Ποια θα μπορούσε να είναι σήμερα μια ρεαλιστική (όχι ρητορική) πολιτική αντίδραση στον επαρχιωτισμό που έχει επιβάλει στην Ελλάδα ο εθνικιστικός κρατισμός;

Το ερώτημα προϋποθέτει ενεργό ικανότητα πολιτικού προβληματισμού. Επομένως, δεν αφορά τους παγιδευμένους σε λιμνάζουσες ιδεολογίες ή στην ασκεψία της κομματικής στράτευσης. Προϋποθέτει τη μετάθεση σε επίπεδο πολιτικής λογικής και πολιτικού αισθητηρίου πέρα από τον τρέχοντα κομματισμό και τα ιδεολογικά ψυχολογήματα που τον συντηρούν.

Πρώτη, λοιπόν, ρεαλιστική πολιτική αντίδραση στον εθνικιστικό επαρχιωτισμό θα μπορούσε να είναι η πρωτοβουλία για την κατάργηση του αυτοκεφάλου της ελλαδικής Εκκλησίας, την εκκλησιαστική συνένωση του Ελληνισμού κάτω από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Οι άσχετοι θα αντιτάξουν ότι πρόκειται για θέμα θρησκευτικών θεσμών, προϋποθέτει συναίνεση των παραγόντων του εκκλησιαστικού βίου, δεν αρκεί η πολιτική βούληση. Ξεχνούν ότι αυτοκεφαλία της ελλαδικής Εκκλησίας ήταν από τα πρώτα μέτρα στανικής επιβολής του Κοραϊσμού στο ελάχιστο τότε τμήμα των απελευθερωμένων Ελλήνων, θεμελιώδης προϋπόθεση εγκαθίδρυσης του εθνικιστικού κρατισμού. Ηταν από τα πρώτα καίρια πλήγματα για την εξουδετέρωση του ελληνικού κοσμοπολιτισμού, τον μετασχηματισμό του Ελληνισμού σε βαλκανική επαρχία. Με την ίδια, επομένως, λογική «ο τρώσας και ιάσεται» σε πολιτικό επίπεδο.

Ο εθνικιστικός Ελληνισμός σήμερα είναι εκκλησιαστικά, δηλαδή πολιτιστικά, κατακερματισμένος. (Απαλλάξαμε εκ προοιμίου από τον κόπο του πολιτικού εδώ προβληματισμού όσους αποκλείεται να αντιληφθούν το αυτονόητο, αυτό «δηλαδή»: Να αντιληφθούν ότι πολιτισμός σημαίνει ενεργό ετερότητα και όχι επιδόσεις μιμητισμού, ότι η ενεργός ετερότητα προϋποθέτει άξονα «νοήματος» βιωματικά ένσαρκον σε Παράδοση – δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς Παρθενώνα ή Αγιά - Σοφιά.) Κατακερματισμένος λοιπόν ο Ελληνισμός σήμερα μέσα στα στενά κρατικά του σύνορα, διαιρεμένος σε πέντε (5) εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες: Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας, Ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης, Μητροπόλεις Δωδεκανήσου υπαγόμενες στην Κωνσταντινούπολη, «Νέες Χώρες» προσωρινά παραχωρημένες στην Εκκλησία της Ελλάδας, Αγιον Ορος. Χώρια η ανά τον κόσμο διασπορά των Ελλαδιτών, που ποιμαίνεται κατά μέγιστο ποσοστό από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το στελεχώνει.

Εκκλησιαστική λοιπόν ενοποίηση του Ελληνισμού, εγκεντρισμός του στη δυναμική της οικουμενικότητας του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Παράλληλα, επικέντρωση των πολιτικών και διπλωματικών στοχεύσεων σε ένα ζητούμενο: Αυτό που για δικούς τους λόγους απαίτησαν πρόσφατα (19-5-2007) τα σαράντα δύο από τα πενήντα μέλη της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των αντιπροσώπων των ΗΠΑ από τον Τούρκο πρωθυπουργό: Να αναγνωρίσει η Τουρκία την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, δηλαδή να επιτρέψει στο Πατριαρχείο να επιλέγει και να χειροτονεί τος κληρικούς του από μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας άσχετα με την εθνικότητά τους – να μην προαπαιτείται η τουρκική υπηκοότητα για την ένταξη στον κλήρο της Κωνσταντινούπολης.

