ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΥ ΙΡΑΚ.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥ ΠΡΩΗΝ ΣΙΩΝΙΣΤΗ

 

Αναδημοσίευση σε μετάφραση από την ιστοσελίδα των «Εβραίων ενάντια στον Σιωνισμό»

http://www.jewsnotzionists.org/jewsofiraq.htm

Στο βιβλίο του, «Τα Σκάνδαλα του Μπεν Γκουριόν», ο κ. Giladi αναπτύσσει τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σιωνιστές, μέσα στην φρενίτιδά τους να εισάγουν ακατέργαστα Εβραϊκά εργατικά χέρια.  Οι πρόσφατα εκκενωμένες αγροτικές εκτάσεις έπρεπε να οργωθούν, για να εξασφαλισθεί τροφή για τους μετανάστες, και οι τάξεις του στρατού έπρεπε να συμπληρωθούν με νεοσύλλεκτους, για να φυλάσσονται τα παρανόμως αποκτημένα εδάφη.

Ο κ. Giladi δεν μπόρεσε να εκδώσει το βιβλίο του στο Ισραήλ, και μάλιστα ακόμα και στις Η.Π.Α., ανακάλυψε πως έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να χρηματοδοτήσει την εργασία αυτή.

Οι οικογένεια Giladi, τώρα πια υπήκοοι των Η.Π.Α., ζούνε στην Νέα Υόρκη. Με δική τους απόφαση, δεν διατηρούν πλέον την Ισραηλινή υπηκοότητα.  «Είμαι Ιρακινός», είπε στην συνέντευξη του «The Link», «γεννημένος στο Ιράκ, και η κουλτούρα μου παραμένει Ιρακινή Αραβική, το θρήσκευμά μου Εβραϊκό, και η υπηκοότητά μου Αμερικανική.»

Το «The Link», που τιμήθηκε το 1998 από το International Writers and Artists Association (Σύνδεσμος Διεθνών Συγγραφέων και Καλλιτεχνών), εκδίδεται από την οργάνωση Americans for Middle East Understanding (AMEU)  (Αμερικανοί για την Κατανόηση της Μέσης Ανατολής).

Στην έκδοση αυτή του «The Link», ο Ισραηλινός ιστορικός Ilan Pappe μελέτησε τους εκατοντάδες χιλιάδες των γηγενών Παλαιστινίων, οι ζωές των οποίων εκριζώθηκαν για να δημιουργηθεί χώρος για τους αλλοδαπούς που θα πήγαιναν να επανδρώσουν τα εδάφη που κατέσχεσαν οι Σιωνιστές.  Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν Εβραίοι Εσκενάζι από την Ανατολική Ευρώπη.  Όμως περισσότερο από μισό εκατομμύριο άλλοι Εβραίοι είχαν έρθει και από Ισλαμικές χώρες.  Οι προπαγανδιστές Σιωνιστές δηλώνουν πως το Ισραήλ «γλίτωσε» τους Εβραίους αυτούς από τους αντι-Εβραϊκούς, Μουσουλμάνους γείτονές τους.  Ένας όμως από αυτούς τους «διασωθέντες» Εβραίους – ο Naeim Giladi, γνωρίζει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι.

Naeim Giladi: «Γράφω αυτό το άρθρο για τον ίδιο λόγο που έγραψα και το βιβλίο μου, δηλαδή, για να πω στον Αμερικανικό λαό, και ειδικότερα στους Αμερικανούς Εβραίους, πως οι Εβραίοι από τις Ισλαμικές χώρες δεν μετανάστευσαν πρόθυμα στο Ισραήλ, και πως για να αναγκασθούν να φύγουν, Εβραίοι σκότωναν Εβραίους, και πως προκειμένου να κερδίσουν χρόνο για να κατασχέσουν ακόμα περισσότερα Αραβικά εδάφη, σε πολλές περιπτώσεις οι Εβραίοι απέρριπταν τις γνήσιες πρωτοβουλίες ειρήνευσης εκ μέρους των Αράβων γειτόνων τους.  Γράφω για εκείνο που ο πρώτος Πρωθυπουργός του Ισραήλ είχε αποκαλέσει ‘ανελέητο Σιωνισμό’. Γράφω για αυτόν, επειδή ήμουν μέρος του.»

 

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΥ ΙΡΑΚ
Naeim Giladi

Φυσικά, τότε πίστευα πως τα ήξερα όλα. Ήμουν νέος, ιδεαλιστής, και με το πάρα πάνω πρόθυμος να ρισκάρω την ζωή μου για τις πεποιθήσεις μου.  Ήταν το 1947, και δεν ήμουν καλά-καλά 18 ετών όταν οι Ιρακινές αρχές με συνέλαβαν να βγάζω νεαρούς Ιρακινούς Εβραίους σαν εμένα κρυφά από το Ιράκ, για να μεταβούν στο Ιράν, και στην συνέχεια στην Γη της Επαγγελίας: του σύντομα-υπό-ίδρυση Ισραήλ.

Ήμουν ένας Εβραίος του Ιράκ, της Σιωνιστικής «αντίστασης».  Οι Ιρακινοί δεσμοφύλακές μου έκαναν ό,τι μπορούσαν να αποσπάσουν τα ονόματα των ‘συν-συνομωτών’ μου.  Πενήντα χρόνια έχουν περάσει, και ο πόνος είναι ακόμα αισθητός στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού μου – είναι η υπενθύμιση της ημέρας που οι συλλαμβάνοντες είχαν χρησιμοποιήσει τανάλια για να μου ξερριζώσουν τα νύχια.... Μια άλλη φορά, με είχαν σύρει επάνω στην ταράτσα της φυλακής μια παγωμένη μέρα του Ιανουαρίου, με γύμνωσαν τελείως, και μετά έριξαν πάνω μου ένα κουβά γεμάτο από κρύο νερό.  Με άφησαν εκεί, αλυσοδεμένο στα κάγκελα, για πολλές ώρες.  Όμως ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από τον νου μου να τους δώσω τις πληροφορίες που ήθελαν. Ήμουν ένας πραγματικός πιστός.

Εκείνο που με απασχολούσε κατά την διάρκεια της περιόδου που ονόμαζα «δύο χρόνια στην κόλαση» ήταν η επιβίωση και η διαφυγή.  Δεν με ενδιέφερε τότε η ευρεία επέκταση της Εβραϊκής ιστορίας στο Ιράκ, αν και η οικογένειά μου ήταν μέρος της από την πρώτη κιόλας στιγμή.  Παλαιά υπήρξαμε Haroon, μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια της «Βαβυλωνιακής Διασποράς». Οι πρόγονοί μου είχαν εγκατασταθεί στο Ιράκ πριν από 2600 χρόνια, 600 χρόνια πριν από τον Χριστιανισμό, και 1200 πριν από το Ισλάμ.  Εγώ κατάγομαι από τους Εβραίους που έχτισαν τον τάφο του Ιεζεκιήλ  (του Προφήτη Ιεζεκιήλ), που ήταν Εβραίος προφήτης της προ-βιβλικής εποχής. Ο τόπος που γεννήθηκα το 1929 ονομάζεται Hillah, όχι πολύ μακριά από την Βαβυλώνα.

Οι πρώτοι Εβραίοι βρήκαν την Βαβυλώνα με τους ζωοδότες ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη να είναι πράγματι ένας τόπος που ρέει μέλι, γάλα, αφθονία και ευκαιρίες. Αν και οι Εβραίοι –όπως και οι άλλες μειονότητες στον χώρο που αργότερα έγινε Ιράκ- εβίωσαν μέσα σε περιόδους καταπίεσης και διακρίσεων (ανάλογα με τους ηγέτες της εκάστοτε περιόδου) γενικά η διαδρομή τους υπήρξε ανοδική.  Κάτω από την τελευταία Οθωμανική εξουσία, για παράδειγμα, όλα τα Εβραϊκά κοινωνικά και θρησκευτικά ιδρύματα, τα σχολεία και τα ιδρύματα υγείας, ευδοκιμούσαν χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση, και οι Εβραίοι ήσαν εξέχοντα πρόσωπα στην κυβέρνηση και στις επιχειρήσεις.

Όσο καθόμουν εκεί μέσα στο κελί μου, αγνοώντας πως σύντομα θα εκδιδόταν θανατική ποινή εις βάρος μου, δεν μπορούσα να τους εξιστορήσω τυχόν παράπονα που τα μέλη της οικογένειάς μου θα είχαν υποβάλλει εναντίον της κυβέρνησης ή της Μουσουλμανικής πλειονότητας.  Η οικογένειά μας έχαιρε σεβασμού και είχε προκόψει, πρώτα σαν αγρότες με περίπου 50.000 στρέμματα αφιερωμένα σε ρύζι, χουρμάδες και Αραβικά άλογα.  Μετά, με τους Οθωμανούς, αγοράζαμε και καθαρίζαμε χρυσό, ο οποίος αποστελλόταν στην Κωνσταντινούπολη και μετατρεπόταν σε νομίσματα.  Οι Τούρκοι ήσαν μάλιστα υπεύθυνοι για την αλλαγή του ονόματός μας προκειμένου να αντικατοπτρίζεται το επάγγελμά μας: μετονομαστήκαμε σε Khalaschi, που σημαίνει «Κατασκευαστές του Καθαρού».

Δεν έδωσα εθελοντικά την πληροφορία στον πατέρα μου πως είχα ενταχθεί στους Σιωνιστές αντιστασιακούς.  Το έμαθε λίγους μήνες πριν με συλλάβουν, όταν με είδε να γράφω στα Εβραϊκά και να χρησιμοποιώ λέξεις και εκφράσεις άγνωστες σ’ αυτόν. Η έκπληξή του ήταν ακόμα πιο μεγάλη, όταν έμαθε πως ναι, είχα όντως αποφασίσει να μετακομίσω και εγώ ο ίδιος στο Ισραήλ.  Με άκουσε με περιφρόνηση. «Θα ξαναγυρίσεις, με την ουρά στα σκέλια» μου είχε πει προφητικά.  

Περίπου 125.000 Εβραίοι άφησαν το Ιράκ για το Ισραήλ από τα τέλη του 1940 μέχρι και το 1952, οι περισσότεροι επειδή τους είχαν πει ψέματα και τους είχαν ρίξει σε πανικό με αυτό που αργότερα έμαθα πως ήταν Σιωνιστικές βόμβες.  Όμως η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήσαν ανάμεσα στους 6.000 που δεν πήγαν στο Ισραήλ.  Αν και σωματικά ποτέ δεν επέστρεψα στο Ιράκ (αυτή η γέφυρα είχε καεί έτσι κι’ αλλιώς), η καρδιά μου όμως το έχει κάνει αυτό το ταξίδι, πολλές-πολλές φορές. Ο πατέρας μου είχε δίκιο...

Είχα φυλακιστεί στην στρατιωτική φυλακή του Abu-Greib, περίπου 7 μίλια έξω από την Βαγδάτη.  Όταν το στρατοδικείο εκφώνησε την ποινή θανάτου με απαγχονισμό, δεν είχα πλέον τίποτε να χάσω, με το να αποπειραθώ να δραπετεύσω, όπως το σχεδίαζα επί πολλούς μήνες.

Ήταν μια παράξενη συνταγή για δραπέτευση: ένας κόμπος βούτυρο, μια φλούδα πορτοκαλιού, και λίγα στρατιωτικά ρούχα που είχα ζητήσει να μου αγοράσει ένας φίλος από το παζάρι.  Σκόπιμα άρχισα να τρώω πολύ ψωμί, όσο άντεχα, ώστε να παχύνω αρκετά περιμένοντας τα 18^α γενέθλιά μου, όταν θα μπορούσαν επίσημα να με κατηγορήσουν για κάποιο έγκλημα, και να μου δέσουν στο πόδι την σιδερένια αλυσίδα και μπάλα των 25 κιλών, σύμφωνα με τους κανονισμούς τους για φυλακισμένους.

