Το αυτοκίνητό μας έστριψε αριστερά, περάσαμε τις ράγιες του τραμ και σταματήσαμε στη πλαζ της Γλυφάδας. Απέναντί μας η θάλασσα και πάνω μας το φεγγάρι, το μεγαλύτερο φεγγάρι του έτους. Το φεγγάρι που με τα μεγάλα χέρια του αγκάλιαζε όλη τη θάλασσα, της χάιδευε όλο το σώμα της, την έκανε χρυσαφένια, μπερλαντένια, διαμαντένια με το ηλιακό φως του. Η θάλασσα έτσι παντρεμένη με το φεγγάρι, μάς μουρμούριζε την ευτυχία της και μας έδειχνε τα λευκά της δόντια. Κοντά στη θάλασσα ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ρομαντικοί, απολάμβαναν αυτή τη θέα και δεν το κουνούσαν απ’ εκεί με τις ώρες. Η θάλασσα τους φιλούσε τα πόδια με κάθε κύμα. Λίγο πιο πέρα ένα σεντόνι είχε σκεπάσει δυο παιδιά νέα, τα οποία έβλεπαν τα ομορφότερα όνειρα τής ζωής τους.

 

Εμείς τι κερδίσαμε κλεισμένοι σε ένα κατάστημα με μικρά φώτα, με δυνατή μουσική να αναπνέουμε την κάπνα του τσιγάρου, τη μπόχα του ποτού και τον ιδρώτα από τη σχεδόν γυμνή σάρκα των νεαρών που χόρευαν και φώναζαν συνεχώς; Αυτά καθώς προχωρούσαμε έλεγα με το νου μου!

 

Το φρενάρισμα του αυτοκινήτου μας στην άμμο με έκανε να σταματήσω να σκέπτομαι το φεγγάρι και να βλέπω τον Ήλιο, που είχα μέσα στο αυτοκίνητο.

 

-Μωρό μου σ’ αγαπάω, σε λατρεύω! Εδώ είμαστε μόνοι μας! Όλη τη νύχτα δεν μέθυσα. Εσύ Αφροδίτη μου θα με μεθύσεις, θα με ανεβάσεις στα ουράνια. Από εκεί θα σ’ αγκαλιάζω....

 

Ήταν ο Δημήτρης μου, το παλικάρι μου. Παρακαλούσα το Θεό και την Παναγία να γίνει ο άνδρας της ζωής μου. Να μάς ενώσει ο Θεός ψυχή και σώμα με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το θέλω πολύ!

 

«Πώς θα ενωθείς με τον άλλον; Ο άλλος είναι σώμα και ψυχή! Πώς θα ενωθούν αν δεν τους ενώσει ο Θεός; Εμείς το θέλουμε. Κανείς όμως δεν μπορεί να ενωθεί με κάποιον άλλον χωρίς τη Χάρη του Θεού». Αυτά μάς έλεγε ο πατέρας Κωνσταντίνος σε μια ομιλία του τώρα πρόσφατα.

 

Στον ορίζοντα έβλεπα τον Ήλιο να λούζει τις κορυφές των βουνών. Εν τω μεταξύ μέσα στο αυτοκίνητό μας ο Δημήτρης μου, η αγάπη μου, όπως και ο Ήλιος, άρχισε να πιάνει τα μαλλιά μου, το πρόσωπό μου με τα χέρια του και να τα πλησιάζει στα χείλη του και στην συνέχεια τα μελένια φλογερά χείλη του να ταξιδεύουν στο σώμα μου. Ένιωσα όλα τα άνθη του Απριλίου και του Μάη πάνω στο σώμα μου και όλα τα αστέρια του ουρανού να με ανεβάζουν στον Παράδεισο.

 

«Από εκεί μετά είναι μια ένωση σωματική. Τον χρησιμοποιείς τον άλλον σωματικά για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Είναι για κατανάλωση ο άλλος; Είναι σουβλάκι; Βλέπεις δηλαδή τον άλλο σαν σάρκα, σαν αντικείμενο; Θέλεις τον άνθρωπο να τον κάνεις ότι θέλεις; Ο άνθρωπος δεν είναι να τον κάνεις ότι θέλεις». Συνέχιζε η ομιλία του πατρός Κωνσταντίνου.

 

-Όχι δεν είμαι σουβλάκι να με κάνεις ότι θέλεις!

 

-Μωρό μου, τι μουρμουρίζεις; Έλεγε ο Δημήτρης και τα ατσαλένια χέρια του με έκαναν να πονάω όπου με άγγιζε.

