Το Κρυφό Σχολειό ως αναγκαιότητα: Η οριστική διάψευση των αρνητών του, και οι μαρτυρίες που αποκρύπτουν

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Έρευνα για το κτιστό και το Άκτιστο	Ιστορικά θέματα

1. Πρόλογος

Το κείμενο μας αυτό, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να δοθεί ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στη σημαντική εργασία του Γιώργου Κεκαυμένου με τίτλο «Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας», η οποία δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://www.antibaro.gr/node/3128 στις 9 Ιουνίου του 2011.

Όπως σημειώνει ο ιστορικός Απόστολος Διαμαντής, η έρευνα του Γιώργου Κεκαυμένου υλοποιήθηκε σε ένα «πολύ καλά τεκμηριωμένο δοκίμιο»[1].

Και πράγματι, ο καθένας μπορεί να δει ότι η εργασία του ανατρέπει με τρόπο εκκωφαντικό όλα όσα έχουμε ακούσει ενάντια στο Κρυφό Σχολειό, υπό τον μανδύα μιας αφ’ υψηλού «επιστημονικότητας» που θέλει τάχα να «απαλλάξει τον εύπιστο λαό» από τα «παραμυθάκια» της ιστορικής του γνώσης…

Από την εξαιρετική λοιπόν δουλειά του Γ. Κεκαυμένου, εμείς επιλέξαμε μερικές σημαντικές μαρτυρίες και τις παραθέσαμε με κείμενο αλλά και εικόνα του σχετικού τεκμηρίου, ώστε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση, και τις πλαισιώσαμε με κείμενα του αρχικού συντάκτη αλλά και κάποιες δικές μας σκέψεις. Κατά συνέπεια, για την πλήρη τεκμηρίωση των λεπτομερειών ο αναγνώστης πρέπει να ανατρέξει στο άρθρο του «Αντίβαρου» διότι εμείς δεν αναδημοσιεύσαμε ούτε το πλήθος των υποσημειώσεων, ούτε και όλες τις μαρτυρίες που είναι πολύ περισσότερες.

Στο αρχικό άρθρο, εξαιρετικά απολαυστική είναι και η διαρκής παράθεση από τον Γ. Κεκαυμένο των ισχυρισμών των αναθεωρητών ιστορικών ή «απομυθοποιητών» της ιστορίας. Έτσι, ενώ οι ελληνικές και ξένες πηγές της εποχής μιλάνε για καταπίεση, βία και καταστροφή από τους Τούρκους, ο Γιώργος Κεκαυμένος σε μια ειρωνική αντιδιαστολή, μετά από κάθε μαρτυρία μας παραπέμπει στους αναθεωρητές οι οποίοι ισχυρίζονται ακριβώς τα… αντίθετα!

2. «Απομύθευση» με το… ζόρι

Όπως αναφέραμε, κάποιοι έχουν θέσει αυτοσκοπό την απαλλαγή της ιστορίας από μύθους, την λεγόμενη «απομυθοποίηση» της ιστορίας, την οποία «απομυθοποιούν» ακόμα και εκεί που το παραμικρό δικαίωμα δεν τους παρέχεται από τα τεκμήρια! Γι’ αυτό μιλάμε για αυτοσκοπό: δεν αφήνουν την έρευνα να τους οδηγήσει σε αυθεντικά ιστορικά ευρήματα, αλλά επιχειρούν απλώς να αποδείξουν προαποφασισμένα συμπεράσματα.

Βεβαίως, όταν λέμε «απομυθοποίηση» μην φανταστούμε ότι αφορά οτιδήποτε άλλο εκτός από την… Εκκλησία. Η μόνη πτυχή της ιστορίας που κατά την άποψή τους είναι γεμάτη «παραμύθια» και «έχει ανάγκη» απομυθοποίησης, είναι αυτή που σχετίζεται με την Εκκλησία και την Ορθόδοξη πίστη!

Για παράδειγμα, «όλως τυχαίως», δεν θα δούμε ποτέ να απομυθοποιείται το σύμβολο του Διαφωτισμού, ο Βολταίρος, αυτός ο μέγας αυλοκόλακας, ο επαγγελματίας τοκογλύφος, ο πολέμιος της εκπαίδευσης των φτωχών, ο άνθρωπος που πλούτισε από το δουλεμπόριο των λιμανιών της Νάντης. Δεν θα δούμε ποτέ να απομυθοποιείται ο βολεμένος Ανώνυμος αριστοκράτης της Ελληνικής Νομαρχίας, που το μένος του κατά της Εκκλησίας ήταν τέτοιο, που δημιουργούσε ψεύτικες ιστορίες κατά του Κλήρου, λέγοντας π.χ. πως οι παπάδες των χωριών δίνουν λεφτά για να γίνουν αρχιμανδρίτες(!) και επίσκοποι(!), ξεχνώντας ο άθλιος συκοφάντης ότι οι παπάδες των χωριών ήταν έγγαμοι και άρα δεν γίνονταν ποτέ, ούτε αρχιμανδρίτες ούτε και επίσκοποι φυσικά!

Άρα, όταν μιλάνε για «απομυθοποίηση», ας έχουμε υπόψη μας ότι πίσω από τον όρο αυτό κρύβονται ιδεολογικά κίνητρα και όχι η ισότιμη αντιμετώπιση των πηγών και η τίμια επιστημονική έρευνα.

3. Προϋποθέσεις λειτουργίας Κρυφών Σχολειών

Ανάμεσα στα πιο γνωστά τεχνάσματα των «απομυθοποιητών» ή αλλιώς αναθεωρητών ιστορικών, είναι η παραχάραξη των ισχυρισμών εκείνων που θεωρούν ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Για παράδειγμα, κανείς σοβαρός μελετητής δεν λέει ότι οι Τούρκοι απαγόρευσαν σε όλη την Τουρκοκρατία την παιδεία και μάλιστα επίσημα, ή ότι της δημιουργούσαν προβλήματα σε όλη την επικράτεια και σε όλες τις περιόδους. Αυτά είναι ακραίες θέσεις που τις προβάλλουν οι αναθεωρητές για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.

Όπως περιγράφει ο Ι.Μ. Χατζηφώτης, η ιστορική πρόταση των υπερασπιστών της ύπαρξης των «Κρυφών Σχολειών», είναι ότι αυτά χρησιμοποιήθηκαν, «όπου οι συνθήκες δεν ήταν πρόσφορες». Έτσι, λειτουργούσαν «‘’κρυφά σχολειά’’ στις περιοχές που δύστροποι πασάδες και μπέηδες δυσχέραιναν τη λειτουργία φανερών»[2].

Για παράδειγμα, σε μια από τις μαρτυρίες που θα δούμε αναλυτικά παρακάτω, ο λόγιος Χριστόφορος Άγγελος, στα 1600 περίπου, αναφέρει αυτό ακριβώς:

«Πάσχει η των Ελλήνων εκκλησία σήμερον […] Η δε αιτία της κακίας ταύτης τοιαύτη εστίν. Ο μέγας Τούρκος (τουτέστιν ο βασιλεύς των Τούρκων τε και χριστιανών) επιθυμεί και θέλει έχειν ειρήνη μετά των υποτασσομένων αυτώ. Αλλά τινες εκ των αρχόντων σφόδρα υπάρχουσι κακοί και υπερήφανοι, και εκ των τοιούτων πάσχει η των Ελλήνων Εκκλησία πολλά κακά. Τούτου ένεκα, ούτε φροντιστήριον δύναται είναι, ούτε διδάσκαλός τις εφιέμενος διδάξαι μαθητάς δύναται μείναι εν ενί τόπω».

(«Πόνησις Χριστοφόρου του Αγγέλου Έλληνος του Πολλών Πληγών και Μαστίγων Γευσαμένου αδίκως παρά των Τούρκων δια την εις Χριστόν Πίστιν», Οξφόρδη 1617, σελ. Α2)

Να λοιπόν μία από τις πολλές, σαφέστατες μαρτυρίες περί απαγόρευσης της παιδείας, που δυστυχώς οι αναθεωρητές δεν «κατάφεραν» να βρουν και να μας τις παρουσιάσουν…

Αλλά και ο Κων/νος Κούμας σαφέστατα αναφέρει ότι στα τέλη του 18^ου αιώνα, στις πόλεις που η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Τούρκοι, οι Χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα: φτώχεια, λεηλασίες, βιασμοί, έλλειψη παιδείας. Αντιθέτως, σε περιοχές που κατοικούσαν σε μεγάλη πλειοψηφία Χριστιανοί, τα πράγματα ήταν πιο υποφερτά και μπορούσε κανείς να βρει εκεί σχολεία για να λάβει τις βασικές γνώσεις σε ειρηνικές περιόδους[3].

Άρα, λέμε «ναι» στο Κρυφό Σχολειό, όμως όχι παντού και πάντοτε, αλλά όπου και όταν οι καταστάσεις το απαιτούσαν.

Ένας άλλος υπερασπιστής του «Κρυφού Σχολειού», ο Νικόλαος Χρονόπουλος, σημειώνει:

«Δεν αμφισβητούμε … τον ισχυρισμό, ότι ο Τούρκος δεν απαγόρευε την ίδρυση και λειτουργία σχολείων. Την άποψη δέχονται, άλλωστε, όλοι σχεδόν οι ερευνητές […] Ωστόσο, η μη απαγόρευση της λειτουργίας σχολείων από το δυνάστη δεν αρκεί. Είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη πλευρά -που είναι εξίσου σημαντική, αν όχι και σημαντικότερη- είναι, εάν τα παιδιά του ραγιά μπορούσαν, κάτω από τις ζοφερές συνθήκες της δουλείας που ζούσαν, να πάνε ελεύθερα και ανεμπόδιστα στο σχολείο. Και είναι προφανές ότι, όσοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι οι Τούρκοι δεν απαγόρευαν τη λειτουργία σχολείων, αγνοούν ή παραβλέπουν αυτή την κρίσιμη πλευρά του θέματος»[4].

Προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας αυτής, επικαλούμαστε τη μαρτυρία του Κων/νου Κούμα που σημειώνει τα εξής:

«Κωνσταντίνος Μιχαήλ Κούμας εγεννήθη εις Λάρισσαν την 26 Σεπτεμβ. 1777 [...] Δεκαετής έγεινε χωρίς να ίδη ούτε εκκλησίαν ... ούτε κοινόν σχολείον, διότι εφυλάττετο έγκλειστος διά τον φόβον των Γιανιτσάρων»[5].

(Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων από των αρχαιοτάτων χρόνων έως των ημερών μας», τόμ. 12, εν Βιέννη 1832, σελ. 583)

Και ξέρουμε για ποιον λόγο σε κάποιες περιόδους τα παιδιά δεν έβγαιναν καν από το σπίτι... Επειδή τα απήγαν οι Τούρκοι είτε για στρατολόγηση, είτε για να ξεσπάσουν επάνω τους τα παιδεραστικά τους βίτσια.

Κι αυτά, τα λέει ο Κοραής:

«Μας αρπάζουσι από τους πατρικούς κόλπους και αυτά τα τέκνα, δια να τα κατηχώσιν εις την θρησκείαν του Μωάμεθ, ή να τα μεταχειρίζωνται…»[6].

(Αδαμάντιος Κοραής, «Σάλπισμα Πολεμιστήριον», 1801, σελ. 15)

Μετά τη λέξη «μεταχειρίζωνται», που όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει, ο Κοραής βάζει αποσιωπητικά, καθώς, αηδιασμένος, δεν μπορεί να εκστομίσει αυτό που γράφει ο Κούμας:

«Η τιμή των αρρένων εθυσιάζετο εις τα άγρια πάθη των [Γιανιτσάρων]»[7]!

Άρα, αγαπητοί αναθεωρητές, είναι απόλυτα φυσιολογικό, όταν το μικρό μου παιδάκι κινδυνεύει να βιαστεί από τους ανώμαλους, να το κρύβω στο σπίτι μου και να το διδάσκω εκεί ή να διδάσκεται με έναν τρόπο που οπωσδήποτε άπτεται της έννοιας «Κρυφό Σχολειό».

4. Απαγορεύσεις και θηριωδίες κάνουν αναγκαία την ύπαρξη Κρυφών Σχολειών

Ας επιστρέψουμε τώρα στη μαρτυρία του Κούμα που είδαμε παραπάνω και αφορά στα τέλη του 18^ου αιώνα. Όπως μας λέει, σε μια μεγάλη πόλη όπως η Λάρισα, μία Εκκλησία μόνο υπήρχε, και αυτή την είχαν γκρεμίσει οι… «ανεκτικοί» Τούρκοι που τόσο «αρμονικά» συμβίωναν με τους Έλληνες (σύμφωνα με τη σειρά ντοκιμαντέρ που είδαμε στον ΣΚΑΪ), ώστε ο ίδιος έφτασε δέκα ετών και ακόμη δεν είχε δει σχολείο…

Για τον Κούμα λοιπόν, αγαπητοί νοσταλγοί της «υπέροχης» τουρκοκρατίας, τι θα πούμε; Θα τον άφηναν άραγε μέχρι τα δέκα χρόνια του αναλφάβητο, ή το πιο λογικό είναι ότι θα χρειαζόταν κάποιας μορφής Κρυφό Σχολειό για να διδαχτεί;

Διότι αξίζει να θυμηθούμε τα εξής κωμικά από ιστοσελίδα (http://www.sarantakos.com/fistiki/kryfo.html):

«Το κρυφό σχολειό (που λειτουργούσε ολοφάνερα) [...] το παραμύθι για το «κρυφό σχολειό» [...] σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι οθωμανικές αρχές δεν έκλεισαν κανένα χριστιανικό σχολείο [...] Είναι λοιπόν λογικό πως εκεί που λειτουργούσαν φανερά και ανεμπόδιστα κανονικά σχολεία όλων των βαθμίδων η ύπαρξη ‘‘κρυφού σχολειού’’ περίττευσε».

            Ας δούμε τώρα τι απαντούν οι πηγές στις επιπολαιότητες αυτές:

«Εις τας αρχάς του 1798 έτους [ο Κούμας] ανεδείχθη διδάσκαλος του Ελληνικού σχολείου της πατρίδος του Λαρίσσης, ήτις […] απέκτησε το καλόν τούτο [δηλαδή το σχολείο], το οποίον εστερείτο τριάκοντα περίπου έτη»[8]! Μάλιστα, στην υποσημείωση της σελίδας 384 του 10^ου τόμου, ο Κούμας λέει πως ο Λαρίσης Διονύσιος, «ο καλός ούτος ποιμήν ανήγειρε και το παλαιόν Ελληνικόν σχολείον»[9]. Άρα, πιθανόν και το σχολείο να το είχαν γκρεμίσει!

(Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων από των αρχαιοτάτων χρόνων έως των ημερών μας», τόμ. 12, εν Βιέννη 1832, σελ. 584)

Εφόσον οι οπαδοί της θεωρίας περί «ανεκτικών» Τούρκων λένε πως «είναι … λογικό πως εκεί που λειτουργούσαν φανερά και ανεμπόδιστα κανονικά σχολεία όλων των βαθμίδων η ύπαρξη ‘‘κρυφού σχολειού’’ περίττευσε», εμείς κάνοντας λογοπαίγνιο επάνω στην επιπολαιότητα του παραπάνω αποσπάσματος, ρωτάμε:

Δεν είναι λοιπόν εξίσου λογικό να ισχυριστούμε ότι εκεί που δεν λειτουργούσαν φανερά και ανεμπόδιστα κανονικά σχολεία όλων των βαθμίδων, η ύπαρξη ‘‘κρυφού σχολειού’’ απαιτήθηκε;!

Δεν νομίζουμε να έχουν κάποια αντίρρηση οι αναθεωρητές διότι το επιχείρημα αυτό είναι δικό τους και απλά τους το επιστρέφουμε! Ή μήπως θα μας πουν ότι μια πόλη χιλιάδων κατοίκων όπως η Λάρισα άφησε για τριάντα ολόκληρα χρόνια αγράμματους τους πολίτες της; Διότι η μαρτυρία του Κούμα αναφέρεται στην περίοδο των Ορλοφικών, που ως γνωστόν, όχι σε εκκλησίες και σχολεία δεν έλπιζαν οι υπόδουλοι, αλλά ούτε για τη ζωή τους ήταν βέβαιοι, αφού οι Τούρκοι, για αντίποινα, «ετουφέκιζαν καθ’ εκάστην 10-20 Χριστιανούς»[10].

Και φυσικά, οι «ανεκτικοί» Τούρκοι εξαφάνισαν κάθε ελπίδα για παιδεία στην περίοδο αυτή:

«Μετά τον ρωσικόν πόλεμον του 1768-1770 έτους, εις καμμίαν πόλιν της Τουρκίας δεν επρόκοπταν οι Γραικοί ούτε εις πλούτη, ούτε εις γνώσεις»[11].

(Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων από των αρχαιοτάτων χρόνων έως των ημερών μας», τόμ. 12, εν Βιέννη 1832, σελ. 540)

5. Τα «παιχνίδια» των αναθεωρητών με τις πηγές: Τα φιρμάνια

Ποιος λοιπόν έχει τελικά δίκιο σύμφωνα με όσα είδαμε παραπάνω; Οι υπέρμαχοι της αναγκαιότητας ύπαρξης κάποιας μορφής Κρυφών Σχολείων, τουλάχιστον σε περιόδους ταραχών, ή οι οπαδοί της θεωρίας περί «ανεκτικών» Τούρκων που εξακολουθούν να λένε, «ΠΟΤΕ οι Τούρκοι δεν απαγόρευσαν», «ΠΟΤΕ οι Τούρκοι δεν γκρέμισαν», «ΠΟΤΕ οι Τούρκοι» το ένα, «ΠΟΤΕ οι Τούρκοι» το άλλο[12];

Πού θα στηριχτούν τώρα τα παιδιάστικα παραμύθια τους; Θα τολμήσουν να μας πουν τα γνωστά ότι «δεν υπάρχει φιρμάνι που να τα απαγορεύει»; Και τι να το κάνουμε το φιρμάνι, έχουν σκεφτεί ποτέ; Από τη στιγμή που στην πόλη που ζω οι άνθρωποι σφάζονται στους δρόμους, παιδιά απάγονται για να βιαστούν ή για να προσαχθούν στα χαρέμια, εκκλησίες και σχολεία γκρεμίζονται και ο τρόμος δεν αφήνει κανέναν να τα ξαναχτίσει, πως είναι δυνατόν να κρύβονται πίσω από το τι λένε τα φιρμάνια του σουλτάνου και να κλείνουν τα μάτια σε όλα τα άλλα;!

Όμως, υπάρχει λόγος που οι «ιστορικοί» αυτοί επικαλούνται σχεδόν πάντα δύο ειδών, βολικές γι’ αυτούς, πηγές: Τις επίσημες Τουρκικές και τις επίσημες Εκκλησιαστικές.

Και για όσους δεν κατάλαβαν το τέχνασμα που κρύβεται εδώ, το εξηγούμε με απλά λόγια:

Όλη σχεδόν η Τουρκική θηριωδία πηγάζει από τους τοπικούς διοικητές, από τους ανεξέλεγκτους Γενίτσαρους και από τον μανιασμένο τουρκικό όχλο. Επειδή λοιπόν στα επίσημα διατάγματα της κεντρικής διοίκησης η βία αυτή δεν καταγράφεται, αφού με αυτά γίνεται και εξωτερική πολιτική μέσω της οποίας οι Οθωμανοί παρουσιάζουν ανεκτικό προσωπείο για να αποφύγουν προστριβές με τα ισχυρά χριστιανικά βασίλεια, οι αναθεωρητές ανακάλυψαν στα φιρμάνια αυτά την ιδανική πηγή για τα στρατευμένα «ιστορικά» τους βιβλία!

Και τους ρωτάμε: είναι ποτέ δυνατόν, να ισχυρίζεστε ότι για να μάθετε λεπτομέρειες για τα βασανιστήρια της χούντας, εσείς θα διαβάζετε μόνο τα… Δελτία Τύπου των χουντικών;! Δηλαδή, αν στις επίσημες δηλώσεις τους δεν αναφέρουν βασανιστήρια, εσείς θα είστε πλέον βέβαιοι ότι βασανιστήρια δεν υπήρξαν;!

Δυστυχώς, τα ίδια ακριβώς κάνουν οι αναθεωρητές και με τα περίφημα «προνόμια» της Εκκλησίας. Για τα οποία, πάντα αποσιωπούν ότι δεν αφορούσαν κάποιου είδους συναλλαγή του κατακτητή με την Εκκλησία, αλλά τα πρόσφεραν έτσι κι αλλιώς οι Οθωμανοί στους υπόδουλους, από τακτική, για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Διότι, όταν κατακτάς κάποιον, πρέπει να αφήσεις ως ένα βαθμό αυτοδιοίκηση στον υπόδουλο ώστε να μειωθούν οι προστριβές με τον κατακτητή αλλά και οι ανάγκες για πολυδάπανες στρατιωτικές φρουρές.