Αργότερα, αφού είχε προσδεθεί η αλυσίδα στο πόδι, ξεκίνησα μια δίαιτα πείνας η οποία συχνά μου έφερνε τόση αδυναμία, που μου έκοβε τα γόνατα.  Ο κόμπος του βουτύρου ήταν για να λιπάνω το πόδι μου, προκειμένου να γλιστρήσει μέσα από την σιδερένια θηλειά. Το φλούδι του πορτοκαλιού το σφήνωσα απότομα μέσα στην κλειδαριά την νύχτα της προσχεδιασμένης διαφυγής μου, αφού είχα μελετήσει με ποιόν τρόπο μπορούσε να τοποθετηθεί ώστε να μην επιτρέψει στην κλειδαριά να κλείσει τελείως.

Καθώς οι φύλακες γύρισαν να φύγουν μετά το κλείδωμα, φόρεσα τα παλιά στρατιωτικά ρούχα που δεν ξεχώριζαν από τα ρούχα που φορούσαν εκείνοι, ένα μακρύ πράσινο παλτό και ένα πλεκτό σκούφο που είχα τραβήξει πάνω από σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπό μου (ήταν χειμώνας). Μετά, άνοιξα αθόρυβα την πόρτα και ακολούθησα την ομάδα των στρατιωτών καθώς αναχωρούσαν από τον διάδρομο και ύστερα έξω, και ευχήθηκα ‘καληνύχτα’ στον σκοπό της βάρδιας καθώς έφευγα. Έξω, με περίμενε ένας φίλος με αυτοκίνητο για να με φυγαδεύσει ταχύτατα από το μέρος εκείνο.

Αργότερα, βρήκα τον δρόμο για το νεοσυσταθέν κράτος του Ισραήλ, φτάνοντας εκεί τον Μάϊο του 1950.  Το διαβατήριό μου έφερε το όνομά μου στα Αραβικά και στα Αγγλικά, αλλά η Αγγλική γλώσσα δεν κατάφερνε να προφέρει τον Αραβικό ήχο του ‘kh’, έτσι το απέδωσαν απλά σαν ‘Klaski’.  Στα σύνορα, οι αρμόδιες αρχές των μεταναστών εφάρμοσαν την Αγγλική εκδοχή, που είχε ένα Ανατολικο-Ευρωπαϊκό-Εσκενάζυ άκουσμα.  Κατά κάποιον τρόπο, αυτό το «λάθος» αποτέλεσε και το κλειδί για μένα, για να ανακαλύψω ακριβώς πως λειτουργούσε το Ισραηλινό σύστημα κάστας.

Με ρώτησαν πού ήθελα να πάω και τι ήθελα να κάνω. Ήμουν γιος αγρότη, γνώριζα όλα τα προβλήματα ενός αγροκτήματος, έτσι προσφέρθηκα να πάω στο Dafnah, μια αγροτική κολεκτίβα στην άνω Γαλιλαία.  Το φαγητό ήταν το ίδιο για όλους, όμως αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ήταν το ίδιο για όλους. Για τους μετανάστες ήταν τα άσχημα τσιγάρα, ακόμα και η κακές οδοντόπαστες. Τα πάντα.  Έφυγα από εκεί.  Τότε, μέσω του Jewish Agency (Εβραϊκού Πρακτορείου), μου συνέστησαν να πάω στο Αl-Majdal (αργότερα μετονομάστηκε Ashkelon), μια Αραβική πόλη περίπου 9 μίλια από την Γάζα, πολύ κοντά στην Μεσόγειο.  Η Ισραηλινή κυβέρνηση σχεδίαζε να το μετατρέψει σε πόλη αγροτών, έτσι τα αγροτικά «φόντα» που διέθετα θα ήταν προτέρημα εκεί.

Όταν παρουσιάστηκα στο Γραφείο Εργασίας στο Αl-Majdal, είδαν πως μπορούσα να διαβάζω και να γράφω Αραβικά και Εβραϊκά, και μου είπαν πως θα μπορούσα να βρω μια καλοπληρωμένη θέση εργασίας στο γραφείο του Στρατιωτικού Κυβερνήτη.  Οι Άραβες ήσαν κάτω από την δικαιοδοσία αυτών των Στρατιωτικών Κυβερνητών.  Κάποιος υπάλληλος μου παρέδωσε μια χούφτα έντυπα στα Αραβικά και στα Εβραϊκά.  Και τότε, κατάλαβα τι ακριβώς σχεδίαζαν. Πριν ιδρύσει το Ισραήλ την πόλη των αγροτών, έπρεπε να απαλλάξει το Αl-Majdal από τους γηγενείς Παλαιστινίους.  Τα έντυπα εκείνα ήσαν αιτήσεις προς τους Ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών, με τις οποίες ζητούσαν την μετάθεσή τους από το Ισραήλ προς την Γάζα, που τελούσε υπό Αιγυπτιακό έλεγχο.

Μελέτησα το κείμενο της αίτησης.  Υπογράφοντας, ο Παλαιστίνιος θα δήλωνε πως είχε σώας τας φρένας και ήταν σωματικά υγιής, και πως υπέβαλλε την αίτηση αυτή χωρίς καμία πίεση ή καταναγκασμό.  Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγαν χωρίς να πιεσθούν να το κάνουν. Οι οικογένειες αυτές ζούσαν εκεί επί αιώνες, σαν αγρότες, σαν πρωτόγονοι τεχνίτες, σαν υφαντές....  Ο Στρατιωτικός Κυβερνήτης τους απαγόρευε να εξασκούν το επάγγελμά τους, μόνο τους κρατούσε μαντρωμένους μέχρι να χάσουν κάθε ελπίδα επαναφοράς στην κανονική τους ζωή.  Τότε ακριβώς ήταν που έβαζαν την υπογραφή τους για να φύγουν.

Ήμουν εκεί, και άκουγα τον καημό τους.  «Πονούν οι καρδιές μας, όταν βλέπουμε τις πορτοκαλιές που φυτέψαμε με τα ίδια μας τα χέρια... Σας ικετεύουμε, αφήστε μας, να πάμε να ρίξουμε νερό σε εκείνα τα δέντρα μας. Ο Θεός δεν θα είναι ευχαριστημένος μαζί μας, αν αφήσουμε τα δέντρα Του αφρόντιστα.»  Ζητούσα από τον Στρατιωτικό Κυβερνήτη να τους ανακουφίσει, όμως εκείνος έλεγε «Όχι, εμείς θέλουμε να φύγουν».  Δεν μπορούσα να συνεχίσω να συμμετέχω στην καταπίεση αυτή, και έφυγα.  Οι Παλαιστίνιοι που δεν υπέγραφαν για μετάθεση αρπάχθηκαν δια της βίας -- τους πέταξαν μέσα σε φορτηγά – και τους άδειασαν στην Γάζα.  Περίπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι εκδιώχθηκαν από το Αl-Majdal, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.  Οι λίγοι που έμειναν ήσαν οι συνεργάτες των Ισραηλινών αρχών. 

Έκτοτε, έγραφα γράμματα προσπαθώντας να εξασφαλίσω μια κρατική εργασία αλλού, και ελάμβανα πολλές άμεσες απαντήσεις και προσκλήσεις για συνέντευξη.  Τότε διαπίστωναν πως η φυσιογνωμία μου δεν ταίριαζε με το Πολωνικό/Εσκενάζικο όνομά μου.  Με ρωτούσαν αν μιλούσα Ευρωπαϊκά Εβραϊκά ή Πολωνικά, και όταν τους έλεγα πως δεν τα μιλούσα, με ρωτούσαν πώς απέκτησα ένα Πολωνικό όνομα.  Καθώς αναζητούσα μια δουλειά απελπισμένα, τις περισσότερες φορές τους έλεγα πως είχα την εντύπωση ότι ο προπάππους μου ήταν από την Πολωνία.  Ξανά και ξανά, άκουγα να μου λένε «θα σε ειδοποιήσουμε».

Εν τέλει, 3-4 χρόνια μετά από την άφιξή μου στο Ισραήλ, άλλαξα το όνομά μου σε Giladi, που πλησίαζε το κωδικό όνομα «Gilad» που είχα στην Σιωνιστική αντίσταση. Το Klaski δεν με ωφελούσε άλλωστε, και οι Ανατολίτες φίλοι μου πάντα με πείραζαν για το όνομα που ήξεραν πως δεν ταίριαζε με τις ρίζες ενός Εβραίου από το Ιράκ.

Απογοητεύτηκα με όσα βρήκα στην Γη της Επαγγελίας – απογοητευμένος προσωπικά, απογοητευμένος με τον θεσμοθετημένο ρατσισμό, απογοητευμένος με αυτά που άρχισα να μαθαίνω για τις απάνθρωπες συμπεριφορές του Σιωνισμού.  Το κυρίαρχο ενδιαφέρον που έδειχνε το Ισραήλ για τους Εβραίους των Ισλαμικών χωρών ήταν για λόγους φτηνών εργατικών χεριών, προ παντός για τις αγροτικές εργασίες που ήταν κάτι υποδεέστερο για τους αστικοποιημένους Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης.  Ο Ben Gurion χρειαζόταν τους «Ανατολίτες» Εβραίους για να καλλιεργούν τα χιλιάδες στρέμματα γης που άφησαν οι Παλαιστίνιοι όταν εκδιώχθηκαν από τις Ισραηλινές δυνάμεις το 1948.

Και έμαθα και για τις βάρβαρες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για να απαλλάξουν το νεοσυσταθέν κράτος από όσους Παλαιστίνιους μπορούσαν.  Σήμερα ο κόσμος ανατριχιάζει με την σκέψη του βιολογικού πολέμου, όμως το Ισραήλ ήταν μάλλον το πρώτο που το χρησιμοποίησε στην πράξη, στην Μέση Ανατολή.   Στον πόλεμο του 1948, οι Εβραϊκές δυνάμεις άδειαζαν τα Αραβικά χωριά από τους πληθυσμούς τους, συχνά με απειλές, μερικές φορές «γαζώνοντας» 5-6 άοπλους Άραβες για να παραδειγματισθούν οι υπόλοιποι.  Για να σιγουρευτούν πως οι Άραβες δεν θα επέστρεφαν για να κάνουν μια καινούργια αρχή στα χωριά αυτά, οι Ισραηλινοί έριχναν βακτηρίδια τύφου και δυσεντερίας μέσα στα πηγάδια του πόσιμου νερού.

Ο Uri Mileshtin, επίσημος ιστορικός της Ισραηλινής Άμυνας, έχει γράψει και μιλήσει για την χρήση βακτηριολογικών μέσων. Σύμφωνα με τον  Mileshtin, ο Moshe Dayan, τότε διοικητής τάγματος, έδωσε εντολές το 1948 να εκδιωχθούν οι Άραβες από τα χωριά τους, να ισοπεδωθούν τα σπίτια τους και να καταστήσουν άχρηστα τα πηγάδια νερού, με μικρόβια τύφου και δυσεντερίας.

