• 1. Ένας κόσμος εχθρικός για να ζει κανείς

  • Παράδειγμα 1^ο: Game over

  • Παράδειγμα 2^ο: Εφιάλτης!

  • Παράδειγμα 3^ο: Ένας γάμος κάπου μακριά

  • Παράδειγμα 4^ο: Ο μετανάστης

  • Παράδειγμα 5^ο: Ένα παιδί

• 2. Ένας παράλληλος κόσμος

• 3. Ξύπνα στον πραγματικό κόσμο! Αναστήσου!

1. Ένας κόσμος εχθρικός για να ζει κανείς

Έρχονται στη ζωή μας περίοδοι δύσκολες, που τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον θρυμματίζονται. Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει από την αναμονή ενός δυσοίωνου μέλλοντος, γεμάτου κινδύνους και απειλές. Όνειρα και κόποι μας ζωής μοιάζουν να σωριάζονται σε ερείπια, και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, ξαφνικά μετατρέπονται σε εφιάλτες. Και το χειρότερο, είναι ότι δεν μπορείς να ξυπνήσεις! Γιατί η απειλή δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματική!

Ο συνταξιούχος που εργαζόταν μια ζωή, για να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς στα γεράματά του, βλέπει να του αρπάζουν ληστρικά τους καρπούς τών κόπων του. Σε μια ηλικία που αρχίζουν τα έντονα προβλήματα, ακόμα και στο ίδιο του το φθαρμένο σώμα, βλέπει να του στερούν τη δυνατότητα να ζήσει ήσυχα τα τελευταία χρόνια που του μένουν. Οι νέοι βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς τη δυνατότητα να ονειρευτούν κάτι καλύτερο. Οι οικογενειάρχες τρέμουν στον κίνδυνο, να δουν την οικογένειά τους να στερείται τα αναγκαία τής ζωής, και να χάνει ακόμα και τα στοιχειώδη μέσα, αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ακόμα και οι πλούσιοι, βλέπουν ορατό τον κίνδυνο να στερηθούν τον τρόπο ζωής στον οποίο έμαθαν να ζουν, και να χάσουν όλα εκείνα για τα οποία ένιωθαν υπερήφανοι και επιτυχημένοι. Όλοι νιώθουν την αβεβαιότητα τού "αύριο" σαν μια απειλητική σκιά που μαυρίζει τη ζωή τους. Τόσο που μερικοί βλέπουν τον θάνατο σαν λύτρωση, σαν διαφυγή από έναν κακό εφιάλτη.

Καθώς διανύουμε το δυσκολότερο ίσως έτος τής κρίσης που έπληξε τη χώρα μας, (2012 που γράφθηκε το άρθρο) και βλέπουμε την απελπισία και το αδιέξοδο πολλών συνανθρώπων μας, ακόμα και ημών τών ιδίων, γίνεται όλο και σημαντικότερο να αναζητήσουμε ενίσχυση. Μια ενίσχυση που οι άρχοντες τού κόσμου αυτού, αποδείχθηκαν κατώτεροι τών περιστάσεων να μας προσφέρουν, μάλιστα μας εξαπάτησαν και πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας. Μια ενίσχυση που μόνο ο Θεός τού ουρανού μπορεί να χαρίσει, σε εκείνα τα παιδιά Του, που με πίστη δέχονται τον Λόγο Του.

Πώς θα πάρουμε λοιπόν κουράγιο να συνεχίσουμε έναν αγώνα που συχνά φαίνεται μάταιος και άκαρπος, χωρίς φως στον ορίζοντα; Πού μπορούμε να βρούμε εκείνο το "απόθεμα δυνάμεως", που χρειαζόμαστε, ώστε να μη μαυρίζει ο ορίζοντας τής ζωής μας και να μη χάνεται η χαρά τής ζωής; Ποιες εσωτερικές σκέψεις και διεργασίες, είναι αυτές που μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να συνεχίσουμε μέσα στη βιοπάλη, να ονειρευόμαστε και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον;

Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι αυτό το οποίο χρειαζόμαστε, είναι "βίωμα" που πρέπει ο καθένας μας "να το νιώσει", και όχι απλώς να το ακούσει, θα αφήσω αντί για εμένα, να μιλήσουν μερικά παραδείγματα από τα καθημερινά μας βιώματα. Και εύχομαι αυτά τα βιώματα να γεννήσουν για τον καθένα μας προσωπικά, ΠΙΣΤΗ. Μια σώζουσα πίστη, που είναι ικανή να μας δώσει δύναμη να συνεχίσουμε να ζούμε!

Παράδειγμα 1^ο: Game over

Βρίσκεσαι μπροστά στην οθόνη τού υπολογιστή σου, απορροφημένος σε ένα παιχνίδι. Με κόπο και μαεστρία υπερνικάς τις δυσκολίες και τις παγίδες τού παιχνιδιού. Όλη σου η προσοχή είναι στραμμένη στο "απροσδόκητο" που σε περιμένει στην επόμενη στροφή. Οι αντίπαλοι γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι, καθώς ανεβαίνεις ένα - ένα τα επίπεδα τού παιχνιδιού, και σκαρφαλώνεις σε όλο και πιο δύσκολες "πίστες".