Το κυριότερο όμως είναι ότι οι αναθεωρητές, ουδέποτε κάνουν λόγο για το γεγονός ότι ο όρος «προνόμια» ήταν τελικά κενός περιεχομένου, αφού από τους ογδόντα δύο συνολικά Πατριάρχες επί Τουρκοκρατίας, «κατά μέσο όρο ένας στους δυο Πατριάρχες εκτελέστηκε, εξορίστηκε ή βασανίστηκε»[13]! Και βεβαίως, από τα πολλά δήθεν «προνόμια», οι «θανατικές εκτελέσεις Πατριαρχών και Μητροπολιτών [έφτασαν τις] 101 στη διάρκεια της Οθωμανοκρατίας»[14]! Στην ουσία δηλαδή, τα περίφημα «προνόμια» «ήταν για τους Τούρκους και το σουλτάνο γράμμα κενό, αφού αμέσως και κατάφορα, αλλά και όποτε οι ανάγκες και τα συμφέροντα τους εξυπηρετούσαν, τα παραβίαζαν, σε σημείο ώστε αυτό να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση»[15]. Σε αντίθεση δηλ. με τις υποσχέσεις των Τούρκων, «τα προνόμια αποδεικνύονταν στο τέλος κίβδηλο νόμισμα»[16].

Είναι λοιπόν φανερό, ότι η τακτική που ακολουθούν οι αναθεωρητές με τις πηγές, υποβαθμίζει τραγικά την ιστορική επιστήμη.

6. Τα «παιχνίδια» των αναθεωρητών με τις πηγές: Τα επίσημα Πατριαρχικά έγγραφα

Τα παραπάνω, κατά αναλογία, ισχύουν και για την χρήση των επίσημων Εκκλησιαστικών εγγράφων. Όπως θα δούμε παρακάτω, από τις ιδιωτικές μαρτυρίες εκκλησιαστικών αξιωματούχων (αλληλογραφία, συγγραφή κ.λπ.), και μάλιστα από τον κύκλο του Πατριαρχείου, έχουμε ξεκάθαρες περιγραφές της τουρκικής κτηνωδίας ενάντια σε κάθε στοιχειώδη ελευθερία των Χριστιανών. Τα κείμενα είναι γεμάτα απελπισία και τραγικές ικεσίες στον Θεό, την Θεοτόκο και τους Αγίους, να λυπηθούν τους δυστυχισμένους Ορθοδόξους, να φέρουν την ελευθερία στο «γένος των Ελλήνων» και να ενδυναμώσουν τους εχθρούς των Τούρκων ώστε να ηττηθούν οι βάρβαροι δυνάστες! Δηλαδή, στις μαρτυρίες βλέπουμε τα ακριβώς αντίθετα από όσα λένε οι αναθεωρητές περί του δήθεν «εθελόδουλου» Κλήρου που τάχα δίδασκε στον λαό να μην θέλει να ελευθερωθεί διότι η εξουσία των Τούρκων ήταν αρεστή στον Θεό!

Αν λοιπόν οι αναθεωρητές χρησιμοποιούσαν αυτές τις πηγές, κάθε απαξίωση του Κλήρου θα ήταν αδύνατη, οπότε, διαπράττουν το εξής επιστημονικό έγκλημα: εξαφανίζουν μονίμως από τα «ιστορικά» τους έργα τέτοιου είδους μαρτυρίες, και επικαλούνται μόνο πατριαρχικά έγγραφα.

Αυτό το κάνουν επειδή τα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα, έπρεπε να ακολουθούν το πρωτόκολλο υπακοής που επέβαλε η ανώτατη τουρκική αρχή, διότι κάθε τι το διαφορετικό θα αποτελούσε πράξη ανεύθυνη και τρομακτικά επικίνδυνη. Οι ατέλειωτες σφαγές αθώων αμάχων από τους Τούρκους μετά τα Ορλωφικά (1770) είναι η απόδειξη ότι αν το Πατριαρχείο δεν καταδίκαζε τους επαναστάτες, αυτό θα ισοδυναμούσε με επίσημη κήρυξη ξεσηκωμού των Ορθοδόξων και τα αντίποινα θα ήταν ανελέητα.

Άραγε, η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (Εκδοτικής Αθηνών) που ανάθεσε στον Άλκη Αγγέλου να επιτεθεί στο «Κρυφό Σχολειό» και να το προβάλει ως «μύθο» (τόμ. Ι΄, σελ. 366-367), είχε καμιά ανάγκη να υμνήσει την εκκλησία; Κι όμως, γράφει ότι ο αφορισμός της Επανάστασης ήταν μονόδρομος:

«Θα ήταν εντελώς παράλογη και ανεύθυνη διαφορετική απόφαση. Αν δεν γινόταν ο αφορισμός, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα εξοντώνονταν εκατοντάδες χιλιάδων ορθοδόξων χριστιανών»[17].

Αν δηλαδή το Πατριαρχείο τασσόταν ανοιχτά υπέρ της Επανάστασης στα 1821, τότε η σφαγή θα ήταν τρομακτική, και μοναδικός υπεύθυνος γι’ αυτήν θα ήταν το Πατριαρχείο. Φανταστείτε σήμερα, να ήμασταν υπό ένα ανάλογο καθεστώς, και ένας πρωθυπουργός, αντί να καταδικάσει ένα αντιστασιακό κίνημα όπως του ζητούν, από ξεροκεφαλιά και ανοησία να ταχθεί επίσημα υπέρ του(!), και την άλλη μέρα οι κατακτητές να εκτελούν χωρίς έλεος όλο τον ανδρικό πληθυσμό από ηλικίας 13 ετών και άνω, για αντίποινα! Η θέση στην ιστορία ενός τέτοιου ανθρώπου που δεν έχει συναίσθηση των πράξεων του, θα ήταν να συγκαταλέγεται στους χειρότερους εγκληματίες, τη στιγμή που με μια επίσημη καταδίκη και οι αθώοι θα γλύτωναν, και το αντιστασιακό κίνημα φυσικά θα εξακολουθούσε να υπάρχει!

Άρα, στην περίπτωση μιας τέτοιας φονικής επιπολαιότητας, θα ήμασταν εμείς που θα φωνάζαμε κατά του Πατριαρχείου, περισσότερο από τους αναθεωρητές! Και μπορεί κάποιος να φανταστεί τι θα έλεγαν όλοι αυτοί για τα «χέρια της Εκκλησίας που βάφτηκαν με το αίμα των αθώων», αν δεν αφοριζόταν η επανάσταση, και εξαιτίας του Γρηγορίου Ε΄ είχαμε στα 1821 μια ανάλογη ή και μεγαλύτερη από τα Ορλωφικά σφαγή του πληθυσμού;

Εδώ αξίζει να προσθέσουμε ότι δεν τους εξυπηρετεί πλέον ούτε η επίκληση κειμένων όπως η «Πατρική Διδασκαλία» του 1798. Περιπτώσεις όπως αυτή, δεν αποτελούσαν κήρυγμα «εθελοδουλίας» αλλά άμυνα κατά της αθεΐας που ερχόταν από την Γαλλία κρυμμένη κάτω από τις νέες επιστημονικές ιδέες που δήθεν μπορούσαν να διαψεύσουν την πίστη στον Θεό.

Διότι, αν υπήρχε πνεύμα «εθελοδουλίας», τότε για ποιον λόγο ο Γρηγόριος Ε΄ πρωτοστάτησε στην υπογραφή στα 1800 της αυτονομίας της Επτανήσου; Για ποιον λόγο ο Πατριάρχης ήλθε σε μυστικές συνεννοήσεις με τον Γάλλο στρατηγό Σεμπαστιάνι με στόχο την απελευθέρωση των Ελλήνων; (βλ. εδώ την σχετική τεκμηρίωση). Για ποιον λόγο υπήρξε η Ορθόδοξη Ρωσία μόνιμη ελπίδα των εκκλησιαστικών κύκλων για απελευθέρωση; Και φυσικά, πως εξηγούνται τόσα κινήματα κατά των Τούρκων πάντα με την συμβολή ή και τη συμμετοχή κληρικών και μοναχών;

Άρα, οι αντιφάσεις που προκύπτουν από την ερμηνεία της «εθελοδουλίας» είναι τεράστιες και αναπάντητες, και βεβαίως, με τις μαρτυρίες που παρουσιάζει ο Γιώργος Κεκαυμένος όλα πλέον γίνονται ξεκάθαρα και ο ρόλος των αναθεωρητών αποκαλύπτεται.

Και επειδή δεν μας αρέσει η συνωμοσιολογία, δεν θα μιλήσουμε για προδότες ξένων δυνάμεων κ.λπ. Είναι πολύ πιθανόν, οι αναθεωρητές να πιστεύουν ότι προσφέρουν έργο σημαντικό. Να νομίζουν ότι πρέπει πράγματι να σταματήσουμε να βλέπουμε τις «γειτονικές» μας χώρες με τρόπο αρνητικό ώστε να καλλιεργηθεί επιτέλους η ειρήνη. Ακόμα όμως κι αν αλλοιώνουν την ιστορία «καλοπροαίρετα», εμείς λέμε ότι ειρήνη, μονομερώς καλλιεργούμενη, με γκρίζες γεωγραφικές ζώνες και παράνομες πτήσεις μαχητικών αεροπλάνων, δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν πρέπει να ξεχνάνε οι αναθεωρητές, ότι για να πετύχουν τον σκοπό τους, θα πρέπει να μεγαλώσουν ολόκληρες γενιές παιδιών με ψέματα, μισές αλήθειες, αποκρύψεις και ακραία στρογγυλέματα (η «Καταστροφή της Σμύρνης» να μετατρέπεται σε «Συνωστισμό της Σμύρνης»). Είναι ποτέ δυνατόν, το να μεγαλώνει ένα παιδί μέσα στο ψέμα, να θεωρείται από κάποιους ως ο ιδανικός τρόπος διαπαιδαγώγησης;! Και τέλος πάντων, αν το θέλουν τόσο πολύ, ας μεγαλώσουν έτσι τα δικά τους παιδιά, όχι όμως και των άλλων…

7. Μαρτυρίες για την τουρκική βαρβαρότητα ενάντια στη ζωή, τη θρησκεία και την παιδεία των υπόδουλων

Γεννάδιος Σχολάριος, πρώτος οικουμενικός πατριάρχης μετά την άλωση, 1460 περίπου

Σε μια επιστολή του προς τον Μαρτίνο Κρούσιο, ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς παραθέτει απόσπασμα από μια επιστολή του Γεννάδιου Σχολάριου σχετικά με την κατάσταση της παιδείας των Ελλήνων μετά την τουρκική κατάκτηση:

«Μνήσθητε, αδελφοί και πατέρες, πόσον τε και ποταπόν υπήρχε το γένος ημών. Ην γαρ σοφόν, ένδοξον, γενναίον, φρόνιμον, ανδρείον, πάσαν την οικουμένην υποτάξαν εις μοναρχία. Και μην, και τη κατ’ αρετήν σπουδή τε και αγιωσύνη. […] Αλλά νυν, φευ των κακών!, απώλετο παν. […] Πού τα παιδευτήρια της σοφίας; […] Κατεπόθησαν υπό του Μωάμεθ».