Το χωριό Acre είχε μια τέτοια θέση, που θα μπορούσε να αμυνθεί μόνο του, με ένα μόνο μεγάλο πυροβόλο, έτσι, η Haganah (σημ. ΟΟΔΕ: εβραϊκή επαναστατική οργάνωση) έβαλε μικρόβια μέσα στην πηγή που ύδρευε την πόλη.  Η πηγή ονομαζόταν Κάπρι, και έρρεε από τον βορρά, κοντά σε μια κολεκτίβα.  Η Haganah έβαλε μικρόβιο τύφου μέσα στο νερό που πήγαινε προς το χωριό Acre, οι άνθρωποι αρρώστησαν, και οι Εβραϊκές δυνάμεις έθεσαν το χωριό υπό κατοχή.  Αυτό το σύστημα δούλεψε τόσο καλά, που έστειλαν ένα απόσπασμα της Haganah μεταμφιεσμένο σαν Άραβες στην Γάζα, όπου υπήρχαν Αιγυπτιακές δυνάμεις, και οι Αιγύπτιοι τους συνέλαβαν να ρίχνουν δύο δοχεία με βακτήρια, του τύφου και της δυσεντερίας, μέσα στο δίκτυο ύδρευσης, σε πλήρη περιφρόνηση του άμαχου πληθυσμού.  «Στον πόλεμο, δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί» λέγεται πως δήλωσε ο ένας από τους συλληφθέντες.

Η δράση μου στο Ισραήλ άρχισε σύντομα μετά από τότε που έλαβα μια επιστολή από το Σοσιαλιστικό/ Σιωνιστικό Κόμμα που μου ζητούσε να τους βοηθήσω με την Αραβική τους εφημερίδα.  Όταν εμφανίστηκα στα γραφεία τους στο Central Housein του Τελ-Αβίβ, έκανα κάποιες ερωτήσεις εδώ κι εκεί για το πού ακριβώς έπρεπε να παρουσιαστώ.  Έδειξα την επιστολή σε ένα-δύο ανθρώπους εκεί, και αυτοί, χωρίς να της ρίξουν ούτε μια ματιά, με έδιωχναν με τα λόγια «Δωμάτιο 8». Όταν διαπίστωσα ότι ούτε καν διάβαζαν την επιστολή, πήγα και ρώτησα άλλους. Όμως η ανταπόκριση αυτών ήταν η ίδια.  «Δωμάτιο 8», χωρίς να ρίξουν ούτε μια ματιά στο χαρτί που τοποθετούσα μπροστά τους.

Έτσι πήγα στο δωμάτιο 8 και είδα πως επρόκειτο για την «Διεύθυνση Εβραίων από Ισλαμικές Χώρες».  Ξεχείλισα από αηδία και οργή.  Ή είμαι μέλος του κόμματος, ή δεν είμαι.  Μήπως έχω διαφορετική ιδεολογία ή διαφορετικές πολιτικές, επειδή είμαι Άραβας Εβραίος;  Εδώ πρόκειται για διάκριση, σκέφτηκα, όπως είναι μια «Διεύθυνση Νέγρων».  Έκανα στροφή επί τόπου και βγήκα έξω.  Ήταν η αρχή των ανοιχτών διαμαρτυριών μου.   Την ίδια χρονιά, οργάνωσα διαδήλωση στην Ασκαλών εναντίον των ρατσιστικών πολιτικών του Ben Gurion.  10.000 διαδηλωτές έδωσαν το παρών.

Δεν προσφέρονταν και ιδιαίτερες ευκαιρίες για μας που ήμασταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας να κάνουμε κάτι, όταν το Ισραήλ ήταν σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση με εξωτερικούς εχθρούς. Μετά από τον πόλεμο του 1967, ήμουν ο ίδιος στον Στρατό και υπηρετούσα στο Σινά, τότε που υπήρχαν συνεχείς μάχες κατά μήκος της Διώρυγας του Σουέζ.  Αλλά η κατάπαυση πυρός με την Αίγυπτο το 1970 μας πρόσφερε ένα άνοιγμα.  Βγήκαμε στους δρόμους και οργανωθήκαμε πολιτικά για να απαιτήσουμε ίσα δικαιώματα.  Αφού ήταν η πατρίδα μας, αφού απαιτούσαν να ρισκάρουμε τις ζωές μας σε ένα συνοριακό πόλεμο, τότε εμείς θα απαιτούσαμε να απολαμβάνουμε ίση μεταχείριση.

Τον προβάλλαμε τον αγώνα μας τόσο πεισματικά και επισύραμε τόση δημοσιότητα, που η Ισραηλινή κυβέρνηση πάσχισε να υποβιβάσει το κίνημά μας, χαρακτηρίζοντάς μας «Μαύροι Πάνθηρες του Ισραήλ».  Στην πραγματικότητα σκέπτονταν με ρατσιστικούς όρους, με το να υποθέτουν πως το Ισραηλιτικό κοινό θα απέρριπτε μια οργάνωση του οποίου η ιδεολογία συγκρινόταν με τους ριζοσπάστες μαύρους στις Ηνωμένες Πολιτείες.  Αλλά διαπιστώσαμε πως αυτό που κάναμε δεν διέφερε από εκείνο για το οποίο μάχονταν οι μαύροι στις Η.Π.Α., δηλαδή, τον απομονωτισμό, τις διακρίσεις, την άνιση μεταχείριση.  Αντί να απορρίψουμε την ταμπέλα αυτή, εμείς την υιοθετήσαμε με υπερηφάνεια. Είχα τοιχοκολλήσει αφίσες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Μάλκολμ Χ, του Νέλσον Μαντέλα και άλλους ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων παντού μέσα στο γραφείο μου.

Με την Ισραηλινή εισβολή του Λιβάνου και τις σφαγές της Sabra και της Shatilla με τις ευλογίες του Ισραήλ, είχα πια μπουχτίσει από Ισραήλ.  Έγινα πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών και φρόντισα να ανακαλέσω την Ισραηλινή μου υπηκοότητα.   Δεν υπήρχε ελπίδα να γράψω και να δημοσιεύσω το βιβλίο μου στο Ισραήλ - όχι με την λογοκρισία που θα επέβαλλαν εκεί.  Αλλά ακόμα και στην Αμερική, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βρω εκδότη, επειδή πολλοί υπόκεινται σε πιέσεις του ενός ή του άλλου είδους, από το Ισραήλ και από τους φίλους του.  Κατέληξα να πληρώσω $ 60.000 από την τσέπη μου για να δημοσιεύσω το βιβλίο μου «Τα Σκάνδαλα του Μπεν Γκουριόν: Πώς η Χαγκάνα και η Μοσάντ Αφάνισαν Εβραίους», και ήταν σχεδόν ολόκληρο  το ποσό που απέκτησα από την πώληση του σπιτιού μου στο Ισραήλ.

Συνέχιζα να φοβάμαι πως ο τυπογράφος θα αποσυρόταν την τελευταία στιγμή, ή πως θα έμπαιναν σε εφαρμογή νομικές διαδικασίες για να σταματήσουν την έκδοση, όπως έκανε η Ισραηλινή κυβέρνηση σε μια απόπειρά της να προλάβει ένα πρώην υπεύθυνο της Μοσάντ, τον Victor Ostrovsky να μην δημοσιεύσει το πρώτο βιβλίο του.  Το βιβλίο μου  «Τα Σκάνδαλα του Μπεν Γκουριόν» έπρεπε να μεταφραστεί στα Αγγλικά από δύο γλώσσες.  Έγραφα στα Εβραϊκά όταν ήμουν στο Ισραήλ, και ήλπιζα να το δημοσιεύσω εκεί το βιβλίο, και έγραφα στα Αραβικά όταν τελείωνα πια το βιβλίο, αφού ήρθα στις ΗΠΑ.  Όμως είχα τόση αγωνία πως κάτι ίσως να σταματούσε την έκδοση, που είπα στον τυπογράφο να μην περιμένει να ελεγχθούν λεπτομερώς οι μεταφράσεις και να διορθωθούν οριστικά.  Τώρα βέβαια αντιλαμβάνομαι πως η δημοσιότητα μιας δικαστικής αγωγής θα ξεσήκωνε ένα ανατρεπτικό ενδιαφέρον για το βιβλίο.

Χρησιμοποιώ θυρίδα τραπέζης για την φύλαξη των ανεκτίμητων ντοκουμέντων που πιστοποιούν όσα έχω γράψει, καθώς και μερικών που παράνομα αντέγραψα από τα αρχεία στο Yad Vashem, τα οποία επιβεβαιώνουν όσα εγώ ο ίδιος είχα δει, και που μου είχαν πει άλλοι μάρτυρες, καθώς και όσα έχουν γράψει διάφοροι αξιόλογοι ιστορικοί, σχετικά με τους Σιωνιστικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ, με τις ειρηνευτικές προτάσεις που είχαν αποκρουσθεί, και για περιστατικά βίας και θανάτου που Εβραίοι επέβαλλαν σε Εβραίους εν ονόματι της δημιουργίας του Ισραήλ.

 

Οι Ταραχές του 1941

Αφού –όπως έχω πει- η οικογένειά μου στο Ιράκ δεν διωκόταν προσωπικά, και εγώ δεν είχα γνωρίσει καμία στέρηση σαν μέλος της Εβραϊκής μειονότητας, τότε τι ήταν αυτό που με οδήγησε στα σκαλιά της αγχόνης σαν μέλος της Σιωνιστικής αντίστασης;  Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, πρέπει να αποσαφηνιστεί το πλαίσιο της σφαγής που έλαβε χώρα στην Βαγδάτη στις 1 Ιουνίου 1941, όταν είχαν σκοτωθεί αρκετές εκατοντάδες Εβραίων του Ιράκ σε διαδηλώσεις όπου ήσαν μπλεγμένοι νεαροί αξιωματικοί του Ιρακινού στρατού.  Ήμουν 12 ετών και πολλοί από αυτούς που σκοτώθηκαν ήσαν φίλοι μου.  Ένοιωθα οργή, και ήμουν πολύ μπερδεμένος.

Αυτό που δεν γνώριζα τότε, ήταν πως τις ταραχές μάλλον τις είχαν ξεσηκώσει οι Βρετανοί, συνωμοτώντας με μια φιλο-Βρετανική  Ιρακινή ηγεσία. 

Με την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ιράκ τέθηκε υπό Βρετανική  «κηδεμονία».  Ο Amir Faisal, γιος του Sharif Hussein που είχε ηγηθεί της Αραβικής Επανάστασης εναντίον του Οθωμανού σουλτάνου, είχε εισαχθεί από την Μέκκα από τους Βρετανούς για να γίνει βασιλιάς του Ιράκ το 1921.  Πολλοί Εβραίοι είχαν διορισθεί σε διοικητικές θέσεις-κλειδιά, συμπεριλαμβανομένης εκείνης του υπουργού οικονομικών.  Η Βρετανία διατήρησε την τελική κυριότητα επί εγχώριων και εξωτερικών θεμάτων.   Η Βρετανική φιλο-Σιωνιστική στάση στην Παλαιστίνη όμως έδωσε το έναυσμα για μια αυξανόμενη αντι-Σιωνιστική αντίδραση μέσα στο Ιράκ, όπως έκανε σε όλες τις Αραβικές χώρες.  Γράφοντας στα τέλη του 1934, ο συγγραφέας Sir Francis Humphreys, Πρέσβης της Βρετανίας στην Βαγδάτη, σημείωσε πως ενώ οι Ιρακινοί Εβραίοι προ του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου απολάμβαναν μια πιο ευνοϊκή θέση από οποιαδήποτε άλλη μειονότητα στην χώρα, έκτοτε «ο Σιωνισμός έσπειρε έριδες ανάμεσα στους Εβραίους και τους Άραβες, και ανάμεσα στους δύο λαούς αναπτύχθηκε μια πικρία που δεν υπήρχε παλαιότερα.»

