Ήταν η μέρα που οι ΗΠΑ έγιναν διεθνώς «ρεζίλι». Ο μύθος της ασφαλούς χώρας που μπορεί να βομβαρδίζει τους άλλους εκ του ασφαλούς, κατέρρευσε οριστικά, μαζί με τους δύο ουρανοξύστες. Σε πρώτη εντύπωση, οι ΗΠΑ ήταν ο χαμένος της υπόθεσης.

Όσο όμως οι ημέρες περνάνε, μια άλλη πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή, όλο και πιο καθαρά, όλο και πιο ανησυχητικά. Δεν είναι ο αναμενόμενος πόλεμος, ούτε το εύρος και η έντασή του, ούτε η κατάρρευση των χρηματιστηριακών δεικτών, ούτε καν τα θύματα που θα θρηνήσουμε ακόμα. Πρόκειται για μια διάχυτη ανησυχία που έχει σχέση με τα δικαιώματα του ανθρώπου, και με αυτό που ονομάζουμε: «Παγκοσμιοποίηση».

Όταν η πρώτη έκπληξη καταλάγιασε, ακόμα και άνθρωποι που μισούσαν τις ΗΠΑ, ένοιωσαν θλίψη για τα χιλιάδες θύματα, και δήλωσαν συμπαράσταση στο λαό της Αμερικής. Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, επιδόθηκαν σε ένα εντατικό κυνήγι συμμαχιών σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η δήλωση: «όσοι δεν είναι μαζί μας είναι με τους τρομοκράτες», έκανε τον κόσμο να παγώσει. Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι αλλάζει. Οι ΗΠΑ με το δίκιο του θύματος, απαιτούν τη συνεργασία όλης της ανθρωπότητας εναντίον των εχθρών τους. Ως τώρα με το προκάλυμμα του ΟΗΕ ή του ΝΑΤΟ ως διεθνούς «ειρηνευτικής» δύναμης, επενέβαιναν σε οτιδήποτε νόμιζαν ότι εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους σε όλο τον κόσμο. Τώρα όμως, κάτι άλλαξε. Με το δίκιο του αδικημένου, απαιτούν από τις άλλες χώρες την υπακοή τους, σε ο,τιδήποτε οι ΗΠΑ θεωρούν ως ωφέλιμο στον αγώνα τους κατά της τρομοκρατίας. Και με τον όρο «τρομοκρατία», εννοούν όσους ΕΚΕΙΝΟΙ θεωρούν τρομοκράτες, έστω και αν σε παλαιότερες εποχές ΕΚΕΙΝΟΙ τους είχαν εξοπλίσει.

Τι άλλαξε; Μα είναι σαφές! Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αυτοαναγορεύεται πλέον ως Παγκόσμιος Ηγέτης! Οι πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι των υπολοίπων χωρών, πρέπει να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, για να μη χαρακτηρισθούν φίλοι των τρομοκρατών. Ακόμα και ο ηγέτης του Πακιστάν, δήλωσε ξεκάθαρα στο λαό του, ότι είναι υποχρεωμένος να συμμαχήσει με τις ΗΠΑ εναντίον του καλύτερου συμμάχου  του, τού Αφγανιστάν, «για το καλό της Ισλαμικής τους χώρας». Αυτό δείχνει ξεκάθαρα τον εξαναγκασμό που υφίσταται, αντίθετα από το δικό του θέλημα, και αντίθετα από το θέλημα του λαού του. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, δήλωσε ότι ο πόλεμος της τρομοκρατίας θα χρειαστεί ίσως και 10 χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα, θα μπορεί να μπαίνει σε όποια χώρα θέλει με την πρόφαση της τρομοκρατίας, και να χτυπάει «δικαιολογημένα» όποιο στόχο θέλει, χωρίς να ρωτήσει τον κυρίαρχο λαό της χώρας.

