Οι ερευνητές που γνωρίζουν περισσότερα για τη γενετική και τις ομόφυλες έλξεις λένε «Δε σε έβαλαν τα γονίδιά σου να το κάνεις». Ας μελετήσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία, έχοντας κατά νου ότι πολλά από τα ακόλουθα επιχειρήματα εφαρμόζονται σε όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Αυτές οι συνοπτικές δηλώσεις ερευνώνται λεπτομερειακά στο βιβλίο: "Τα Γονίδιά μου με έβαλαν να το κάνω" των Neil Whitehead and Briar Whitehead.

Α. Η αλλαγή

Ο τεράστιος βαθμός αλλαγών στο σεξουαλικό προσανατολισμό είναι μια από τις πιο ξεκάθαρες αποδείξεις ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι εγγεγραμμένη στα γονίδιά μας ή σε οποιοδήποτε στοιχείο του βιολογικού μας περιβάλλοντος.

Μεγάλες μελέτες τώρα δείχνουν ότι:

Για τους ενήλικες

Σχεδόν οι μισοί όσων βιώνουν αποκλειστικά ομόφυλες έλξεις μετακινούνται προς την ετεροφυλοφιλία κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Για να το θέσουμε αλλιώς, το 3% του ενεργού ετεροφυλοφιλικού πληθυσμού (ανδρών και γυναικών) υποστηρίζουν ότι κάποτε ήταν αμφισεξουαλικοί ή ομοφυλόφιλοι.

Αυτές οι αλλαγές δεν προκλήθηκαν από κάποιου είδους θεραπεία, αλλά συνέβησαν «φυσικά» στη ζωή τους, για μερικούς δε πολύ γρήγορα.

Οι περισσότερες αλλαγές στο σεξουαλικό προσανατολισμό κινούνται προς την αποκλειστική ετεροφυλοφιλία.

Ο αριθμός των προσώπων που έχει αλλάξει προς την αποκλειστική ετεροφυλοφιλία είναι μεγαλύτερος από τους τρέχοντες αριθμούς αμφισεξουαλικών και αποκλειστικά ομοφυλόφιλων προσώπων αθροιστικά. Με άλλα λόγια, «οι πρώην ομοφυλόφιλοι ξεπερνούν σε αριθμό τους ενεργούς ομοφυλόφιλους».

Η αποκλειστική ετεροφυλοφιλία είναι 17 φορές πιο σταθερή από την αποκλειστική ομοφυλοφιλία για τους άνδρες και 30 φορές πιο σταθερή από την αποκλειστική ομοφυλοφιλία για τις γυναίκες. Οι γυναίκες μετακινούνται περισσότερο στο σεξουαλικό τους προσανατολισμό απ’ ό,τι οι άνδρες.

Για τους εφήβους

Οι περισσότεροι έφηβοι θα αλλάξουν από την ομοφυλοφιλία. Στην πραγματικότητα, στην ηλικιακή ομάδα των 16 προς 17, το 98% των μετακινήσεων γίνεται από την ομοφυλοφιλία και αμφισεξουαλικότητα προς την ετεροφυλοφιλία.

Οι 16χρονοι που λένε ότι βιώνουν ομόφυλες ή αμφίφυλες έλξεις είναι 25 φορές πιο πιθανό να πουν ότι βιώνουν ετερόφυλες έλξεις στα 17 τους σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους που μετά από ένα χρόνο αυτοπροσδιορίζονται ως αμφισεξουαλικοί ή ομοφυλόφιλοι.

Οι 16χρονοι που υποστηρίζουν ότι βιώνουν ετερόφυλες έλξεις θα παραμείνουν έτσι σε συντριπτικό βαθμό.