Οι πηγή λέει ξεκάθαρα ότι το γένος μας ήταν σοφό, όχι όμως πλέον, διότι, μαζί με τόσα άλλα, τα «παιδευτήρια της σοφίας», δηλ. τα σχολεία, τα εξαφάνισε ο κατακτητής [Κατεπόθησαν από το Καταπίνω, δηλ. χάθηκαν, εξαφανίστηκαν].

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 100)

Για τους αναθεωρητές όμως, οι Τούρκοι ήταν «ανεκτικοί» και από μέρους τους δεν υπήρξε «ΠΟΤΕ κανένα εμπόδιο στην παιδεία»!

Θεοδόσιος Ζυγομαλάς (1570-1580), αρχιγραμματέας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ο Γερμανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Τυβίγγης Μαρτίνος Κρούσιος εξέδωσε το 1584 την Turcograecia. Εκεί δημοσίευσε επιστολές που του είχε στείλει ο φίλος του Θεοδόσιος Ζυγομαλάς, ο οποίος ήταν «πρωτονοτάριος», δηλαδή αρχιγραμματέας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο στενότερος συνεργάτης του πατριάρχη Ιερεμία Β΄. Σ’ αυτές τις επιστολές ο Ζυγομαλάς περιγράφει στον φίλο του σε ποια κατάσταση ήταν η παιδεία στις ελληνικές περιφέρειες και πόλεις παλαιότερα και στην εποχή του.

Σύμφωνα με τον Ζυγομαλά, ενώ κάποτε όλες αυτές οι περιοχές και οι πόλεις ήσαν «λόγων πηγαί», στην εποχή του όλα ήταν «ηφανισμένα και λείψανον μολονότι φέροντα των πάλαι καλών και της τότε ευδαιμονίας».

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 93)

Και αυτό συνέβη διότι τώρα πια «όλα αυτά είναι υποδουλωμένα στην δουλεία των Αγαρηνών και δεν έχουν πλέον τις ελευθέριες επιστήμες, εκτός και αν κάπου τύχει να υπάρξουν. Και ο λόγος; Ότι η καταπίεση και οι απαιτήσεις των τυράννων είναι φοβερές» (νεοελληνική απόδοση).

Οι Έλληνες όμως ποθούν την παιδεία. «Ότε διδασκάλου τύχωσι, των μαθημάτων λαμβάνειν, δια την ενούσαν ως οίμαι τω ελληνικώ γένει ευγένειαν». Και προσεύχεται ο Ζυγομαλάς, ώστε ο Θεός να δώσει και να έρθει η πολυπόθητη ελευθερία και να γίνουν και πάλι τα πράγματα όπως παλιά (κατά τα άλλα, μας λένε πως οι κληρικοί δεν ήθελαν την απελευθέρωση διότι η σκλαβιά στον Τούρκο είναι δώρο Θεού!).

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 94)

Ποιος φταίει όμως για την τραγική κατάσταση; Φυσικά, η υποδούλωση στους Τούρκους:

«Σοφίαν γαρ ή μαθήματα, δούλοι όντες νυν, ουκ έχομεν»

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 437)

Και γιατί έγινε αυτό;

Διότι, «σαν χάσαμε εμείς οι δυστυχείς Έλληνες το βασίλειό μας, και την σοφία στερηθήκαμε και γίναμε τελείως βάρβαροι τόσον καιρό μέσα στους βαρβάρους, που δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε κεφάλι απ’ τις δυστυχίες μας» (νεοελληνική απόδοση).

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 437)

Να λοιπόν ποια ήταν η «αρμονική συμβίωση» με τους Τούρκους!

Η πιο αποκαλυπτική όμως και συγκινητική αναφορά του Ζυγομαλά προς τον Κρούσιο σχετικά την έλλειψη της παιδείας στους σκλάβους Έλληνες είναι τούτη εδώ (σε νεοελληνική απόδοση):

«Δέχτηκα φιλικά το βιβλιαράκι σου και το έδειξα αμέσως στους δικούς μας μαθητές και σπουδαστές. Και όλοι αυτοί θαυμάζουν συνεχώς την σοφία σας. Και όσο εσάς καλοτυχίζουν, άλλο τόσο τον εαυτό τους ταλανίζουν, που επειδή είναι σε κατάσταση ανάγκης και δουλείας εμποδίζονται να σπουδάσουν, όπως πρέπει, τα μαθήματα [«μαθήματα σπουδάζειν, ως δει, κωλύονται»] που ταιριάζουνε σε ελεύθερους ανθρώπους».

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 433)

Είναι απίστευτο, όμως ενώ υπάρχου τόσες μαρτυρίες, για τους αναθεωρητές δεν υπήρξε «ΠΟΤΕ» κανένα τουρκικό εμπόδιο στην παιδεία των υπόδουλων!

Και ήταν τόσο μεγάλη η δίψα του Ζυγομαλά για την λευτεριά, ώστε να γράψει στους φοιτητές του Κρούσιου πως είχαν την μεγάλη τύχη να είναι «τιμημένοι» με την ελευθερία, η οποία είναι πραγματικά ανεκτίμητη:

«Και τη ελευθερία [εστέ] τετιμημένοι, πράγματος αδιατιμήτου»!

(Μαρτίνος Κρούσιος, «Turcograecia», Basileae 1584, σελ. 437)

Βλέπουμε στις επιστολές αυτές πόσο αδίστακτα είναι τα ψέματα των αναθεωρητών! Αυτοί μας λένε για τους δήθεν «εθελόδουλους» του Πατριαρχείου, που «απολάμβαναν» την Τουρκοκρατία και έλεγαν ότι είναι «αμαρτία» να ζητάνε την ελευθερία τους, και εμείς, σε επιστολή γραμμένη από παράγοντα του Πατριαρχείου, βλέπουμε να θεωρείται η απελευθέρωση από τους Τούρκους ως ευλογία! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ένας κληρικός, συνεργάτης του πατριαρχείου ζηλεύει τους ελευθέρους, ποθεί την ελευθερία και μιλά για ανελέητη δουλεία, για βάρβαρους Τούρκους, για κατακτητές που είναι υπαίτιοι για την απώλεια της σοφίας, της παιδείας και της αξιοπρέπειας του Γένους!

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι αναθεωρητές δείχνουν το χειρότερο πρόσωπο της ιδεολογικά κατευθυνόμενης «επιστήμης», και δεν τολμάνε ούτε καν να κοιτάξουν στις πηγαίες αυτές μαρτυρίες γιατί είναι καθρέφτης της προπαγάνδας τους!

Χριστόφορος Άγγελος, Έλληνας λόγιος, 1607.

Η επόμενη μαρτυρία έρχεται απ’ την αυγή του 17ου αιώνα. Πρόκειται για την περίπτωση του λόγιου Χριστόφορου Αγγέλου. Ο Άγγελος πήγε το 1607 στην Αθήνα να σπουδάσει. Όμως, μόλις έφτασε εκεί, συνελήφθη από τους Τούρκους, του κατέσχεσαν όλα τα βιβλία και τα χρήματά του, και μετά βίας μπόρεσε να γλιτώσει την ζωή του. Αφού λοιπόν δραπέτευσε από τις τουρκικές γαλέρες, βρέθηκε στην Αγγλία ως πρόσφυγας και εξέδωσε ένα φυλλάδιο, στον εκδοτικό οίκο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, όπου περιέγραφε όσα είδε και πέρασε:

«Πάσχει η των Ελλήνων εκκλησία σήμερον, ερημωμένη από πάσης προκοπής και επιστήμης. Η δε αιτία της κακίας ταύτης τοιαύτη εστίν. Ο μέγας Τούρκος (τουτέστιν ο βασιλεύς των Τούρκων τε και χριστιανών) επιθυμεί και θέλει έχειν ειρήνη μετά των υποτασσομένων αυτώ. Αλλά τινες εκ των αρχόντων σφόδρα υπάρχουσι κακοί και υπερήφανοι, και εκ των τοιούτων πάσχει η των Ελλήνων Εκκλησία πολλά κακά. Τούτου ένεκα, ούτε φροντιστήριον δύναται είναι, ούτε διδάσκαλος τις εφιέμενος διδάξαι μαθητάς δύναται μείναι εν ενί τόπω, καθώς εγώ γε έπαθον και είδον, και εγευσάμην των ποικίλων κακών».

(«Πόνησις Χριστοφόρου του Αγγέλου Έλληνος του Πολλών Πληγών και Μαστίγων Γευσαμένου αδίκως παρά των Τούρκων δια την εις Χριστόν Πίστιν», Οξφόρδη 1617, σελ. Α2)

Πρόκειται για μια σημαντικότατη μαρτυρία μέσα από την καρδιά της Τουρκοκρατίας, στις αρχές του 17ου αιώνα. Η ιστορική πρόταση ότι ανάγκη για Κρυφό Σχολειό υπήρξε «στις περιοχές που δύστροποι πασάδες και μπέηδες δυσχέραιναν τη λειτουργία φανερών»[18], δικαιώνεται πανηγυρικά!

Ο Χριστόφορος Άγγελος λέει στους αναθεωρητές να σταματήσουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο με το τι γράφουν τα «φιρμάνια», διότι σε αυτά δεν βρίσκεται πάντα η ιστορική πραγματικότητα όπως την ζούσαν οι υπόδουλοι. Και η μαρτυρία του Αγγέλου για απουσία δυνατότητας εκπαίδευσης εξαιτίας και μόνο των Τούρκων, είναι συντριπτική και αποδεικνύει την στράτευση ή την ανεπάρκεια των αναθεωρητών «επιστημόνων»!