10 ημέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα, η πληγωμένη Αμερική, έχει ήδη καθίσει στο θρόνο της Παγκόσμιας Ηγεσίας. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Με την υπόδειξη των Ταλιμπάν ως συνεργάτες των τρομοκρατών, ο αραβικός κόσμος διαιρέθηκε. Μόνο όσοι μισούσαν πολύ τους Αμερικάνους δήλωσαν χαρούμενοι από την επίθεση. Το ισλάμ έσπασε στα δύο. Σε συμμάχους της Αμερικής, και στους λίγους φανατικούς ισλαμιστές που κήρυξαν ιερό πόλεμο χωρίς ελπίδα, κατά της Αμερικής και των συμμάχων τους. Φαίνεται ότι ο καιρός διακυβέρνησης των Ταλιμπάν φθάνει στο τέλος του… Το ισλάμ πρέπει να δεχθεί και αυτό την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Πρέπει και αυτό κατ’ ανάγκην (κάποτε), να μπει στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική αγορά. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Μόνο ένα μικρό ποσοστό των αραβικών πληθυσμών ίσως θα ξεσηκωθούν, όμως θα πνιγούν στο αίμα. Το ισλάμ, η αιχμή του αντιαμερικανισμού, θα δαμαστεί.

Επειδή ο εχθρός είναι αόρατος, πρέπει τα πάντα να παρακολουθούνται όχι παράνομα όπως μέχρι σήμερα, αλλά ΝΟΜΙΜΑ. Η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων θα είναι πλέον ανοιχτό βιβλίο για τις μυστικές υπηρεσίες. Θα γνωρίζουν τον καθένα καλύτερα από την ίδια του την οικογένεια. Μόνο έτσι μπορεί να παταχθεί η τρομοκρατία. Αυτό άλλωστε μας δήλωσαν με κάθε ειλικρίνεια οι ηγέτες μας: «Πρέπει να διαλέξουμε:  ή τρομοκρατία, ή ανθρώπινα δικαιώματα». Και φυσικά το να μην υπάρχει τρομοκρατία, είναι και αυτό, ένα σοβαρό ανθρώπινο δικαίωμα.

Τελικά το τρομοκρατικό αυτό χτύπημα, ζημίωσε ή ενίσχυσε την Αμερικανική υπερδύναμη; Μάλλον την ενίσχυσε. Οι Αμερικάνοι, ενωμένοι στηρίζουν τον πρόεδρό τους στον δίκαιο αγώνα του κατά της τρομοκρατίας. Το ίδιο κάνουμε και εμείς οι λαοί της Ευρώπης. Το ίδιο και όλος ο κόσμος. Μόνο οι αθώοι νεκροί ζημιώθηκαν, και οι μέτοχοι εταιριών, αλλά μόνο προσωρινά. Το τραπεζικό σύστημα αντέχει…

Οι ΗΠΑ στο εξής αποκτούν τον απόλυτο έλεγχο του πλανήτη. Και σε εθνικό, και σε προσωπικό επίπεδο.

Άραγε είναι τόσο κακό αυτό;

Ελάχιστοι διαφωνούν, στο ότι η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να έχει και κάποια πολύ καλά αποτελέσματα στη ζωή μας. Γιατί ποιος δεν θα ήθελε έναν κόσμο στον οποίο δεν θα υπάρχουν πόλεμοι ή τρομοκρατία; Ποιος δεν θα ήθελε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπου όλοι θα ζουν σαν αδέλφια με ίσες ευκαιρίες στη ζωή και στην ευημερία; Έναν κόσμο που ο παράνομος θα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παρανομήσει γιατί τον βλέπει κάποιο αόρατο μάτι;

Όμως η σκληρή εμπειρία του παρελθόντος, μας διδάσκει για κάτι διαφορετικό. Αυτός που κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι, δεν κάνει πάντοτε δίκαιη μοιρασιά! Οι ΗΠΑ στην προκειμένη περίπτωση, μοιράζουν το δίκιο στον κόσμο με προφανή αδικία. Αυτό που για κάποιον το λένε «γενοκτονία», για κάποιον άλλο το λένε «διένεξη», ή «δικαιολογημένη άμυνα». Ο δικτατορικός ηγέτης που σε μια χώρα είναι φίλος τους, λέγεται «ηγέτης». Ένας άλλος παρόμοιος ηγέτης όμως, σε άλλη χώρα, λέγεται: «τύραννος» ή «δικτάτορας», όταν έτσι τους εξυπηρετεί. Ακόμα και όταν κάποιο κράτος έχει καταδικασθεί διεθνώς από τον ΟΗΕ για κάποιες ενέργειες, αν είναι φίλος των ΗΠΑ δεν τρέχει τίποτα. Αν είναι εχθρός τους όμως, επεμβαίνουν στα εσωτερικά του, ακόμα και χωρίς την καταδίκη του ΟΗΕ.

