Ο Χριστός στη διάρκεια της επίγειας διδασκαλίας Του, καταφέρθηκε συχνά με σκληρά λόγια εναντίον των πλουσίων. «Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από μία τρύπα βελόνας, παρά πλούσιος να μπει μέσα στη βασιλεία τού Θεού», είναι τα λόγια του Ίδιου στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 18 και τον στίχο 25.

Σκληρή η συγκεκριμένη φράση, όπως και η παραβολή του άφρονος πλουσίου στο Κατά Λουκάν (Λουκ. 12,13-21), στο οποίο κατακρίνει την πλεονεξία και το πόσο εκείνη βλάπτει την ψυχή και εμποδίζει τη σωτηρία της. Ένας πλούσιος που αγωνιά μονάχα για την απόκτηση ολοένα και περισσότερων υλικών αγαθών, δίχως να σκεφτεί πως την ίδια ημέρα θα ζητούσαν την ψυχή του και ο ίδιος θα έφευγε από τον μάταιο αυτό κόσμο..

Ωστόσο, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: πως ο Χριστός δεν καταδικάζει τον ίδιο τον πλούτο αυτόν καθεαυτόν. Καταδικάζει το στήριγμα της ελπίδας σε αυτόν, τη θεοποίηση του ίδιου από εκείνον που τον κατέχει, την προσκόλληση του ανθρώπου σε αυτόν.

Οι άνθρωποι για τους οποίους ανέφερε αυτά τα λόγια ο Χριστός, δεν αξιοποιούσαν τον πλούτο ως ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Δε χρησιμοποίησαν τον ίδιο με σκοπό να βοηθήσουν άλλους συνανθρώπους που στερούνται, δε μνημόνευσαν το Θεό που τους ευνόησε να τον αποκτήσουν, δεν εμβάθυναν στην πραγματική σημασία της υλικής ευμάρειας. Αντιθέτως, θέριεψε ακόμα περισσότερο μέσα τους το σαράκι της πλεονεξίας. Αυτό ψέγει ο Χριστός. Το να θεοποιήσεις τον πλούτο και να χάσεις το Θεό, την ανθρωπιά σου, την ψυχή σου εξαιτίας αυτού. Το να στηρίζεις την ελπίδα σου σε αυτόν, ο οποίος σήμερα υπάρχει και αύριο όχι. Όχι το να έχει οικονομική άνεση ένας άνθρωπος.

Γνωρίζουμε μέσα από την Αγία Γραφή ανθρώπους που έγιναν ήρωες της Πίστεως και ήταν πλούσιοι.

Ο πατριάρχης Αβραάμ είναι ένα παράδειγμα. Η ίδια η Γένεση αναφέρει: «και ο Άβραμ ήταν πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυσίον.» (κεφάλαιο γ και στίχος 2)

Και όμως, θεωρήθηκε Πατριάρχης της Πίστεως και πολλές φορές φάνηκε η γενναιοδωρία του, όπως όταν έδωσε τον ανιψιό του Λωτ το πιο γόνιμο κομμάτι γης (κεφάλαιο ιγ στίχοι 10, 11).

Ο Αβραάμ, λοιπόν, τιμήθηκε από το Θεό, επειδή δε θεοποίησε τον πλούτο που είχε, αλλά τον αξιοποίησε για έργα καλά. Όπως υπάρχουν και άλλα παραδείγματα ανθρώπων πλούσιων οι οποίοι διακρίθηκαν για την ευσέβειά τους και θεωρήθηκαν υποδείγματα πίστης.

Ο πλούτος δεν είναι απαραίτητα κακός. Μπορεί να γίνει, όταν ο κάτοχός του κυριευτεί από αυτόν και τον μετατρέψει σε Θεό του. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα μπορέσουν να εμβαθύνουν σε πνευματικά ζητήματα, διότι έχουν προσκολληθεί στη γήινη ζωή και την υλική απόλαυση. Χρησιμοποιούν τον πλούτο εγωιστικά, όχι για να ευχαριστήσουν το Θεό και να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

«Τοις πλουσίοις εν τω νυν αιώνι παράγγελλε μη υψηλοφρονείν, μηδέ ηλπικέναι επί πλούτου αδηλότητι, αλλ' εν τω Θεώ τω ζώντι, τω παρέχοντι ημίν πάντα πλουσίως», γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμόθεον Α Επιστολή 6:17 – 19.

Και ο πλούτος όταν αξιοποιείται με σοφία Θεού, με αγάπη προς τον πλησίον και με διάθεση για καλά έργα, μπορεί να ευεργετήσει κιόλας την ψυχή εκείνου που τον κατέχει. Ομοίως και το αντίθετο, όταν ο άνθρωπος προσκολληθεί σε αυτόν.