Ο Βασιλιάς Faisal απεβίωσε το 1933.  Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ghazi, ο οποίος πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα το 1939. Το στέμμα πέρασε στον 4χρονο γιο του Ghazi, τον Faisal Β’,  του οποίου ο θείος, ο Abd al-Ilah, ορίσθηκε αντιβασιλέας.   Ο Abd al-Ilah εξέλεξε τον Nouri el-Said για πρωθυπουργό.  Ο El-Said υποστήριζε τους Βρετανούς και, καθώς το μίσος για τους Βρετανούς μεγάλωνε, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί τον Μάρτιο του 1940 από τέσσερις ανώτερους αξιωματικούς του στρατού οι οποίοι συνηγορούσαν υπέρ της ανεξαρτησίας του Ιράκ από την Βρετανία.  Αυτοαποκαλούμενοι Το Χρυσό Τετράγωνο, οι αξιωματικοί πίεσαν τον αντιβασιλέα να ορίσει ως πρωθυπουργό τον Rashid Ali al-Kilani, ηγέτη του κόμματος «Εθνική Αδελφότητα».

Η χρονιά ήταν το 1940 και η Βρετανία τρέκλιζε από μια ισχυρή Γερμανική επίθεση.  Ο Al-Kilani και το «Χρυσό Τετράγωνο» το είδαν σαν μια ευκαιρία να απαλλαγούν από τους Βρετανούς μια και καλή. Πολύ προσεκτικά, άρχισαν να διαπραγματεύονται Γερμανική υποστήριξη, πράγμα που οδήγησε τον φιλο-Βρετανό αντιβασιλέά Abd al-Ilah να απολύσει τον al-Kilani τον Ιανουάριο του 1941.  Μέχρι τον Απρίλιο όμως, το Χρυσό Τετράγωνο είχε αποκαταστήσει τον Πρωθυπουργό.

Αυτό προκάλεσε τους Βρετανούς να στείλουν στρατιωτική δύναμη στην Basra στις 12 Απριλίου, 1941. Η Basra, δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Ιράκ, είχε Εβραϊκό πληθυσμό που αριθμούσε 30.000.  Οι περισσότεροι από τους Εβραίους αυτούς εξασφάλιζαν τα προς το ζειν με εισαγωγές/εξαγωγές, με λιανικό εμπόριο, σαν εργάτες στα αεροδρόμια, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα λιμάνια, ή σαν υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι.

Την ίδια μέρα, 12 Απριλίου, οι υποστηρικτές του φιλο-Βρετανού αντιβασιλέα ειδοποίησαν τους  Εβραίους ηγέτες πως ο αντιβασιλέας ήθελε να συναντηθεί μαζί τους.  Όπως ήταν το έθιμο, οι ηγέτες έφεραν άνθη μαζί τους, για να τα προσφέρουν στον αντιβασιλέα. Αντίθετα προς το έθιμο όμως, τα αυτοκίνητα που τους πήγαν στον τόπο της συνάντησης  τους άφησαν στην τοποθεσία που ήσαν συγκεντρωμένοι οι Βρετανοί στρατιώτες.

Φωτογραφίες των Εβραίων εμφανίστηκαν στις εφημερίδες της επόμενης μέρας, με την λεζάντα «Εβραίοι της Basra υποδέχονται τα Βρετανικά Στρατεύματα με Λουλούδια».  Την ίδια μέρα, 13 Απριλίου, ομάδες εξοργισμένων νεαρών Αράβων κίνησαν να πάρουν εκδίκηση εναντίον των Εβραίων.  Μερικοί Μουσουλμάνοι επιφανείς της Basra έμαθαν για το σχέδιο αυτό, και κατευνάσανε τα πνεύματα.  Αργότερα, μαθεύτηκε πως ο αντιβασιλέας δεν ήταν καν στην Basra, και πως το όλο περιστατικό ήταν μια πρόκληση από τους φιλο-Βρετανικούς υποστηρικτές του, για να επέλθει ένας εθνικός πόλεμος που θα παρείχε στον Βρετανικό στρατό την πρόφαση να επέμβει.

Οι Βρετανοί συνέχιζαν να στέλνουν περισσότερες δυνάμεις μέσα και γύρω από την Basra.  Στις 7 Μαΐου 1941, μια μονάδα τους , οι «Gurkha», που απετελείτο από Ινδούς στρατιώτες της εθνικής εκείνης ομάδας, κατέλαβε τον τομέα el-Oshar της Basra, μια γειτονιά με μεγάλο πληθυσμό Εβραίων.  Οι στρατιώτες αυτοί, οδηγούμενοι από Βρετανούς αξιωματικούς, άρχισε τις λεηλασίες.  Πολλά καταστήματα της εμπορικής συνοικίας ρημάχθηκαν.  Ιδιωτικές κατοικίες διαρρήχθηκαν.  Αναφέρθηκαν και περιστατικά βιασμού.  Οι ντόπιοι κάτοικοι, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι, απάντησαν με πιστόλια και παλιές καραμπίνες, αλλά οι σφαίρες τους δεν συγκρίνονταν με τα πολυβόλα των στρατιωτών.  Αργότερα, μαθεύτηκε πως οι στρατιώτες ενεργούσαν με την συγκατάθεση –αν όχι με τις ευλογίες- των Βρετανών διοικητών τους.  (Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως οι Ινδοί στρατιώτες – και ειδικά αυτοί της μονάδας Gurkha -  ήσαν γνωστοί για την πειθαρχία τους, και είναι εντελώς απίθανο να είχαν ενεργήσει τόσο ταραχωδώς χωρίς εντολές.)  Ο Βρετανικός στόχος ήταν προφανέστατα να δημιουργηθεί χάος και να αμαυρώσει το φιλο-εθνικό καθεστώς της Βαγδάτης, δίνοντας έτσι στις Βρετανικές δυνάμεις κάποια λαβή για να προχωρήσει στην πρωτεύουσα και να ανατρέψει την κυβέρνηση του al-Kilani.

Η Βαγδάτη έπεσε, στις 30 Μαΐου.  Ο  Al-Kilani διέφυγε στο Ιράν, μαζί με τους αξιωματικούς του Χρυσού Τετράγωνου. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που ελέγχονταν από τους Βρετανούς ανακοίνωναν ότι ο Αντιβασιλέας Abd al-Ilah θα επέστρεφε στην πόλη και πως χιλιάδες Εβραίοι και άλλοι σχεδίαζαν να το υποδεχθούν.  Αυτό όμως που περισσότερο εξόργισε τους νεαρούς Ιρακινούς εναντίον των Εβραίων, ήταν πως ο εκφωνητής του ραδιοφώνου, ο Yunas Bahri στον Γερμανικό σταθμό "Berlin"  ανακοίνωνε στα Αραβικά πως Εβραίοι από την Παλαιστίνη πολεμούσαν στο πλευρό των Βρετανών εναντίον των Ιρακινών στρατιωτών κοντά στην πόλη Faluja.  Η ανακοίνωση ήταν ψέμα.

Την Κυριακή, 1^η Ιουνίου, ξέσπασαν μάχες άοπλων μέσα στην Βαγδάτη ανάμεσα σε Εβραίους που ακόμα γιόρταζαν το Σάββατό τους και σε νεαρούς Ιρακινούς που νόμιζαν πως οι Εβραίοι γιόρταζαν την επιστροφή του φιλο-Βρετανικού αντιβασιλέα.  Εκείνο το βράδυ, μια ομάδα Ιρακινών σταμάτησε ένα λεωφορείο, έβγαλε από μέσα τους Εβραίους επιβάτες, δολοφόνησαν ένα άτομο και τραυμάτισαν θανάσιμα ένα δεύτερο.

Γύρω στις 8:30 το επόμενο πρωί, κάπου 30 άτομα με στολές στρατιωτικές και αστυνομικές άνοιξαν πυρ κατά μήκος της οδού el-Amin, ένα μικρό δρομάκι της πόλης όπου τα κοσμηματοπωλεία, τα ραφεία και τα μανάβικα είχαν ιδιοκτήτες Εβραίους.  Μέχρι να πάει η ώρα 11 το πρωί, ομάδες Ιρακινών με μαχαίρια, σουγιάδες και ρόπαλα είχαν αρχίσει να επιτίθενται στα Εβραϊκά σπίτια της περιοχής.

Οι ταραχές συνέχισαν μέχρι και την Δευτέρα, 2 Ιουνίου.  Στο διάστημα αυτό, πολλοί Μουσουλμάνοι προσήλθαν σε άμυνα των Εβραίων γειτόνων τους, ενώ κάποιοι Εβραίοι κατάφεραν να αμυνθούν μόνοι τους.   124 έχασαν την ζωή τους και 400 τραυματίστηκαν, σύμφωνα με μια ανακοίνωση που συντάχθηκε από αγγελιοφόρο του Εβραϊκού Πρακτορείου ο οποίος έτυχε να είναι στην περιοχή τότε.  Άλλες εκτιμήσεις –πιθανόν λιγότερο αξιόπιστες- ανέβασαν το σύνολο των νεκρών στους 500 και τους τραυματίες μεταξύ 650 και 2000.  Τα καταστήματα από 500 σε 1300 και περισσότερα από 100 κατοικίες και διαμερίσματα λεηλατημένα.

Ποιοι ήταν πίσω από τις ταραχές στην Εβραϊκή συνοικία;   Ο Yosef Meir, ένας από τους πιο γνωστούς ακτιβιστές της Σιωνιστικής αντίστασης στο Ιράκ, λέει πως ήταν οι Βρετανοί.  Ο Meir, που τώρα εργάζεται για το Ισραηλινό Υπουργείο Άμυνας, διατείνεται πως για να το κάνουν να φανεί πως ο αντιβασιλέας επέστρεφε σαν σωτήρας που θα επανέφερνε τον νόμο και την τάξη, οι Βρετανοί ξεσήκωσαν τις ταραχές μέσα στο πιο ευάλωτο και ορατό τομέα της πόλης – τους Εβραίους.  Και όχι παραδόξως, οι ταραχές σταμάτησαν μόλις οι πιστοί στρατιώτες του αντιβασιλέα μπήκαν στην πρωτεύουσα.

Οι προσωπικές μου δημοσιογραφικές έρευνες με οδήγησαν να πιστέψω πως ο Meir  είχε δίκιο.  Επί πλέον, νομίζω πως οι δικές του δηλώσεις πρέπει να θεωρηθούν ότι προήλθαν από ντοκουμέντα που βρίσκονται μέσα στα αρχεία του Ισραηλινού Υπουργείου Άμυνας -  το πρακτορείο που εξέδωσε και το βιβλίο του.  Όμως, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βιβλίο του,  εγώ είχα ανεξάρτητη επιβεβαίωση από ένα άτομο που είχα γνωρίσει στο Ιράν, στα τέλη της δεκαετίας του ’40.

Το όνομά του ήταν Μιχαήλ Timosian, ήταν Αρμένιος του Ιράκ.  Όταν τον γνώρισα, εργαζόταν ως νοσοκόμος σε μια Αγγλο-Ιρανική εταιρεία πετρελαίου στο Abadan, στο νότιο Ιράν.  Στις 2 Ιουνίου 1941 όμως, εργαζόταν στο νοσοκομείο της Βαγδάτης, όπου είχαν μεταφερθεί τα περισσότερα θύματα των ταραχών.  Τα πιο πολλά θύματα ήσαν Εβραίοι. 