Όλα αυτά δείχνουν κάτι. Ότι η νέα αυτή παγκόσμια κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά με δικαιοσύνη θα κυβερνήσει. Και δεν καταλαβαίνουν, ότι αυτή ακριβώς η αδικία ήταν που όπλισε τα χέρια των εχθρών τους! Ότι οι αδικοσκοτωμένοι Αμερικάνοι (και όχι μόνο), σκοτώθηκαν εξ’ αιτίας της αδικίας των κυβερνώντων!

Μήπως οι ΗΠΑ έδειξαν να καταλαβαίνουν τη ρίζα του προβλήματος; Έδειξαν να καταλαβαίνουν ότι οι πραγματικοί αίτιοι της τραγωδίας ήταν οι ίδιοι τους οι ηγέτες, με την άδικη αντιμετώπιση των άλλων εθνών; Παραδέχτηκαν ότι τους αντιστοιχούσε μέγα μέρος της ευθύνης; Ζήτησαν συγνώμη για τους δικούς τους βομβαρδισμούς αθώων; Υποσχέθηκαν μια πιο δίκαιη αντιμετώπιση των άλλων; Παραδέχτηκαν τη μονομερή ενημέρωση του λαού των ΗΠΑ από τα Δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, κατά τις περιόδους κρίσης, όταν χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να μη φανούν τα δικά τους εγκλήματα;

Η απάντηση είναι: Όχι! Αντιθέτως, μίλησαν για το «δημοκρατικό τους έθνος», που δεχόταν επίθεση από τρομοκράτες. Μίλησαν για τη χώρα τους σαν την έδρα της «δικαιοσύνης». Είτε λοιπόν δεν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους, είτε η αδικία τους είναι τόσο μεγάλη, που μόνο κακά μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς, και από την παγκόσμια εξουσία τους.

Αλλά ας φανούμε καλόπιστοι, (μέχρι αηδίας), και ας δεχθούμε ότι αν και δεν το ομολογούν, πήραν το μάθημα, και ότι από εδώ και πέρα, θα αλλάξουν τακτική. Ας υποθέσουμε ότι όταν τελειώσουν αυτόν τον (πρώτο εδώ και δεκαετίες) δίκαιο πόλεμό τους κατά της τρομοκρατίας, θα αρχίσουν ως παγκόσμιοι ηγέτες να λειτουργούν με δικαιοσύνη. Ας υποθέσουμε ότι πράγματι οι προθέσεις τους είναι καλές, και ότι έκαναν τα εγκλήματά τους από αφέλεια. Ας υποθέσουμε ότι όταν θα έχουν πια όλο τον πλανήτη υπό την εξουσία τους, δεν θα χρειάζεται να αδικούν για τα συμφέροντά τους, μια και τα συμφέροντά τους θα είναι πλέον ίσα προς όλους. Ας υποθέσουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα παρά τη βασική αρχή του, «την επιβίωση του ισχυροτέρου», (ή για να το πούμε πιο εκλεπτυσμένα, την ανταγωνιστικότητα της αγοράς), ότι εντέλει θα καταφέρει να μοιράσει με σχετική δικαιοσύνη τον παγκόσμιο πλούτο. Μήπως αυτή η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, είναι τελικά ένα σωστό ιδανικό;

Εδώ για πρώτη φορά θα δούμε την πραγματική αιτία όλων αυτών. Γιατί ακόμα και αν αυτή η πρώτη παγκόσμια κυβέρνηση που ανατέλλει, είναι δίκαια, ακόμα και αν μια μεγάλη σειρά παρόμοιων κυβερνήσεων φέρει τη χαρά στον πλανήτη, ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ! Και φανταστείτε τι μπορεί να κάνει στον πλανήτη ένας κακός κυβερνήτης, με μια τέτοια εξουσία! Ένας κυβερνήτης που να μην έχει τον μπαμπούλα μιας άλλης ισχυρής αντίθετης δύναμης, ένας κυβερνήτης με κακές προθέσεις, που όμως θα ελέγχει όχι μόνο τα έθνη, αλλά και τον κάθε κάτοικο του πλανήτη!