George Sandys, Άγγλος περιηγητής, 1610.

Το 1615 εκδόθηκε στο Λονδίνο το περίφημο ταξιδιωτικό έργο του G. Sandys, «A Relation of a Journey begun». Στην προσφώνηση του Προς τον Πρίγκηπα, δηλαδή προς τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου Κάρολο, τον μετέπειτα βασιλιά της Αγγλίας Κάρολο Α΄, ο συγγραφέας λέει τα εξής χαρακτηριστικά:

«Χώρες οι οποίες ήταν κάποτε τόσο ένδοξες και ξακουστές για την ευτυχισμένη τους κατάσταση, τώρα έγιναν, εξαιτίας της κακίας και της αχαριστίας, το πιο αξιοθρήνητο θέαμα της πιο ακραίας δυστυχίας. Τα άγρια κτήνη της ανθρωπότητας ξέσπασαν πάνω τους και ξερίζωσαν κάθε ίχνος πολιτισμού, και η αυθάδεια ενός ανάλγητου και βάρβαρου τυράννου κατέλαβε τους θρόνου της αρχαίας και δίκαιης κυριαρχίας. Εκείνα τα πλούσια εδάφη τώρα πλέον μένουν ακαλλιέργητα, καλυμμένα από θάμνους, καταφύγιο των άγριων θηρίων, των κλεφτών και των δολοφόνων. Περιοχές ολόκληρες είναι ακατοίκητες ή αραιοκατοικημένες. Όμορφες πόλεις ερημώθηκαν. Πολυτελή κτήρια έγιναν ερείπια, μεγαλόπρεποι ναοί είτε γκρεμίστηκαν, είτε βεβηλώνονται από την ασέβεια. Η αληθινή θρησκεία περιφρονείται και καταπιέζεται, όλη η αριστοκρατία εξαφανίστηκε. Το φως της γνώσης δεν επιτρέπεται, ούτε η αρετή τιμάται. Η βία και η αρπαγή θριαμβεύουν με αυθάδεια παντού».

(σημείωση: σε αυτές τις παλιές αγγλικές εκδόσεις, το γράμμα “s”, υπάρχει στη γνωστή αυτή μορφή μόνο στο τέλος των λέξεων. Αντιθέτως, στην αρχή ή στο μέσον μιας λέξης, το γράμμα που διαβάζεται “s”, αντιπροσωπεύεται από ένα στοιχείο που ονομάζεται «long s» και το σχήμα του θυμίζει το γράμμα “f” και αυτό μπορεί αρχικά να ξεγελάσει τον αναγνώστη).

(George Sandys, προσφώνηση με τίτλο: «To the Prince»)

Άραγε, οι οπαδοί της θεωρίας περί «ανεκτικότητας» των Τούρκων, εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν; Οι Τούρκοι, που σύμφωνα με τους αναθεωρητές «ΠΟΤΕ δεν απαγόρευσαν», χαρακτηρίζονται ως οι βάρβαροι καταπιεστές που πολεμούν την Ορθοδοξία, γκρεμίζουν ή βεβηλώνουν τις εκκλησίες, κλέβουν, δολοφονούν και βεβαίως, αποτελούν εμπόδιο για την έλευση της ανθρώπινης γνώσης.

            Άλλη μια εκκωφαντική μαρτυρία ενάντια σε αυτούς που εξακολουθούν να παράγουν ιστορία μόνο από τα τουρκικά φιρμάνια…

Μελέτιος Πηγάς, πατριάρχης Αλεξανδρείας, 1598.

Ο Μελέτιος Πηγάς υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους και τους πιο μορφωμένους εκκλησιαστικούς ηγέτες κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας.

Σ’ ένα γράμμα που στέλνει στους χριστιανούς της Πολωνίας, το 1598, τους γράφει τα εξής για τον διωγμό και την απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας από τους Τούρκους και το κάψιμο από αυτούς των ελληνικών βιβλίων:

«Αφ’ ου δη ουν τα πρώτα κρατήσασα η πάνδημος αύτη λύμη και φθορά, τας μεν βίβλους της καθ’ ημάς και της ελληνικής σοφίας κατακαήναι προστάξασα, περιορίσασά τε την εράσμιον φωνήν την ελληνικήν»!

Και την προσπάθεια αυτή εξαφάνισης ακόμα και της ελληνικής γλώσσας, τεκμηριώνει με μια μαρτυρία που προκαλεί τη φρίκη:

«… κατ’ Αίγυπτον τριάκοντα χιλιάδες απετμήθησαν γλωσσών ημέρα μιά, λαλήσαι μόνον ελληνικώς».

( Κομνηνός-Υψηλάντης Αθανάσιος, «Τα μετά την άλωσιν ( 1453-1789 )»,

εν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ. 117)

Οι αναθεωρητές μας λένε ότι οι Τούρκοι «ΠΟΤΕ δεν απαγόρευσαν», και εδώ μαρτυρείται πόλεμος κατά της ελληνικής παιδείας, καταστροφή βιβλίων και προσπάθεια εξαφάνισης ακόμα και της ελληνικής γλώσσας με μεθόδους τρομοκρατίας!

Και όταν ο Μελέτιος γράφει στο αυτοκράτορα της Ρωσίας Θεόδωρο, τον ικετεύει να φτιάξει στην χώρα του Ελληνικό Σχολείο («φροντιστήριον μαθημάτων ελληνικών»), διότι, όπως του αναφέρει, «εδώ σε μας κινδυνεύει να εξαφανιστεί εκ βάθρων η πηγή της σοφίας»!

(Παρανίκας Ματθαίος, «Σχεδίασμα …», Εν Κωνσταντινουπόλει 1867, σελ. 177-179)

Τόσες μαρτυρίες οι αναθεωρητές «δεν τις έχουν δει ποτέ». Ο Βερέμης και το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ φαίνεται ξέρουν «καλύτερα» ότι οι Έλληνες έζησαν «ήρεμα», «ειρηνικά» και «συντροφικά» στην τουρκοκρατία με τους Οθωμανούς κατακτητές!

Κύριλλος Λούκαρης, οικουμενικός πατριάρχης, περίπου 1620.

Ο διάδοχος του Μελέτιου Πηγά στην θέση του πατριάρχη Αλεξανδρείας και μετέπειτα μαρτυρικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Λούκαρης, απαντά στην κατηγορία των Λατίνων σχετικά με την έλλειψη «σοφίας» στους Έλληνες.

Τους γράφει λοιπόν ότι «δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα, αλήθεια είναι» διότι βρισκόμαστε κάτω από καθεστώς φτώχειας και βαρβαρότητας.

Και η θρησκευτική «ανεκτικότητα» των Τούρκων είναι τέτοια που οι Έλληνες «κακοπαθούσιν» «και βασανίζονται δια να στέκουν εις την πίστιν τους» σε τέτοιο βαθμό, που αν είχαν επικρατήσει στα παπικά εδάφη για τόσα χρόνια, δεν θα υπήρχαν εκεί καν Χριστιανοί!

(Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού», τόμ. Γ΄. «Τουρκοκρατία 1453-1669», Θεσσαλονίκη 1968, σελ. 449-450)

            Προσέξτε τώρα το κυριότερο: όταν οι Έλληνες είχαν σοφία, μας λέει η μαρτυρία, οι λατίνοι θεωρούνταν βάρβαροι! Μήπως υποπτεύονται οι αναθεωρητές για ποια εποχή μιλάει; Έχουν καταλάβει ότι ονομάζει Έλληνες τους βυζαντινούς;! Συνδέει λοιπόν στα 1600 μ.Χ. το Βυζάντιο με το Γένος των Ελλήνων, τη στιγμή που οι ανεκδιήγητοι και αγράμματοι πολέμιοι της Εκκλησίας, γράφουν τα εξής (η Google θα σας επιτρέψει να βρείτε που βρήκαμε τις ανοησίες αυτές):

«Ο ερμαφρόδιτος όρος του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1852, στην εισαγωγή συλλογής του από μεσαιωνικά ποιήματα. Ο Πολυλάς αντιτάχθηκε σε αυτήν την θεώρηση. Ο Ζαμπέλιος δεν δίστασε στην «Μελέτη» του για τον μεσαιωνικό ελληνισμό, να στήσει ολόκληρο μεταφυσικό νεφέλωμα για την ιερή αποστολή του Ελληνισμού που ταυτίζεται με την Ορθοδοξία»!

Οι απίστευτοι προχειρολόγοι ονομάζουν «στημένο μεταφυσικό νεφέλωμα του Ζαμπέλιου» τη σύνδεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, και εμείς βλέπουμε τον Ζυγομαλά, τον Πηγά και τον Λούκαρη να συνδέουν με εντελώς φυσικό τρόπο σε επιστολές τους τον Ελληνισμό με την Ορθοδοξία, δυόμιση ολόκληρους αιώνες πριν από τον Ζαμπέλιο! Πέρα φυσικά από τους Σωκράτη και Σωζομενό που μαρτυρούν ότι η Βόρεια Ελλάδα ήταν ήδη Ορθόδοξη στα 380 μ.Χ.[19], πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί αυτοί αυξάνονταν στην περιοχή ήδη από την εποχή των μεγάλων ειδωλολατρικών διωγμών! Ελλάδα και Ορθοδοξία λοιπόν συνυπάρχουν εδώ και δεκαεπτά ολόκληρους αιώνες, και όχι από το… 1852!

Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας εξαιτίας της εμμονής τους να πολεμούν την Εκκλησία!

Μητροφάνης Κριτόπουλος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, 1627.

Ο Μητροφάνης Κριτόπουλος, ήταν πατριάρχης Αλεξανδρείας με λαμπρές σπουδές και γνωριμίες με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, με κάποιους από τους οποίους είχε τακτική αλληλογραφία.

Σε τμήμα της αλληλογραφίας αυτής σημειώνει:

«Ήταν λοιπόν κάποτε η γενιά των Ελλήνων τόσο σπουδαία, όπως την περιέγραψα σύντομα παραπάνω. Όμως, επιτράπηκε στον πονηρό [δηλαδή στον Σατανά] να εκδηλώσει εναντίον μας την κακία του, βρίσκοντας και τα κατάλληλα «όργανα» για να μας κακοποιήσει. Πόσους λοιπόν διωγμούς, πόσους πολέμους, πόσες δόλιες επιθέσεις, πόσα αμέτρητα κακά ξεσήκωσε εναντίον μας, φανερά και κρυφά, με τα «όργανά» του, και χρόνο πολύ θέλει να τα αναφέρουμε και είναι άλλωστε γνωστά σε όλους».