Μπορεί να έχεις αγωνισθεί πολύ για να φθάσεις εκεί που έφτασες. Να έχεις δαπανήσει πολύ κόπο και χρόνο, και κουραστική εξάσκηση. Κι όμως, έρχεται η στιγμή που μια απροσεξία, μια αδεξιότητα, ένας απρόβλεπτος κίνδυνος, φέρνουν το τέλος τού παιχνιδιού. Και βλέπεις να σου γράφει με μεγάλα γράμματα στην οθόνη: "game over" ("το παιχνίδι τελείωσε"). Βλέπεις με απογοήτευση τον "κακό" που σε νίκησε, να απολαμβάνει θριαμβευτικά τη νίκη του στην οθόνη, έχοντας καταστρέψει τους κόπους σου στο παιχνίδι. Αλλά δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα. Το παιχνίδι τελείωσε! Έχασες!

Όμως, με τη σειρά σου χαμογελάς! Στο κάτω - κάτω, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι! Εσύ όμως ζεις στον πραγματικό κόσμο. Εδώ, σε αυτό τον πραγματικό κόσμο, το ότι έχασες, δεν έχει καμία σημασία! Εδώ ακόμα και η ήττα, δεν είναι παρά μέρος τής άθλησης ενός παιχνιδιού! Εδώ ο "κακός" τού παιχνιδιού που σε νίκησε, δεν έχει καμία αξία! Είναι απλώς ανύπαρκτος! Εδώ, στον πραγματικό κόσμο, εσύ είσαι αυτός που θα επιλέξει το αν και το πότε θα ξαναδώσει υπόσταση στους πλασματικούς χαρακτήρες τού παιχνιδιού.

Κλείνεις το παιχνίδι και απομακρύνεσαι από την οθόνη ξένοιαστος, για να ζήσεις κάτι άλλο, πιο αληθινό, στον πραγματικό κόσμο, στην αληθινή ζωή!

Παράδειγμα 2^ο: Εφιάλτης!

Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Δεν υπάρχει επανόρθωση. Τα πάντα γύρω σου είναι εχθρικά, και όσα αγαπάς χάνονται. Η απώλεια είναι αβάσταχτη, και δεν ξέρεις πώς να την αντέξεις. Τόσο, που σκέφτεσαι: "Μακάρι να ήταν εφιάλτης!" "Ή μήπως είναι;"

Ανοίγεις τα μάτια σου, και βλέπεις το ήσυχο γνώριμο δωμάτιο τού σπιτιού σου. Ο ήλιος ίσως έχει αρχίσει να φωτίζει μέσα από τις γρίλιες, και χαρούμενα κελαηδήματα πουλιών φθάνουν στ' αφτιά σου. Η καρδιά σου κλωτσάει ακόμα με αγωνία στο στήθος σου, όμως εσύ χαμογελάς: "-Δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης! Δόξα τω Θεώ! Όνειρο ήταν!"

Στήνεις τα αφτιά σου στα κελαηδήματα τών πουλιών, και ήδη αρχίζεις να απολαμβάνεις τη νέα μέρα που ξημέρωσε ο Θεός, σε αυτό τον πραγματικό, όμορφο, αληθινό κόσμο.

Παράδειγμα 3^ο: Ένας γάμος κάπου μακριά

Είσαι σε μια νεανική ηλικία, και ερωτευμένος! Από καιρό πολιορκούσες το πρόσωπο που αγάπησες, και επιτέλους το κέρδισες! Ο γάμος ετοιμάζεται, και το μεγάλο όνειρο σύντομα θα γίνει πραγματικότητα. Επιτέλους, θα ζήσεις με το ταίρι που αγάπησες και πόθησες! Μια ζωή μαζί!

Όμως υπάρχει μια σκιά μέσα σου, που κάπως χαλάει την ειδυλλιακή αυτή εικόνα: Πρέπει να ζήσετε μακριά! Μακριά από τους γονείς, από τα αδέλφια, τους συγγενείς και τους φίλους μιας ζωής. Οι συνθήκες εργασίας απαιτούν αυτό τον χωρισμό από όσα αγάπησες.

Λυπάσαι που θα τους αφήσεις πίσω. Όμως ο σύντροφός σου αναπληρώνει την απώλεια. Άλλωστε, ούτε κι αυτούς θα τους χάσεις παντοτινά. Πάλι θα τους ξαναδείς, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Τώρα όμως είναι καιρός να χαρείς τη ζωή με το ταίρι σου!

Παράδειγμα 4^ο: Ο μετανάστης

Έζησες μια ζωή στο εξωτερικό. Έκανες περιουσία, φίλους, οικογένεια... Τα χρόνια πέρασαν, και πλέον σε μια ώριμη ηλικία, έφθασε ο καιρός να γυρίσεις στην πατρίδα, για την υπόλοιπη ζωή σου.

Σκέφτεσαι με νοσταλγία τη νέα σου πατρίδα που έζησες μια ζωή. Σκέφτεσαι τους φίλους που αφήνεις πίσω, (όπως κάποτε άφησες φίλους και συγγενείς, για να μεταναστεύσεις εκεί). Τώρα για μια φορά ακόμα νιώθεις ξεριζωμένος.

Όμως, όσο και αν λυπάσαι που τους αφήνεις, η καρδιά σου σπαρταράει με ανυπομονησία, όταν σκέφτεσαι ότι πίσω στην πατρίδα που γεννήθηκες και μεγάλωσες, θα ανταμώσεις και πάλι εκείνους τους παλιούς σου φίλους και συγγενείς που άφησες κάποτε, που τόσο τους αγαπάς και σ' αγαπούν. Και αν θέλει ο Θεός, κάποτε θα επισκεφθείς και την ξενιτειά, για να ξανανταμώσεις με τους νέους φίλους που γνώρισες εκεί στην νέα σου "πατρίδα". Τώρα όμως, είναι καιρός να ζήσεις στην αληθινή σου Πατρίδα! Και αυτό σου δίνει υπέρτερη χαρά, από τη θλίψη που νιώθεις για την απώλεια τών νέων σου φίλων.