 

«Γι' αυτό υπάρχει το Μυστήριο του Γάμου όπου ολόκληρος ο άνθρωπος κατεργάζεται και χαριτώνεται από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι απλώς να ενωθούμε, δηλαδή να κάνουμε ένα ξερό σεξ! Αλίμονο αν ο γάμος ήταν μόνο αυτό. Είναι μια άλλη βαθύτατη ένωση όπου μέσα απ’ αυτήν, αν όλα είναι σωστά, δεν θα υπάρχουν τα λεγόμενα προβλήματα του γάμου και αυτά τα ψευδο-σεξουαλικά προβλήματα».

 

Πατέρα Κωνσταντίνε! Έλεγα εγώ μέσα μου.

 

-Μα τι σ’ έπιασε; Δεν μ’ αγαπάς Μωρό μου; Με ρώτησε ο Δημήτρης.

 

-Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ! Εσύ μ’ αγαπάς;

 

-Γλυκιά μου δεν βλέπεις πως τρελαίνομε για σένα;

 

Αυτή τη στιγμή θυμήθηκα το κόλπο που μου δώσε ο π. Κωνσταντίνος στην ομιλία του:

 

-Δημήτρη, καρδιά μου θέλω να μ’ αγαπάς τζάμπα χωρίς να μου ζητάς τίποτε!

 

-Αγάπη μου, μα είμαι άνδρας και έχω ανάγκες...!

 

«Πατήρ Κωνσταντίνε, τι κάνω τώρα; Θα τον χάσω το Δημήτρη μου! Τον αγαπώ πολύ»! Έλεγα από μέσα μου εγώ.

 

«Τι να τον κάνεις; Αυτός είναι έμπορος! Θα σε χρησιμοποιήσει σαν το σουβλάκι! Θα σε φάει και μετά θα σε πετάξει στα σκουπίδια, σαν το χαρτάκι από το σουβλάκι που το πετάμε κάτω» Είχε πει στην ομιλία του... ο πατήρ Κωνσταντίνος και μού έδωσε την απάντηση.

 

-ΌΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΟΥΒΛΑΚΙ!!! -Φώναξα δυνατά και ο Θεός μου έδωσε δύναμη και γλίστρησα από τα σιδερένια χέρια του Δημήτρη.

 

Ο Δημήτρης θύμωσε πολύ. Έβγαλε την μάσκα και είδα σ’ αυτόν... τον έμπορα που μάς έλεγε ο πατέρας Κωνσταντίνος.

 

Ήταν ώρα 5:30 το πρωί. Ένα αυτοκίνητο πλησίασε το δικό μας. Εγώ δεν έβλεπα τίποτε. Και σκεπτόμουνα: «Αχ, Δημήτρη μου! Είσαι σαν τα ανδράκια που τα βάζουν στα πόδια γιατί δεν αντέχουνε χωρίς κατανάλωση».

 

-Και τώρα συνεχίζει το πρόγραμμα με Θεία Λειτουργία; Άκουσα να λέει ο Δημήτρης σαν είδε μέσα στο αυτοκίνητο που σταμάτησε κοντά μας έναν ιερέα με μακρύ χιονάτη γενειάδα..

 

-Εξομολόγος θα είναι. Ο Θεός μάς τον έστειλε. Τού απάντησα και σαν να συνήλθα λίγο.

 

Ο ιερέας, πρωινός - πρωινός βγήκε με το μπανιερό του να πάει να κολυμπήσει στη θάλασσα.

 

-Καλημέρα παιδιά μου. (Μάς χαιρέτησε με πατρική αγάπη).

 

Τώρα τι κάνουμε; Να τού απαντήσουμε; Θα μας βάλει μήπως τις φωνές;

 

-Με την ευχή σας πάτερ. Τού απαντήσαμε εμείς λίγο ντροπιασμένοι.

 

-Ο Θεός Αγάπη εστί! Και η Αγάπη δεν ασχημονεί! (Μάς ευλόγησε με το χέρι του και συνέχισε προς τη θάλασσα).

 

...

 

-Φιλενάδα μου, και μετά τι έγινε; Με ρώτησε η Ευδοξία.

 

Ο Δημήτρης με πήγε σπίτι μου και δεν με χαιρέτισε καν όταν έφυγε για το δικό του. Όμως το απόγευμα μού τηλεφώνησε και μού ζήτησε συγγνώμη.

 

-Και μετά; Συνέχισε η Ευδοξία.

 

-Συνεχίσαμε να βγαίνουμε μαζί. Στο τέλος χωρίζαμε αλλά πάντα με νευράκια. Εγώ είχα στ’ αυτιά μου πάντα τις συμβουλές του πνευματικού μου πατέρα. Πέρασαν έτσι δύο μήνες και ξαφνικά μια μέρα, δεν θα το πιστέψεις! Μού έκανε πρόταση γάμου!

 

-Φιλενάδα μου, και κάθε πότε είπες πως μιλάει ο πατήρ Κωνσταντίνος;

 

-Ευδοξία μου, πρέπει να έρχεσαι τακτικά στην Εκκλησία και θα μάθεις πολλά για τη σωτηρία σου!