Β. Τα γονίδια

Έρευνες σε διδύμους

Αυτές οι πολύ περίπλοκες συγκρίσεις ομοζυγωτικών διδύμων και ετεροζυγωτικών διδύμων αποκλείουν με σαφήνεια το γενετικό ντετερμινισμό. Οι ομοζυγωτικοί δίδυμοι, έχοντας πανομοιότυπα γονίδια, συγκλίνουν μόνο κατά 14% στις ομόφυλες έλξεις. Αν η ομοφυλοφιλία ήταν «γενετική», οι ομοζυγωτικοί αδελφοί των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών θα ήταν επίσης ομοφυλόφιλοι στο 100% των περιπτώσεων. Στις κλασσικές έρευνες σε διδύμους, το γενετικό ποσοστό είναι κάτω από το 23% για τους άνδρες και το 37% για τις γυναίκες και μπορεί να είναι μέχρι και 10% χαμηλό.

Οι έρευνες σε διδύμους συνεχίζουν να βρίσκουν σταθερά όλο και χαμηλότερο γενετικό συντελεστή για την ομοφυλοφιλία, όσο βελτιώνεται η μεθοδολογία και τα δείγματα γίνονται μεγαλύτερα.

Όλοι έχουμε μία γενετική επιρροή στη συμπεριφορά μας τουλάχιστον κατά 10% — καθώς χωρίς γονίδια δεν μπορεί να υπάρχει καμία απολύτως ανθρώπινη συμπεριφορά. Οι έρευνες σε διδύμους δείχνουν ότι οι εξατομικευμένες αντιδράσεις σε τυχαία γεγονότα (στα οποία ο ένας ομοζυγωτικός δίδυμος αντιδρά διαφορετικά από τον άλλο) είναι μακράν ο ισχυρότερος συντελεστής της ομοφυλοφιλίας. Με άλλα λόγια, οι προσωπικές ατομικές αντιδράσεις σε τυχαία γεγονότα είναι ένας ισχυρός παράγοντας.

Άλλες έρευνες

Η σάρωση ολόκληρου του ανθρώπινου γονιδιώματος δε βρήκε κανένα ομοφυλοφιλικό γονίδιο, σε αντίθεση με τη σχιζοφρένεια (για την οποία έχουν ανευρεθεί μέχρι στιγμής 4 γονίδια που συνδέονται με το 3% των περιστατικών σχιζοφρένειας).

Κατανοώντας τη δομή και τη λειτουργία των γονιδίων, δεν προκύπτουν πειστικά μέσα με τα οποία τα γονίδια θα μπορούσαν να υπαγορεύσουν στο πρόσωπο τις ομόφυλες έλξεις (ή άλλες συμπεριφορές).

Μέχρι στιγμής, γενετικά καθοριζόμενες συμπεριφορές του τύπου «ένα γονίδιο, ένα χαρακτηριστικό» έχουν βρεθεί μόνο σε πολύ απλούς οργανισμούς. Γενικά, οι γενετιστές συμφωνούν ότι πολλά γονίδια (από τουλάχιστον πέντε ή έξι έως πολλές χιλιάδες) συμβάλλουν σε κάθε συγκεκριμένη ανθρώπινη συμπεριφορά.

Κάθε γενετική επιρροή πιστεύεται ότι είναι αδύναμη και έμμεση.

Δεν έχει βρεθεί ακόμη καμία γενετικά καθοριζόμενη ανθρώπινη συμπεριφορά. Η συμπεριφορά που μέχρι τώρα ανακαλύφθηκε ότι σχετίζεται περισσότερο με τη γενετική (η έλλειψη μονοαμινοξειδάσης που οδηγεί σε επιθετικότητα) έχει αποδειχθεί ότι ανταποκρίνεται πολύ καλά στη συμβουλευτική.

Ένα γενετικά καθοριζόμενο μοτίβο ομόφυλων έλξεων, προκαλούμενο από ένα σύμπλεγμα γονιδίων δε θα μπορούσε να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται ξαφνικά στις οικογένειες, όπως συμβαίνει. Θα εξακολουθούσε να εμφανίζετε σε κάθε γενιά επί πολλές γενεές. Είναι γενετικά μη πειστικό να υποθέσουμε ότι πολλά «ετεροφυλοφιλικά» γονίδια μπορούν να εξαφανιστούν ταυτόχρονα.

