Κατά την διάρκεια του πρόσφατου κύκλου των εκλογών (ΗΠΑ), πρόσεξα μια διαφήμιση του Γενικού Εισαγγελέα της Πολιτείας μου, ο οποίος δήλωσε υποψήφιος για επανεκλογή. Η διαφήμιση αυτή τράβηξε την προσοχή μου επειδή χαρακτήρισε ως «εξτρεμιστές» όσους αντιτίθενται στις εκτρώσεις.

Αν και η διαμάχη γύρω από τις εκτρώσεις κρατάει πάνω από 50 χρόνια, ποτέ δεν είχα ακούσει άνθρωπο – πόσο μάλλον κυβερνητικό στέλεχος – να βάζει την ταμπέλα «εξτρεμιστής» σε όποιον είναι «υπέρ της ζωής». Μια τέτοια δήλωση από υψηλόβαθμο επίσημο θα έπρεπε να μας αφήσει άναυδους.

Πότε έγινε «εξτρεμιστικό» το να είναι κανείς υπέρ της προστασίας και της διατήρησης της ζωής;  Φυσικά, ένας αμβλωτής θα διατεινόταν πως η στέρηση του «δικαιώματος επιλογής» από την γυναίκα είναι εξτρεμιστική πράξη, και πως ο εξαναγκασμός να το κρατήσει το μωρό θα ήταν απάνθρωπο…  Όμως ποιος –άραγε– ακούγεται σαν εξτρεμιστής:   αυτός που προβαίνει στην υποστήριξη του πιο αθώου απ’ όλους μας, ή αυτή που είναι πρόθυμη να θυσιάσει το ίδιο το παιδί της για να βολέψει τον τρόπο ζωής της;

Παρατηρεί κανείς και την «πολιτικά ορθή» γλώσσα που χρησιμοποιείται από εκείνους που είναι υπέρ της έκτρωσης.  Ο όρος «έκτρωση» αφ' εαυτού του είναι πολιτικά ορθός, ενώ τώρα ακούμε και όρους όπως «αναπαραγωγικά δικαιώματα» και «αναπαραγωγική δικαιοσύνη».

Θα το θέσω ωμά: Αν οι γυναίκες μπορούν να επιλέξουν να δολοφονήσουν βάρβαρα τα αγέννητα παιδιά τους, γιατί δυσκολεύονται να πούνε «επιθυμώ να σκοτώσω το παιδί που κυοφορώ»;  Μήπως, άραγε, ξεστομίζοντας αυτά τα λόγια θα κεντριστεί η συνείδησή τους, σηματοδοτώντας έτσι πως πρόκειται για αμαρτωλή πράξη; Αδιάφορο, το πώς θα περιγράψει κανείς την διαδικασία, διότι πρόκειται για δολοφονία ενός πανέμορφου πλάσματος που θα γίνει κατ’ εικόνα και πιθανόν και καθ’ ομοίωση του Θεού.

Είναι και αυτοί που χρησιμοποιούν τις έκτοπες εγκυμοσύνες ως δικαιολογία για να υποστηρίξουν την έκτρωση. Όμως αυτό δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού. Οι έκτοπες εγκυμοσύνες είναι απίστευτα σπάνιες (1 με 2 τοις εκατό όλων των εγκυμοσυνών). Και ενώ αληθεύει πως ένα τέτοιο είδος εγκυμοσύνης όντως αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την μητέρα, το να εξισώνουν όμως την ζωή της μητέρας με την σκόπιμη δολοφονία ενός παιδιού για να αποφύγουν να «ξεβολεύουν» την μητέρα (όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις), είναι σαν να συγκρίνουν μήλα με πορτοκάλια.

Εν συντομία, δεν υφίσταται σωματική απειλή η μητέρα στην συντριπτική πλειοψηφία των εκτρώσεων. Μάλιστα ισχύει το εντελώς αντίθετο: η μητέρα γίνεται απειλή για το μωρό καθώς προμελετά και προσχεδιάζει τον θάνατό του…

Υπάρχουν και άλλοι, υπέρμαχοι της έκτρωσης, οι οποίοι αναφέρουν τα περιστατικά ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών που προήλθαν από βιασμό ως βιώσιμο λόγο να δολοφονήσουν το αγέννητο.  Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω το εξής:  Είναι φρικτό για μια γυναίκα δημιουργημένη κατ’ εικόνα του Θεού να υφίσταται ένα τέτοιο τραυματικό και κάκιστο συμβάν.  Δεύτερον: κατά την γνώμη μου, το άτομο που ευθύνεται για το εν λόγω έγκλημα πιθανόν να άξιζε να λάβει την ποινή θανάτου.  Όμως σίγουρα αυτό δεν θα άξιζε για το μωρό – το μωράκι είναι παντελώς αθώο!

Παραδόξως, κάποιες μελέτες έχουν δείξει πως μέχρι και 73 τοις εκατό των γυναικών που μένουν έγκυες εξ αιτίας βιασμού στην πραγματικότητα το κρατούν το παιδί!  Πέραν αυτού, υπάρχει η επιλογή να δώσουν το μωρό τους για υιοθεσία, για τις μητέρες που δεν επιθυμούν να το κρατήσουν το παιδί.  Υπάρχουν αρκετές οικογένειες που θα τους χαροποιούσε η υιοθεσία ενός νεογέννητου παιδιού.

Επίσης, όταν οι υποστηρικτές των εκτρώσεων χρησιμοποιούν τον βιασμό – ή οποιονδήποτε άλλο λόγο – για να δικαιολογήσουν την δολοφονία αγέννητων παιδιών, παραβλέπουν το τραύμα που σχετίζεται με την ίδια την έκτρωση.  Από την στιγμή που προβαίνουν στην πράξη αυτή, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να οδηγηθούν σε ψυχικές διαταραχές. Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η αυξανόμενη τάση αυτοκτονίας σε αυτές τις γυναίκες.

Κατά την γνώμη του γράφοντος, ένας βασικός λόγος για μια τέτοια πάλη της ψυχικής υγείας, είναι πως κάθε γυναίκα διαθέτει μια συνείδηση.  Δεν έχει σημασία πώς θα προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την δολοφονία ενός παιδιού: πάντοτε θα είναι λάθος.  Το να καταστέλλουμε την αλήθεια μέσα σε μια αδικία οδηγεί σε μεγαλύτερο πόνο, αυταπάτη και σε  μια καυτηριασμένη συνείδηση:

"Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων τών την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων".  (Ρωμ. 1:18).

"εν υποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν" (Α Τιμ. 4:2).

Είθε να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τα αγέννητα, να διαδίδουμε την αλήθεια, και να ζητούμε από τον Θεό την παρέμβασή Του να σταματήσει αυτό το ολέθριο κακό, που έχει αποδεκατίσει εκατομμύρια αθώες ζωές.

Και είθε οι γυναίκες που έχουν διαπράξει αυτό το κακό (και οι άνδρες που στήριξαν την απόφαση τους να το κάνουν) να έχουν θάρρος: εν Χριστώ υπάρχει η συγχώρηση και η επούλωση. Έχει υποσχεθεί πως θα απομακρύνει τις αμαρτίες μας τόσο όσο απέχει η Ανατολή από την Δύση:

"Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν αφ' ημών τας ανομίας ημών". (Ψαλμ. 102:12).

Είθε και οι αναγνώστες του παρόντος να μετανοήσουν για αυτό το βαρύτατο αμάρτημα και να συγχωρηθούν, ιαθούν και αποκατασταθούν εν Χριστώ.