Παράδειγμα 5^ο: Ένα παιδί

Είσαι παιδί. Δεν έχεις πάει σχολείο. Η ζωή είναι ακόμα για εσένα, μία ανεξερεύνητη άβυσσος. Έχεις μάθει πολλά, όμως αυτά που ακόμα δεν ξέρεις είναι πολύ περισσότερα! Έχεις δει πολλά. Όμως όσα δεν είδες, είναι πολλαπλάσια! Και διψάς να τα δεις και να τα γνωρίσεις!

Κάθε πρωί σηκώνεσαι με κέφι από το κρεβάτι σου, και τρέχεις με ανυπομονησία, να εξερευνήσεις αυτό τον υπέροχο, άγνωστο, τεράστιο κόσμο που είναι γύρω σου! Να γνωρίσεις νέα παιδάκια να παίξετε! Να δεις εκείνο το παράξενο πλάσμα που σου είπε ο μπαμπάς ότι θα συναντήσεις: "τον σκύλο"! Είπε ότι θα φέρει ένα ζωάκι που δεν έχεις ξαναδεί.

Και ο φίλος σου από τη διπλανή αυλή, σου είπε ότι σήμερα θα σου φέρει να παίξετε με το καινούργιο του παιχνίδι! Και θα σου δείξει φωτογραφίες από τις διακοπές του στους καταρράχτες! Και η μαμά είπε ότι θα σε μάθει να μετράς μέχρι το 10! Φοβερό! Ως το 10! Θα τα χάσουν οι φίλοι σου!

Στέκεσαι πίσω από το τζάμι και παρατηρείς τα φύλλα καθώς τα κουνά ο αέρας, και καθώς τα τσιμπολογούν τα σπουργιτάκια. Μένεις με τις ώρες να παρατηρείς τα μυρμήγκια, τις πεταλούδες, τα σαλιγκάρια, τα λουλούδια... όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που υπάρχουν γύρω σου, και που κάθε γνωριμία μαζί τους, είναι μια ανακάλυψη, μια έκπληξη και μια αγαλλίαση!

Το διπλανό παιδάκι, έχει υπέροχα ακριβά παιχνίδια. Σου αρέσουν, όμως δεν σκας και πολύ που δεν τα έχεις κι εσύ. Εσύ με ένα κλαδάκι, λίγο νερό, λίγο χώμα και τη φαντασία σου, μπορείς να φτιάξεις κόσμους ολόκληρους! Γέφυρες, σπίτια, ποτάμια... Μπορείς με λίγο πανί, να φτιάξεις μια κούκλα τόσο καλή, που θα παίζεις μαζί της περισσότερες ώρες, από όσες έπαιξες με τις ακριβές και αγοραστές!

Οι μεγάλοι συζητούν για τόσο ανούσια πράγματα, και δεν έρχονται να παίξουν μαζί σου. Όλο για δουλειές, για χρήματα, για πολιτικά, για παρεξηγήσεις... Μα πόσο παράξενοι είναι αυτοί οι μεγάλοι! Πώς δεν βλέπουν όλη αυτή την καθημερινή χαρά τής ζωής που υπάρχει γύρω; Πώς χάνουν τη χαρά όλης αυτής τής καθημερινής περιπέτειας τής ζωής, που εσύ απολαμβάνεις με τόση ευτυχία ρουφώντας κάθε της στιγμή;

2. Ένας παράλληλος κόσμος

"Αλήθεια σας λέω! αν δεν επιστρέψετε και γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία τών Ουρανών"! είπε κάποτε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. (Ματθαίος 18/ιη: 3). Βεβαίως Εκείνος μιλούσε για την ακακία, την καλοπροαίρετη πίστη, την αθωότητα και την απλότητα τών παιδιών. Όμως, για σκεφθείτε λίγο! Τι αξία έχει μια Βασιλεία, αν δεν μπορείς να τη χαρείς; Πώς μπορεί κάποιος να νιώθει αυτή τη Βασιλεία στην πληρότητά της, αν δεν βλέπει τον κόσμο γύρω του, όπως τη βλέπουν τα παιδιά; Σαν έναν υπέροχο κόσμο, γεμάτο από όμορφα μυστήρια που εντυπωσιάζουν; Πώς θα μπορούσε κάποιος, να νιώθει βασιλιάς ενός κοινότοπου, βαρετού, ακόμα και απειλητικού κόσμου;

Η Βασιλεία τών Ουρανών, δεν είναι κάτι μελλοντικό. Είναι κάτι παρόν. Ξεκινάει από τον παρόντα κόσμο, μια και ο Θεός "μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του" (Κολοσσαείς 1/α: 13). Η Βασιλεία, δεν είναι για τους Χριστιανούς, μια "επιταγή", πιθανόν "ακάλυπτη", που υπόσχεται απλά κάτι αόριστο στο μέλλον. Η Βασιλεία είναι για τους Χριστιανούς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ήδη από τον παρόντα αιώνα, από τον παρόντα κόσμο. Και όσοι τη βιώνουν, βιώνουν ήδη από τον παρόντα κόσμο τα ευεργετήματά της. Ήδη στον παρόντα κόσμο, γεύονται τον μέλλοντα αιώνα. (Εβραίους 6/στ: 4,5). "Από τις ημέρες τού Ιωάννη τού Βαπτιστή, η Βασιλεία τών Ουρανών βιάζεται, και οι βιαστές την αρπάζουν" (Ματθαίος 11/ια: 12). Και ναι! Υπάρχουν άνθρωποι που τη βιώνουν, από την παρούσα ζωή! Λέει ο απόστολος Παύλος (για τον εαυτό του): "Γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Χριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό. Και γνωρίζω αυτού τού είδους τον άνθρωπο, (είτε μέσα στο σώμα, είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει)· ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα, που δεν επιτρέπεται σε άνθρωπο να μιλήσει" (Β΄ Κορινθίους 12/ιβ: 2-4).