Οι Κεμαλιστές, ως εθελότυφλοι εθνικιστές, δεν μπορούν να δουν την ελληνικότητα του Πατριαρχείου παρά μόνο σαν απόφυση του ελλαδικού κρατικού εθνικισμού. Ρεαλιστική πολιτική στρατηγική θα ήταν η τίμια διασάφηση, τουλάχιστον στα φερόμενα ως ισλαμικά πολιτικά κόμματα της Τουρκίας, των θεμελιωδών συντεταγμένων του πατριαρχικού θεσμού: Οτι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι εξ ορισμού ασυμβίβαστο με κάθε μορφής υποταγή ή εξάρτησή του από οποιονδήποτε εθνικιστικό κρατισμό, ελλαδικό ή κεμαλικό. Μπορεί να υπάρξει μόνο ανασαίνοντας την άπλα πολυεθνικής αυτοκρατορίας, έστω και υπόδουλο. Οτι ο σεβασμός της οικουμενικότητάς του θα ξανάδινε στην τουρκική κοινωνία (τουλάχιστον στο τμήμα της που σώζει την αίσθηση του «ιερού») άνοιγμα κοσμοπολίτικης άνεσης, ένα θεσμικό γνώρισμα αυτοκρατορικής καταγωγής και συνέχειας.

Οι δύο συγκεκριμένες, άκρως ρεαλιστικές, πολιτικές στοχεύσεις (κατάργηση του ελλαδικού αυτοκεφάλου και ελευθερία του Οικουμενικού Πατριαρχείου να προσλαμβάνει στελέχη οποιασδήποτε εθνικότητας) μπορούν να επανασυγκροτήσουν προοδευτικά στον Ελληνισμό τη χαμένη κοσμοπολίτικη συνείδησή του, έναν δεύτερο άξονα συνοχής πέρα από σύνορα. Ο πρώτος άξονας, το ελλαδικό κράτος, εξασφαλίζει τη βιωματική αναφορά του Ελληνα σε ελεύθερη γενέθλια γη (έστω δραματικά κουτσουρεμένη), μαζί και την αισθητή σύνδεση με την Αρχαία Ελλάδα. Ο δεύτερος άξονας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκτός ορίων της κρατικής ελληνικότητας, σώζει τη δυναμική του κοσμοπολιτισμού των άλλοτε Ελλήνων, την ψηλαφητή συνέχεια της ελληνικής πρότασης πολιτισμού, πάντοτε με πανανθρώπινη εμβέλεια χάρη στον αυθυπερβατικό, θυσιαστικό της χαρακτήρα.

Αν κάποιοι χαρισματικοί, έστω ελάχιστοι, από τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, έχουν ελεύθερη την ένταξη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ανοίγεται ρωγμή καίρια στα στεγανά του ελλαδικού επαρχιωτισμού και η νοο-τροπία της οικουμενικότητας επανιδρύει ερείσματα στην ελληνική κοινωνία. Εξ άλλου, με την κατάργηση της αυτοκεφαλίας, και το παραμικρό εκκλησάκι του ελλαδικού χώρου θα λειτουργεί εξ ονόματος του Πρώτου της ελληνικής οικουμενικότητας: του πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος (αυτονόητος πια) θα διαστέλλει την εκκλησιαστική καθολικότητα από τον επαρχιωτισμό της «επικρατούσας» κρατικής «θρησκείας» και οι επίσκοποι της ελλαδικής επικράτειας θα είναι επιλογές και συνοδικά μέλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τρίτο ρεαλιστικό πολιτικό εγχείρημα αντίστασης στη βαλκανιοποίηση του Ελληνισμού: μια ριζοσπαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Να απελευθερωθεί η εκπαίδευση, θεσμικά και προγραμματικά, από τον σκοταδισμό και τη μυωπία των εν Ελλάδι Κεμαλιστών, εθνικιστών και διεθνιστών (δύο όψεις του ίδιου νομίσματος), να ανασάνει από τον αναχρονιστικό, τεταρτοκοσμικό εγκλωβισμό της στη νοοτροπία του μεταπρατισμού και μιμητισμού, του φενακισμένου εκσυγχρονισμού. Με επιμονή κατά προτεραιότητα στη λογική της γλώσσας και στη λογική των μαθηματικών, αποβάλλοντας την αβάσταγη πια σαβούρα των «ενημερωτικών» (προς απομνημόνευση) πληροφοριών, να ετοιμάζει το ελληνικό σχολειό παιδιά ικανά να διαπρέψουν στα πιο διάσημα στον διεθνή στίβο πανεπιστήμια.

Γιατί μόνο η εναντίωση στον ντόπιο Κεμαλισμό (στους υπέρμαχους του άθρησκου κρατικισμού) θα αποκαταστήσει στον Ελληνα την κοσμοπολίτικη αρχοντιά του.