Ο Κριτόπουλος όμως, περιγράφει στον Ευρωπαίο φίλο του και τις φοβερές απαγορεύσεις που επέβαλε ο βάρβαρος τουρκικός ζυγός στην παιδεία και την πνευματική ανάπτυξη των Ελλήνων:

«Επειδή δεν μπόρεσαν να μας εξαφανίσουν εντελώς, όπως νόμιζαν ότι θα κατάφερναν, μιας και μας προστατεύει ο Θεός χωρίς να φαίνεται, μηχανεύτηκαν άλλο δόλιο σχέδιο: Τώρα προσπαθούν να κάνουν ζημιά σε ότι έχει να κάνει με μας, και ειδικά στο να μάθουμε γράμματα [«και μάλιστα τα μαθήματα ημών»]. Γι’ αυτό και κυρίως εξαφάνισαν όλα τα ελληνικά συγγράμματα [«εκ μέσου εποιήσαντο [έβγαλαν από τη μέση] πάσας ελληνικάς αναγνώσεις»]. Τα βιβλία μας άλλα τα κατέστρεψαν εντελώς [«Των βίβλων ημών τας μεν ηφάνισαν όλως»] και άλλα τα καταχώνιασαν σε μέρη μυστικά. Έτσι ούτε αυτοί τα χρησιμοποιούν, ούτε επιτρέπουν σε άλλους να τα χρησιμοποιήσουν. Την ελληνική γλώσσα θέλησαν να την εξαφανίσουν εντελώς [«Την ελληνικήν γλώσσαν ανά κράτος αφανίσαι ηβουλήθησαν»], και εν μέρει το κατάφεραν, όσο μπόρεσαν βέβαια. Αυτό που τελικά κατάφεραν, οι απάνθρωποι, είναι ότι μας αποξένωσαν κάπως από την γλώσσα των πατέρων μας και ότι απαγορεύουν να γίνονται τα μαθήματα των (αρχαίων) ελληνικών στην ελληνική γλώσσα [«κωλύειν τα ελληνικά μαθήματα ελληνιστί παραδίδοσθαι»], ενώ παράλληλα κατέστρεψαν ή απέκρυψαν τα βιβλία μας, όπως ήδη ανέφερα»!

(Κ.Ι. Δυοβουνιώτης, «Μητροφάνους Κριτοπούλου Ανέκδοτος Γραμματική της Απλής Ελληνικής Εκδιδομένη», ΕΕΘΣΠΑ, τόμ. 1, Αθήναι 1924, σελ. 106-107)

Για άλλη μια φορά βλέπουμε να εκτίθενται οι αναθεωρητές και οι δοξασίες τους. Τα περίφημα «οι Τούρκοι ΠΟΤΕ δεν απαγόρευσαν» τους επιστρέφονται από τον Πατριάρχη που μαρτυρά αυτό που διακαώς επιθυμούν να εξαφανίσουν από την ιστορική μας γνώση: οι Τούρκοι, και την γνώση εμπόδισαν, και τη διδασκαλία απαγόρευσαν, και βιβλία έκαψαν. Μάλιστα, η μαρτυρία για τον πόλεμο ενάντια στην ελληνική γλώσσα επιβεβαιώνει τη μαρτυρία του Μελέτιου Πηγά που είδαμε πιο πάνω.

Για ποιον λόγο επιμένουν λοιπόν ότι «δεν υπήρξε ανάγκη για Κρυφό Σχολειό»; Τι «επιστήμονες» είναι αυτοί που δεν «μπόρεσαν» να βρουν τόσες μαρτυρίες;

Και βεβαίως, βλέπουμε τον Πατριάρχη, όχι μόνο να μην διδάσκει ότι η εξουσία των Οθωμανών είναι «δώρο Θεού», αλλά αντιθέτως, ονομάζει τους Τούρκους «όργανα του Σατανά»!

Francois Richard, ιησουίτης ιερωμένος, 1650.

Είδαμε πιο πάνω ότι ο Κύριλλος Λούκαρης θεωρούσε την ύπαρξη χριστιανών στην Οθωμανική αυτοκρατορία ως θαύμα, αφού, όπως έλεγε στους Ευρωπαίους, αν βρίσκονταν εκείνοι δέκα μόνον χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό, θα είχαν γίνει όλοι μουσουλμάνοι. Την άποψη του πατριάρχη έρχεται να επιβεβαιώσει, ένας ιησουΐτης, ο Francois Richard, ο οποίος το 1650 απορούσε:

«Πολλές φορές απορώ πώς κατόρθωσε να επιβιώσει τόσο καιρό η χριστιανική πίστη στην Τουρκία και πώς υπάρχουν στην Ελλάδα 1.200.000 ορθόδοξοι. Και να σκεφτεί κανείς ότι ποτέ από την εποχή του Νέρωνα, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού οι διωγμοί δεν ήταν τόσο σκληροί, όσο αυτοί που υποφέρει σήμερα η ανατολική Εκκλησία. […] Και όμως, οι Έλληνες είναι ευτυχισμένοι που παραμένουν χριστιανοί».

(Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμ. Α΄ (333-1700), 9η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999 (c1970), σελ. 525.528)

Άραγε αυτοί οι «πανεπιστημιακοί καθηγητές» εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι υπηρετούν την ιστορική αλήθεια μιλώντας περί τουρκικής «ανεκτικότητας»;

Νεκτάριος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, 1660.

Άλλη μια σημαντική μαρτυρία από τα μέσα του 17^ουαιώνα διαψεύδει περίτρανα τους αναθεωρητές και την γνωστή σειρά του ΣΚΑΪ που μας μιλούσε για γέννηση του ελληνικού έθνους μόλις στα 1821, ενώ ο Πατριάρχης Νεκτάριος κάνει λόγο για ελληνικό έθνος στα 1660 μ.Χ.!

Και ιδού η μαρτυρία:

«Και μην, τοιαύτη της Ανατολίδος νυν η κατάστασις. Ου γαρ εστι πόλις και τόπος, όπη των ορθοδόξων ημών ου προχέονται υπέρ της ευσεβείας τα αίματα. Και μειράκια εωράκαμεν προ ολίγων ετών τη τομή της μαχαίρας αφόβως υποκλίναντα τον αυχένα. […] Πώς οίεσθε [εσείς οι Λατίνοι] τους υπέρ Χριστού κακοχουμένους και δια την ομολογίαν καθ’ εκάστην ταλαιπωρουμένους, πεινώντάς τε και δειψώντας και γυμνητεύοντας, […] διωκομένους τε και βλασφημουμένους; […] Και ει τι προσκτώνται [οι ορθόδοξοι] ιδρώτι του προσώπου, ουκ εις τρυφήν ουμενούν, ουκ εις δόξαν, ουκ εις θέλημα σαρκός, αλλ’ εις το τελείν βασιλικούς φόρους,υπέρ δύναμιν όντας. […] Ίδε, τοιγαρούν,οποία νυν η Ελλάς και η ορθόδοξος Ανατολίς. […] Ει και εάλω η Κωνσταντινούπολι και εδουλώθει, το έθνος ουδαμώς εξερριζώθει».

(Νεκταρίου Ιεροσολύμων, «Προς τας Προσκομισθείσας Θέσεις παρά των εν Ιεροσολύμοις Φρατόρων διά Πέτρου του αυτών Μαϊστορος, Περί της Αρχής του Πάπα Αντίρρησις», Εν Γιασίω της Μολδαβίας 1682, σελ. 209-210)

Νομίζουμε ότι το παραμύθι που έστησαν οι αναθεωρητές κατεδαφίζεται ολοένα και περισσότερο...

Sir Paul Rycaut, Άγγλος διπλωμάτης, 1678.

Ο Sir Paul Rycaut (ή Ricaut) υπήρξε Άγγλος διπλωμάτης και ταξιδιωτικός συγγραφέας. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, κατέγραψε τα όσα είδε και έμαθε στην Ανατολή σε ένα βιβλίο με τον τίτλο The Present State of the Greek and Armenian Churches, Anno Christi 1678, Written at the Command of his Majesty, London 1679.

Εκεί, περιγράφει τους ασύλληπτους διωγμούς που υφίσταντο οι χριστιανοί από τους Τούρκους, μόνον και μόνο επειδή επέμεναν να παραμένουν χριστιανοί:

«Είναι τραγικό το γκρέμισμα των ιερών της θρησκείας, η αποπομπή του βασιλικού ιερατείου και η μετατροπή των ναών σε τζαμιά. Τα μυστήρια του θυσιαστηρίου τελούνται κρυφά σε μυστικές και σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες είδα στις πόλεις και τα χωριά που ταξίδεψα και μοιάζουν μάλλον με κρύπτες ή τάφους, παρά με εκκλησίες. Οι στέγες τους είναι σχεδόν στο ύψος της επιφάνειας του εδάφους, για να μην κατηγορηθεί και η ελάχιστη έξαρση του οικοδομήματος ως θρίαμβος της θρησκείας και ότι θέλουν να ανταγωνιστούν τους ψηλούς μιναρέδες των μωαμεθανικών τζαμιών. Έτσι, η σταθερή εγκαρτέρηση, τώρα στις μέρες μας, της ελληνικής εκκλησίας εκεί πέρα, παρά την καταπίεση και την περιφρόνηση που υφίσταται από τον Τούρκο, είναι μια επιβεβαίωση της αλήθειας της όχι λιγότερο πειστική από τα θαύματα και την δύναμη που την συνόδευαν στις πρώτες απαρχές της. Για είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το να δει και να αντιληφθεί κανείς με πόση σταθερότητα, κουράγιο και απλότητα, αμαθή και φτωχά άτομα κρατούν την πίστη τους».

(P. Rycaut, «The Present State of the Greek and Armenian Churches», Anno Christi 1678, σελ. 11-13)

Και αλλού:

«Οι ορθόδοξοι ιερείς είναι αναγκασμένοι να ζουν με προσοχή και να ιερουργούν στο σκοτάδι και με μυστικότητα, τρέμοντας τον θρησκόληπτο χαρακτήρα των Ασιανών φανατικών»!