Ώστε λοιπόν, για εμάς τους Χριστιανούς, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, ανώτερη, που υπάρχει παράλληλα με αυτή που ζούμε. Μια πραγματικότητα στην οποία μπορεί κάποιος να "ανέρχεται" ακόμα και "μέχρι τρίτου ουρανού", και να βιώνει τον Παράδεισο, όπως ο απόστολος Παύλος! Γι' αυτό μπορούσε να βιώνει κάθε είδους προβλήματα και δυσκολίες, κι όμως να νιώθει χαρά και πληρότητα! Γι' αυτό γράφει: "σε κάθε τι συνιστώντας τον εαυτό μας ως υπηρέτες τού Θεού, με πολλή υπομονή, με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, με ραβδισμούς, με φυλακές, με ακαταστασίες, με κόπους, με αγρυπνίες, με νηστείες· ...σαν αγνοούμενοι, αλλά είμαστε καλά γνωστοί· σαν να φτάνουμε στον θάνατο, αλλά, δέστε, ζούμε· σαν να περνάμε από παιδεία, αλλά δεν θανατωνόμαστε· σαν λυπούμενοι, αλλά πάντοτε έχουμε χαρά· σαν φτωχοί, όμως πλουτίζουμε πολλούς· σαν να μη έχουμε τίποτε, όμως τα πάντα κατέχουμε" (Β΄ Κορινθίους 6/στ: 4,5,9,10). Βίωνε ο απόστολος, αυτό που είχε πει ο Κύριος Ιησούς Χριστός: "αυτά τα είπα σ' εσάς, ώστε, ενωμένοι μαζί μου, να έχετε ειρήνη. Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο" (Ιωάννης 16/ιστ: 33).

Σκεφθήτε! Δεν υπόσχεται ο Χριστός επίγειους παραδείσους. Δεν υπόσχεται επίγεια ευτυχία. Αντιθέτως! Μας ξεκαθαρίζει ότι σε αυτό τον κόσμο, θα έχουμε θλίψη! Και ο απόστολος Παύλος γίνεται ωμά σαφής, αναλύοντας πλήθος προβλημάτων, που οι Χριστιανοί βιώνουμε καθημερινά στον κόσμο αυτό. Και κανένας τους δεν μας χαϊδεύει τα αφτιά, τάζοντάς μας καλοζωία και ευημερία. Όμως μας ξεκαθαρίζουν και κάτι ακόμα: Ότι ο κόσμος αυτός, δεν είναι παρά μία μόνο από τις υπαρκτές πραγματικότητες. Μας μιλούν για τα βιώματά τους, σε έναν άλλο, ανώτερο, ευλογημένο κόσμο, στον οποίο μπορεί ο καθένας μας να αναρριχηθεί. Με κόπο και προβλήματα και θλίψη. Όμως: "Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης τού Ιησού Χριστού. Κανένας στρατευόμενος δεν εμπλέκεται στις βιοτικές υποθέσεις, για να αρέσει σ' αυτόν που τον στρατολόγησε. Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα. Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να μετέχει στους καρπούς" (Β΄ Τιμόθεον 2/β: 3-6). Πρόκειται λοιπόν για πόλεμο, για αγώνα, για ένα άθλημα σωτηρίας! Πρόκειται για "κακοπάθεια" στα πλαίσια μιας υπερπροσπάθειας, με στόχο ένα έπαθλο! Το έπαθλο τής νίκης, το έπαθλο τής Βασιλείας!

