Άλλο είναι ο γάμος, και άλλο είναι η τελετή του γάμου. Γιατί γάμος είναι αυτή καθεαυτή η σεξουαλική ένωση δύο ανθρώπων, που αποφάσισαν να περάσουν τη ζωή τους μαζί και να κάνουν οικογένεια. Δεν είναι γάμος η τελετή που γίνεται. Και σε παλαιότερες εποχές, αρκούσε να πάρει κάποιος τη γυναίκα του στο σπίτι του και να κοιμηθεί μαζί της, (χωρίς τελετή), για να θεωρηθεί γάμος, έγκυρος και μόνιμος, ακόμα και από πιστούς ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης.

Άλλο είναι ο κοσμικός γάμος, και άλλο είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ του γάμου. Μπορεί να μην είναι πορνεία ο κάθε γάμος, έστω και αν είναι πολιτικός ή αιρετικός, ή γάμος αλλοθρήσκων, αλλά αν δεν είναι Ορθόδοξος, δεν είναι μυστήριο, δηλαδή δεν είναι ΜΥΗΣΗ η οποία γίνεται με σκοπό τον αμοιβαίο φωτισμό και θέωση των νυμφευμένων.

Άλλο είναι να ανέχεται η Εκκλησία από μέλη της, να ζουν με μη Μυστηριακό γάμο, και άλλο είναι να να νομίζουν κάποιοι πως μπορούν να της επιβάλλουν να επιτρέπει να μετέχουν αυτοί οι άνθρωποι σε Μυστήρια. Γιατί μπορεί μεν για λόγους οικονομίας να ανέχεται έναν πολιτικό γάμο για κάποιο διάστημα για κάποιο μέλος της, περιμένοντας την μετάνοιά του, όμως δεν μπορεί να υποχρεωθεί  να επιτρέψει να μετέχουν άνθρωποι χωρίς εκκλησιαστική συνείδηση ενεργά σε μυστήρια της Εκκλησίας.

Άλλο είναι ο πρώτος Ορθόδοξος γάμος, και άλλο ο δεύτερος και ο τρίτος. Γιατί μπορεί και οι τρεις να γίνονται στην Εκκλησία, αλλά ΜΟΝΟ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ. Οι επόμενοι είναι μόνο κατ' οικονομίαν γάμοι, και είναι ημι-παράνομοι για Χριστιανούς, γι' αυτό και απλώς ζητείται η συγχώρεση του Θεού γι' αυτή την παρατυπία. Γι' αυτό και οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν σε αυτούς τη Θεία Κοινωνία για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά είναι γάμοι.

Άλλο είναι γάμος, και άλλο πορνεία. Γάμος είναι όταν αυτή η ένωση γίνεται με σκοπό την οικογένεια. Πορνεία είναι όταν γίνεται για αμοιβαία ΙΔΙΟΤΕΛΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ των θελγήτρων του άλλου φύλλου, είτε αυτά είναι σεξουαλικά είτε ψυχολογικά είτε κοινωνικά κτλ.

Άλλο είναι πορνεία με τη σύγχρονη ΚΟΣΜΙΚΗ έννοια, και άλλο πορνεία με τη Χριστιανική έννοια. Στη σύγχρονη κοσμική εποχή, θεωρούν πορνεία μόνο την σεξουαλική πράξη με υλικό αντάλλαγμα. Για τη Χριστιανική πίστη όμως, πορνεία είναι μια τέτοια σεξουαλική σχέση, σε κάθε περίπτωση, όταν δεν έχει ως στόχο την αμοιβαία αλληλοπεριχώρηση και Θέωση,  αλλά την εκμετάλλευση του άλλου.

Άλλο είναι η πορνεία, και άλλο ο πόρνος. Γιατί όταν αποκαλούμε κάποιον "πόρνο", η έμφαση δίνεται σε αυτόν καθεαυτόν τον άνθρωπο, ως κάποιον που έχει εθιστεί σε αυτή τη συνήθεια, με άλλα λόγια, που φέρει το πάθος της πορνείας. Όταν όμως μιλάμε για πορνεία, μιλάμε με απαξίωση γι' αυτή την ίδια την πράξη. Μπορεί λοιπόν κάποιος να πέσει σε πορνεία, χωρίς όμως και να είναι πόρνος, (ως λερωμένη ανθρώπινη υπόσταση), αν δεν έχει εθισθεί σε αυτή, δηλαδή δεν είναι κάτι που το κάνει συνεχώς-τακτικά, δεν είναι "Παθος", άλλα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, μια μεμονωμένη αμαρτία.