Το ανθρώπινο είδος μοιράζεται τα περισσότερα από τα γονίδιά του — μεταξύ 99,7% και 99,9%. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι εθνοτικές ομάδες έχουν τα περισσότερα από αυτά. Αυτό έχει τρεις επιπτώσεις.

Αν η ομοφυλοφιλία καθορίζεται γενετικά, οι ομοφυλοφιλικές πρακτικές θα ήταν ταυτόσημες ή πολύ παρόμοιες σε όλους τους πολιτισμούς. Αλλά το τεράστιο εύρος και η ποικιλότητα των ομοφυλοφιλικών πρακτικών και εθίμων σε διαφορετικού πολιτισμούς (ή και μέσα στους πολιτισμούς) συνηγορεί ενάντια σε μια τέτοια υπόθεση.

Θα υπήρχε ένα παρόμοιο ποσοστό ομοφυλοφιλίας σε όλους τους πολιτισμούς. Αλλά η ομοφυλοφιλία υπήρξε άγνωστη σε κάποιους πολιτισμούς και υποχρεωτική σε κάποιους άλλους.

Οι αλλαγές στην ομοφυλοφιλική πρακτική και συμπεριφορά σε διαφορετικούς πολιτισμούς θα λάμβαναν χώρα πολύ αργά, μέσα στους αιώνες. Αλλά η ιστορία δε δείχνει κάτι τέτοιο. Η παρακμή ολόκληρων προτύπων ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς (του ελληνικού, μέσα σε δύο αιώνες, και του μελανησιακού μέσα σε έναν αιώνα), η σχετικά απότομη (σε γενετικούς όρους) εμφάνιση του τρέχοντος δυτικού προτύπου μέσα σε δύο αιώνες και οι ξαφνικές αλλαγές της πρακτικής μέσα σε μια εθνοτική ομάδα, ακόμη και μέσα στην ίδια γενιά, δεν είναι συμβατές με οτιδήποτε γενετικό. Πόσο μάλλον οι ταχέως μεταβαλλόμενες σεξουαλικές πρακτικές στο υπάρχον δυτικό μοντέλο.

Η εμφάνιση των ομόφυλων έλξεων στον πληθυσμό είναι πολύ συχνές για να προκαλούνται από μία ατελή προγεννητική αναπτυξιακή διαδικασία, άρα δεν είναι εγγενείς ούτε με αυτή την έννοια του όρου. Αυτό συμπεριλαμβάνει τις επιγεννητικές διαδικασίες. Αν οι ομόφυλες έλξεις καθορίζονταν γενετικά και οδηγούσαν αποκλειστικά σε ομόφυλη σεξουαλική επαφή, τότε θα είχαν εξαφανιστεί από τον πληθυσμό μέσα σε λίγες μόνο γενεές. Δε θα υπήρχαν σήμερα. Η ηλικία της πρώτης ομόφυλης έλξης θα μπορούσε να επηρεάζεται κατά 10% από τη γενετική, ενώ της ετερόφυλης κατά 15%. Θυμηθείτε, ο καθένας επηρεάζεται γενετικά κατά 10% για οτιδήποτε σκέφτεται ή κάνει. Οι πρώτες έλξεις (ομόφυλες και ετερόφυλες) λαμβάνουν χώρα περίπου στην ηλικία των 10 και σπάνια υπάρχουν «πρώιμες μνήμες», πράγμα που σημαίνει ότι η έλξη επηρεάζεται κυρίως από κοινωνικούς παράγοντες.

Οι ορμόνες

Έχουν υπάρξει πολλές έρευνες, εκ των οποίων καμία δεν έδειξε κάποια πειστική σχέση μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και της έκθεσης σε προγεννητικές ορμόνες, αν και αρκετές έχουν δείξει πολύ ασθενείς συνδέσμους μεταξύ της έκθεσης σε προγεννητικές ορμόνες και του εμβρυικού παιχνιδιού. Οι έρευνες που μελετούν την επίδραση πολύ υψηλών δόσεων θηλυκών ορμονών στις έγκυες μητέρες δε δείχνουν καμία επίδραση στα αγόρια και μία αμφίβολη επίδραση στα κορίτσια. Η θεραπεία σε ενήλικες για τη μεταβολή των επιπέδων των ανδρικών και γυναικείων σεξουαλικών ορμονών έχει δείξει ότι επηρεάζει τη σεξουαλική ορμή αλλά όχι τον προσανατολισμό.

