν θα χειροτονούσε Πρεσβυτέρους σε μία νεοσύστατη και ανταγωνιστική με τη δική του πίστη. Αυτό άλλωστε θα ήταν άτοπο, επειδή έτσι είτε ο χειροτονών τής μίας θρησκείας, είτε ο χειροτονούμενος τής άλλης, θα ήταν σε αίρεση, και συνεπώς η χειροτονία άκυρη.

Εφ' όσον λοιπόν ο Προτεσταντισμός προέκυψε ξαφνικά στην ιστορία, βρέθηκε χωρίς Πρεσβυτέρους, και χωρίς νόμιμα δοσμένες εξουσίες για να τελεί τις υποχρεώσεις τής πίστεως. Έπρεπε λοιπόν εξ' ανάγκης να αυθαιρετήσει εν τη γενέσει του.

Συμπέρασμα: Όλοι οι Προτεστάντες "πρεσβύτεροι", λειτουργούν αυθαίρετα, χωρίς ιστορική συνέχεια, και χωρίς εξουσία για κάτι τέτοιο.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που όλες οι θυγατρικές ομάδες τού Προτεσταντισμού, ενεργούν παρόμοια, επειδή δεν έχουν φανταστεί ότι κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο.

Το παράδειγμα τών αποστόλων

Μία δικαιολογία από μέρους τών Προτεσταντών, είναι ότι εφ' όσον αποτελούν όλοι οι Χριστιανοί "Βασίλειον Ιεράτευμα", έχουν όλοι την εξουσία και να βαπτίζουν, και να εκλέγουν Πρεσβυτέρους, και να μεταδίδουν άρτο και οίνο. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν κάποια ειδική χειροτονία για κάτι τέτοιο. Και ενώ υπάρχουν πλήθος κανόνες τής Εκκλησίας που αποδεικνύουν το άτοπο όλων αυτών, είμαστε υποχρεωμένοι να τους το δείξουμε από το ίδιο το παράδειγμα τών αποστόλων, μια και δεν δέχονται τους κανόνες τής Εκκλησίας.

Θα αποδείξουμε λοιπόν, ότι στην εποχή τών αποστόλων, η ιερατική ιδιότητα τών Χριστιανών, δεν αποτελούσε προϋπόθεση ώστε να ενεργούν αυθαίρετα. Θα δούμε ότι χρειαζόταν απαραιτήτως, τόσο η χειροτονία, όσο και η ειδική αποστολή για να μπορέσει κάποιος να βαπτίσει, να μοιράσει τον άρτο και τον οίνο, ή να προϊσταται στις συνάξεις τών Χριστιανών τών πρώτων αιώνων.

Αυτό συμβαίνει ως σήμερα στην Εκκλησία τού Κυρίου, όπως πάντοτε συνέβαινε, και όπως μαρτυρείται από όλα τα πρωτοχριστιανικά συγγράμματα που διεσώθησαν ως τώρα. Στις αφηγήσεις τών Πράξεων τών Αποστόλων, είναι σαφές, ότι ο Θεός δεν ενεργούσε εντελώς ανεξάρτητα από την Εκκλησία Του, όπως υποστηρίζουν οι Προτεστάντες.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Όταν εκλέχτηκαν οι 7 διάκονοι στην Εκκλησία, δεν έγινε αυτό αυθαίρετα, αλλά χρειάστηκε να γίνει χειροθεσία τών Αποστόλων: "ους έστησαν ενώπιον τών αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τας χείρας". (Πράξεις 6/ς΄ 3 - 6).

Οι 7 αυτοι διάκονοι, δεν "διορίστηκαν" από κάποια αυθαίρετη ηγεσία θρησκείας, αλλά κατόπιν χειροθεσίας από τους ιδίους τους αποστόλους. Οι δε απόστολοι, είχαν λάβει κι αυτοί εξουσία για όλα αυτά, από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, και ποτέ δεν ενεργούσαν αυθαίρετα: "Αμήν λέγω υμίν: Όσα εάν δέσητε επί τής γης έσται δεδεμένα εν ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί τής γης έσται λελυμένα εν ουρανώ. Πάλιν αμην λέγω υμίν, ότι εάν δύο συμφωνήσωσιν εξ υμών επί τής γης περί παντός πράγματος ου εάν αιτήσωνται, γενήσεται αυτοίς παρά του Πατρός μου τού εν ουρανοίς". (Ματθαίος 18/ιη΄ 18,19). "είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν: Ειρήνη υμίν. Καθώς απέσταλκέν με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών, ενεφύσησεν και λέγει αυτοίς: Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφέωνται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται". (Ιωάννης 20/κ΄ 21 - 23).

Έτσι λοιπόν, υπάρχει στην Εκκλησία μία γραμμή εξουσίας: Ο Πατέρας έστειλε τον Υιό, ο Υιός έστειλε τους αποστόλους, και αυτοί με την τεράστια εξουσία που έλαβαν, άρχισαν να επιμερίζουν εξουσίες σε άλλους.