Ο Timosian μου είπε πως είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για δύο ασθενείς, των οποίων η συμπεριφορά δεν θύμιζε τα ντόπια έθιμα.  Ο ένας είχε χτυπηθεί από σφαίρα στον ώμο, και ο άλλος από σφαίρα στο δεξιό γόνατο.  Αφού αφαίρεσαν οι γιατροί τις σφαίρες, το προσωπικό προσπάθησε να τους απαλλάξει από τα ρούχα τους που ήταν βουτηγμένα στο αίμα, αλλά οι δύο άνδρες τους απέκρουαν, μιμούμενοι μάλιστα τους μουγγούς, παρ’ ότι οι εξετάσεις έδειχναν πως δεν είχαν πρόβλημα ακοής.  Για να τους ηρεμήσει, ο γιατρός τους έκανε ένεση με αναισθητικό, και όταν πια είχαν βυθιστεί στον ύπνο, ο Timosian πήγε να τους βγάλει το ένδυμα.  Ανακάλυψε πως ο ένας τους φορούσε ταυτότητα κρεμασμένη από τον λαιμό του, σαν εκείνες που φορούσαν τα Βρετανικά στρατεύματα, ενώ ο άλλος έφερε τατουάζ με Ινδική γραφή στο δεξί του μπράτσο, και μαζί ζωγραφισμένο το γνώριμο σπαθί των Gurkha.

Την επόμενη μέρα όταν ο Timosian παρουσιάστηκε στην δουλειά του, του είπαν πως ένας Βρετανός αξιωματικός, ο λοχίας του, και δύο Ινδοί στρατιώτες Gurkha  είχαν έρθει στο νοσοκομείο πρωί-πρωί.  Κάποιοι νοσοκομειακοί υπάλληλοι μάλιστα άκουσαν τους δύο στρατιώτες να συνομιλούν με τους άλλους τραυματίες ασθενείς, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν καθόλου μουγγοί όσο παρίσταναν.   Οι δύο ασθενείς αποχαιρέτισαν τους επισκέπτες, σκεπάστηκαν με τα σεντόνια τους, και χωρίς να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα εξιτήρια έντυπα, άφησαν το νοσοκομείο μαζί με τους επισκέπτες τους.

Σήμερα δεν χωρά καμμία αμφιβολία στο μυαλό μου πως οι αντι-Εβραϊκές αναταραχές του 1941 ήσαν ενορχηστρωμένες από τους Βρετανούς για γεωπολιτικές σκοπιμότητες.  Πάντως, ο David Kimche ήταν σίγουρα ένας άνθρωπος που ήταν σε θέση να γνωρίζει την αλήθεια, και έχει ήδη μιλήσει δημοσίως για την Βρετανική ενοχή.  Ο Kimche ήταν με την Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και με την Μοσάντ μετά τον πόλεμο.  Αργότερα έγινε Γενικός Διοικητής του Ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών, μια θέση που κρατούσε το 1982 όταν μίλησε σε ένα φόρουμ στο Βρετανικό Ινστιτούτο για Διεθνή Θέματα, στο Λονδίνο.

Ανταποκρινόμενος σε εχθρικές ερωτήσεις σχετικά με την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο και τις σφαγές στα στρατόπεδα προσφύγων στην Βυρητό, ο Kimche ανταπέδωσε τα πυρά, θυμίζοντας στο ακροατήριό του πως το Βρετανικό Φόρεϊν Όφις είχε επιδείξει μηδαμινό ενδιαφέρον όταν οι Βρετανικές μονάδες των Gurkha συμμετείχαν στην δολοφονία των 500 Εβραίων στους δρόμους της Βαγδάτης το 1941.

 

Οι βομβαρδισμοί του  1950-1951

Οι αντι-Εβραϊκες ταραχές του 1941 προσέφεραν κάτι πάρα πάνω από ένα πρόσχημα για να μπουν οι Βρετανοί στην Βαγδάτη για να αποκαταστήσουν τον φιλο-Βρετανικό αντιβασιλέα και τον φιλο-Βρετανικό του πρωθυπουργό, τον Nouri el-Said.  Προσέφεραν και στους Σιωνιστές στην Παλαιστίνη ένα πρόσχημα για να ιδρύσουν Σιωνιστική αντίσταση στο Ιράκ, πρώτα στην Βαγδάτη, και μετά σε άλλες πόλεις όπως:  Basra, Amara, Hillah, Diwaneia, Abril και Karkouk.

Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σειρά από διαδοχικές κυβερνήσεις ήταν στην εξουσία στο Ιράκ.  Οι Σιωνιστικές κατακτήσεις στην Παλαιστίνη, προπαντός η σφαγή των Παλαιστινίων στο χωριό Deir Yassin, ενθάρρυνε το αντι-Βρετανικό κίνημα στο Ιράκ.  Όταν η Ιρακινή κυβέρνηση υπέγραψε ένα νέο σύμφωνο φιλίας με το Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1948, ξέσπασαν ταραχές σε όλη την χώρα.  Το σύμφωνο αυτό γρήγορα εγκαταλείφθηκε και  η Βαγδάτη απαίτησε την απομάκρυνση της Βρετανικής αποστολής που διηύθυνε τον στρατό του Ιράκ επί 27 χρόνια.

Αργότερα το 1948, η Βαγδάτη έστειλε ένα απόσπασμα στρατού στην Παλαιστίνη να πολεμήσει τους Σιωνιστές, και όταν το Ισραήλ εκήρυξε την ανεξαρτησία του τον Μάϊο, το Ιράκ έκλεισε τον αγωγό που τροφοδοτούσε με πετρέλαιό του τα διυλιστήρια της Χάϊφα.   Ο Abd al-Ilah, όμως, παρέμενε αντιβασιλέας και υποχείριο των Βρετανών.  Ο Nouri el-Said, είχε ξαναγυρίσει σαν πρωθυπουργός.   Εγώ ήμουν στις φυλακές του Αμπου Γκράϊμπ το 1948, όπου θα παρέμενα μέχρι την ημέρα που δραπέτευσα για το Ιράν, τον Σεπτέμβριο του 1949.

Έξι μήνες αργότερα – η ακριβής ημερομηνία ήταν 19 Μαρτίου 1950 – μια βόμβα εξερράγη στο Αμερικανικό Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλιοθήκη στην Βαγδάτη, προξενώντας ζημιές και τραυματίζοντας αρκετούς ανθρώπους.  Το Κέντρο αυτό ήταν ο τόπος συνάντησης που προτιμούσαν οι νεαροί Εβραίοι.

Η πρώτη βόμβα που εκτοξεύθηκε απευθείας σε Εβραίους ήταν στις 8 Απριλίου, 1950, στις 9:15 μμ.  Ένα αυτοκίνητο με τρεις νεαρούς επιβάτες εκσφενδόνισε την χειροβομβίδα στο El-Dar El-Bida Cafι της Βαγδάτης, όπου Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα τους. Τέσσερις άνθρωποι τραυματίστηκαν σοβαρά.  Εκείνο το βράδυ, μοιράστηκαν φυλλάδια που καλούσαν τους Εβραίους να αποχωρήσουν αμέσως από το Ιράκ.  Την επόμενη μέρα, πολλοί Εβραίοι, οι περισσότεροι φτωχοί, δίχως τίποτε να χάσουν, συνωστίζονταν στα γραφεία μεταναστών για να ανακαλέσουν την υπηκοότητά τους και να υποβάλλουν αίτηση για αναχώρηση από το Ισραήλ.  Ήταν μάλιστα τόσοι πολλοί που υπέβαλλαν αιτήσεις, που η αστυνομία χρειάστηκε να ανοίξει γραφεία εγγραφών σε Εβραϊκά σχολεία και συναγωγές.

Στις 10 Μαίου, και ώρα 3 πμ, μια χειροβομβίδα πετάχτηκε προς την κατεύθυνση της τζαμαρίας της Εβραϊκής ιδιοκτησίας έκθεσης αυτοκινήτων Beit-Lawi Automobile Company, καταστρέφοντας τμήμα του κτιρίου.  Δεν αναφέρθηκαν θύματα.

Στις 3 Ιουνίου, 1950, μια άλλη χειροβομβίδα πετάχτηκε από ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στον τομέα El-Batawin της Βαγδάτης, όπου έμεναν οι πλούσιοι και μεσοαστοί Εβραίοι. Δεν τραυματίστηκε κανείς, αλλά αυξήθηκε ο αριθμός των αποχωρούντων από το Ιράκ.

Στις 5 Ιουνίου, ώρα 2:30 πμ, εξερράγη μια βόμβα δίπλα στο κτίριο Stanley Shashua Εβραϊκής ιδιοκτησίας στην οδό El-Rashid, με αποτέλεσμα υλικές ζημιές αλλά όχι θύματα.

Στις 14 Ιανουαρίου, 1951, ώρα 7 μμ, μια χειροβομβίδα ρίχτηκε σε μια ομάδα Εβραίων έξω από την Συναγωγή Masouda Shem-Tov.  Το εκρηκτικό χτύπησε ένα καλώδιο υψηλής τάσης, προξενώντας ηλεκτροπληξία σε τρεις Εβραίους, ο ένας εκ των οποίων ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Itzhak Elmacher, και τραυματίζοντας περισσότερους από 30 άλλους ανθρώπους.  Μετά από την επίθεση αυτή, η έξοδος των Εβραίων σημείωσε άλμα, σε 600-700 ημερησίως.

Οι προπαγανδιστές Σιωνιστές συνεχίζουν να ισχυρίζονται πως οι βόμβες στο Ιράκ προήλθαν από αντι-Εβραϊκούς Ιρακινούς που ήθελαν τους Εβραίους να φύγουν από την χώρα τους.  Η φρικτή αλήθεια είναι πως οι χειροβομβίδες που σκότωσαν και ακρωτηρίασαν Ιρακινούς Εβραίους και που κατέστρεψαν τις περιουσίες τους είχαν ριχτεί από Σιωνιστές Εβραίους.

Ανάμεσα στα πιο σημαντικά ντοκουμέντα του βιβλίου μου είναι –πιστεύω- τα αντίτυπα δύο φυλλαδίων που είχαν εκδώσει οι Σιωνιστές αντιστασιακοί, καλώντας τους Εβραίους να φύγουν από το Ιράκ.  Το ένα φέρει ημερομηνία 16 Μαρτίου 1950 και το άλλο 8 Απριλίου 1950.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ένα κρίσιμο σημείο. Και τα δύο αναγράφουν την ημερομηνία έκδοσής τους, αλλά το φυλλάδιο της 8 Απριλίου αναγράφει και την ώρα: 4μμ.  Γιατί να αναγράφει την ώρα;  Τέτοιου είδους διευκρίνηση ήταν πρωτοφανής.  Ακόμα και ο δικαστής της έρευνας, Salaman El-Beit, το θεώρησε ύποπτο.  Μήπως οι αναγραφείς του 4μμ χρειάζονταν ένα άλλοθι για την βομβιστική επίθεση που γνώριζαν ότι θα συμβεί 5 ώρες αργότερα;  Αν είναι έτσι, πώς ήξεραν για την επικείμενη επίθεση;  Ο δικαστής συμπέρανε πως το γνώριζαν, επειδή υπήρχε διασύνδεση ανάμεσα στην Σιωνιστική αντίσταση και τους βομβιστές.

Αυτό ήταν και το συμπέρασμα του Wilbur Crane Eveland, ενός πρώην ανώτατου αξιωματικού της Central Intelligence Agency (ΣIA), τον οποίο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω στην Νέα Υόρκη το 1988.  Στο βιβλίο του, «Ropes of Sand» (Σχοινιά από Άμμο), στην έκδοση του οποίου αντιτέθηκε η ΣΙΑ, ο Eveland γράφει:

»...Στις προσπάθειές τους να απεικονίσουν τους Ιρακινούς σαν αντι-Αμερικανούς, και να τρομοκρατήσουν τους Εβραίους, οι Σιωνιστές φύτευαν βόμβες μέσα στην βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και σε συναγωγές.  Σύντομα εμφανίστηκαν και φυλλάδια που παρότρυναν τους Εβραίους να φύγουν προς το Ισραήλ.....Αν και η Ιρακινή αστυνομία αργότερα πρόσφερε τεκμήρια στην πρεσβεία μας που έδειχναν πως οι βομβιστικές ενέργειες στην συναγωγή και την βιβλιοθήκη καθώς και οι αντι-Εβραϊκές και αντι-Αμερικανικές εκστρατείες με φυλλάδια ήσαν δουλειά της Σιωνιστικής αντίστασης, ο πολύς κόσμος πίστεψε τις αναφορές ότι δήθεν η Αραβική τρομοκρατία είχε κινητοποιήσει την φυγή των Ιρακινών Εβραίων που οι Σιωνιστές είχαν «σώσει» προκειμένου στην πραγματικότητα να αυξήσουν τον Εβραϊκό πληθυσμό του Ισραήλ...»