Η ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι το αποτέλεσμα μιας ανοσοπροσβολής από τη μητέρα στα χαρακτηριστικά του ανδρικού εγκεφάλου έχει φτωχή υποστήριξη. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να προσβάλλονται οι όρχεις τα ανδρικά γεννητικά όργανα (που αποτελούν το μεγαλύτερο σύμπλεγμα συγκεκριμένα αρσενικών στόχων), αλλά αυτό δε συμβαίνει.

Η δομή του εγκεφάλου

Πολυάριθμες παλαιότερες έρευνες στις εγκεφαλικές μικροδομές, όπως κατά τη δεκαετία του 1990, απέτυχαν να βρουν αναπαράξιμες διαφορές μεταξύ των εγκεφάλων των ετεροφυλόφιλων και των ομοφυλόφιλων ενηλίκων.

Οι σύγχρονες έρευνες δείχνουν ότι οι ανδρικοί και οι γυναικείοι εγκέφαλοι δε διαφέρουν δομικά κατά τη γέννηση, απομακρύνοντας ακόμη περισσότερο την ύπαρξη ενός ειδικά «ομοφυλόφιλου» εγκεφάλου. η κύρια αναπαράξιμη διαφορά μεταξύ των ανδρικών και των γυναικείων εγκεφάλων, περίπου από την ηλικία των 2 ή 3 ετών, είναι το μέγεθός τους.

Το περιβάλλον επιδρά στον εγκέφαλο από τη γέννηση μέχρι την εφηβεία και μετέπειτα.

Ο σεξουαλικός διμορφισμός του εγκεφάλου λαμβάνει χώρα κυρίως στην εφηβεία, αλλά ακόμη και έτσι οι ειδικοί δυσκολεύονται να διακρίνουν δομικές διαφορές μεταξύ ενηλίκων εγκεφάλων αρρένων και θηλέων (πόσο μάλλον, ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων). Υπάρχει μια σημαντική αλληλοεπικάλυψη.

Οι νευροεπιστήμονες βρίσκουν ότι ο εγκέφαλος έχει μια εξαιρετική πλαστικότητα. Η κοινή θέση μεταξύ των επιστημών πλέον είναι ότι ακόμη και ως ενήλικες είμαστε ό,τι κάνουμε τον εγκέφαλό μας, ακόμη και αν δεν έχουμε επίγνωση της συνεχούς διαδικασίας. Αυτές οι αλλαγές στη μικροδομή είναι ανιχνεύσιμες στις τομογραφίες του εγκεφάλου μέσα σε διάστημα λίγων μηνών.

Όταν βρίσκονται διαφορές στους εγκεφάλους ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων, μπορούν εύκολα να ερμηνευτούν ως το αποτέλεσμα ετών προδιάθεσης (επαναλαμβανόμενα μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς).

Γ. Κοινωνικά, κοινωνιολογικά

Για τους ερμαφρόδιτους

Περίπου το 90% των «ερμαφρόδιτων» παιδιών στη Δύση (εκείνων που γεννιούνται με αμφίβολα γεννητικά όργανα) επιλέγουν να διατηρήσουν το φύλο σύμφωνα με το οποίο μεγάλωσαν, όταν η εφηβεία αποκαλύπτει το πραγματικό τους γενετικό φύλο και οι χειρουργικές επεμβάσεις είναι διαθέσιμες. Συχνά, αυτή η επιλογή γίνεται παρ’ όλο που τα φυσικά και ορμονικά χαρακτηριστικά δείχνουν διαφορετικά. Αυτό συνηγορεί υπέρ μιας κυρίαρχης περιβαλλοντικής επιρροής στο σχηματισμό του φυλετικού προσανατολισμού και της συμπεριφοράς.

Άλλα ευρήματα

Το διαζύγιο διπλασιάζει τον κίνδυνο μεταγενέστερης ομοφυλοφιλίας στα παιδιά.