Ας δούμε όμως, και άλλα εδάφια τής Αγίας Γραφής ως παραδείγματα:

Όταν ο ευαγγελιστής Φίλιππος κήρυξε στη Σαμάρεια, παρά τα όσα θαύματα έκανε, δεν είχε την εξουσία να μεταδώσει το Άγιο Πνεύμα στους νεοβαπτισθέντες, επειδή αυτή την εξουσία είχαν τότε μόνο οι απόστολοι. "Ακούσαντες δε οι εν Ιεροσολύμοις απόστολοι ότι δέδεκται η Σαμάρεια τον λόγον τού Θεού, απέστειλαν προς αυτούς Πέτρον και Ιωάννην, οίτινες καταβάντες προσηύξαντο περί αυτών όπως λάβωσιν Πνεύμα Άγιον ...Ιδών δε ο Σίμων ότι δια τής επιθέσεως τών χειρών τών αποστόλων δίδοται το Πνεύμα, προσήνεγκεν αυτοίς χρήματα, λέγων: "Δότε καμοί την εξουσίαν ταύτην ίνα ώ εάν επιθώ τας χείρας λαμβάνει Πνεύμα Άγιον..."" (Πράξεις 8/η΄ 4 - 19).

Όταν ο Σαύλος, (ο μετέπειτα απόστολος Παύλος) μετεστράφηκε στη Χριστιανική πίστη, και απεστάλει από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, δεν αρκούσε η αποστολή και η εντολή τού ιδίου τού Κυρίου! Ο Κύριος τον έστειλε στον Ανανία, που ήταν Χριστιανός με εξουσία να τον θεραπεύσει, να τον βαπτίσει, και να τού μεταδώσει το Άγιο Πνεύμα.

Η αφήγηση βρίσκεται στις Πράξεις 9/θ΄ 1 - 19. Και ο Ανανίας όμως, μόλις επιθέτει τα χέρια στον Σαούλ, τού δηλώνει ότι το κάνει με εξουσία: "...και επιθείς επ' αυτόν τας χείρας είπεν: "Σαούλ αδελφέ, ο Κύριος απέσταλκέν με, Ιησούς ο οφθείς σοι εν τη οδώ ή ήρχου, όπως αναβλέψεις και πλησθείς Πνεύματος Αγίου"..."

Είναι σαφές εδώ, πόση σημασία είχε η πηγή τής εξουσίας κάθε ενεργείας τών πρώτων Χριστιανών. Δεν αρκούσε ούτε η καλή πρόθεση, ούτε η ίδια η απόφαση τού Κυρίου. Έπρεπε η ενέργεια να επικυρωθεί από κάποιον διορισμένο από τον Κύριο Χριστιανό, ώστε όλα να γίνουν με Εκκλησιαστική τάξη.

Ακόμα και τότε όμως, ο απόστολος Παύλος, δεν αρκέστηκε στην αποστολή του απ' ευθείας από τον Κύριο. Κατόπιν αποκαλύψεως, αναζήτησε τους προ αυτού αποστόλους, ώστε να πάρει και απ' αυτούς εξουσία για την αποστολή του να κηρύξει στα έθνη. Η αφήγηση βρίσκεται στους Γαλάτας 2/β΄ 1 - 10: "Έπειτα ...ανέβην εις Ιεροσόλυμα... κατά αποκάλυψιν. Και ανεθέμην αυτοίς το ευαγγέλιον ό κηρύσσω εν τοις έθνεσιν, κατ' ιδίαν δε τοις δοκούσιν, μή πως εις κενόν τρέχω ή έδραμον. ...και γνώντες την χάριν την δοθείσάν μοι, Ιάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης, οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί και Βαρναβά κοινωνίας..."

Το ίδιο ακριβώς συνέβει, όταν ο Κύριος έστειλε τον Πέτρο στον Κορνήλιο. Δεν έστειλε ο Κύριος το Άγιο Πνεύμα ανεξάρτητα, αλλά πρώτα έστειλε τον Πέτρο, ώστε να τον βαπτίσει κιόλας. (Πράξεις 10/ια΄ 44 - 48).

Και στην Αντιόχεια όμως, όταν το Άγιο Πνεύμα έστειλε τον Παύλο και το Βαρνάβα σε αποστολή, αυτό έγινε αφού πρώτα οι έχοντες την εξουσία, επέθεσαν πάνω τους τα χέρια τους. (Πράξεις 13/ιγ΄ 1 - 3).

Με τη σειρά του και ο απόστολος Παύλος, επέθεσε τα χέρια στον Τιμόθεο, για να του δώσει εξουσία να εκτελέσει έργο Επισκόπου στην Έφεσο: "Αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα τού Θεού, ό εστιν εν σοι δια τής επιθέσεως τών χειρών μου". (Β΄ Τιμόθεον 1/α΄ 6).

Με τον ίδιο τρόπο, τόσο ο Τιμόθεος, όσο και ο Τίτος στην Κρήτη, είχαν την εξουσία να χειροτονούν Πρεσβυτέρους. (Α΄ Τιμόθεον 5/ε΄ 17 - 20. Τίτον 1/α΄ 5).

Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος τού 2ου αιώνα: "Χωρίς (έγκριση) επισκόπου ούτε βάπτισμα επιτρέπεται..." (Σμυρναίους 8). "(Η Ευχαριστία) είναι μία, υπό τον Επίσκοπον ούσα". (Μαγνισιείς 6-7).

Δεν είναι λοιπόν οι λειτουργίες τής Εκκλησίας για τον καθένα που πιστεύει στο Χριστό, αλλά πρέπει πρώτα ο λειτουργός, να λαμβάνει εξουσία από αυτούς που την έχουν, και που μπορούν να του τη μεταδώσουν. Ας σοβαρευτούν λοιπόν, όλοι εκείνοι που αυθαίρετα ενεργούν λειτουργίες τής Εκκλησίας, και ας ζητήσουν την εξουσία αυτή, από τους έχοντες την εξουσία τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτούς που διαδέχτηκαν τους αποστόλους κατά την πρόθεση τού Κυρίου.

Ν. Μ.

Το άρθρο στα Αγγλικά