Ο Eveland δεν δίνει λεπτομέρειες των τεκμηρίων που συνδέουν τον Σιωνισμό με τις βομβιστικές επιθέσεις, αλλά στο βιβλίο μου, εγώ το κάνω.  Για παράδειγμα, το 1955 οργάνωσα μια επιτροπή Εβραίων δικηγόρων Ιρακινής καταγωγής στο Ισραήλ, για να χειριστούν τις διεκδικήσεις των Ιρακινών Εβραίων που ακόμα είχαν περιουσίες στο Ιράκ.  Ένας πολύ γνωστός δικηγόρος, που ζήτησε να μην δημοσιοποιήσω το όνομά του, μου εμπιστεύτηκε την πληροφορία πως οι εργαστηριακές εξετάσεις στο Ιράκ επιβεβαίωναν πως τα αντι-Αμερικανικά φυλλάδια που βρέθηκαν στην βομβιστική επίθεση στο Αμερικανικό Κέντρο Πολιτισμού είχαν δακτυλογραφηθεί με την ίδια γραφομηχανή και είχαν τυπωθεί στο ίδιο πολυγραφικό μηχάνημα όπως τα φυλλάδια που μοίραζε το Σιωνιστικό κίνημα λίγο πριν την βομβιστική επίθεση της 8^ης Απριλίου.

Οι εξετάσεις επίσης έδειξαν πως ο τύπος του εκρηκτικού που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση του κτιρίου Beit-Lawi ταίριαζε με τα ίχνη των εκρηκτικών που βρέθηκαν μέσα στην βαλίτσα ενός Εβραίου του Ιράκ, ονόματι Yosef Basri. Ο Basri, δικηγόρος, μαζί με τον Shalom Salih, υποδηματοποιό, θα δικάζονταν για τις επιθέσεις αυτές τον Δεκέμβριο του 1951 και θα εκτελούντο τον επόμενο μήνα.  Και οι δύο άνδρες ήταν μέλη της Hashura, ο στρατιωτικός βραχίονας της Σιωνιστικής αντίστασης.  Ο Salih εν τέλει ομολόγησε πως εκείνος, και ένας τρίτος άνθρωπος, ο Yosef Habaza, διέπραξαν τις επιθέσεις.

Μέχρι να έρθει ο καιρός των εκτελέσεων τον Ιανουάριο του 1952, όλοι εκτός από 6.000  από συνολικά περίπου 125.000 Ιρακινών Εβραίων είχαν διαφύγει στο Ισραήλ.  Επί πλέον, ο φιλο-Βρετανός, φιλο-Σιωνιστής και μαριονέτα el-Said εξασφάλισε ώστε να παγώσουν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία, ακόμα και τα πάγια μετρητά τους.  (Υπήρχαν τρόποι να βγάλει κανείς Ιρακινά δηνάρια έξω από την χώρα, αλλά όταν οι μετανάστες πήγαιναν να τα αλλάξουν στο Ισραήλ, ανακάλυπταν ότι η Ισραηλινή κυβέρνηση κρατούσε το 50% της αξίας τους.)  Ακόμα και εκείνοι οι Ιρακινοί Εβραίοι που δεν είχαν εγγραφεί για μετανάστευση αλλά έτυχε να είναι στο εξωτερικό αντιμετώπιζαν την απώλεια της υπηκοότητάς τους αν δεν επέστρεφαν εντός προκαθορισμένου χρόνου.  Μια αρχαία, ακμάζουσα κοινότητα είχε ξερριζωθεί και ο λαός της μεταφυτεύθηκε σε μια χώρα που υπερίσχυαν οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, των οποίων η κουλτούρα όχι μόνο τους ήταν εντελώς ξένη, αλλά και ολότελα μισητή.

 

Οι  Απόλυτοι Εγκληματίες

Οι Σιωνιστές Ηγέτες. Από την αρχή γνώριζαν πως για να ιδρύσουν το Κράτος του Ισραήλ έπρεπε να εκδιώξουν τον γηγενή πληθυσμό των Παλαιστινίων στα γειτνιάζοντα Ισλαμικά κράτη και να εισάγουν Εβραίους από τα ίδια αυτά κράτη.

Ο Theodor Herzl, αρχιτέκτων του Σιωνισμού, νόμιζε πως μπορεί να επιτευχθεί μέσω κοινωνικού σχεδιασμού.  Στο ημερολόγιό του την 12^η Ιουνίου 1885, έγραφε πως οι Σιωνιστές έποικοι θα έπρεπε να «περάσουν ως δια μαγείας τον άπορο πληθυσμό από τα σύνορα, εξασφαλίζοντάς του εργασία στις καθ’ οδόν χώρες που θα διασχίζει, ενώ θα του αρνούνται οποιαδήποτε  απασχόληση μέσα στην δική μας χώρα.»

Ο Vladimir Jabotinsky, ιδεολογικός πρόγονος του Πρωθυπουργού Netanyahu, πολύ ειλικρινά παραδέχθηκε πως μια τέτοια μετακίνηση πληθυσμού θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο δια της βίας.

Ο David Ben Gurion, πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, είχε πει σε μια Σύσκεψη Σιωνιστών το 1937 πως το  προτεινόμενο Κράτος του Ισραήλ θα χρειαζόταν να «μεταφέρει τους Αραβικούς πληθυσμούς έξω από την περιοχή, ει δυνατόν εθελουσίως, αλλιώς, με εξαναγκασμό.»   Αφού ξερρίζωσαν 750.000 Παλαιστινίους και κατάσχεσαν τα εδάφη τους το 1948-1949, ο Μπεν Γκουριόν έπρεπε να αναζητήσει Εβραίους από τις Ισλαμικές χώρες, προκειμένου να συμπληρώσει το προκληθέν στην αγορά έλλειμμα φθηνών εργατικών χεριών.  «Απεσταλμένοι»  έμπαιναν λαθραία στις χώρες αυτές, προκειμένου να «πείσουν» τους Εβραίους να φύγουν, είτε εξαπατώντας τους, είτε τρομοκρατώντας τους. Στην περίπτωση του Ιράκ, και οι δύο μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν:  οι αγράμματοι Εβραίοι ενημερώθηκαν για ένα Μεσσιανικό Ισραήλ, όπου οι τυφλοί βλέπουν, οι χωλοί περπατούν, και τα κρεμμύδια μεγαλώνουν σε μέγεθος καρπουζιού.  Στους μορφωμένους Εβραίους πετούσαν βόμβες.

Λίγα χρόνια μετά τις βομβιστικές επιθέσεις, στις αρχές του 1950, εκδόθηκε ένα βιβλίο στο Ιράκ, στην Αραβική γλώσσα, με τίτλο «Venom of the Zionist Viper» (Το Δηλητήριο της Σιωνιστικής Οχιάς). Ο συγγραφέας ήταν ένας από τους Ιρακινούς ερευνητές των βομβιστικών επιθέσεων το 1950-51 και, μέσα στο βιβλίο του, εμπλέκει τους Ισραηλινούς –συγκεκριμένα έναν από τους «απεσταλμένους» του Ισραήλ, τον Mordechai Ben-Porat.    Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο, εξαφανίστηκαν όλα τα αντίτυπά του, ακόμα και από τις βιβλιοθήκες.  Λέγεται πως πράκτορες της Μοσαντ, κινούμενοι μέσω της Αμερικανικής Πρεσβείας, αγόρασαν όλα τα βιβλία και τα κατέστρεψαν.  Έκανα τρεις διαφορετικές απόπειρες να μου σταλεί  ένα αντίτυπο στο Ισραήλ, άλλα κάθε φορά οι Ισραηλινοί λογοκριτές του ταχυδρομείου το αναχαίτιζαν.

Οι Βρετανοί ηγέτες. Η Βρετανία ανέκαθεν μεριμνούσε υπέρ των αποικιακών συμφερόντων της.  Για τον λόγο αυτό, ο Υπουργός Εξωτερικών Arthur Balfour έστειλε την περιβόητη επιστολή του το 1917 στον Λόρδο Rothschild σε αντάλλαγμα Σιωνιστικής βοήθειας κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.  Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί είχαν περισσότερη έγνοια να διατηρήσουν τα κράτη-πελάτες τους στο Δυτικό στρατόπεδο, ενώ τους Σιωνιστές τους απασχολούσε περισσότερο η μετάγγιση Ευρωπαίων Εβραίων στην Παλαιστίνη, έστω και αν αυτό σήμαινε συνεργασία με τους Ναζί. (Στο βιβλίο μου τεκμηριώνω διάφορα περιστατικά τέτοιων συναλλαγών του Μπεν Γκουριόν και της Σιωνιστικής ηγεσίας). Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής σκακιέρα έβαζε τους κομμουνιστές να χτυπηθούν με τους καπιταλιστές.  Σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Αμερικής και του Ιράκ, οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν μεγάλο τμήμα του Κομμουνιστικού κόμματος.  Στο Ιράκ, εκατοντάδες Εβραίοι των εργαζόμενων διανοουμένων κρατούσαν θέσεις-κλειδιά στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλιστικού Κόμματος.  Προκειμένου να κρατήσει τα κράτη-πελάτες στο στρατόπεδο το καπιταλιστικό, η Βρετανία έπρεπε να σιγουρευτεί πως οι χώρες αυτές είχαν φιλο-Βρετανικές ηγεσίες.  Και αν –όπως στο Ιράκ- οι ηγέτες αυτοί ανατρέπονταν, τότε μια-δύο αντι-Εβραϊκές ταραχές μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμες προφάσεις για εισβολή στην πρωτεύουσα και την επαναφορά των «σωστών» ηγετών.

Επί πλέον, εάν προσφερόταν η δυνατότητα αφαίρεσης της Κομμουνιστικής επιρροής από το Ιράκ, με την μεταφορά ολόκληρης της Εβραϊκής κοινότητας στο Ισραήλ, ε, τότε, γιατί να μην το κάνουν;  Προπαντός αν οι ηγέτες του Ισραήλ και του Ιράκ θα συνομωτούσαν για το έργο αυτό....

Οι Ιρακινοί ηγέτες. Και ο αντιβασιλέας Abd al-Ilah και ο πρωθυπουργός του, Nouri el- Said, έπαιρναν οδηγίες από το Λονδίνο.  Προς το τέλος του 1948, ο el-Said, που είχε ήδη συναντηθεί με τον  Πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπεν Γκουριόν στην Βιέννη, άρχισε να συζητά με τους Ιρακινούς και Βρετανούς συνεργάτες του την ανάγκη για ανταλλαγή πληθυσμών.  Το Ιράκ θα έστελνε τους Εβραίους στο Ισραήλ με στρατιωτικά φορτηγά μέσω Ιορδανίας, και το Ιράκ θα απορροφούσε μερικούς από τους Παλαιστινίους που το Ισραήλ είχε εκβάλλει.   Η πρότασή του συμπεριελάμβανε την από κοινού κατάσχεση περιουσιών.  Το Λονδίνο απέρριψε την ιδέα, την θεώρησε υπερβολικά ριζοσπαστική.

