Όταν γίνονται διάφορα τραγικά γεγονότα και δυστυχήματα είμαστε πάντοτε έτοιμοι να κάνουμε αρνητικές αξιολογικές κρίσεις και να αποδίδουμε την αιτία στην τιμωρία τού Θεού, λόγω τών αμαρτιών αυτών που αδικούνται ή σκοτώνονται κατά τα γεγονότα.

Κατ’ αρχάς είναι παράτολμο να αποδίδουμε στον Θεό τα αποτελέσματα τών δυστυχημάτων, γιατί πολλά από αυτά οφείλονται στην κακή χρήση τής ελευθερίας τού ανθρώπου, η οποία ελευθερία τού ανθρώπου δεν καταργείται από τον Θεό. Δεν είναι δυνατόν όλα τα γεγονότα να αποδίδονται στον Θεό και να αναιρείται η επιλογή που κάνει ο άνθρωπος.

Επίσης, δεν πρέπει να παρουσιαζόμαστε ότι με τις απόψεις μας γνωρίζουμε το θέλημα τού Θεού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρωμ. ια΄, 34).

Όταν αποφαινόμαστε ότι αυτό έγινε επειδή ο Θεός το ήθελε, δείχνει μια θρασύτητα στο να εισερχόμαστε μέσα στον νου τού Θεού και να γνωρίζουμε το πώς και γιατί ενεργεί κάθε φορά. Έτσι, πρέπει να αποφεύγουμε να εκφράζουμε απόλυτες απόψεις για το τι θέλει ο Θεός και γιατί ο Θεός προέβη σε κάποιες ενέργειες.

Έπειτα, ως προς τα διάφορα δυστυχήματα που προκαλούνται από διάφορα φυσικά ή κοινωνικά γεγονότα υπάρχει μια απάντηση που έδωσε ο Χριστός σε σχετική ερώτηση τών ανθρώπων τής εποχής του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς διηγείται ότι κάποιοι πλησίασαν τον Χριστό και τού ανέφεραν το γεγονός κατά το οποίο ο Πιλάτος σκότωσε μερικούς Γαλιλαίους την ώρα που πρόσφεραν θυσία και έτσι το αίμα τους αναμείχθηκε με το αίμα τών ζώων που θυσιάζονταν. Ο Χριστός απάντησε: «Δοκείτε ότι οι Γαλιλαίοι ούτοι αμαρτωλοί παρά πάντας τους Γαλιλαίους εγένοντο, ότι τοιαύτα πεπόνθασιν; ουχί, λέγω υμίν, αλλ εάν μη μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ΄, 1-3). Ο Χριστός με την απάντηση που έδωσε δεν αμνήστευσε την αμαρτία τών συγκεκριμένων Γαλιλαίων, αλλά τους βεβαίωσε ότι όλοι θα πάθουν τα ίδια, εάν δεν μετανοήσουν.

Συνέχισε ακόμη με το να αναφέρη το γεγονός που ένας πύργος στο Σιλωάμ έπεσε και σκότωσε δεκαοκτώ ανθρώπους. Είπε ο Χριστός: «Ή εκείνοι οι δέκα και οκτώ, εφ ους έπεσεν ο πύργος εν τω Σιλωάμ και απέκτεινεν αυτούς, δοκείτε ότι ούτοι οφειλέται εγένοντο παρά πάντας τους ανθρώπους τους κατοικούντας εν ῾Ιερουσαλήμ;». Και επιλέγει: «Ουχί, λέγω υμίν, αλλ εάν μη μετανοήσητε, πάντες ομοίως απολείσθε» (Λουκ. ιγ΄, 4-5). Ο Χριστός καλεί όλους τους ανθρώπους σε μετάνοια, η οποία είναι προσωπική και καθολική. Όλοι αμαρτάνουμε καθημερινά και γινόμαστε αίτιοι τών καταστάσεών μας, αφού η αμαρτία έχει σωματικές και κοινωνικές συνέπειες, είναι αποστασία από τον Θεό, ο Οποίος είναι η πηγή τής ζωής. Και αφού ο Χριστός είπε αυτόν τον λόγο και τους κάλεσε σε μετάνοια, είπε την παραβολή τής ακάρπου συκής. Σύμφωνα με αυτήν κάποιος εφύτευσε στο αμπέλι μια συκιά, η οποία δεν παρήγαγε καρπούς. Είπε στον αμπελουργό να την κόψη για να μη αχρηστεύη τον τόπο. Και ο αμπελουργός είπε στον Κύριό του: «Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κόπρια. καν μεν ποιήση καρπόν· ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν» (Λουκ. 6-9).

Το συμπέρασμα είναι ότι, όταν γίνονται κάποια τραγικά γεγονότα, δεν πρέπει να αποδίδουμε τον θάνατο τών ανθρώπων στην δική τους αμαρτία, αλλά να μετανοούμε εμείς, γιατί απομακρυνθήκαμε από τον Θεό, για να μη πάθουμε τα ίδια. Να αποφεύγουμε να κάνουμε κρίσεις για την κρίση τού Θεού, γιατί δεν γνωρίζουμε για ποιόν λόγο ο Θεός επέτρεψε να γίνη κάτι. Άλλωστε, ένα είναι το θέλημα τού Θεού, που άλλοτε είναι κατ’ ευδοκίαν και άλλοτε είναι κατά παραχώρηση και οικονομία.

Επομένως, από τα διάφορα γεγονότα που γίνονται πρέπει να προβληματιζόμαστε, να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που υποφέρουν και προ παντός να μετανοούμε, γιατί η αμαρτία καθενός έχει κοινωνικές, εθνικές και παγκόσμιες συνέπειες.

Ν. Ι.