Τα στάδια ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης προς μια ενήλικη ετεροφυλοφιλία είναι αρκετά ξεκάθαρα και αποδεκτά από τους αναπτυξιακούς ψυχολόγους, και προκύπτει ξεκάθαρα ότι η ετεροφυλοφιλία δεν υπαγορεύεται γενετικά. Στις έρευνες με ομοφυλόφιλους ενήλικες, πολλές δείχνουν ελλείψεις σε διάφορα από αυτά τα αναπτυξιακά στάδια, γεγονός που υποδηλώνει ότι η ομοφυλοφιλία είναι πολιτισμική και περιβαλλοντική και όχι γενετική.

Υπάρχει μια πολύ υψηλότερη συχνότητα στην εμφάνιση της ομοφυλοφιλίας μεταξύ όσων έχουν μεγαλώσει σε μεγάλες πόλεις σε αντίθεση με τις αγροτικές περιοχές, γεγονός που συνηγορεί ότι το περιβάλλον είναι πολύ πιο ισχυρό από τα γονίδια στην ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας.

Ένα επιστημονικό/κοινωνιολογικό εργαλείο με την ονομασία Path Analysis υποστηρίζεται ότι δείχνει πως δεν υπάρχει καμία κοινωνική ή οικογενειακή βάση στην ομοφυλοφιλία, αλλά μόνο βιολογική. Ωστόσο, σε αυτή την έρευνα, τα κοινωνικά και οικογενειακά μονοπάτια που οδήγησαν στην ομοφυλοφιλία ήταν συλλογικά σημαντικά, αν και τα ατομικά μονοπάτια δεν ήταν. Αντίθετα, τα γενετικά μονοπάτια ήταν συλλογικά μη σημαντικά.

Δ. Ένστικτα

Τα ένστικτά μας, όπως η αυτοσυντήρηση, η πείνα και η αναπαραγωγή είναι μεταξύ των βαθύτερα εμπεδωμένων και ισχυρότερων παρορμήσεων που έχουμε, αλλά αυτά μπορούμε να τα ελέγξουμε, ακόμη και να τα προσαρμόσουμε. Αν θέλουμε να ισχυριστούμε ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα βαθιά ριζωμένο ένστικτο, μπορούμε επίσης να ισχυριστούμε ότι είναι εύπλαστο και δεκτικό εξάσκησης.

Ε. Το γενετικό περιεχόμενο της ομοφυλοφιλίας είναι ελάχιστο

Οι γενετιστές, οι ανθρωπολόγοι, οι αναπτυξιακοί ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι ενδοκρινολόγοι, οι νευροεπιστήμονες, οι ιατρικοί ερευνητές του φύλου και οι μελετητές της συμπεριφοράς των διδύμων συμφωνούν ευρέως για το ρόλο της γενετικής στην ομοφυλοφιλία. Τα γονίδια δε μας βάζουν να το κάνουμε. Δεν υπάρχει γενετικός ντετερμινισμός και γενετική η γενετική επίδραση στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ελάχιστη. Οι εξατομικευμένες αντιδράσεις σε τυχαίους παράγοντες είναι πολύ σημαντικές.

Εκείνοι που λένε ότι η ομοφυλοφιλία επηρεάζεται από την γενετική, λένε την αλήθεια, αλλά μόνο σε αυτό το βαθμό:

Αν ένα κορίτσι μείνει έγκυος στα 15 του, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι γενετικά προδιατεθειμένη για κάτι τέτοιο. Μπορούμε να πούμε ότι στην κουλτούρα της, τα γονίδιά της της έδωσαν εκείνο το πρόσωπο και τη σιλουέτα που ενεργοποιεί τις ανδρικές ορμόνες και την θέτει κάτω από έναν τέτοιο βαθμό πίεσης που είναι αδύνατο να αντισταθεί. Αλλά αυτή είναι όλη κι όλη η δύναμη της γενετικής επιρροής. Υπάρχουν ατέλειωτοι περιβαλλοντικοί παράγοντες που μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε εγκυμοσύνη, από την ακύρωση του αγώνα μπάσκετ που θα παρακολουθούσε με μια φίλη της, την άδεια να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητο του μπαμπά, την παρέα του αγοριού της, την ταινία που έβλεπαν μαζί και την αποτυχία να χρησιμοποιήσουν αντισυλληπτικά, μέχρι μεγάλους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως τα προσωπικά συστήματα αξιών, την πίεση της παρέας και έναν συναισθηματικά απόμακρο πατέρα.