Άλλο είναι η υπόδειξη ότι η πορνεία είναι αμαρτία, και άλλο είναι να αποκαλέσει κάποιος τον άλλο "πόρνο". Η πρώτη περίπτωση είναι υπόδειξη. Η δεύτερη είναι κρίση. Και οι Χριστιανοί υποδεικνύουν μεν το σωστό, αλλά δεν κατακρίνουν κανέναν, μια και η κρίση ανήκει στον Θεό. Ακόμα και όταν Άγιοι ή Πνευματικοί συμβεί να το κάνουν αυτό, είναι για καθαρά διαπαιδαγωγικούς λόγους, και το κάνουν με ΔΙΑΚΡΙΣΗ και με τον Φωτισμό του Θεού.

Άλλο είναι να θεωρείται κάποιος αμαρτωλός, και άλλο να κατακρίνεται ως απολυμένος. Γιατί αμαρτωλοί είμαστε όλοι μας. Αλλά η κρίση ανήκει ΜΟΝΟ στον Θεό, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Πολλοί Πόρνοι-ες μετανόησαν και έφτασαν και σε μέτρα Πνευματικής ζωής. Πολλοί Επίσκοποι-Χριστιανοί-ες , έπεσαν τελικά και χάθηκαν παρά το ότι, γενικά, είχαν βίο "ηθικά αποδεκτό".

Άλλο είναι η αμαρτία ως αστοχία της εν Χριστώ πορείας ενός ανθρώπου, και άλλο ως ενοχή. Γιατί ενώ για τη Δύση και τον ευσεβισμό, αμαρτία είναι αυτή καθεαυτή η "μιαρή" πράξη, την οποία κρίνει ο "θεός" ως Εισαγγελέας, για τον Ορθόδοξο Χριστιανό είναι απλώς η αποτυχία ενός ασθενούς να φθάσει στη θεραπεία του, που είναι ο αγιασμός του και η ένωσή του με τον Μέγα Ιατρό των ψυχών μας, τον Θεό. Η Εκκλησία προειδοποιεί τον αμαρτωλό όπως ένας ιατρός προειδοποιεί έναν άρρωστο: Όχι με διάθεση κατάκρισης, αλλά θεραπείας.

Άλλο είναι το να υπάρχουν στην Ελλάδα πολλοί πόρνοι, και άλλο να "αποτελείται η Ελλάδα από πόρνους". Το πρώτο είναι αναμφισβήτητο γεγονός, μεταξύ απίστων στη Χριστιανική πίστη. Το δεύτερο είναι διαστρέβλωση των λόγων της Εκκλησίας από εχθρούς της, και γενίκευση μιας κακής συνήθειας απίστων ή ασθενών αδελφών μας.

Άλλο είναι να δηλώνει η Εκκλησία τις θέσεις της προς τα μέλη της δημόσια, και άλλο να θίγονται οι μη Ορθόδοξοι. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει την πίστη και τις πρακτικές της Εκκλησίας, ή να τα απορρίψει. Και το να θίγονται οι μη Ορθόδοξοι, από το τι πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι, και τι υποχρεώσεις έχουμε στη ΔΙΚΗ ΜΑΣ πίστη, είναι μισαλλόδοξο και ίσως φασιστικό-ολοκληρωτικό. Εάν θέλουν να ακολουθήσουν την Ορθόδοξη πίστη, μπορούν να το κάνουν, αλλά δεν μπορούν όσοι είναι "εκτός" να επιβάλλουν στους υπόλοιπους τις απόψεις τους. Και όχι! Δεν αρκεί απλά να έχεις βαπτιστεί, για να είσαι "εντός", πρέπει να έχεις και Ορθόδοξο Φρόνημα/ζωή... αν δεν το έχεις μοιάζεις με αυτόν που έχει άδεια οδήγησης και δεν ξέρει να οδηγεί: δεν μπορείς να αποκαλείσαι "οδηγός".

