Η «Κοιλάδα των Χριστιανών» είναι μια περιοχή της Νότιας Συρίας στα σύνορα με τον Λίβανο, η οποία πήρε το όνομά της από τη μαζική συρροή χριστιανών που εγκαταλείπουν τις ελεγχόμενες από φανατικούς ισλαμιστές αντάρτες εμπόλεμες περιοχές. Οι συγκρούσεις δεν έχουν φτάσει ακόμα εκεί και έτσι αναζητούν καταφύγιο στον επί του παρόντος ασφαλή θύλακο, αποτελούμενο από 30 χριστιανικά χωριά.

Μένουν σε καταυλισμούς ελπίζοντας πως, σε περίπτωση που ο πόλεμος εξαπλωθεί, θα περάσουν στον Λίβανο για να σωθούν, και από εκεί, με την πρώτη ευκαιρία, θα πάρουν τον δρόμο προς την Ευρώπη και την Αμερική. Ηδη, όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να δώσουν από δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ σε κυκλώματα έχουν εγκαταλείψει τη Συρία, ακολουθώντας περιπετειώδεις διαδρομές.

Οι υπόλοιποι αγωνίζονται να επιζήσουν, με πρώτο βήμα την απομάκρυνση από περιοχές που έχουν καταληφθεί από ένοπλες εξτρεμιστικές ισλαμιστικές ομάδες.

Η μεγάλη έξοδος των χριστιανών από τη Συρία βρίσκεται σε εξέλιξη, ακολουθώντας εκείνη των χριστιανών του Ιράκ, όπου από τα δύο εκατομμύρια έχουν απομείνει μετά τον πόλεμο περί τις 200.000, ενώ στην Αίγυπτο αυξάνονται οι επιθέσεις ισλαμιστών εναντίον εκκλησιών χριστιανών Κοπτών. Περισσότεροι από 700.000 έχουν φύγει ήδη από τη Συρία επί συνόλου δύο εκατομμυρίων ορθοδόξων, καθολικών, Αρμενίων, ευαγγελικών κ.ά. Η πορεία του χριστιανικού στοιχείου καταγράφεται φθίνουσα τα τελευταία εκατό χρόνια.

Από το 25%-30% του συνολικού πληθυσμού της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (Τουρκία, Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Ιορδανία, Αίγυπτος) που αριθμούσε στις αρχές του 20ού αιώνα, σήμερα έχει απομείνει ένα 3% και αυτό απειλείται με αφανισμό.

Στην «Κοιλάδα των Χριστιανών» καταφεύγουν οικογένειες από το Χαλέπι, τη Χομς, τη Χάμα κ.ά. ενώ άλλοι κατεβαίνουν προς τα παράλια που ελέγχονται από τις δυνάμεις του καθεστώτος Ασαντ. Χριστιανικές συνοικίες του Χαλεπίου, όπως αυτή της Μίνταν, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ ανταρτών και κυβερνητικών δυνάμεων και οι κάτοικοι βίωσαν με τραγικό τρόπο τις «παράπλευρες απώλειες».

Μόλις την περασμένη εβδομάδα το πυροβολικό αντάρτικων ομάδων βομβάρδισε ανελέητα την πόλη Μαλούλα, τη μοναδική στον κόσμο όπου μιλούν τα αραμαϊκά, τη γλώσσα που μιλούσε ο Χριστός. Αρπαγές περιουσιών, δολοφονίες, απαγωγές, δημόσιοι αποκεφαλισμοί είναι φαινόμενα καθημερινά σε περιοχές που ζουν χριστιανοί και οι οποίες καταλαμβάνονται από ακραίους ισλαμιστές.

Μάλιστα, οι ιερωμένοι αποτελούν υψηλούς στόχους για τους φανατικούς του Ισλάμ.

Η απαγωγή του ελληνορθόδοξου μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλου και του καθολικού ηγουμένου Νταλ Ολιο, η τύχη των οποίων αγνοείται, ανήκουν στις πλέον χτυπητές περιπτώσεις. Πολλές άλλες δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Οι χριστιανοί της Συρίας δεν αγάπησαν ξαφνικά τον Ασαντ και έσπευσαν να τον στηρίξουν.

Επί δυναστείας του πατέρα Χαφέζ αλλά και του γιου Μπασάρ, απολάμβαναν τις θρησκευτικές τους ελευθερίες, ήταν πιο φιλελεύθεροι στα κοινωνικά ήθη, ανήκαν στην ελίτ των τοπικών κοινωνιών. Τώρα με τον πόλεμο, η μοίρα όσων έμειναν πίσω δέθηκε με αυτή του καθεστώτος, από φόβο και αναγκαιότητα. Πολλοί νεαροί χριστιανοί έχουν ενταχθεί στις τάξεις του συριακού στρατού ή σε διάφορες φιλοκαθεστωτικές ομάδες που πολεμούν σε διάφορα σημεία του Χαλεπίου εναντίον των ανταρτών. «Εάν δεν μου πάρουν τη ζωή, θα μου πάρουν τον τρόπο ζωής μου», έλεγε χριστιανός στο Χαλέπι αναφερόμενος στο ενδεχόμενο επικράτησης των ακραίων ισλαμιστών...