Ο El-Said τότε πήγε στο εναλλακτικό σχέδιό του, και άρχισε να δημιουργεί τις συνθήκες που θα έκαναν τις ζωές των Ιρακινών Εβραίων τόσο άθλιες, που θα τους ανάγκαζε να καταφύγουν στο Ισραήλ.  Ισραηλινοί κρατικοί υπάλληλοι απολύονταν από τις εργασίες τους.  Δεν έδιναν άδειες εισαγωγών/εξαγωγών στους Εβραίους εμπόρους.  Η αστυνομία συλλάμβανε Εβραίους για μηδαμινές αιτίες.  Παρά ταύτα, οι Εβραίοι δεν έφευγαν σε μεγάλους αριθμούς.  Τον Σεπτέμβριο του 1949, το Ισραήλ έστειλε τον  κατάσκοπο Mordechai Ben-Porat, που αναφέρεται στο βιβλίο «Venom of the Zionist Viper» (Το Δηλητήριο της Σιωνιστικής Οχιάς), στο Ιράκ.  Ένα από τα πρώτα πράγματα  που έκανε ο Ben-Porat ήταν να προσεγγίσει τον el-Said και να του υποσχεθεί οικονομικά κίνητρα προκειμένου να θεσπίσει ένα νόμο που θα αναιρούσε την υπηκοότητα των Ιρακινών Εβραίων.

Σύντομα μετά, οι Σιωνιστές και Ιρακινοί εκπρόσωποι άρχισαν να διαμορφώνουν ένα πρόχειρο σχέδιο του νόμου αυτού, σύμφωνα με το πρότυπο που είχε υπαγορεύσει το Ισραήλ μέσω των πρακτόρων του στην Βαγδάτη.  Ο νόμος πέρασε από την Ιρακινή βουλή τον Μάρτιο του 1950.  Εξουσιοδοτούσε την κυβέρνηση να εκδίδει βίζες εξόδου μίας χρήσεως, στους Εβραίους που επιθυμούσαν να βγουν από την χώρα.  Τον Μάρτιο, άρχισαν οι βομβαρδισμοί.

Δεκαέξι χρόνια αργότερα, το Ισραηλινό περιοδικό Haolam Hazeh, που εκδίδεται από τον  Uri Avnery, τότε μέλος της Ισραηλινής Βουλής, την Knesset, κατηγόρησε τον Ben-Porat για τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης.  Ο Ben-Porat, που έγινε ο ίδιος μέλος της Βουλής Knesset,  αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά ποτέ δεν εμήνυσε το περιοδικό για λίβελο.  Και οι Ιρακινής καταγωγής Εβραίοι στο Ισραήλ ακόμα τον φωνάζουν Morad Abu al-Knabel, (Ο Mordechai των Βομβών).  Όπως είπα, όλα αυτά τα πράγματα ξεπερνούσαν τα όρια κατανόησης ενός εφήβου.  Εγώ ήξερα πως Εβραίοι πεθαίνανε, και κάποια οργάνωση υπήρχε, που θα τους πήγαινε στην Γη της Επαγγελίας.  Έτσι βοήθησα και εγώ για την έξοδο προς το Ισραήλ.  Αργότερα, κατά καιρούς, έπεφτα πάνω σε μερικούς από αυτούς τους Εβραίους Ιρακινής καταγωγής στο Ισραήλ.  Και όχι σπανίως, εξέφραζαν το συναίσθημα πως θα μπορούσαν να με σκοτώσουν για αυτό που τους έκανα...

 

ΕΥΚΑΙΡΙΕς ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Μετά από την Ισραηλινή επίθεση στο Ιορδανικό χωριό Qibya τον Οκτώβριο του, 1953, ο Μπεν Γκουριόν αποσύρθηκε σε εθελουσία εξορία, στην κολεκτίβα Sedeh Boker στην περιοχή Negev.   Το Εργατικό Κόμμα τότε οργάνωνε πολλές εκδρομές με λεωφορεία για να πηγαίνει ο κόσμος να τον επισκέπτεται εκεί, όπου θα έβλεπαν τον πρώην πρωθυπουργό να ασχολείται με τα πρόβατα.  Όμως αυτό ήταν μόνο για το θεαθήναι. Στην πραγματικότητα, έγραφε στο ημερολόγιό του, ενώ συνέχιζε να είναι ενεργός παρασκηνιακά.  Είχα πάει σε μια τέτοια εκδρομή.

Μας είχαν πει να μην προσπαθήσουμε να μιλήσουμε στον Μπεν Γκουριόν, αλλά όταν τον είδα, τον ρώτησα γιατί, εφ’ όσον το Ισραήλ είναι δημοκρατία με βουλή, δεν έχει σύνταγμα;  Ο Μπεν Γκουριόν μου είπε:  «Κοίτα νεαρέ» -ήμουν τότε 24 ετών- «εάν είχαμε σύνταγμα, θα πρέπει να αναφέρουμε μέσα του ποιο είναι τα σύνορο της χώρας μας. Και αυτά ΔΕΝ είναι τα σύνορά μας, αγαπητέ μου.»  Τον ρωτώ: «Τότε πού είναι το σύνορο;»  Μου είπε:  «Όπου θα έρθει το Sahal, εκεί θα είναι το σύνορο.»  Sahal είναι ο Ισραηλινός στρατός.

Ο Μπεν Γκουριόν είπε στον κόσμο πως το Ισραήλ είχε αποδεχθεί τον διαχωρισμό και πως οι Άραβες τον είχαν απορρίψει.  Μετά το Ισραήλ πήρε το μισό έδαφος που είχε υποσχεθεί στο Αραβικό κράτος.  Και συνέχιζε να λέει πως δεν ήταν αρκετό.  Το Ισραήλ χρειαζόταν περισσότερο έδαφος.  Μα πώς μπορεί μια χώρα να έχει ειρήνη με τους γείτονές της, αν θέλει να τους παίρνει τα εδάφη;  Πώς μπορεί μια χώρα να απαιτεί να είναι ασφαλής αν δεν ορίζει με ποια σύνορα θα ήταν την ικανοποιημένη;  Για μια τέτοια χώρα, η ειρήνη θα ήταν μπελάς.  Τώρα γνωρίζω πως από την αρχή, πολλοί Άραβες ηγέτες ήθελαν να ειρηνεύσουν με το Ισραήλ, αλλά το Ισραήλ πάντοτε αρνιόταν.  Ο Μπεν Γκουριόν το κουκούλωνε αυτό το γεγονός, με προπαγάνδα.  Έλεγε πως οι Άραβες ήθελαν να σπρώξουν το Ισραήλ ως την θάλασσα, έτσι αποκάλεσε τον Gamal Abdel Nasser «Ο Χίτλερ της Μέσης Ανατολής», του οποίου ο κυρίαρχος σκοπός ήταν να καταστρέψει το Ισραήλ.  Ήθελε η Αμερική και η Μεγάλη Βρετανία να θεωρούν τον Nasser ένα παρία.

Το 1954,  έμοιαζε να γίνεται λιγότερο κριτική προς τον Nasser η Αμερική.  Τότε, κατά το διάστημα τριών εβδομάδων του Ιουλίου, κάμποσες τρομοκρατικές βόμβες εξερράγησαν στα γραφεία του  Αμερικάνικου πρακτορείου Πληροφοριών στο Κάϊρο και στην Αλεξάνδρεια, σε ένα Βρετανικών συμφερόντων θέατρο, και στο κεντρικό ταχυδρομείο του Καϊρου. Μια απόπειρα με εμπρηστική βόμβα σε κινηματογράφο της Αλεξάνδρειας απέτυχε, όταν η βόμβα εξερράγη μέσα στην τσέπη του ενός των δραστών.  Αυτό οδήγησε στην ανακάλυψη πως οι τρομοκράτες δεν ήσαν αντι-Δυτικοί Αιγύπτιοι, αλλά Ισραηλινοί κατάσκοποι που είχαν βαλθεί να ξυνίσουν την συνεχώς θερμαινόμενη φιλία ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Αμερική.  Η υπόθεση πήρε το όνομα «Υπόθεση Lavon».

Ο Μπεν Γκουριόν συνέχιζε να ζει στην κολεκτίβα του.  Ο Moshe Sharett ως πρωθυπουργός ήταν σε επαφή με τον Abdel Nasser, μέσω των γραφείων του Λόρδου Maurice Orbach της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Sharett ζήτησε από τον Nasser να είναι επιεικής με τους συλληφθέντες κατασκόπους, και ο Nasser έκανε ό,τι ήταν στην δικαιοδοσία του για να αποφευχθεί η φθορά της κατάστασης ανάμεσα στις δύο χώρες.

Τότε ο Μπεν Γκουριόν επέστρεψε σαν Υπουργός Αμύνης τον Φεβρουάριο του 1955.  Αργότερα μέσα στον ίδιο μήνα, Ισραηλινά στρατεύματα επιτέθηκαν σε Αιγυπτιακά στρατόπεδα και σε Παλαιστινίους πρόσφυγες στην Γάζα, σκοτώνοντας 54 και τραυματίζοντας πολλούς περισσότερους.  Την ίδια νύχτα της επίθεσης, ο Λόρδος Lord Orbach ήταν καθ’ οδόν για να παραδώσει ένα μήνυμα στον Nasser, αλλά δεν μπόρεσε να περάσει λόγω των στρατιωτικών επιχειρήσεων.  Όταν τηλεφώνησε ο Orbach, ο γραμματέας του Nasser του είπε πως η επίθεση απέδειξε πως το Ισραήλ δεν επιθυμούσε την ειρήνη και πως έχανε τον χρόνο του κάνοντας τον μεσολαβητή.

Τον Νοέμβριο, ο Μπεν Γκουριόν ανακοίνωσε στην Βουλή πως ήταν πρόθυμος να συναντηθεί με τον Abdel Nasser οπουδήποτε, και οποιαδήποτε στιγμή, για χάρη της ειρήνης και της κατανόησης.  Το επόμενο πρωί, ο Ισραηλινός στρατός επιτέθηκε σε Αιγυπτιακό στρατόπεδο  της περιοχής Sabaha.

Αν και ο Nasser ένοιωθε απαισιόδοξος για την επίτευξη ειρήνης με το Ισραήλ, συνέχισε να στέλνει άλλους μεσολαβητές για να προσπαθήσουν.  Ο ένας ήταν μέσω της Επιτροπής American Friends Service Committee, άλλος ήταν μέσω του Πρωθυπουργού της Μάλτα, Dom Minthoff, και άλλος μέσω του Στρατηγού Τίτο της Γιουγκοσλαβίας. Η περίπτωση που έμοιαζε περισσότερο υποσχόμενη ήταν μέσω του Dennis Hamilton, εκδότη της εφημερίδας The London Times.  Ο Nasser είπε στον Hamilton πως αν γινόταν, έστω για 2-3 ώρες, να καθίσει και να μιλήσει με τον Μπεν Γκουριόν, θα μπορούσαν να διευθετήσουν την διαφωνία και να βάλουν τέλος στο καθεστώς πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες.  Όταν η κουβέντα αυτή έφτασε στα αυτιά του Μπεν Γκουριόν, κανόνισε να γίνει η συνάντηση με τον Hamilton. Αποφάσισαν να συνεχίσουν την ενασχόλησή τους με το ζήτημα, με τον Ισραηλινό Πρέσβυ στο Λονδίνο, τον Arthur Luria, ως σύνδεσμο.  Κατά το τρίτο ταξίδι του Hamilton στην Αίγυπτο, ο Nasser συναντήθηκε μαζί του κρατώντας το κείμενο μιας ομιλίας του Μπεν Γκουριόν όπου έλεγε πως το Ισραήλ δεν θα παραχωρούσε ούτε σπιθαμή γης, και δεν θα έπαιρνε πίσω ούτε ένα πρόσφυγα.  Ο Hamilton γνώριζε πως ο Μπεν Γκουριόν είχε προφορικά υποσκάψει μια ειρηνευτική αποστολή και είχε χάσει μια ευκαιρία να τακτοποιήσει την Αραβο-Ισραηλινή διαμάχη.  