Άλλο είναι το τι ψηφίζει ένα κοσμικό κράτος, και άλλο τι δηλώνει η Ιερά Σύνοδος προς τους πιστούς της. Το κοσμικό κράτος είναι υποχρεωμένο να ψηφίζει νόμους και περί των απίστων, οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να ζουν χωρίς το κατά Θεόν άθλημα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να ενημερώνει τα μέλη της για το σωστό και το λάθος, και να το κηρύττει και προς τους έξω, αφήνοντάς το πάντα διακριτικά στην ελευθερία τους. Είναι χρέος της Εκκλησίας να κάνει ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΓΝΩΣΤΟ το Θέλημα του Θεού, καθώς και τις (πνευματικές και μη) επιπτώσεις που μπορεί να έχει η καταστρατήγηση του "Πνευματικού Νόμου". Είναι δε, δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε πιστού να αξιολογεί ποιες πολιτικές/κοινωνικές δυνάμεις διεξάγουν "συνειδητό πόλεμο" κατά του θελήματος του Θεού και να ψηφίσει/επιλέξει αναλόγως.

Άλλο είναι η Ιερά Σύνοδος και άλλο η Οικουμενική ή Πανορθόδοξη Σύνοδος. Η Ιερά Σύνοδος είναι διοικητικό κυρίως όργανο της Εκκλησίας. Η Οικουμενική ή Πανορθόδοξη Σύνοδος της Εκκλησίας, είναι δογματικό κυρίως όργανο.

Άλλο είναι ο ΚΑΘΕ επίσκοπος, και άλλο ο Ρωμαιοκαθολικός Πάπας. Ο Ρωμαιοκαθολικός Πάπας (υποτίθεται ότι) είναι αλάθητος, και αποφασίζει και διατάσσει. Ο ΚΑΘΕ επίσκοπος είναι λειτουργός του Κυρίου εις τόπον Χριστού, και ίσος με κάθε άλλο επίσκοπο, και συνεπώς δεν είναι αλάθητος. Αλλά κατά το μέτρο του φωτισμού του πορεύεται και αγωνίζεται. Ακόμα και ο κάθε Αρχιεπίσκοπος ή Πατριάρχης, είναι απλώς πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της χώρας του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Άλλο είναι να δηλώνει η Εκκλησία δημόσια τις θέσεις της, και άλλο το να τις επιβάλλει. Σε έναν ελεύθερο (και όχι μόνο) κόσμο, φυσικά και η Εκκλησία θα διαλαλήσει τις ξεκάθαρες και  Θεόπνευστες θέσεις της, για το πώς πρέπει να ζει ο κάθε άνθρωπος για να επιτύχει τη Θέωση. Και θα το κάνει, όπως μπορούν και οι άπιστοι να δηλώνουν και να νομιμοποιούν ελεύθερα, πράγματα που η Εκκλησία θεωρεί εσφαλμένα. Και η Εκκλησία έχει δικαίωμα να υποστηρίζει αυτό που θεωρεί ορθό, και οι άπιστοι επίσης.

Άλλο είναι το να μην ανακατεύεται η Εκκλησία στην πολιτική, και άλλο το να μην έχουν πολιτικό λόγο οι Χριστιανοί. Γιατί μπορεί η Εκκλησία να μην επιβάλλει τις θέσεις της στο κράτος, αλλά τα μέλη της Εκκλησίας, ως ενεργοί πολίτες, έχουν κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν κάθε έννομο, ειρηνικό και δίκαιο μέσο, ώστε να εμποδίσουν νόμους που οδηγούν την κοινωνία στην οποία ζουν αυτοί και τα παιδιά τους, σε πνευματική κατάπτωση. Και αυτό το δικαίωμα τους πρέπει να είναι ΣΕΒΑΣΤΟ όπως και οποιασδήποτε άλλης ομάδας μέσα σε μία δημοκρατία.