(P. Rycaut, «The Present State of the Greek and Armenian Churches», Anno Christi 1678, σελ. 23)

Ο ίδιος διπλωμάτης, είχε γράψει και ένα ακόμη έργο για την κατάσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην εποχή του, με τον τίτλο The Present State of the Ottoman Empire. Εκεί αναφέρει:

«Και πράγματι δεν είναι παράδοξο για την ανθρώπινη λογική, που βλέπει την καταπίεση και την περιφρόνηση στην οποίαν είναι εκτεθειμένοι οι φτωχοί χριστιανοί, το ότι βρέθηκαν πολλοί που αποστάτησαν από την πίστη. Μάλλον είναι θαύμα, και πλήρης επαλήθευση των λόγων του Χριστού πως Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι της εκκλησίας Του, που εξακολουθεί να διασώζεται μέσα σε τόσο μεγάλη καταπίεση, και παρά την τυραννία και τα τεχνάσματα που στρέφονται εναντίον της, μια ανοιχτή και δημόσια έκφραση της χριστιανικής πίστης».

(P. Rycaut, «The History of the Present State of the Ottoman Empire», The Sixth Edition Corrected, London 1686, σελ. 149)

Thomas Smith, Άγγλος θεολόγος, 1680.

Ο Thomas Smith ήταν διακεκριμένος Άγγλος θεολόγος, εταίρος, κοσμήτορας και αντιπρόεδρος του Magdalen College της Οξφόρδης. Όταν επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη, έγραψε αφήγηση για την ελληνική και την αρμενική εκκλησία, την οποία και δημοσίευσε το 1680. Εκεί, γράφει:

«Θα δείτε καθαρά κάτω από πόσο μεγάλες δυσκολίες οι φτωχοί ανατολικοί Χριστιανοί αγωνίζονται, και ενάντια σε πόσο ισχυρή αντίδραση διατηρούν ακόμη την χριστιανική τους ιδιότητα, και πώς ο σταυρός του Χριστού θριαμβεύει, παρά τους σκληρούς χλευασμούς και τις προσβολές των δεδηλωμένων εχθρών του».

Και συνεχίζει:

«Εν μέσω των οικτρών πιέσεων, που πλήττουν καθημερινά τους φτωχούς Έλληνες, και των συνεχών ταπεινώσεων και ύβρεων εκ μέρους των Τούρκων (οι οποίοι είναι ηλίθιοι και αργόστροφοι) […] δεν είναι μικρό επιχείρημα για την αλήθεια των μεγάλων άρθρων της χριστιανικής θρησκείας ότι οι χριστιανοί της Ανατολής εξακολουθούν να διατηρούν το σύνολο της ομολογίας των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και αναγνωρίζονταν κατά τους πρώτους καιρούς».

(T. Smith, «An Account of the Greek Church», Oxford 1680)

Νομίζουμε ότι και ο πλέον αφελής, μπορεί να διαπιστώσει ότι η θεωρία περί «ανεκτικών» Τούρκων αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απάτες που έχουν διαπραχθεί με επιστημονικό ένδυμα.

Ηλίας Μηνιάτης, συγγραφέας και κληρικός, 1688.

Την φρίκη του τουρκικού ζυγού περιέγραψε και ο σημαντικός λόγιος της τουρκοκρατίας, ο επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης.

Δείτε πως οι πηγές διαψεύδουν το δήθεν «εθελόδουλο πνεύμα» της Εκκλησίας! Δείτε πως διαψεύδεται η εικονική πραγματικότητα που δημιούργησαν οι αναθεωρητές περί δήθεν προτροπής της Εκκλησίας στους Έλληνες να μην επιθυμούν την ελευθερία τους:

«Έως πότε, πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφορήτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος Θραξ; […] Αχ, Παρθένε, ενθυμήσου πως εις την Ελλάδα πρότερον […] έλαμψεν το ζωηφόρον φως της αληθινής πίστεως. Το ελληνικόν γένος εστάθη το πρώτον οπού […] εδέχθη το θείον Ευαγγέλιον. […] Λοιπόν, εύσπλαγχνε Μαριάμ, παρακαλούμεν σε, […] ασήκωσέ το από την κοπρίαν της δουλείας εις τον θρόνο του βασιλικού αξιώματος. Από τα δεσμά εις το σκήπτρον, από την αιχμαλωσίαν εις το βασίλειον. Και αν ετούτες μας οι φωνές δεν σε παρακινούσιν εις σπλάγχνος, ας σε παρακινήσωσιν ετούτα τα πικρά δάκρυα, οπού μας πέφτουσιν από τα μάτια. Αλλ’ ανίσως και ετούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινήσωσιν αι φωναί και οι παρακάλεσες των αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουσιν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος, […] από την Κρήτην, […] την Κύπρον, […] την Αντιόχειαν, […] τας Αθήνας, […] την Σμύρνην, […] την Αλεξάνδρειαν, […] από την Βασιλεύουσαν Πόλιν. Και δείχνοντάς σου την σκληροτάτην τυραννίδα των αθέων Αγαρηνών ελπίζουσιν, από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν, του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν. […] Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, […] δώσε τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών Δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε οπού να σβησθή τελείως το φως του φεγγαρίου»

και

(Μηνιάτης Ηλίας, «Διδαχαί εις την Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν …», Εν ετίησιν 1800, σελ. 305αβ)

Όπως βλέπουμε, εδώ, όχι μόνο «εθελόδουλο κήρυγμα» δεν υπάρχει, αλλά το ακριβώς αντίθετο: ένα κήρυγμα απελευθέρωσης, που μαζί με όλα τα παραπάνω αποδεικνύει ότι η εκκλησία διατήρησε άσβεστη τη φλόγα για ελευθερία, άσβηστο τον ελληνισμό, άσβηστη την επιμονή των Ελλήνων να μην αφομοιωθούν από τους βάρβαρους κατακτητές. Οι άγιοι από κάθε γωνιά του ελληνισμού προσεύχονται για την απελευθέρωση από τους αιμοβόρους βαρβάρους.

Γεώργιος Φατζέας, μητροπολίτης Φιλαδελφείας, 1760.

Ο Γεώργιος Φατζέας γεννήθηκε στα Κύθηρα και έδρασε ως κληρικός και μητροπολίτης Φιλαδελφείας στην Βενετία. Εκεί εξέδωσε το 1760 το τρίτομο έργο του Γραμματική Γεωγραφική. Στον δεύτερο τόμο του έργου, όπου αναφέρεται στην Ελλάδα, μας δίνει την εικόνα της παιδείας όπως ήταν αυτή τότε, αναφέροντας τα εξής αποκαλυπτικά:

«Εις την Ελλάδα, όπου ήνθει τους παλαιούς καιρούς η σοφία και κατώκουν αι Μούσαι, δεν είναι την σήμερον Ακαδημίαι και Σπουδαστήρια, εις τα οποία να αρμώζη το ακαδημαϊκόν όνομα, επειδή η βάρβαρος τυραννία των Τούρκων δεν συγχωρεί εις τους απογόνους των Ελλήνων να επιμελούνται την γύμνασιν των επιστημών και της σοφίας, καθώς ήτον η συνήθεια των προγεννητόρων τους».

Και αλλού:

«Είπαμεν και άλλοθεν πως το βάρβαρον γένος των Τούρκων δεν συγχωρεί να ευρίσκονται, εις τους τόπους όπου είναι υπό την τυραννίαν των, κατοικημέναι αι Μούσαι. Και επειδή η ένδοξος Κρήτη είναι υπό την αυτήν τυραννίαν, απορεί και αυτή από Ακαδημίας, καθώς και αι λοιπαί πόλεις. Μόνον κάποια σχολεία έχει της ελληνικής γλώσσης».

Και σε άλλο σημείο:

«Η έχθρα όπου έχουν οι Τούρκοι με ταις Μούσαις δεν συγχωρεί εις τους χριστιανούς οπού κατοικούν εις τας επαρχίας της Ασίας να ταις επιμελούνται».

(Γεώργιος Φατζέας, «Γραμματική Γεωγραφική», τόμ. 2, Ενετίησιν 1760, σελ. 142)

(Γεώργιος Φατζέας, «Γραμματική Γεωγραφική», τόμ. 2, Ενετίησιν 1760, σελ. 278-279)

(Γεώργιος Φατζέας, «Γραμματική Γεωγραφική», τόμ. 2, Ενετίησιν 1760, σελ. 375)

Άλλη μια ξεκάθαρη μαρτυρία λοιπόν, όχι μόνο για την βαρβαρότητα των Τούρκων, αλλά και για τους λόγους που οδηγούσαν στην αναγκαιότητα των Κρυφών Σχολειών.

Αδαμάντιος Κοραής, 1801.

Ο Αδαμάντιος Κοραής επιβεβαιώνει στην εποχή του όλα όσα κατά τους προηγούμενους αιώνες είχαν αναφέρει Έλληνες και ξένοι για την απαγόρευση της παιδείας και των σχολείων από τους Τούρκους. Γράφει στο επαναστατικό του έργο Σάλπισμα Πολεμιστήριον, το 1801:

«Tις εξ ημών δεν εδοκίμασε την απάνθρωπον αγριότητα και ασπλαγχνίαν της διεστραμμένης των Oσμανλίδων γενεάς; Αυτοί […] μας εγύμνωσαν από την προγονικήν ημών δόξαν. […] Τους ιερούς ημών ναούς μετέβαλον εις τζαμία. […] Μας στερούσι τα αναγκαία μέσα να συστήσωμεν σχολεία εις ανατροφήν και φωτισμόν των ημετέρων τέκνων. […] Εξαιτίας των Τούρκων η κοινή πατρίς ημών, η πατρίς των τεχνών και των επιστημών, η πατρίς των φιλοσόφων και των ηρώων, έγινε σήμερον κατοικητήριον της αμαθίας και βαρβαρότητος. […] Tοιαύτα και τοσαύτα, φίλοι και αδελφοί, επάθαμεν από το απάνθρωπον γένος των Μουσουλμάνων».