Μπορεί να αλλάξει αυτή η επιστημονική συμφωνία; Μπορεί να ανακαλυφθούν κάποιοι μείζονες βιολογικοί σύνδεσμοι που θα τα αλλάξουν όλα;

Για τους περισσότερους από αυτούς τους επιστημονικούς κλάδους, τα ευρήματα έχουν σαφώς αποδειχθεί από γεγονότα που δε θα αλλάξουν. Αλλά τι συμβαίνει με τις μελλοντικές έρευνες της εγκεφαλικής μικροδομής ή τη λεπτομερή ανάλυση της γενετικής σύνθεσης και λειτουργίας; Θα μας αποκαλύψουν συνδέσμους μεταξύ της εγκεφαλικής μικροδομής και των ανθρώπινων συμπεριφορών ή των συμπεριφορών και των γενετικών ακολουθιών;

Μα φυσικά! Μελέτες θα συνεχίσουν να δημοσιεύονται. Αλλά μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι ακόμη και συγγραφείς που θέλουν να ανακαλύψουν τέτοιους συνδέσμους θα συμπεριλαμβάνουν σχεδόν πάντοτε την τυπική επιστημονική επιφύλαξη ότι η επιρροή είναι ελάσσων και ότι το περιβάλλον είναι σημαντικό. Αυτό που λογικά μπορούμε να πούμε για τη μελλοντική έρευνα είναι ότι θα ανοίξει νέους δρόμους και θα βρει νέους συνδέσμους, αλλά κανένας από αυτούς δε θα είναι απόλυτος.

Αυτό έχει αποδειχθεί μια για πάντα από τις μελέτες των ομοζυγωτικών διδύμων. Έχουν πανομοιότυπα γονίδια, αλλά αν ο ένας είναι ομοφυλόφιλος, ο πανομοιότυπος αδελφός ή αδελφή συνήθως δεν είναι. Υπάρχει μόνο μια πιθανότητα 11-14% να είναι ομοφυλόφιλος/η. Αυτό συμπεριλαμβάνει όλες εκείνες τις επιρροές που γνωρίζουμε τώρα και εκείνες για τις οποίες δεν ξέρουμε τίποτα και μένουν να τις ανακαλύψουμε. Όλες τους, αθροιστικά, έχουν μόνο ένα μάλλον αδύναμο αποτέλεσμα.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου My Genes Made Me Do It! στα 1999 υποστήριξε κάπως βολιδοσκοπικά ότι το γενετικό περιεχόμενο των ομόφυλων έλξεων θα αποδειχθεί τελικά ότι είναι 10%. Αυτό είναι μάλλον ανακριβές και μπορεί να είναι στο εύρος 0-20%. Αλλά ακόμη και αν το τελικό αποτέλεσμα είναι 20%, δεν παύει να είναι μια ασθενής επίδραση. Στην έκδοση του 2010, ο ισχυρισμός μας παραμένει και είναι ισχυρότερος από ό,τι το 1999.

Το γενετικά αναπόφευκτο της ομοφυλοφιλίας υπήρξε πιθανότατα η πιο αποτελεσματική ενέργεια δημοσίων σχέσεων των gay ακτιβιστών στην εκστρατεία τους για ίσα δικαιώματα και ειδική προστασία. Αν και δεν είναι πλέον πολιτικά ορθό ή της μόδας σε πολλούς κύκλους να πούμε ότι τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα μπορούν να αλλάξουν, είναι επιστημονικά ακριβές να το πούμε. Δε μιλάμε για συμπεριφορικές αλλαγές αλλά για αλλαγές στην έλξη.