Όπως σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, όσο δυσκολότερη είναι η πίστα, τόσο περισσότερο βασανίζεται ο παίκτης να τη νικήσει, αλλά και τόσο περισσότεροι είναι οι "βαθμοί" που παίρνει, έτσι κι εδώ. Όσο δυσκολότερος είναι ο αγώνας στον παρόντα κόσμο, τόσο μεγαλύτερο είναι το έπαθλο στον ανώτερο αυτό κόσμο τής Βασιλείας τού Θεού! Και ενώ ένας άνθρωπος αυτού τού κόσμου απογοητεύεται και θλίβεται, και θεωρεί τη ζωή του "αποτυχημένη", καθώς τη βλέπει να περνάει χωρίς χαρές και άνεση και πλούτο και ευτυχία, ένας αθλητής τής Βασιλείας, μέσα από τους κόπους και τις δυσκολίες, νιώθει χαρά! Βλέπει την κάθε μέρα που περνάει, όχι σαν "αντίστροφη μέτρηση" για το θάνατο και το τέλος τής ύπαρξης, αλλά σαν μία ακόμα επιτυχία, στο άθλημα τής Χριστιανικής ζωής! Σαν μια ακόμα μέρα που πέρασε με τον Χριστό, σαν μια ακόμα μέρα που κακοπάθησε για χάρη Του, χωρίς να πάψει να τον δοξάζει για τη ζωή.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, βλέπει σαν παιδί τον κόσμο. Δεν τον βλέπει σαν εφιάλτη, που του κατατρώει τη ζωή. Τον βλέπει σαν ένα άθλημα ζωής. Νιώθει την κάθε μέρα που ζει, σαν μια ευλογία, σαν ένα δώρο. Νιώθει τον αέρα που του χαϊδεύει το δέρμα, τον ήλιο που τον θερμαίνει, το νερό που τον δροσίζει, τα λουλούδια που ομορφαίνουν τον κόσμο, (αυτό το "κόσμημα"), και ευλογεί τον Θεό, για την ίδια την εμπειρία τής ζωής! Ένας τέτοιος άνθρωπος επικεντρώνεται στις ευλογίες και στις χαρές, (ναι, τις ΜΙΚΡΕΣ χαρές) τής ζωής, που είναι τόσο άφθονες γύρω του! Και κάθε δυσκολία και αποτυχία, τη βλέπει σαν μέρος αυτής τής υπέροχης περιπέτειας, στην οποία γεννήθηκε και "παίζει" το ρόλο του.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, σαν παιδί, απλά δέχεται από τον Θεό και τις χαρές, αλλά και τις δυσκολίες. Σαν ευκαιρίες να κερδίσει το στεφάνι τής ζωής! Σαν ευκαιρίες να "πάρει πόντους" σε ένα δύσκολο άθλημα, που όμως έχει υπέρτατες αμοιβές. Σαν παιδί δέχεται με εμπιστοσύνη, (με πίστη), τον λόγο και τις υποσχέσεις τού Θεού, και τρέχει να λάβει το βραβείο! Γιατί ξέρει, ότι ο κόσμος αυτός, δεν είναι "το παν που υπάρχει". Ξέρει ότι υπάρχει και ένας άλλος, ανώτερος κόσμος, που μπορεί να τον αισθάνεται ακόμα και από τώρα! Και γνωρίζει ότι ο κόσμος αυτός, δεν είναι παρά μόνο προσωρινός, ένας "πλασματικός" κόσμος, που συχνά μας κρύβει τη θέα τού αληθινού! "Επειδή, κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο: Η επιθυμία τής σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα" (Α΄ Ιωάννου 2/β: 16,17). Ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν βλέπει την κάθε μέρα, ως "αντίστροφη μέτρηση", που τον φέρνει πιο κοντά στην ανυπαρξία. Αντίθετα, τη βλέπει σαν μία ακόμα μέρα εμπειρίας και ζωής, που τον φέρνει πιο κοντά στο βραβείο, στην πλήρη επίτευξη τού στόχου, στη νίκη εκείνη, που θα του ανοίξει την πόρτα τού αληθινού και ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΥ κόσμου τής χαράς! Και αυτή η νοοτροπία, είναι που ήδη από τον κόσμο αυτό, τού δίνει δύναμη, και χαρά, και ευτυχία, ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες και τις αποτυχίες τής παρούσας ζωής. Ο άνθρωπος αυτός, ΗΔΗ βασιλεύει μέσα στις δυσκολίες, και κατέχει την "ειρήνη τού Θεού, που υπερέχει κάθε νου" (Φιλιππισίους 4/δ: 7).

Ακόμα και ο θάνατος, δεν είναι για τον μέτοχο τής Βασιλείας, τόσο φοβερός! Φυσικά λυπάται! Όμως όχι σαν τους άλλους ανθρώπους, που δεν πιστεύουν! "Δεν θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί του" (Α΄ Θεσσαλονικείς 4/δ: 13,14). Είναι λοιπόν ο θάνατος, κάτι προσωρινό! Δεν είναι ούτε αυτός "ανεπανόρθωτος"! Είναι όπως σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, που αν και πεθαίνεις, γνωρίζεις ότι μία εντολή θα ξαναβρεθείς στην πίστα! Κι ακόμα και όταν κλείσεις το παιχνίδι, η ζωή σου δεν ταυτίζεται με τη ζωή τού χαρακτήρα τού παιχνιδιού, αλλά μπορείς παρά την ήττα, να χαρείς τη ζωή στον πραγματικό κόσμο! Την "όντως ζωή", την "αιώνια ζωή" (Τίτος 1/α: 2). Έτσι ο απόστολος Παύλος, δεν έβλεπε τον θάνατο σαν "το τέλος", αλλά σαν μια μεταβατική κατάσταση, προς έναν άλλο, ανώτερο και καλύτερο κόσμο, τον οποίο ήδη είχε ξανασυναντήσει και βιώσει: "Ξέρουμε, βέβαια, ότι, αν η επίγεια οικία τού σκηνώματός μας χαλάσει, έχουμε από τον Θεό οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώνια, στους ουρανούς. Επειδή, σε τούτο στενάζουμε, επιποθώντας να φορέσουμε ως ένδυμα το ουράνιο κατοικητήριό μας· αν και, μόλις το ντυθούμε, δεν θα βρεθούμε γυμνοί· επειδή, όσοι είμαστε μέσα σε τούτο το σκήνωμα, στενάζουμε κάτω από το βάρος του· για τον λόγο ότι, θέλουμε όχι να ξεντυθούμε, αλλά να φορέσουμε ένδυμα, ώστε το θνητό να καταβροχθιστεί από τη ζωή. Και εκείνος που μας έπλασε γι' αυτό τον σκοπό, είναι ο Θεός, ο οποίος και μας έδωσε τον αρραβώνα τού Πνεύματος. Έχοντας, λοιπόν, πάντοτε το θάρρος, και ξέροντας, ότι ενόσω κατοικούμε μέσα στο σώμα, κατοικούμε μακριά από τον Κύριο· (επειδή, περπατάμε με βάση την πίστη, όχι με βάση τα όσα βλέπουμε)· έχουμε, όμως, θάρρος, και επιθυμούμε να αναχωρήσουμε μάλλον από το σώμα, και να κατοικήσουμε κοντά στον Κύριο." (Β΄ Κορινθίους 5/ε: 1-8). Ο άνθρωπος αυτός, σαν τον νιόπαντρο, θλίβεται μεν που αφήνει τους φίλους και τους γνωστούς και τους συγγενείς πεθαίνοντας, όμως χαίρεται, γιατί θα ζει πλέον αιώνια με τον αγαπώμενο νυμφίο, τον Κύριο Ιησού Χριστό! Και μπροστά σ' αυτή τη χαρά, κάθε επίγεια θλίψη είναι πολύ μικρή και ασήμαντη.