(Αδαμάντιος Κοραής, «Σάλπισμα Πολεμιστήριον», 1801, σελ. 13-16)

Σε άλλη περίπτωση, οι αναθεωρητές θα μας έλεγαν ότι ο Κοραής γράφει όσα γράφει καθ’ υπερβολήν, απλά για να ξεσηκώσει τους επαναστάτες. Τώρα όμως η δικαιολογία τους μένει μετέωρη: μετά την παρουσίαση τόσων μαρτυριών, βλέπουμε ότι ο Κοραής βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με όλους τους άλλους Έλληνες, ξένους, λαϊκούς και κληρικούς, που ομόφωνα και για όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας διακηρύσσουν τα ίδια ακριβώς:

Οι Τούρκοι όχι μόνο «ανεκτικοί» δεν ήταν, αλλά η μοναδική «προσφορά» τους ήταν η βαρβαρότητα, ο πόνος, η φτώχεια, η αμάθεια και η κτηνωδία. Η θρησκευτική ελευθερία και η παιδεία έπαθαν τα μέγιστα στην Τουρκοκρατία. Ο θαυμασμός των περιηγητών για το γεγονός ότι στη χώρα μας υπήρχαν ακόμα Ορθόδοξοι, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το τυραννικό οθωμανικό καθεστώς. Και μάλιστα, οι μαρτυρίες αυτές αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία, όταν συνυπολογίσουμε ότι οι δυτικοί έβλεπαν υποτιμητικά έως και εχθρικά την Ορθοδοξία!

Κρήτες επαναστάτες του 1866.

Καθώς η καταπίεση του καθεστώτος της Τουρκοκρατίας στην Κρήτη, οδήγησε στο ξέσπασμα της μεγάλης επανάστασης του 1866 με αποκορύφωμα το ανυπέρβλητο Αρκάδι, λίγο πριν την έκρηξη της επανάστασης, οι Κρήτες έστειλαν στον σουλτάνο μια αναφορά δέκα σημείων και μεταξύ αυτών ζητούσαν το δικαίωμα της παιδείας, αλλά και της προσωπικής τους ελευθερίας:

«Έκτον. Η ύπαρξις υμών είναι εις την διάκρισιν του τυχόντος Διοικητού ή υπαλλήλου της Σεβ. Αυτοκρατορικής Κυβερνήσεως.

Έβδομον. Εφιστώμεν ευσεβάστως την πρόνοιαν της Υμ. Α.Μ. εις την έλλειψιν σχολείων εις τα έξωθεν των τριών πόλεων τμήματα, όθεν και ευχόμεθα να είναι ελεύθερος πάσης εθνικότητος άνθρωπος, όταν έχη τα προσόντα του διδασκάλου, να εξασκή το επάγγελμά του εν ταις επαρχίαις ως εν ταις πόλεσι».

(Κριάρης Παναγιώτης, «Ιστορία της Κρήτης από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τέλους της επαναστάσεως του 1866», τυπ. ‘’Η Πρόοδος’’, εν Χανίοις 1902, σελ. 162)



Άλλη μια μαρτυρία που δείχνει όχι μόνο το καθεστώς ανελευθερίας και καταπίεσης, αλλά και την ανάγκη ύπαρξης κάποιας μορφής Κρυφού Σχολειού στις περιοχές που οι κατακτητές και οι συνθήκες δεν επέτρεπαν ούτε σχολεία, ούτε και δασκάλους.

8. Επίλογος

Όποιος διάβασε τα παραπάνω, και τα πολύ περισσότερα στο άρθρο του Γιώργου Κεκαυμένου στην ιστοσελίδα http://www.antibaro.gr/node/3128, έχει καταλάβει ότι όλα όσα γνωρίζουμε σχετικά με την προσφορά της Εκκλησίας στην επιβίωση του έθνους, είναι ακριβώς έτσι και δεν υπάρχει τίποτε να «απομυθοποιηθεί».

Αν υπάρχει ακόμα ελληνισμός και ελληνική γλώσσα και αν κρατήθηκε η φλόγα της ελευθερίας, αυτό δεν οφείλεται στον πολύ μεταγενέστερο «Διαφωτισμό» που ξεφύτρωσε στον 19^ο αιώνα, αλλά οφείλεται στην Εκκλησία και στη θεολογία της απελευθέρωσης που εξέφραζε ήδη από τον 15^οαιώνα, καθώς και στο γεγονός ότι οι Έλληνες δεκαεπτά ολόκληρους αιώνες συνδέθηκαν τόσο πολύ με την Ορθοδοξία που την κράτησαν ζωντανή με το ίδιο τους το αίμα. Και αυτό που σφυρηλατεί μια συνείδηση, δεν είναι τα καταναγκαστικά, επίσημα διοικητικά εκκλησιαστικά έγγραφα, αλλά η πραγματική συνείδηση Κλήρου και Λαού όπως προκύπτει από τις πηγές.

Άλλωστε, ακόμα και τον φωτισμό του Γένους μέσω της παιδείας, ποιος τον έφερε; Ορθόδοξοι Κληρικοί δεν ήταν ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας, ο Νεόφυτος Βάμβας, ο Άνθιμος Γαζής, ο Νεόφυτος Δούκας, αλλά και ο Μεθόδιος Ανθρακίτης ή ο Βενιαμίν Λέσβιος; Αυτοί φώτισαν τον λαό και όχι οι «Διαφωτιστές», όρος που υπονοεί κάποιας βαθμίδας αντικληρικαλισμό. Διότι, τι δουλειά έχει ο αντικληρικαλισμός σε μια χώρα που κάθε νέα ιδέα εισάγεται από κληρικούς; Όπως δείξαμε καθαρά και τεκμηριωμένα (βλ. σχετικό άρθρο 1 και άρθρο 2), το τρανταχτό παράδειγμα του Θεόφιλου Καΐρη αποδεικνύει ότι οι αντιδράσεις της Εκκλησίας δεν είχαν ποτέ στόχο την παιδεία και την επιστήμη, αλλά μόνο τους εισαγόμενους μηχανισμούς που ήθελαν με τρόπο ανέντιμο και υποκριτικό να αλλοιώσουν την πίστη του λαού.

Οι ύβρεις λοιπόν ενάντια στην Ορθοδοξία, αποτελούν ύβρη ενάντια σε ένα από τα θεμέλια του Ελληνισμού. Και πλέον, όποιον πει ότι αυτά είναι παραμύθια του… 19^ου αιώνα και του Ζαμπέλιου, οι συντριπτικές μαρτυρίες τον περιμένουν αδιάψευστες.

Ασφαλώς, η πραγματικότητα απαιτεί απ’ όλους μας να δεχτούμε ότι δεν είναι δυνατόν σήμερα ολόκληρος ο πληθυσμός της Ελλάδας να ταυτίζεται με το ποίμνιο της Εκκλησίας. Απαιτείται λοιπόν σεβασμός προς όλους τους Έλληνες, είτε άθεους είτε ετερόθρησκους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα απαντάμε σε υψηλούς τόνους σε άθεους ή ετερόθρησκους παραχαράκτες της ιστορίας.
Αντίστοιχα όμως, ο ίδιος σεβασμός οφείλεται από όλους αυτούς προς την ιστορική αλήθεια ώστε να σταματήσουν να την πολεμούν με τα παραμύθια τους. Οφείλουν να σεβαστούν, να παραδεχτούν και να αναγνωρίσουν αυτό το ανεκτίμητο πολιτιστικό μέγεθος που ονομάζεται Ορθοδοξία, και να ομολογήσουν επιτέλους την προσφορά του σε αυτόν τον τόπο, που από χώρος αναζήτησης του «αληθούς», όπως λέει ο Χ. Γιανναράς, έχει μεταβληθεί σε βασίλειο της άγνοιας και ακόμα χειρότερα, της αγνωμοσύνης…

Σημειώσεις

[1] Απόστολος Διαμαντής, «Η έννοια του Κρυφού Σχολειού στην περίοδο της Τουρκοκρατίας», στο περιοδ. «Νέος Ερμής ο Λόγιος», έτος 2, τεύχ. 4 (ΙΑΝ-ΑΠΡ 2012), σελ. 141, σημ. #23.

[2] Χατζηφώτης Μ.Ι., «Από το Βυζάντιο στο Νέο Ελληνισμό», τόμ. Γ΄, Κάδμος, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 21.

[3] Βλ. Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων από των αρχαιοτάτων χρόνων έως των ημερών μας», τόμ. 12, εν Βιέννη 1832, σελ. 539-540.

[4] Χρονόπουλος Β. Νικόλαος, «Η αλήθεια για το Κρυφό Σχολειό», εκδ. Πλάτανος, Αθήνα 2002, σελ. 24-25.

[5] Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων …», τόμ. 12, ό.π., σελ. 583.

[6] Αδαμάντιος Κοραής, «Σάλπισμα Πολεμιστήριον», 1801, σελ. 15.

[7] Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων…», τόμ. 12, ό.π., σελ. 539.

[8] Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων…», τόμ. 12, ό.π., σελ. 584.

[9] Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων …», τόμ. 10, εν Βιέννη 1831, σελ. 384.

[10] Βλ. Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων…», τόμ. 10, εν Βιέννη 1831, σελ. 383-384.

[11] Κούμας Κων., «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων…», τόμ. 12, ό.π., σελ. 540.

[12] Βλ. στο διαδίκτυο τον απίθανο ισχυρισμό της Μάρθας Πύλια, η οποία «διδάσκει Οθωμανική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θράκης»: «Καμία διαταγή, καμία συγχρονική περιγραφή, καμία συγχρονική έκθεση, κανένα απομνημόνευμα δεν αναφέρεται σε απαγόρευση [της εκπαίδευσης των χριστιανών από την οθωμανική εξουσία]». Μετά τη δημοσίευση της έρευνας του Γιώργου Κεκαυμένου, αυτές οι αξιωματικές δηλώσεις ακούγονται κάπως πρόχειρες, ειδικά για πανεπιστημιακό…

[13] Αγγελής Δημήτρης, «Ελλήνων Αγώνες - Εκκλησίας Μάχες (1191-1821)», Προσκήνιο, Αθήνα 2008, σελ. 525.

[14] Μεταλληνός Γ., «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως εθναρχικό κέντρο», στο συλλογικό έργο, «Φανάρι, 400 χρόνια», έκδ. Οικουμενικού Πατριαρχείου, Κωνσταντινούπολη 2001, σελ. 225.

[15] Αγγελής Δημήτρης, «Ελλήνων Αγώνες …», ό.π., σελ. 519.

[16] Μεταλληνός Γ., «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο …», ό.π., σελ. 217.

[17] «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμ. ΙΒ', Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1975, σελ. 36α.

[18] Χατζηφώτης Μ.Ι., «Από το Βυζάντιο στο Νέο Ελληνισμό», τόμ. Γ΄, ό.π., σελ. 21.

[19] Βλ. Σωκράτης Σχολαστικός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», PG 67,572C και Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», PG 67,1424A.