Ο Nasser έστειλε μέχρι και τον φίλο του Ibrahim Izat της εβδομαδιαίας εφημερίδας Ruz El Yusuf να συναντηθεί με την Ισραηλινή ηγεσία προκειμένου να εξετασθεί η πολιτική ατμόσφαιρα και να αναζητηθεί ο λόγος που γίνονται οι βομβιστικές επιθέσεις, εφ’ όσον το Ισραήλ πράγματι ήθελε την ειρήνη.  Ένας από τους άνδρες που συνάντησε ο Izat ήταν ο Yigal Yadin, ένας πρώην Αρχηγός Επιτελείου του στρατού, ο οποίος μου έστειλε την ακόλουθη επιστολή στις 14 Ιανουαρίου 1982:

Αγαπητέ κύριε Giladi:

Η επιστολή σας μου θύμισε ένα συμβάν που είχα σχεδόν ξεχάσει, και από το οποίο δεν έχω συγκρατήσει παρά ελάχιστες λεπτομέρειες. Είχε έρθει να με βρει ο Ibrahim Izat αν δεν κάνω λάθος, κατόπιν παράκλησης του Υπουργείου Εξωτερικών ή ένα από τα παρακλάδια του.  Έμεινε στο σπίτι μου και κουβεντιάζαμε πολλές ώρες.  Δεν θυμάμαι να μου είπε πως ήταν σε αποστολή από τον Nasser, όμως δεν αμφιβάλλω πως άφησε να εννοηθεί πως η επίσκεψη ήταν εις γνώση αυτού, ή με την συγκατάθεσή του......

Όταν ο Nasser αποφάσισε να εθνικοποιήσει την Διώρυγα του Σουέζ, παρά την αντίρρηση των Βρετανών και των Γάλλων, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Καϊρου ανακοίνωσε στα Εβραϊκά:

Αν η Ισραηλινή κυβέρνηση δεν επηρεαστεί από τους Βρετανούς και τους Γάλλους ιμπεριαλιστές, αυτό τελικά θα έχει σαν αποτέλεσμα την μεγαλύτερη κατανόηση ανάμεσα στα δύο κράτη, και η Αίγυπτος θα επανεξετάσει το αίτημα του Ισραήλ να έχει πρόσβαση στην Διώρυγα του Σουέζ.

Το Ισραήλ απάντησε πως δεν είχε βλέψεις για την Αίγυπτο, όμως, την ίδια εκείνη στιγμή, Ισραηλινοί αντιπρόσωποι ήσαν στην Γαλλία και σχεδίαζαν την τριπλή επίθεση που θα ελάμβανε χώρα τον Οκτώβριο του 1956.  Όλο αυτό το διάστημα, ο Μπεν Γκουριόν συνέχιζε να μιλά για τον «Χίτλερ της Μέσης Ανατολής».  Αυτή η πλύση εγκεφάλου συνέχισε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1970, όταν ο Gamal Abdel Nasser απεβίωσε.  Τότε, ώ του θαύματος, ο Δαυίδ Μπεν Γκουριόν είπε στους δημοσιογράφους:

Μια εβδομάδα πριν  πεθάνει, μου είχε έρθει απεσταλμένος από τον  Abdel Nasser, ο οποίος ζητούσε επείγουσα συνάντηση μαζί μου, προκειμένου να λύσουμε τα προβλήματα ανάμεσα στο Ισραήλ και τον Αραβικό κόσμο.

Το κοινό ξαφνιάστηκε, επειδή δεν γνώριζαν πως ο Abdel Nasser πάντοτε το επιθυμούσε αλλά το Ισραήλ το σαμποτάριζε.

Ο Nasser δεν ήταν ο μόνος Άραβας ηγέτης που επιθυμούσε την ειρήνη με το Ισραήλ.  Υπήρχαν πολλοί άλλοι.  Ο Ταξίαρχος Abdel Karim Qasem, πριν αναρριχηθεί στην εξουσία στο Ιράκ τον Ιούλιο του 1958, ήταν επικεφαλής μιας αντιστασιακής οργάνωσης που είχε στείλει αντιπροσωπεία στο Ισραήλ για να κάνει μια μυστική συμφωνία μαζί τους.  Ο Μπεν Γκουριόν δεν δέχθηκε καν να τους δει.  Έμαθα για το περιστατικό αυτό όταν ήμουν δημοσιογράφος στο Ισραήλ. Όμως, όποτε επιχείρησα να δημοσιεύσω έστω ένα μικρό μέρος, ο λογοκριτής πατούσε την σφραγίδα «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ» στο κείμενο.  Τώρα, με τον Netanyahu, γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμα απόπειρας Ισραηλινού πρωθυπουργού να προσποιείται ενδιαφέρον για την επίτευξη ειρήνης.   Ο.Netanyahu και το κόμμα Likud παγιδεύουν τον Αραφάτ, απαιτώντας από αυτόν να εφαρμόσει όλο και περισσότερα κατασταλτικά μέτρα, υπέρ της «ασφάλειας» του Ισραήλ.  Πολύ σύντομα, υποψιάζομαι πως οι Παλαιστίνιοι θα μπουχτίσουν με τις υπέρμετρα πιεστικές μεθόδους του ως υποχείριο του Ισραήλ, και θα τον σκοτώσουν.  Και μετά, η Ισραηλινή κυβέρνηση θα πει, «Είδατε; Εμείς ήμασταν έτοιμοι να του δώσουμε τα πάντα. Αλλά δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τους Άραβες – αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους.  Τώρα δεν υπάρχει πια κανείς, με τον οποίον να μπορούμε έστω να μιλήσουμε για ειρήνη.»

 

ΣυμπΕρασμα

Ο Alexis de Tocqueville κάποτε είχε παρατηρήσει πως είναι ευκολότερο για τον κόσμο να δεχθεί ένα απλό ψέμα, παρά μια πολύπλοκη αλήθεια.  Βεβαίως και ήταν ευκολότερο να δεχθεί ο κόσμος το Σιωνιστικό ψέμα πως οι Εβραίοι είχαν εκβληθεί από τις Μουσουλμανικές χώρες εξ αιτίας του αντισημιτισμού, και πως μόνο οι Ισραηλινοί –ποτέ οι Άραβες– ήσαν εκείνοι που επιδίωκαν την ειρήνη.  Η αλήθεια είναι όμως πολύ πιο ευδιάκριτη: μεγαλύτεροι «παίκτες» στο παγκόσμιο σκηνικό τραβούσαν τα νήματα.

Πιστεύω πως οι παίκτες αυτοί πρέπει να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους, ειδικά όταν εσκεμμένα τρομοκρατούσαν, εξέβαλλαν και δολοφονούσαν αθώους ανθρώπους στον βωμό κάποιας ιδεολογικής «υποχρέωσης».

Επίσης πιστεύω πως οι απόγονοι αυτών των ηγετών έχουν κάποια ηθική υποχρέωση να αποζημιώσουν τα θύματα και τους απογόνους αυτών, και να μην το κάνουν απλώς με αποζημιώσεις, αλλά να αποκαταστήσουν και την ιστορική αλήθεια.

Αυτός είναι και ο λόγος που διαμόρφωσα μια επιτροπή έρευνας στο Ισραήλ, η οποία θα απαιτήσει αποζημιώσεις για τους Ιρακινούς Εβραίους που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα ακίνητα και τις ιδιοκτησίες τους στο Ιράκ.  Αυτός είναι ο λόγος που ενώθηκα με τους Μαύρους Πάνθηρες στην αντιμετώπιση της κυβέρνησης του Ισραήλ, για τα παράπονα των Εβραίων στο Ισραήλ που προέρχονται από Ισλαμικές χώρες.  Και αυτός είναι ο λόγος που έγραψα το βιβλίο μου και το άρθρο αυτό:  για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Εμείς οι Εβραίοι από Ισλαμικές χώρες δεν εγκαταλείψαμε τις προγονικές μας εστίες εξ αιτίας κάποιας φυσικής εχθρότητας ανάμεσα σε Εβραίους και Μουσουλμάνους.  Και επίσης, εμείς οι Άραβες –λέω Άραβες, επειδή αυτή είναι η γλώσσα που η σύζυγός μου και εγώ χρησιμοποιούμε στο σπίτι- εμείς οι Άραβες έχουμε επανειλημμένως επιδιώξει την ειρήνη με το Κράτος των Εβραίων.  Και τελικά, σαν υπήκοος των Η.Π.Α. και φορολογούμενος, επιτρέψτε μου να πω, πως εμείς οι Αμερικανοί πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τις φυλετικές διακρίσεις στο Ισραήλ, και την απάνθρωπη αρπαγή εδαφών της Δυτικής Όχθης, της Γάζας, του Νοτίου Λιβάνου και τα Υψίπεδα του Γκολάν.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ο Mileshtin είχε αναφερθεί στην Ισραηλινή ημερησία εφημερίδα Hadashot, σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 13 Αυγούστου, 1993.  Η συγγραφέας, Sarah Laybobis-Dar, είχε πάρει συνέντευξη από ένα αριθμό Ισραηλινών που γνώριζαν για την χρήση βιολογικών όπλων στον πόλεμο του 1948.   Ο Mileshtin είχε πει ότι χρησιμοποιήθηκαν μικρόβια για να δηλητηριάσουν τα πηγάδια του κάθε χωριού που είχε εκκενωθεί από τους Άραβες κατοίκους του.

Στις 12 Σεπτεμβρίου, 1990, το Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης εξέδωσε εντολή περιοριστικών μέτρων -κατόπιν αιτήσεως της Ισραηλινής κυβέρνησης - για την απαγόρευση της δημοσίευσης του βιβλίου του Ostrovsky: "By Way of Deception: The Making and Unmaking of a Mossad Officer." (Με την Μέθοδο της Εξαπάτησης: Η Δημιουργία Ενός Αξιωματικού της Μοσάντ).  Το Εφετείο της Νέας Υόρκης ανακάλεσε την απαγόρευση την επόμενη μέρα.

Marion Woolfson, "Prophets in Babylon: Jews in the Arab World,"  (Προφήτες στην Βαβυλώνα: Εβραίοι στον Αραβικό Κόσμο) σελ. 129.

Yosef Meir, "Road in the Desert,"   (Δρόμος μέσα Στην Έρημο) Ισραηλινό Υπουργείο Άμυνας, σελ. 36.

 Στο βιβλίο μου, "Ben Gurion's Scandals," (Τα Σκάνδαλα του Μπεν Γκουριόν) σελ. 105.

Wilbur Crane Eveland, "Ropes of Sand: America's Failure in the Middle East,"  (Σχοινιά από Άμμο: Η Αποτυχία της Αμερικής στην Μέση Ανατολή) NY; Εκδόσεις Norton, 1980, σελ. 48-49.

T. Herzl, "The Complete Diaries,"  (Τα Πλήρη Ημερολόγια) NY: Εκδότες Herzl Press & Thomas Yoncloff, 1960, τόμος 1, σελ. 88.

Αναφορά του Κογκρέσου του Παγκόσμιου Συμβουλίου της Paole Zion, Ζυρίχη, 29 Ιουλίου – 7 August, 1937, σελ. 73-74.