Ένας γιος τής Βασιλείας, όταν χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο, δεν νιώθει αιώνια απώλεια. Νιώθει σαν τον μετανάστη, που για λίγο μόνο χάνει τον αγαπώμενο, και θλίβεται γι' αυτό. Αλλά που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα τον ξανασυναντήσει! Κι όταν το νήμα τής δικής του ζωής τελειώνει, δεν νιώθει "τελειωμένος". Νιώθει σαν τον μετανάστη, που αφήνει μεν τους φίλους που έζησε για τόσες δεκαετίες, αλλά που πορεύεται πίσω, στην πραγματική του Πατρίδα, την Ουράνια, εκεί που θα συναντήσει άλλα αγαπημένα πρόσωπα, που πήγαν εκεί πριν απ' αυτόν, και που τον περιμένουν εκεί. Αφήνει αυτούς εδώ, και πάει να ξαναδεί εκείνους που έφυγαν νωρίτερα και τον περιμένουν. Λυπάται που αφήνει αυτούς, χαίρεται όμως που θα συναντήσει εκείνους! Γι' αυτό, όχι μόνο δεν απελπίζεται από την εγγύτητα τού θανάτου, και την αποδημία του από την επίγεια πατρίδα, αλλά "Τώρα, όμως, επιθυμεί μια καλύτερη, δηλαδή, επουράνια· γι' αυτό, ο Θεός δεν ντρέπεται γι' αυτόν, να λέγεται Θεός του· επειδή, ετοίμασε γι' αυτόν πόλη" (Εβραίους 11/ια: 16).

Κανένας εφιάλτης τής παρούσας ζωής δεν είναι ικανός να στερήσει τη χαρά, τών "βιαστών τής Βασιλείας". Γιατί γνωρίζουν, ότι όσο φοβερός κι αν φαίνεται ο εφιάλτης τής παρούσας ζωής, δεν είναι παρά ένα όνειρο. Ξέρουν ότι "όλα αυτά διαλύονται" (Β΄ Πέτρου 3/γ: 11), σαν ένα κακό όνειρο, και όπως γίνεται μ' έναν εφιάλτη που το φως τής ημέρας τον κάνει και ξεχνιέται, "δεν θα υπάρχει μνήμη των προηγούμενων ούτε θάρθουν στον νου" (Ησαΐας 65/17). Γιατί "ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν" (Αποκάλυψη 21/κα: 3,4).

3. Ξύπνα στον πραγματικό κόσμο! Αναστήσου!

Ίσως φίλε μου είσαι ένας φτωχός βιοπαλαιστής. Ίσως πέρασες τη ζωή σου εργαζόμενος σκληρά, ελπίζοντας πάντοτε για κάτι καλύτερο, και αναβάλλοντας για το μέλλον "τις καλύτερες ημέρες που θα 'ρθουν", που όμως ποτέ δεν ήρθαν! Και βλέπεις πίσω, τη ζωή σου, και ήταν με μικρές χαρές, και πολλές θλίψεις. Και βλέπεις μπροστά, και δεν υπάρχει πια ζωή για σένα, και τα χρόνια σου περνούν γρήγορα σαν άνεμος! Ίσως νιώθεις οργισμένος και απογοητευμένος. Ίσως νιώθεις την ανικανοποίητη απώλεια μιας ζωής, που δεν σε άφησαν οι θλίψεις και τα προβλήματα να τη χαρείς.

Σκέψου φίλε μου! Ζεις! Είσαι εδώ! Αυτό είναι από μόνο του ένα ανεκτίμητο δώρο! Μπορείς ακόμα και νιώθεις τον ήλιο, το κύμα, τα λουλούδια, την αγάπη τών συνανθρώπων σου! Μπορείς ακόμα να προσεύχεσαι στον Πλάστη, και αυτό κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει ποτέ! Και το κυριότερο, μπορείς ακόμα να Του ζητήσεις μια θέση στον δικό Του χαρούμενο κόσμο! Έζησες μια δύσκολη ζωή, που δεν σου έδωσε όσα πιστεύεις ότι σου χρωστούσε. Αν λοιπόν αθλήθηκες νόμιμα, τα δικαιούσαι! Και Εκείνος δεν θα σε αδικήσει! Κι αν ακόμα νιώθεις ανάξιος για όλα αυτά τα δώρα, τόσο το καλύτερο! Γιατί ούτε αδικημένος πρέπει να αισθάνεσαι, αλλά βρίσκεσαι και σε μετάνοια! Και Εκείνος που σε έπλασε το εκτιμάει, και σε συγχωρεί. Όσο ακόμα ζεις, ζήτησέ Του συγνώμη, και συνέχισε το χρόνο που σου μένει, να τον βαδίζεις κοντά Του. Και εκείνος, να είσαι σίγουρος, ότι θα δώσει στον εργάτη τής τελευταίας ώρας, όσα θα δώσει και σ' αυτόν που εργάσθηκε από το πρωί στο χωράφι τής Βασιλείας Του! (Ματθαίος 20/κ: 14). Γιατί είναι μακρόθυμος, και πολυέλαιος, και αγάπη.