Το γεγονός είναι ότι τίποτε δε μας βάζει να κάνουμε τίποτα—ούτε τα γονίδια ούτε το περιβάλλον.

ΣΤ. Ποια είναι η αιτία της ομοφυλοφιλίας;

Δεν υπάρχει μία αιτία. Κανένας μεμονωμένος γενετικός, ορμονικός, κοινωνικός ή περιβαλλοντικός παράγοντας δεν είναι κυρίαρχος. Υπάρχουν παρόμοια μοτίβα, όπως έλλειψη ταύτισης με το φύλο κατά την παιδική ηλικία, σεξουαλική κακοποίηση, δυναμική στην παρέα και στην οικογένεια, ιστορικό σεξουαλικών σχέσεων, αλλά το μείγμα ποικίλλει μεταξύ ατόμων και κάνει την ατομική προσωπική απόκριση τον πιο σημαντικό παράγοντα. Δυο παιδιά από την ίδια οικογένεια και το ίδιο κοινωνικό περιβάλλον μπορούν να ερμηνεύσουν τα ίδια περιστατικά πολύ διαφορετικά. Άρα η τυχαία αντίδραση, αν μεταποιηθεί σε αυτοεικόνα, μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό παράγοντα για την ομοφυλοφιλία, όπως δείχνουν οι έρευνες σε διδύμους. Συχνά, από πολύ νωρίς, υπάρχει μια εκλαμβανόμενη ανικανότητα για το πρόσωπο να βρει αποδοχή στις ομάδες των ομοφύλων του, συχνά ένα αμυντικό αποτράβηγμα από αυτές τις ομάδες που αντιμάχεται τον πόθο να ανήκεις σε αυτές, που μπορούν να αρχίσουν να εντείνονται γύρω από κάποια ομόφυλη φιγούρα που θαυμάζει. Μετά την εφηβεία, αυτή η έντονη συναισθηματική εστίαση συγχέεται με σεξουαλικά αισθήματα και σεξουαλική δραστηριότητα, που αποτελούν μια αντίδραση που, αν το μοτίβο συνεχίσει για κάποια χρόνια, μπορεί να οδηγήσει στον αυτοπροσδιορισμό ως ομοφυλόφιλου ή λεσβίας και κάποιες φορές την ηθελημένη υιοθέτηση του gay τρόπου ζωής.

Αυτό μπορεί να αλλάξει. Όπου οι αντιδράσεις είναι βαθιά παγιωμένες, χρειάζεται θάρρος, υπομονή και υποστήριξη από τους άλλους. Οι άνθρωποι που δεν έχουν μπει πολύ βαθιά στη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής αλλάζουν πιο εύκολα.

Αλλά αξίζει; Αξίζει να αποκτήσεις την ελευθερία να μη σε εξουσιάζει τίποτα; Αξίζει να βρεις άλλους που μοιράζονται τον ίδιο αγώνα; Είναι ικανοποιητικό να μπεις σε μια ομάδα, που είναι οι αληθινοί ήρωες; Αξίζει να βγεις από αυτό που δεν αποτέλεσε συνειδητή επιλογή, με μία συνειδητή ενήλικη επιλογή; Αξίζει να κάνεις αυτό που οι άλλοι λένε ότι είναι αδύνατο; Αν είναι δυνατή μια αλλαγή σαν αυτή, τι άλλο μπορεί να είναι δυνατό;

Το DNA είναι μία κλίμακα αζωτούχων βάσεων και σακχάρων που αποτελεί συνταγή για τις πρωτεΐνες, όχι για τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Αλλά είναι επίσης μία κλίμακα της μοίρας, μια κλίμακα του Ιακώβ και είναι η επιλογή μας αν οι άγγελοι και οι δαίμονες θα ανεβαίνουν ή θα κατεβαίνουν. Μπορούμε να αποφασίσουμε να συνθηκολογήσουμε με το «γενετικό επιχείρημα».

Σε βάζουν τα γονίδιά σου να το κάνεις; Εσύ αποφασίζεις.

ΠΗΓΗ: My Genes Made Me Do It