Ένα μόνο όνομα έρχεται στο μυαλό μας για έναν τέτοιο ηγέτη: «Ο Αντίχριστος»!

Ίσως περάσουν 100 ή 1000 χρόνια. Όμως αυτό θα γίνει! Είναι θέμα χρόνου. Ίσως σε εκείνη την εποχή ο ηγέτης αυτός δεν θα είναι κατ’ ανάγκην Αμερικανός. Ίσως ως τότε άνθρωποι από κάθε χώρα θα εναλάσσονται στο τιμόνι της παγκόσμιας εξουσίας. Δεν έχει σημασία αν ο κακός αυτός ηγέτης θα είναι Αμερικάνος, ή Εβραίος της φυλής του Δαν, καθώς η ίδια η Αμερική είναι και αυτή ένα απλό πιόνι στο παιχνίδι της Παγκοσμιοποίησης.

Η Αμερική (από τη μια μεριά της σκακιέρας), σήμερα με την αλαζονία του «Παγκόσμιου Ηγέτη», καμαρώνει για τις δυνάμεις της, και για την πράγματι επιτυχημένη κίνηση που θα τους καταστήσει οριστικά κυρίαρχους του παιχνιδιού. Οι Άραβες από την άλλη μεριά της σκακιέρας, αν και ανήσυχοι, καμαρώνουν για το πρωτοφανές χτύπημα κατά της ισχυρότερης χώρας. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει κανείς τους, είναι ότι εδώ πρόκειται για μια ιδιόμορφη παρτίδα, όπου οι δύο παίκτες είναι κι αυτοί πιόνια! Ένας αόρατος «διεθνής μαιτρ» τους κινεί σαν μαριονέτες διευθύνοντας ο ίδιος την παρτίδα. Μετά τη θυσία των δύο πύργων του πρώτου παίκτη, προχωράει στην κατάληψη του (πετραιλαϊκού) κέντρου της σκακιέρας, και στη διάσπαση κάθε στήριξης του αντιπάλου βασιλιά. Και όταν όλα θα είναι έτοιμα, θα τοποθετήσει στη σκακιέρα το δικό του (Αντίχριστο) βασιλιά.

Είναι τόσο ικανός, που οι δύο παίκτες της σκακιέρας, δεν αντιλαμβάνονται καν την ύπαρξή του. Νομίζουν ότι οι κινήσεις είναι δικές τους, και δεν κατανοούν ότι οι ιδέες των κινήσεων προέρχονται απ’ αυτόν. Κι εκείνος καμαρώνει χαμογελώντας ειρωνικά μέσα από τους καπνούς των πύργων.

Αυτό όμως που δεν θέλει να θυμάται ο Σατανάς, είναι ότι κι αυτός παίζει σ’ ένα παιχνίδι «φορσέ».  Πρέπει να συνεχίζει να κινεί τους παίκτες της σκακιέρας, για να μη χάσει την εξουσία της παρτίδας. Ξέρει καλά, ότι μια κίνηση πριν από το ματ, πριν την οριστική επικράτηση του δικού του βασιλιά, σε αυτό το παράξενο και πολυδιάστατο παιχνίδι, θα γίνει η θυσία δύο (μαρτύρων) αξιωματικών. Και τότε θα μπει στη σκακιέρα ο πραγματικός Βασιλιάς του παιχνιδιού. Το τέλος για τον παγκόσμιο και Αντίχριστο βασιλιά του Σατανά, θα είναι ένα αιώνιο: «Ματ».