Σκέψου φίλε μου, ότι μπορεί να μην είχες πλούτη στη ζωή αυτή, ούτε άνεση, ούτε ευτυχία. Όμως και γι' αυτούς που έχουν: "ο υπόλοιπος καιρός είναι σύντομος· ώστε, και εκείνοι που έχουν γυναίκες, να είναι σαν να μη έχουν· και εκείνοι που κλαίνε, σαν να μη κλαίνε· και εκείνοι που χαίρονται, σαν να μη χαίρονται· και εκείνοι που αγοράζουν, σαν να μη τα έχουν σε κατοχή· και εκείνοι που μεταχειρίζονται τούτο τον κόσμο, σαν να μη τον μεταχειρίζονται καθόλου· επειδή, το σχήμα τούτου τού κόσμου παρέρχεται" (Α΄ Κορινθίους 7/ζ: 29-31). Σκέψου ότι ακόμα και αν είχες ζήσει 1000 χρόνια πλούτου και ευτυχίας, ο χρόνος δεν σταματάει! Κάποτε κι αυτά τα χρόνια θα περνούσαν και θα τελείωναν. Και τι θα απέμενε; "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης"! είπε ένας άνθρωπος που έζησε τις χαρές τού κόσμου σε μέγιστο βαθμό (Εκκλησιαστής 1/α: 2). Και ποιο το όφελος αν κάποιος περάσει στην ανυπαρξία, όσα χρόνια και αν γλέντησε; και είναι καλύτερος ένας νεκρός πλούσιος, από έναν ζωντανό φτωχό; Τι απομένει απ' αυτό τον κόσμο; ΤΙΠΟΤΑ! Όμως ο υπόλοιπος χρόνος τού καθενός μας είναι σύντομος. Και η ανθρώπινη ζωή κυλάει σαν το νερό και χάνεται. Και αν το σκεφθείς αυτό, θα πάψεις να νιώθεις αδικημένος. Και τότε, σαν το μικρό παιδί, θα στραφείς προς τον ήλιο και τη θάλασσα, και τα λουλούδια, και τα πουλάκια, και θα νιώσεις χαρά, που είσαι ακόμα εδώ, και μπορείς να ρουφάς την κάθε σου στιγμή. Γνωρίζοντας, ότι και αυτός ο κόσμος, (το κόσμημα), ακόμα και όταν τελειώσει, δεν θα πάψεις να υπάρχεις. Αλλά είναι στο χέρι σου, να βιώσεις έναν άλλο, ανώτερο καλύτερο!

Πάψε να νιώθεις λοιπόν αδικημένος, αλλά όσο λίγα κι αν έχεις, νιώσε προνομιούχος! Γιατί έζησες εδώ, γιατί είσαι ακόμα εδώ, και κυρίως, γιατί μπορείς ακόμα να διεκδικήσεις το βραβείο τής αιώνιας ζωής!

Πάψε να νιώθεις αγιάτρευτη θλίψη για όσους έχασες στο θάνατο. Αλλά σκέψου ότι πρώτοι αυτοί μετανάστευσαν στον νέο εκείνο κόσμο, και σε περιμένουν. Και τότε, ίσως μετράς το χρόνο που σου απομένει, όχι με αίσθηση απογοήτευσης και απώλειας τής ζωής, αλλά με ανυπομονησία, γιατί θα τους συναντήσεις, και σε περιμένουν!

Πάψε να νιώθεις φόβο για τον θάνατο. Γιατί γνωρίζεις ότι εκεί σε περιμένουν όχι μόνο όσοι αγαπάς, και έφυγαν πριν από σένα, αλλά σε περιμένει κι ο Πλάστης σου! Και σ' αγαπάει! Και είναι δίκαιος, και ξέρει να αποδίδει δικαιοσύνη. Αυτή που σου στέρησαν οι άνθρωποι!

Πάψε να αγκιστρώνεσαι στον κόσμο αυτό. Γιατί δες, ήδη τρίζει! Και τα θεμέλιά του δεν είναι σταθερά. Και μάθε να τον μεταχειρίζεσαι, όχι σαν "αυτοσκοπό", αλλά σαν μέσο για κάτι καλύτερο και ανώτερο, για τον νέο αιώνιο και άφθαρτο κόσμο  τού Θεού, επειδή "σύμφωνα με την υπόσχεσή του, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί" (Β΄ Πέτρου 3/γ: 13).

Πάψε φίλε μου να ζεις για τα "δικαιώματά σου", και ζήσε για τις "υποχρεώσεις σου" προς τους συνανθρώπους σου. Γιατί αν πράγματι στερήθηκες στη ζωή σου, και δεν απέλαβες όσα έδωσες, αυτό σημαίνει ότι ΕΔΩΣΕΣ προς άλλους! Κι ενώ στερήθηκες, έδινες! Και το κεφάλαιο αυτό, κανείς δεν θα σου το στερήσει, και οι τόκοι του αυξήθηκαν τόσο, που σου εξασφαλίζουν "θησαυρούς στον ουρανό" (Ματθαίος 6/στ: 19). Δες πίσω σου όσα πρόσφερες στους συνανθρώπους σου, και νιώσε τη χαρά τής προσφοράς. Γιατί η χαρά αυτή είναι μεγαλύτερη, από τη χαρά τής ατομικής σου απόλαυσης. "Και τα έργα σου σε ακολουθούν" (Αποκάλυψη 14/ιδ: 13).

Έτσι λοιπόν, αν είδες στην οθόνη αυτού τού κόσμου να γράφει: "game over", και ένιωσες ότι το παιχνίδι τής ζωής αυτής χάθηκε, απλά κλείσε τις παρτίδες σου με αυτό τον κόσμο, και σήκω χαρούμενος στον στον πραγματικό, γνωρίζοντας ότι αυτός ο κόσμος, δεν είναι παρά ένα άθλημα, ένα παιχνίδι που έχει ένα τέλος. Ενώ ο πραγματικός αιώνιος! Και αν νιώθεις ότι η ζωή σου έγινε εφιάλτης, άνοιξε τα μάτια σου στη Βασιλεία τού Θεού και αναστήσου! "Και, μάλιστα, γνωρίζοντας τον καιρό ότι είναι ήδη ώρα να εγερθούμε από τον ύπνο· επειδή, η σωτηρία βρίσκεται σε μας πλησιέστερα, παρά όταν πιστέψαμε. Η νύχτα προχώρησε, η δε ημέρα πλησίασε· ας απορρίψουμε, λοιπόν, τα έργα τού σκότους, και ας ντυθούμε τα όπλα τού φωτός. Ας περπατήσουμε με ευπρέπεια, όπως σε ημέρα· όχι σε γλεντοκόπια και μέθες, όχι σε κρεβάτια και ασέλγειες, όχι σε φιλονικία και φθόνο. Αλλά, ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε για τη σάρκα, στο να εκτελείτε τις επιθυμίες της" (Ρωμαίους 13/ιγ: 11-14).

Δες τον κόσμο αυτό στην πραγματική του διάσταση. Όχι ως "το παν", αλλά ως το "μη ον", που σου δίνει τα μέσα, να φθάσεις στο "ον". Ως το στίβο εκείνο, που θα σου δώσει το εισιτήριο στην πραγματική ατελεύτητη ζωή. Και τότε δεν θα ανησυχείς και δεν θα απογοητεύεσαι, και δεν θα θλίβεσαι μέχρι θανάτου. Αλλά κάθε θλίψη σου, θα συνοδεύεται από την "ειρήνη του Θεού, που υπερβαίνει κάθε νου" (Φιλιππισίους 4/δ: 7). Και τότε, θα δεις να γίνεται καλύτερη ακόμα και αυτή η θλιβερή ζωή σου! Και τότε δεν θα νιώθεις μόνος, γιατί "αν εσύ, γνωρίζεις να δίνεις καλά πράγματα στα τέκνα σου, δεν ξέρει ο Θεός τις ανάγκες σου;" (Ματθαίος 7/ζ: 11). Και όταν δεν θα νιώθεις μόνος, θα βρεις μέσα σου αποθέματα δύναμης, που ποτέ δεν γνώριζες ότι διαθέτεις! Και θ' αρχίσεις να γεύεσαι τη Βασιλεία, ήδη από αυτό τον κόσμο. Και η ζωή σου θα αλλάξει.

Ίσως όμως φίλε μου, πεις ότι δεν τα πιστεύεις αυτά. Πως ένας είναι ο κόσμος, και πως δεν υπάρχει κάτι άλλο ανώτερο. Και πως πράγματι, κάθε στέρηση σ' αυτό τον κόσμο, αποτελεί αιώνια απώλεια, μια και με τον θάνατο δεν υπάρχει ανταμοιβή, και όσα δεν ζήσει κάποιος, τα χάνει για πάντα.

Τότε όμως φίλε μου, αν δεν πιστεύεις, η δύναμη αυτή και το κουράγιο που δίνει η πίστη, είναι πράγματα που τα στερείσαι. Και η στέρησή σου είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί ποτέ δεν θα δικαιωθείς για κάθε αδικία που υπέστης στον κόσμο αυτό. Κι ούτε ποτέ θα έχεις, πράγματα που θα μπορούσες να απολαύσεις και δεν τα απόλαυσες. Τότε δικαίως νιώθεις απελπισμένος και μόνος.

Τότε, η μόνη ίσως συμβουλή για σένα, θα ήταν η εξής: Επικεντρώσου σε όσα έχεις, και όσα απόλαυσες, και πάψε να σκέφτεσαι όσα στερήθηκες. Απόλαυσε την κάθε στιγμή αυτού τού κόσμου, σαν παιδί κι εσύ. Τώρα που ακόμα ζεις, νιώσε χαρούμενος ακόμα και για τα μικρά, γιατί αυτό που ζεις, είναι ανεπανάληπτο, και κάποτε τελειώνει...

Και ίσως, απολαμβάνοντας όσα καλά βιώνεις, νιώσεις ευγνωμοσύνη. Ίσως κάποτε καταλάβεις, ότι κάθε καλό δώρο, είναι δώρο αγάπης από κάποιον που σ' αγαπά, και που σε περιμένει. Και ίσως τολμήσεις να του μιλήσεις από καρδιάς, και να του πεις ένα ευχαριστώ! Και τότε, ίσως νιώσεις λίγο απ' αυτό που τώρα δεν εννοείς και δεν πιστεύεις. Και τότε θα ξυπνήσεις απ' τον εφιάλτη στον οποίο εγκλωβίσθηκες. Και τότε θα χαμογελάσεις, και η ζωή σου θα αποκτήσει για πρώτη φορά πληρότητα και ευτυχία!

N. M.